Εμείς οι νεοέλληνες, δυστυχώς, σαν λαός και συνακόλουθα σαν χώρα, παρουσιάζουμε αρκετά αρνητικά, συλλογικά χαρακτηριστικά. Δεν έχει νόημα να τα απαριθμήσουμε όλα, αφού τα πιο επικίνδυνα από αυτά αρκούν για να απεικονίσουν το σύγχρονο Έλληνα…
Η «κοντή» μας μνήμη έχει ως αποτέλεσμα την «εύκολη» άφεση αμαρτιών (αρκεί βεβαίως να έχει δοθεί προηγουμένως το… πράσινο φως μέσα από τα ΜΜΕ των ολιγαρχών της διαπλοκής) στους πρωταγωνιστές του σαθρού μας πολιτικού συστήματος. Ταυτόχρονα, έχουμε επηρεαστεί από τη σύγχρονη εποχή, με αποτέλεσμα σαν λαός – και δυστυχώς ιδιαίτερα η νεολαία μας – να είμαστε πλέον εθισμένοι στο εύκολο και το γρήγορο, την ώρα που αποφεύγουμε σαν το διάολο το λιβάνι να εργαστούμε μεθοδικά, οργανωμένα και ομαδικά. Την ίδια ώρα που ενθουσιαζόμαστε εύκολα και αβάσιμα πολλές φορές, μέσα σε ελάχιστο διάστημα απογοητευόμαστε και τα παρατάμε.
Η δεκαετία των μνημονίων που η χώρα, η κοινωνία και οι πολίτες περάσαμε μέσα από Συμπληγάδες, ενώ θα περίμενε κανείς να επιφέρει κάποιες βελτιώσεις σε ορισμένα από τα αρνητικά χαρακτηριστικά των Ελλήνων, δυστυχώς φαίνεται ότι δεν είχε την παραμικρή επίδραση σε αυτόν τον τομέα… Δεν επηρέασε τον τρόπο ζωής του νεοέλληνα, την ψυχοσύνθεσή του και την εν γένει λειτουργία του. Και τούτο καθίσταται φανερό, αφού πλέον που (τυπικά τουλάχιστον) πέρασε η λαίλαπα των μνημονίων, επανέρχονται οι παλιές συνήθειες της… διαρκούς καλοπέρασης, των μεγάλων σπαταλών, της απουσίας της σύνεσης, της σωφροσύνης και της υπευθυνότητας. Η φρικτή περίοδος των μνημονίων δε φαίνεται να λειτούργησε διδακτικά και πλέον επανέρχονται οι παιδικές αρρώστιες της ελληνικής κοινωνίας…
παρακμή :
η βαθμιαία πτώση της πολιτικής, στρατιωτικής, οικονομικής ισχύος ενός κράτους, ενός πολιτισμού, μιας κοινωνίας
Η παρακμή μιας χώρας εμφανίζεται ως γενικό συναίσθημα ή συλλογικό βίωμα σε ορισμένες περιόδους και οφείλεται σε συγκεκριμένα γεγονότα. Υπάρχουν περιπτώσεις που το συναίσθημα αυτό γίνεται έντονο.
Στη σημερινή Ελλάδα – ανεξάρτητα από την εικονική πραγματικότητα που προσπαθούν να μας πασάρουν – είναι διάχυτη η πεποίθηση ότι η χώρα έχει μείνει πίσω τα τελευταία 15 χρόνια, τη στιγμή που άλλες χώρες έχουν πάει μπροστά. Κάθε τόσο διαβάζουμε και κυρίως βιώνουμε από πρώτο χέρι, για τις όλο και χαμηλότερες επιδόσεις της Ελλάδας στην ασφάλεια, την ποιότητα ζωής, την οικονομική ελευθερία, την καταπολέμηση της διαφθοράς, την Ελευθεροτυπία, ακόμα και στη δημοκρατία.
