Η συνάδελφος Χριστίνα Σωτήρχου, άοκνη εργάτρια της ιστορικής αλήθειας, επιδίδεται σε συνεχείς έρευνες που παρουσιάζουν πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, αποκαλύπτοντας μικρούς και μεγάλους πρωταγωνιστές της σύγχρονης ιστορίας του τόπου μας.
Η Χριστίνα (που κατά το παρελθόν μας έχει απασχολήσει πάλι με την έρευνά της σχετικά με την ονοματοδοσία οδού της πρωτεύουσας) αυτήν τη φορά, με την αφορμή της επετείου απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής στις 30 Οκτωβρίου, μας απέστειλε το παρακάτω αφιέρωμα σε έναν ήρωα της Αντίστασης και συνάδελφο της Αγροτικής Τράπεζας, τον Κωνσταντίνο Συννεφάκη, το οποίο “αλίευσε” από το blog του “Συλλόγου Λιβαδιωτών Θεσσαλονίκης ο Γεωργάκης Ολύμπιος”:
Στις 30 Οκτωβρίου 1944 απελευθερώθηκε η Θεσσαλονίκη από τους Γερμανούς. Το 50ό Σύνταγμα του Ε.Λ.Α.Σ. με επικεφαλής τον Καπετάν Νικήτα (Κώστας Συννεφάκης), μπήκε εκ δυσμών στην πόλη και παρήλασε στη λεωφόρο Νίκης, μέσα σε ξέφρενους λαϊκούς πανηγυρισμούς. Η 11η Μεραρχία και το 50ό Σύνταγμα του ΕΛΑΣ, που μεταφέρθηκε με πλοιάρια από τις ακτές της Πιερίας, προστάτευσαν την πόλη από την καταστροφή του λιμανιού της, του υδραγωγείου, των αποθηκών σιτηρών και των άλλων βασικών υποδομών της.
Η περίφημη φωτογραφία του Καπετάν Νικήτα, στη λεωφόρο Νίκης, μπροστά στο άγαλμα του ναυάρχου Βότση, όπου δαφνοστεφανωμένος χαμογελά ευτυχισμένος, θα μείνει στην ιστορία ως το αποτύπωμα της ευτυχούς κατάληξης ενός τιτάνιου αγώνα εναντίον ενός κατακτητή που υπέταξε όλη την Ευρώπη.
Ο Κωνσταντίνος Συννεφάκης γεννήθηκε το 1912 στο Λιβάδι Ελασσόνας και μόλις τελείωσε το Γυμνάσιο, διορίστηκε υπάλληλος στην Αγροτική Τράπεζα. Με την έκρηξη του ελληνο-ιταλικού πολέμου βρέθηκε να πολεμά στην πρώτη γραμμή ως έφεδρος ανθυπολοχαγός του πεζικού και προάχθηκε σε υπολοχαγό επ΄ανδραγαθεία.
Ήταν από πρώτους αντάρτες που το Φεβρουάριο του 1943 βγήκαν στο βουνό, στο αρχηγείο του Ολύμπου και των Πιερίων. Στην αρχή ως διοικητής λόχου πήρε μέρος στη μάχη της Τάχνιστας ενάντια στους Γερμανούς τον Απρίλιο του 1943, ενώ τον Ιούνιο του ιδίου έτους, με μία μικρή δύναμη, κατέστρεψε τη σιδηροδρομική γραμμή από την Κατερίνη μέχρι τα Τέμπη. Εκτελώντας εντολές του Στρατηγείου Μέσης Ανατολής κατέστρεψε τη σιδηροδρομική γραμμή Θεσσαλονίκης – Αθήνας με αποτέλεσμα να διακοπεί η συγκοινωνία για δύο εβδομάδες.
Το Σεπτέμβριο του 1943 ανέλαβε τη διοίκηση του 50ού Συντάγματος του ΕΛΑΣ ως στρατιωτικός αρχηγός και στη συνέχεια ως καπετάνιος του, δίνοντας σκληρές μάχες κατά των Γερμανών. Ο Καπετάν Νικήτας είχε γίνει ο φόβος και ο τρόμος των Γερμανών και των δωσίλογων στην περιοχή της Κατερίνης.Στις 20 Οκτωβρίου του 1944 με ένα τάγμα του Συντάγματός του πέρασε με καΐκια στη Χαλκιδική και μπήκε με τα τμήματα του 31ου Συντάγματος στη Θεσσαλονίκη.
Το όνομα του Καπετάν Νικήτα το μνημονεύουν οι ελάχιστοι συναγωνιστές του που ακόμη ζουν και οι απόγονοί του. Ένας από αυτούς κι ο ανιψιός του καπετάν Νικήτα, ο πανεπιστημιακός Γιώργος Συνvεφάκης αρχιτέκτονας – πολεοδόμος.
«Υπήρξε θρυλική μορφή της Αντίστασης, έχοντας στο ενεργητικό του πράξεις που ανάγκασαν ακόμη και το Γενικό Στρατηγείο της Μέσης Ανατολής να το αναγνωρίσει. Τα σαμποτάζ που έκανε εναντίον των Γερμανών, αποκόπτοντας τις σιδηροδρομικές συγκοινωνίες Θεσσαλονίκης – Αθήνας, Κατερίνης – Λάρισας και Κατερίνης – Σαρανταπόρου, η κατάληψη της μεγάλης πυριτιδαποθήκης των Γερμανών στη Μόρνα Πιερίας, στο μεγάλο εργοστάσιο ξυλείας και πλήθος άλλων πολεμικών ενεργειών, τον κατέστησαν θρυλικό εμψυχωτή του λαού της περιοχής του Ολύμπου και το μεγάλο καταζητούμενο των Γερμανών και των συνεργαζομένων με αυτούς ταγματασφαλιτών, παρακρατικών και γερμανοτσολιάδων. Η μεγάλη του προσφορά στην Εθνική Αντίσταση, από τα βουνά της Αλβανίας ως έφεδρος ανθυπολοχαγός και μετά υπολοχαγός, έως την αρχηγία ως Καπετάνιος του 50ού Συντάγματος του ΕΛΑΣ στον Όλυμπο, «τιμήθηκε» με την δολοφονία του στις 23/3/1945 από παρακρατικούς και ταγματασφαλίτες στο Κεραμίδι Πιερίας, έξω από την Κατερίνη. Οι προδότες, που έγιναν ξαφνικά κυρίαρχοι του παιχνιδιού, δολοφόνησαν ένα μεγάλο πατριώτη. Ο Καπετάν Νικήτας, ο Κώστας Συννεφάκης, δολοφονήθηκε δύο φορές. Τη μία με φυσικό τρόπο από τους παρακρατικούς. Την άλλη από τις προγραφές της «επίσημης» γραφής της ιστορίας, είτε από την μεροληπτική γραφίδα αυτών που συνεργάστηκαν εκείνη την εποχή με τους κατακτητές, είτε από την επιλεκτική νωχέλεια και αδιαφορία των απογόνων τους. Ο Καπετάν Νικήτας όμως ζει. Ζει στις καρδιές αυτών που την ιστορία, είτε την έγραψαν σωστά, είτε τη διηγήθηκαν εκεί που πρέπει»
http://sylivthe.blogspot.gr/2013_10_01_archive.html