Ο… καλός ο λογοτέχνης δε χρειάζεται πολλά πολλά για να εμπνευστεί… Μία κουβέντα, ένας ήχος, μία εικόνα, ένα οποιοδήποτε ερέθισμα μπορεί να ανοίξει τον ποταμό της δημιουργικότητας… Και τέτοιος είναι βεβαίως και ο αγαπητός φίλος της Ιονικής Οικογένειας, ο κ. Στάμος Γαλούνης, που το αντίκρισμα ενός αδύναμου δέντρου του ξύπνησε τη δημιουργική του διάθεση και αποτέλεσε την αφορμή για να πιάσει την πένα του για να εκφραστεί με την απαράμιλλη ευαισθησία που τον διακρίνει…:
Ένα μωρό αδύνατο πευκάκι μέσα σε λιθάρια ριζιμιά παλεύει για να ζήσει.
Δυό φεγγάρια πρίν και πέντε δρασκαλιές πιο πέρα σα κεί που βγαίνει ο ήλιος, όλα τα πράσινα γειτονάκια του, έγιναν κάρβουνο κι από λαίμαργη πυρκαγιά κάηκαν ζωντανά.
Εκείνο επέζησε, κις μην είχε πόδια για να τρέξει, αλλά τούμεινε ο φόβος.
Τα δένδρα της φυλή του, μπορεί να ζήσουν λέει μέχρι και πεντακόσια χρόνια, εκτός κι’ αν η μοίρα τους γράφει να πάνε από φωτιά ανθρώπου, άγριο χιονιά, λυσσασμένους αέρηδες, αστροπελέκι τ ουρανού ή τσεκούρι ξυλοκόπου.
Μέχρι να μεγαλώσει, ν’ ανδρειωθεί και ν’αποκτήσει φίλους τα πουλιά, θροΐζει απαλά κι’αν έχεις ανοιχτή καθαρή ψυχή και στήσεις αυτί ν’ ακουρμαστείς, τίς καυτές μέρες του καλοκαιριού…… ψιθυρίζει και παρακαλεί:
<< Λίγο νερό καλέ διαβάτη>>