Σε μια χώρα που σέβεται τη δημοκρατία, τη δικαιοσύνη, θέλει τον Πολίτη ενεργό, ισορροπημένο και δίκαιο, η Πολιτεία φροντίζει να προσφέρει πρώτα από όλα εκείνα τα απαραίτητα εφόδια που διαμορφώνουν υγιείς και ισορροπημένες προσωπικότητες. Συμβαίνει αυτό στη χώρα μας; Σίγουρα όχι. Η κρίση αξιών, καθώς και το έλλειμμα δημοκρατίας και δικαιοσύνης προκαλούν ένα εκρηκτικό μείγμα που μας οδηγεί στον κατήφορο με σπασμένα φρένα…
Και αφού τυπικά είμαστε εκτός μνημονίων, δυστυχώς το πολιτικό σύστημα και κατά συνέπεια η ελληνική κοινωνία έχουν επαναπαυτεί και δεν μπορούν να διαβλέψουν όσα έρχονται… Το κυριότερο είναι ότι η αυτή η δεκαετία αλλάζει ο κόσμος, με τη σύγκρουση Ανατολής – Δύσης και οι επερχόμενες, τεκτονικές γεωπολιτικές εξελίξεις και οι συνέπειές τους, δεν έχουν προβληματίσει στο ελάχιστο το πολιτικό σύστημα, τα ΜΜΕ, αλλά ούτε και τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών.
Τι θα γίνει το 2032;
Και ενώ όλα πλέον φαινομενικά έχουν επανέλθει στην… ακανόνιστη κανονικότητα και ζούμε την… ευτυχισμένη εξέλιξη πορείας ζωής στην Ελλάδα, ορθώνεται μπροστά μας μας το 2032. Αμφιβάλλω αν 1 στους 100 Έλληνες γνωρίζουν γιατί η χρονολογία αυτή είναι ορόσημο για τη χώρα μας.
Το 2032 θα έχουμε την επόμενη μεγάλη κρίση στο ασφαλιστικό σύστημα. Αν δε φροντίσουμε μέχρι τότε να ανακουφίσουμε την κατάσταση, θα υπάρξει εκ νέου κρίση, που βεβαίως θα επηρεάσει την ελληνική οικονομία σε όλα τα επίπεδα.
Έχουμε επιλύσει μόνο εν μέρει το πρόβλημα του ασφαλιστικού, απομένουν αρκετές και σημαντικές εκκρεμότητες τις οποίες θα τις βρούμε μπροστά μας στην επόμενη μεγάλη κρίση.
Η Ελλάδα έχει τεράστιο χρέος, το μεγαλύτερο στον κόσμο πλην Ιαπωνίας και αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε περίοδο χάριτος από τις αγορές (π.χ. φέτος πληρώσαμε 5 δις, ενώ σε κανονική περίοδο θα έπρεπε να πληρώσουμε 15 δις…). Αυτή η περίοδος χάριτος λήγει το 2032. Τότε θα επανέλθουν πλήρως αυτά τα νούμερα. Για την επόμενη δεκαετία δεν μας πειράζουν οι αγορές, αλλά το 2032 θα κάνουν οι κεφαλαιαγορές rating της χώρας. Με λίγα λόγια, μετά το 2032 θα χρειαζόμαστε 15 δισ. ευρώ κάθε χρόνο για τις συντάξεις και άλλα τόσα για να καλυφθούν τα υπόλοιπα ασφαλιστικά έξοδα!
Και το χειρότερο είναι ότι στην περίοδο χάριτος που διανύουμε, δεν έχουμε προβεί σε καμία από τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, αντίθετα τρέχουμε ολοταχώς προς τον γκρεμό.
Μετά τα μνημόνια άλλωστε έχουν μεσολαβήσει τεράστια εθνικά σκάνδαλα, με το μεγαλύτερο όλων αυτό της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, που ουσιαστικά η Πολιτεία και ο ελληνικός λαός πλήρωσαν το μάρμαρο της χρεοκοπίας τους. Οι τράπεζες ανακεφαλαιοποιήθηκαν με χρήματα του ελληνικού λαού και χαρίστηκαν σε ξένους επενδυτικούς ομίλους έναντι πινακίου φακής και δεν άνοιξε μύτη!
