Όταν μία χώρα είναι ανοχύρωτη, όπως βέβαια η Ελλάδα μετά από τα χρόνια των μνημονίων, το μόνο βέβαιο είναι ότι θα οδηγηθεί σε τραγωδίες με τεράστιες επιπτώσεις για την πρόοδο, την εξέλιξη και τη ζωή του λαού της. Και δυστυχώς, αυτό καθίσταται ολότελα κατανοητό στις φυσικές καταστροφές που τα τελευταία χρόνια έχουν λάβει οργιαστικές διαστάσεις και συνολικά στην παντελώς ανεπαρκή αντιμετώπιση των ακραίων καιρικών φαινομένων, των εκτεταμένων πυρκαγιών, των πλημμύρων και των καταστροφών που προκαλούν.
Για ένα ακόμα καλοκαίρι η χώρα βρέθηκε αντιμέτωπη με τον πύρινο εφιάλτη. Για ένα ακόμα φθινόπωρο βρίσκεται αντιμέτωπη με τις καταστροφικές και πλέον φονικές πλημμύρες.
Οικίες, ξενοδοχεία, καλλιέργειες, επαγγελματικοί χώροι, εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα δάσους, δεκάδες χιλιάδες ζωντανά και βεβαίως δεκάδες χαμένες ανθρώπινες ζωές. Παρά τις κυβερνητικές εξαγγελίες κάθε χρόνο, τη δημιουργία ειδικού υπουργείου (Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας για την αντιμετώπιση και τη διαχείριση κρίσεων και φυσικών καταστροφών) και τη διάθεση ορισμένων πόρων, η αποτελεσματικότητα στην αντιμετώπιση των φαινομένων δεν βελτιώνεται. Οι πολίτες αυτής της χώρας βρίσκονται απροστάτευτοι και ανήμποροι μπροστά στη σταθερή, ετήσια, εθνική τραγωδία, με το ελληνικό κράτος μονίμως ανέμελο και την κυβέρνηση απούσα.
Μία κυβέρνηση που από την προηγούμενη θητεία της έχει θέσει ως προτεραιότητα την προστασία της ανθρώπινης ζωής και φαίνεται ότι δεν τα καταφέρνει ούτε σε αυτό! Επιπλέον, η επίτευξη αυτού του σκοπού δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι για να μην προστατεύονται αποτελεσματικότερα δασικές εκτάσεις, καλλιέργειες και οι περιουσίες των ανθρώπων. Τα ακραία σενάρια φυσικών φαινομένων και οι κλιματικές συνθήκες λόγω κλιματικής αλλαγής, δεν μπορούν επίσης να αποτελούν άλλοθι, καθώς είναι δεδομένα πλέον και με βάση αυτά γίνεται ο σχεδιασμός.
ΕΛΛΑΔΑ, ανοχύρωτη χώρα…
Πράγματι, η χώρα μας έχει διαχρονικά πληρώσει βαρύ τίμημα τόσο σε ανθρώπινες ζωές, όσο και στην καταστροφή του φυσικού της πλούτου. Αλλά αυτό που εξελίσσεται τα τελευταία χρόνια, έχει λάβει πλέον επικίνδυνες διαστάσεις και πράγματι υπονομεύεται η προοπτική και η ασφάλεια της χώρας μας. Ποτέ η Ελλάδα ιστορικά δεν είχε οδηγηθεί σε τόσο ακραία φαινόμενα καταστροφής, όπως αυτά που ζήσαμε το τελευταίο διάστημα.
– Πλέον, μετά από τις καταστροφικές πυρκαγιές που κατέκαιαν για ημέρες τη χώρα μας όλο το καλοκαίρι, αλλά και τις ολέθριες πλημμύρες που κατέπνιξαν τη Θεσσαλία, έχει καταστεί εμφανές ότι δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια! Υπάρχουν μόνο δύο δρόμοι: Ή αλλάζουμε ή Βουλιάζουμε!
