Η αγαπημένη μας Σοφία Μαρωνίδη, η πρέσβειρα πολιτισμού της Ιονικής, με το νοσταλγικό ποίημά της «Τα παιδικά χρόνια στην παλιά γειτονιά» κάνει μία βαθιά βουτιά στη μνήμη, μια αναπόληση εποχών που σημάδεψαν μια ολόκληρη γενιά. Κατορθώνει – για μία ακόμα φορά – να αγγίξει τις πιο ευαίσθητες χορδές μας, αφού οι λιτές, μα τόσο ζωντανές, εικόνες που αναδύονται από το ποίημά της σίγουρα επαναφέρουν μνήμες στον καθένα από μας. Από μία πιο «αθώα» εποχή (τουλάχιστον στο μυαλό του καθενός), όταν η ζωή κυλούσε απλά, με φτώχεια αλλά και με περίσσευμα αγάπης, ανθρωπιάς και συλλογικότητας. Πρόκειται για μια ποιητική κατάθεση ψυχής, που δεν υμνεί μόνο το παρελθόν, αλλά και τις αξίες που το κράτησαν ζωντανό: την οικογένεια, τη γειτονιά, την πίστη, τη φιλία και την αθωότητα. Ένα ποίημα που μας θυμίζει πως, ακόμη κι αν οι εποχές αλλάζουν και οι δεκαετίες περνούν, οι ρίζες μας παραμένουν βαθιά χαραγμένες μέσα μας…
ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΓΕΙΤΟΝΙΑ
Θυμάμαι
Την όμορφη παλιά μας γειτονιά
όταν μικρά παιδιά ήμασταν ακόμη
Που ήταν τα σπίτια όλα χαμηλά
μικροί και χωματένιοι ήταν οι δρόμοι
Θυμάμαι
Καπνός να βγαίνει από τις καμινάδες
στο τζάκι όλοι τριγύρω απ’τη φωτιά
Μεγάλα παραμύθια οι γιαγιάδες
να λένε στα εγγόνια τους παλιά
Γυναίκες στην αυλή ρούχα να πλένουν
με το ραδιόφωνο ανοιχτό για συντροφιά
Το σούρουπο στην πόρτα να προσμένουν
τους άντρες που γυρνάνε απ’τη δουλειά
Θυμάμαι
Τα βράδια στα νυχτέρια όλοι οι φίλοι
μ’αστεία να περνάνε τον καιρό
κι η Παναγιά μας μέσα απ’το καντήλι
να ευλογεί το κάθε σπιτικό
Τη μάνα να ζυμώνει και να πλέκει
να είναι η αγκαλιά της ανοιχτή
και τον πατέρα ιστορίες να μας λέει
που έζησε στη μαύρη κατοχή
Θυμάμαι
Μεσ’το σχολειό στα ξύλινα θρανία
τον δάσκαλο που έβλεπε περιχαρής
να γράφουμε εμείς καλλιγραφία
με πένα και μελάνι εποχής
Παιδιά να τρέχουν μέσα στα σοκάκια
να παίζουν μπάλα γκάζες και κρυφτό
με μπαλωμένα παντελόνια και σακάκια
και την ορμή της νιότης αρχηγό
Θυμάμαι
Όταν ο έρωτας μας έκλεισε το μάτι
κι εμείς παιδιά αθώα τρυφερά
μπήκαμε στο κρυφό του μονοπάτι
και δώσαμε τα πρώτα μας φιλιά
Τον κόσμο που στη φτώχεια του σοφός
την περηφάνεια μας κατάφερε να σώσει
Και ο Θεός φτωχός ήταν κι αυτός
μόνο αγάπη είχε να μας δώσει
Θυμάμαι
Όλα εκείνα τη ζωή μου που ορίσαν
από τα χρόνια τα παλιά τα παιδικά μου
Κι αυτούς που στην καρδιά μου ξεχωρίσαν
και θα’χουν πάντα θέση στα όνειρά μου
Σοφία Μαρωνίδη