Σε άμεση συνάρτηση βέβαια με το ολέθριο σκάνδαλο της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, έρχεται και η σκανδαλώδης ασυλία που παραχωρήθηκε απλόχερα από την τωρινή κυβέρνηση στους Έλληνες τραπεζίτες, οι οποίοι είχαν τεράστιο μερίδιο ευθύνης για την καταστροφή της χώρας. Όχι μόνο δεν εκδιώχθηκε κανένας για τη διαχείριση του τραπεζικού συστήματος, αλλά πολλοί από αυτούς έχουν ακόμα συμμετοχή στις τράπεζες, ενώ όσοι αποχώρησαν, το έκαναν… μετά βαΐων και κλάδων, χωρίς καμία απολύτως επίπτωση! Εκεί φαίνεται και η τεράστια διαφορά ανάμεσα σε μία παρακμάζουσα, υποταγμένη χώρα, όπως η Ελλάδα και σε μία σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα, όπως η Ισλανδία, που όταν οι τραπεζίτες τη χρεοκόπησαν, όλοι οδηγήθηκαν στη φυλακή!
Και συνακόλουθα ερχόμαστε στον επόμενο απογοητευτικό θεσμό στη χώρα μας, που δεν είναι άλλος από αυτόν της απονομής της δικαιοσύνης… Δε νομίζω πλέον να υπάρχει ούτε ένας Έλληνας πολίτης που να διατηρεί ακόμα την εμπιστοσύνη του στη δικαιοσύνη. Στα νεότερα σκάνδαλα εξακολουθούν να αθωώνονται όλοι (χαρακτηριστικό παράδειγμα το σκάνδαλο Novartis που σε όλες τις χώρες που υπήρξε εμπλοκή, αποδόθηκαν ευθύνες, εκτός από την Ελλάδα που βεβαίως το Δημόσιο υπέστη τεράστια ζημιά και οι ένοχοι… αγνοούνται). Ή μήπως να θυμηθούμε πρόσφατα την απόφαση της δικαιοσύνης για την τραγωδία στο Μάτι ή στα Τέμπη, που όλοι βγαίνουν «αθώες περιστερές» και δεν υπάρχει κανένας υπεύθυνος!
Σε μεγάλες ή μικρότερες υποθέσεις, η ελληνική δικαιοσύνη τα τελευταία χρόνια δεν έχει υπάρξει… τυφλή! Υπάρχει προκατάληψη στις αποφάσεις της που καθοδηγούνται από κέντρα συμφερόντων και ρίχνουν «στα μαλακά» ή εξαφανίζουν τις ευθύνες των ημετέρων. Αποτέλεσμα βέβαια αυτής της χυδαιότητας είναι η ακραία πρόκληση της ελληνικής κοινωνίας που βλέπει, αντίθετα, σε όλα τα κοινωνικά θέματα το… σιδηρούν πρόσωπο της δικαιοσύνης… Η αλήθεια είναι ότι υφίσταται τεράστιο έλλειμμα δικαιοσύνης και όταν δε λειτουργεί ικανοποιητικά αυτός θεσμός, οι επιπτώσεις είναι πολλαπλές και η ελπίδα ξεμακραίνει…
Και βέβαια, το σκάνδαλο των υποκλοπών, που σε οποιαδήποτε λειτουργική δημοκρατία θα είχε προκαλέσει πολιτικό και κοινωνικό σεισμό, στην Ελλάδα έχει κατρακυλήσει στις δημοσκοπήσεις στο ενδιαφέρον των πολιτών… Τη στιγμή που αποδεδειγμένα παρακολουθούντο οι πάντες, δεν εκδιώχθηκε κανένας, δεν υπήρξε καμία επίπτωση για αυτή τη μεγάλη υπόθεση στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία, αλλά μάλλον έχει ξεχάσει να την εφαρμόζει… Όταν μάλιστα στην επίσης προβληματική δημοκρατία των ΗΠΑ, για ένα σκάνδαλο μικρότερης εμβέλειας είχε κάποτε πέσει η κυβέρνηση Νίξον…
Αντίθετα, ο Χρήστος Ράμμος, ένας έντιμος δικαστής που προσπάθησε να βάλει ανάχωμα σε ορισμένες, πολύκροτες υποθέσεις, εν τέλει ρίχθηκε στην πυρά! Συμπέρασμα; Στην Ελλάδα της παρακμής, εάν είσαι έντιμος θα καταστραφείς, θα σε κυνηγήσουν. Όποιος θέλει να επιβιώσει, θα πρέπει να πηγαίνει με το ρεύμα της κατηφόρας…
Ελλάδα όπως… Ιονική!