– Πλέον, αν δεν πάρουμε το δρόμο της επιστροφής στην κανονικότητα, της εξεύρεσης λύσεων, της συντήρησης των υποδομών, της στήριξης των δοκιμαζόμενων λαϊκών στρωμάτων, δε θα υπάρξει δυνατότητα ανάκαμψης για τη χώρα μας και η παρακμή θα είναι οριστική!
Δυστυχώς, διαχρονικά, εκτός περιορισμένων περιόδων που πράγματι έγιναν σημαντικές μεταρρυθμίσεις και αλλαγές στην πατρίδα μας εκπορευόμενες από το πολιτικό σύστημα, οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις υπαγορεύονταν είτε από ακραίες κοινωνικές ανάγκες όταν ο κόμπος είχε φτάσει στο χτένι, είτε μετά από την εκδήλωση της αγανάκτησης και της οργισμένης πίεσης του ελληνικού λαού.
Κοιτάζοντας πίσω την ιστορία του σύγχρονου ελληνικού κράτους, μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι οι μεγάλες θεσμικές και κοινωνικές αλλαγές, έγιναν πάντα κατόπιν παλλαϊκής απαίτησης και αφύπνισης και πράγματι έδωσαν ανάσα οξυγόνου στη δυσκίνητη, αναποτελεσματική και διεφθαρμένη δομή λειτουργίας του κράτους. Και στην πρόσφατη ιστορία ειδικότερα έχουμε ζήσει αποφάσεις που έκαναν τη μεγαλύτερη αναδιανομή πλούτου στη χώρα και ενέταξαν στον κοινωνικό ιστό εγκαταλελειμμένα λαϊκά στρώματα, με την υλοποίηση σημαντικών θεσμών και μεταρρυθμίσεων όπως ο ΑΣΕΠ, το ΕΣΥ, η ηλεκτρονική συνταγογράφηση, η ΔΙΑΥΓΕΙΑ, τα ΚΕΠ, αλλά και ο ψηφιακός μετασχηματισμός του κράτους τα τελευταία χρόνια. Εν ολίγοις, όταν η λαϊκή πίεση είναι μεγάλη και εμφανίζονται άνθρωποι που προτάσσουν γενναίες μεταρρυθμίσεις, τότε πώς είμαστε ικανοί, σαν χώρα, λαός και πολιτικό σύστημα να τις εφαρμόζουμε, αλλά αποτυγχάνουμε να εντάσσουμε τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις στην κανονικότητά μας;
Δυστυχώς, η Ελληνική Πολιτεία εν έτει 2023 συνεχίζει να λειτουργεί με όρους οπισθοδρόμησης. Η παρατεταμένη κρίση, η ανικανότητα, ο κομματισμός και η έλλειψη στοιχειώδους αξιοκρατίας στην πολιτική είναι βασικές παθογένειες που δεν έχουν εκλείψει, ουσιαστικά από τις απαρχές του σύγχρονου ελληνικού κράτους! Άλλωστε, τι να πει κανείς για το… Νόμο του Μέντελ, της κληρονομικότητας, που φαίνεται να ισχύει στην πολιτική σκηνή, φαινόμενο θλιβερά ελληνικό, ειδικά σε σύγκριση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες!
Οι γόνοι μεγάλων «πολιτικών τζακιών» εδώ και δεκαετίες έχουν την πελατεία και τη στήριξη από τη διαφθορά και τη διαπλοκή ώστε να συνεχίζουν απτόητοι την οικογενειακή δυναστεία, με τους πιο πολλούς από αυτούς εκτός από το κληρονομημένο όνομα, να μην έχουν τις ικανότητες να αναλάβουν ούτε το θυρωρείο σε μία πολυκατοικία!
Στενεύουν τα περιθώρια , σκοτεινιάζει το μέλλον
Δε θα σταματήσω να το γράφω και να το διατρανώνω όσο μπορώ, μέχρι να υπάρξει επιτέλους κινητοποίηση και αλλαγή: Η γάγγραινα της διαφθοράς, της διαπλοκής, της αναξιοκρατίας έχουν στενέψει δραματικά τα περιθώρια επιβίωσης της χώρας μας!
