Συναδέλφισσες – Συνάδελφοι,
Σε μια εποχή όπου η ελληνική δικαιοσύνη δοκιμάζεται σκληρά, χάνοντας συχνά την εμπιστοσύνη της κοινωνίας εξ αιτίας προκλητικών αποφάσεων που ευνοούν μεγάλα συμφέροντα ή στρέφονται με αυστηρότητα εναντίον απλών πολιτών, ήρθε μια απόφαση να υπενθυμίσει ότι υπάρχουν ακόμη δικαστές που τιμούν το λειτούργημά τους. Η απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Αθηνών που διέταξε την επαναπρόσληψη του συνδικαλιστή Κώστα Γενιδούνια στη Hellenic Train, δεν είναι απλώς μια νομική εξέλιξη. Είναι μια βαθιά πολιτική και κοινωνική πράξη αποκατάστασης του δικαίου.
Ο Κώστας Γενιδούνιας, πρώην πρόεδρος των μηχανοδηγών του ΟΣΕ και γνωστός για τις αποκαλύψεις του σχετικά με το τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών, βρέθηκε στο στόχαστρο αμέσως μετά την υποβολή της υποψηφιότητάς του στο Σωματείο Μηχανοδηγών. Χωρίς καμία επίσημη αιτιολογία, απολύθηκε παραμονή Πρωτομαγιάς από την εργοδοσία της Hellenic Train, μέσα σε ένα κλίμα εκφοβισμού που προσπαθεί να φιμώσει κάθε φωνή υπεράσπισης του δημόσιου συμφέροντος.
Όμως, η δικαιοσύνη – που πολλοί θεωρούν πλέον ουσιαστικά σιωπηλή ή χειραγωγημένη – μίλησε ξεκάθαρα: η απόλυση του Κώστα Γενιδούνια κρίθηκε παράνομη. Ο συνδικαλιστής επανέρχεται στη θέση του δικαιωμένος.
Ο ίδιος χαρακτήρισε την απόφαση «νίκη του συνδικαλιστικού κινήματος» και όχι απλώς δική του προσωπική δικαίωση. Στην ανάρτησή του μετά την έκδοση της απόφασης έγραψε:
«Σήμερα είναι μια καλή μέρα για το συνδικαλιστικό κίνημα, τους μηχανοδηγούς και τους εργαζόμενους όλης της χώρας».
Και πράγματι είναι έτσι. Γιατί, μέσα σε ένα τοξικό περιβάλλον απαξίωσης του συνδικαλισμού, εκφοβισμού των εργαζομένων, εργοδοτικής αυθαιρεσίας και φίμωσης όσων μιλούν για ασφάλεια, διαφάνεια και δικαιοσύνη, η νίκη αυτή λειτουργεί ως φάρος ελπίδας και παραδείγματος. Είναι το μήνυμα ότι τίποτα δεν τελείωσε, ότι ο αγώνας για το δίκαιο, για τη φωνή των εργαζομένων, δεν είναι μάταιος.
Ο Κώστας Γενιδούνιας το είπε ξεκάθαρα:
«Το μήνυμα είναι σαφές προς όλους τους εργαζόμενους. Να μην φοβούνται, να οργανωθούν σε συνδικάτα, διότι αυτή είναι η πραγματική τους δύναμη. Δεν θα σταματήσουμε. Δεν μας φοβίζουν, παρά το κλίμα τρομοκρατίας που υπάρχει εδώ και καιρό».
Η απόφαση αυτή ανανεώνει την πίστη μας ότι υπάρχουν ακόμη δικαστές που σέβονται το λειτούργημά τους και αποδεικνύει πως, ακόμη και μέσα στην παρακμή, ο αγώνας μπορεί να δικαιωθεί. Αρκεί να μην εγκαταλείπουμε το πεδίο της μάχης.
Ωστόσο, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Ο συνδικαλισμός έχει ακόμη μεγάλη ανηφόρα να διανύσει. Οι περισσότερες συνδικαλιστικές οργανώσεις είτε είναι ανενεργές είτε λειτουργούν ελάχιστα. Επίσης, εδώ και πολλά χρόνια, παρεισέφρησαν στο συνδικαλισμό τυχοδιώκτες που το θεώρησαν ως το εύκολο μονοπάτι για να αναδειχθούν. Αυτό το μοντέλο δεν μπορεί να περπατήσει. Θα πρέπει να υπάρξει μία εκ βάθρων αναδιάρθρωση.
Παρά τις επιμέρους νίκες – όπως η δικαίωση του Κώστα Γενιδούνια – τα βαρίδια παραμένουν και δεν μπορούμε να τα αγνοούμε. Είναι αναγκαίο να τεθούν ξεκάθαρα τα προβλήματα, να μπει τέλος σε παθογένειες, να αποκατασταθεί η αξιοκρατία και να αναδειχθούν άνθρωποι με όραμα και διάθεση να προσφέρουν πραγματικές λύσεις.
Αυτή η θετική εξέλιξη δεν πρέπει να μας εφησυχάζει. Είναι ένα ενθαρρυντικό βήμα, όμως ο δρόμος για την ουσιαστική ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος είναι μακρύς και απαιτεί συνέπεια, ενότητα και συνεχή αγώνα.