Μέχρι αυτή τη χρονιά ορόσημο (2032) που θα βρει την Ελλάδα με το χρέος σε δυσθεώρητα ύψη και όλες τις υποχρεώσεις της συσσωρευμένες με επιταγή άμεσης πληρωμής τους, το θέμα είναι τι και αν μπορούμε να κάνουμε για να αποτρέψουμε την επερχόμενη κρίση.
Η Ελλάδα δεν μπορεί να αντέξει μία νέα τραγωδία και δυστυχώς με μαθηματική ακρίβεια οδηγείται σε αυτή. Και αν την περίοδο των μνημονίων η Ελλάδα με το λεγόμενο brain drain έχασε τον ανθό της νεολαίας με δυνατότητες, γνώσεις και δεξιότητες που έφυγαν στο εξωτερικό, μετά από μία νέα κρίση πλέον θα θυμίζει περισσότερο μία χώρα που έχει βγει από τις στάχτες του πολέμου με την τραγική απομείωση του πληθυσμού.
Καταστρέψαμε τις ζωές τις δικές μας και των παιδιών μας και αντί αυτό να αποτελεί την πυξίδα για την αναζήτηση στόχων για τη χώρα, αδιαφορούμε και συζητάμε για ήσσονος σημασίας θέματα που στην ουσία δεν απασχολούν κανέναν.
Τώρα ΑΜΕΣΩΣ λοιπόν πρέπει να γίνει μια προσπάθεια συναίνεσης για την οριστική λύση του ασφαλιστικού συστήματος της χώρας. Η λύση για το ασφαλιστικό σύστημα, απαιτεί συνεννόηση μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων, μεταρρύθμιση στο εκπαιδευτικό σύστημα για τη βελτίωση του πνευματικού κεφαλαίου της χώρας, αλλά και διαφορετική αντιμετώπιση του μεταναστευτικού λόγω της γήρανσης του πληθυσμού σε όλη την Ευρώπη, αφού λόγω του τεράστιου δημογραφικού προβλήματος, είναι βέβαιο ότι θα χρειαστούν εκατομμύρια εργαζόμενοι τα επόμενα χρόνια.
Η προσωπική μου άποψη είναι ότι η πολιτική, κοινωνική, οικονομική ζωή στην Ελλάδα μπορεί να λειτουργήσει καλύτερα αν υπάρξει αξιοκρατία (συνεπώς να μη στέλνουμε… Αυτιάδες στην Ευρωβουλή, να μην εκλέγονται οι βουλευτές «κληρονομικώ δικαίω» και να αλλάξει συνολικά η αντίληψή μας σε αυτό το θέμα). Είναι κάτι δύσκολο μεν, εφικτό δε.
Και χωρίς να θέλω να ευλογήσω τα γένια μας, δεν μπορώ να μην αναφέρω ότι στη δική μας μικρή «κοινωνία», στο χώρο της Ιονικής, ο Σύλλογός μας αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ορθολογικής λειτουργίας, διαφάνειας, συναίνεσης, σύνεσης και αποτελεσματικότητας! Έχουμε κατορθώσει να επιτύχουμε μέσα σε χαλεπούς καιρούς τους περισσότερους από τους μείζονες στόχους μας προς όφελος των συναδέλφων μας. Μακάρι η Πολιτεία να έπαιρνε παράδειγμα από τη λειτουργία του Συλλόγου μας, μακάρι οι Έλληνες να λειτουργούσαν σαν τους Ιονικάριους!
Σαράντος Φιλιππόπουλος