Οι καταστροφικοί μήνες που προηγήθηκαν και ειδικότερα η καταβύθιση ολόκληρης της Θεσσαλίας στο νερό και τη λάσπη – μία καταστροφή που δεν μπορεί να συγκριθεί με καμία από το παρελθόν – είναι βέβαιο ότι δημιουργούν ένα τσουνάμι κοινωνικής αγανάκτησης που κανένας πλέον – και θα το διαπιστώσουμε σύντομα – δε θα μπορέσει να το διαχειριστεί. Εγώ πιστεύω ότι είναι μία από αυτές τις σπάνιες ιστορικές στιγμές που παρουσιάζεται η δυνατότητα υπό το βάρος της λαϊκής κινητοποίησης να αλλάξει η δομή της κοινωνίας, η λειτουργία της Πολιτείας και η αποτελεσματικότητα του κράτους.
Το ζήτημα είναι να προκύψουν από αυτήν την εξέλιξη άφθαρτοι, ικανοί, έντιμοι και αποτελεσματικοί πολιτικοί που να μπορέσουν να μετασχηματίσουν σε μεγάλο βαθμό το χρεοκοπημένο, αποτυχημένο πολιτικό σύστημα. Δεν είναι δυνατόν σε άλλους τομείς να έχουμε δημιουργήσει μία σειρά θεσμών που αντιμετωπίζουν ικανοποιητικά τα προβλήματα και δίνουν λύσεις στις ανάγκες των πολιτών και ταυτόχρονα να αφήνονται να λειτουργούν ασύδοτα οι πολιτικοί και το κράτος στο σχεδιασμό και υλοποίηση των μεγάλων έργων υποδομών, που δυστυχώς όλοι γνωρίζουμε το εκτεταμένο πλέγμα διαφθοράς που τα καλύπτει.
Ιδιαίτερα στο θέμα των μεγάλων έργων, όπως αυτά που θα έπρεπε να είχαν γίνει και είναι αναγκαίο πλέον να γίνουν στη Θεσσαλία, την ατμομηχανή της ελληνικής γεωργίας και κτηνοτροφίας, δεν είναι δυνατόν να συνεχιστεί το καθεστώς της διαφθοράς, του χρηματισμού, της καθυστέρησης και της αναποτελεσματικότητας.
Παλλαϊκό κίνημα με απαίτηση αξιοκρατίας και διαφάνειας
Οι συμπολίτες μας είναι απογοητευμένοι και απέχουν από την πολιτική. Τους έχει καλλιεργηθεί ο φόβος μέσα από την προπαγάνδα όλα αυτά τα χρόνια της διαρκούς κρίσης, φτάνοντας μία χώρα που έχει τεράστια προβλήματα να ψηφίζει μόλις το 55% του εκλογικού σώματος (όταν στη γειτονική Τουρκία με τα επίσης τεράστια προβλήματα η εκλογική συμμετοχή ανήλθε στο εντυπωσιακό 94%). Αυτά είναι ξεκάθαρα σημάδια παρακμής και δεν πρέπει να εθελοτυφλούμε, αφού αποδεικνύουν την τεράστια αδυναμία της χώρας μας να πορευτεί προς το μέλλον με τους σημερινούς όρους.
Παλλαϊκό αίτημα πλέον πρέπει να είναι η αξιοκρατία στην πολιτική. Αφού τα κόμματα δεν μπορούν/δεν θέλουν/δεν τους συμφέρει να αναδείξουν αυτή τη μείζονα παράμετρο, μόνο η αφύπνιση μεγάλων τμημάτων του λαού μπορεί να δημιουργήσει προοπτική για κάτι καλύτερο – όπως έχει αποδείξει στο παρελθόν επανειλημμένα η πατρίδα μας όταν βρέθηκε στο καναβάτσο.
Επομένως αυτή η πραγματική λαϊκή αναγκαιότητα και εθνική προοπτική σωτηρίας μπορεί να δώσει τη δυνατότητα για αλλαγές και προοπτική σε σύντομο χρονικό διάστημα, διαφορετικά η Ελλάδα δε θα μπορέσει στο εξής να ανατρέψει τη σκοτεινή μοίρα της!
Σαράντος Φιλιππόπουλος