Στις 11 Σεπτεμβρίου 1973 η Χιλή βυθίστηκε στη δικτατορία του Πινοσέτ, με τη στήριξη των ΗΠΑ και το Εθνικό της Στάδιο (Estadio Nacional) μετατράπηκε από «ναό του ποδοσφαίρου» σε κολαστήριο βασανιστηρίων.
Λίγους μήνες αργότερα, η FIFA επέβαλε να παιχτεί εκεί ο αγώνας-πρόκριση για το Μουντιάλ ανάμεσα στη Χιλή και την ΕΣΣΔ. Η Σοβιετική Ένωση αρνήθηκε να αγωνιστεί σε στάδιο-φυλακή προκειμένου να μη νομιμοποιήσει τη δικτατορία και τις φρικαλεότητες που συνέβαιναν εκεί και έτσι η Χιλή προκρίθηκε μέσα από μια «παρωδία αγώνα», χωρίς αντίπαλο…
Μέσα σε αυτό το σκοτάδι, ένας ποδοσφαιριστής της Εθνικής Ομάδας της Χιλής, ο Κάρλος Κασέλι, τόλμησε να αντισταθεί. Όταν ο δικτάτορας κάλεσε την ομάδα στο Παλάτι για τα συγχαρητήρια, αυτός δεν του έδωσε το χέρι… Αυτή η τεράστια πράξη θάρρους είχε ως συνέπεια βεβαίως να κυνηγηθεί από το καθεστώς και να αναγκαστεί να δραπετεύσει στην Ευρώπη, από όπου συνέχισε να αγωνίζεται με τη στάση του και τη φωνή του για την πτώση του καθεστώτος.
Όταν το 1988 ο Πινοσέτ προκήρυξε δημοψήφισμα – σίγουρος για τη νίκη του – για τη δήθεν επιστροφή στη δημοκρατία, ενώ οι αρχικές προβλέψεις τον δικαίωναν, τις τελευταίες μέρες πριν τη διεξαγωγή του, το κλίμα άλλαξε… Σε αυτό συνέβαλε και μία συνέντευξη του Κασέλι, ο οποίος διηγήθηκε την ιστορία μίας γυναίκας που βασανιζόταν από το καθεστώς διαρκώς μέχρι την τελευταία μέρα. Την ιστορία, δηλαδή, της μητέρας του…
Η ιστορία του δείχνει τη δύναμη που θα μπορούσε να έχει το ποδόσφαιρο και οι ποδοσφαιριστές όταν στέκονται δίπλα στο λαό τους. Δυστυχώς, τις περισσότερες φορές οι αστέρες του αθλήματος προτιμούν τη σιωπή. Κι όμως, το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο παιχνίδι – μπορεί να γίνει και ένα όπλο ελευθερίας.
