Η άγνωστη ιστορία του «θαύματος» της ινσουλίνης

Συχνά, μαθαίνουμε για την ανακάλυψη κάποιου νέου, «θαυματουργού» φαρμάκου που επιφέρει «επανάσταση» σε κάποιον κλάδο της ιατρικής. Κάποιες φορές αυτά τα φάρμακα όντως επιδρούν θετικά, άλλες αποδεικνύονται… φρούδες οι ελπίδες που δημιουργούν.

Η αλήθεια είναι ότι σκευάσματα που μεταβάλλουν την πορεία της ιατρικής επιστήμης και ανακουφίζουν ή σώζουν τις ζωές εκατομμυρίων ασθενών, παρασκευάζονται πολύ πιο σπάνια, συνήθως μία, ή το πολύ δύο φορές ανά είκοσι ή τριάντα χρόνια.

Σήμερα θα σας παρουσιάσουμε τη σχετικά άγνωστη ιστορία της ινσουλίνης, ένα ιατρικό θαύμα που επιτρέπει σε εκατομμύρια διαβητικούς ανά τον κόσμο να ζουν μία φυσιολογική ζωή.

Το «θαυματουργό» αυτό σκεύασμα, η ενέσιμη ινσουλίνη, απομονώθηκε για πρώτη φορά από Καναδούς ερευνητές το 1921.

Η ιστορία έχει κάπως έτσι :

Το αποπνικτικά θερμό καλοκαίρι του 1921 ο δρ. Φρέντερικ Μπάντινγκ και ο βοηθός του, Τσαρλς Μπεστ, πραγματοποιούσαν πειράματα σε διαβητικά σκυλιά, τα οποία ωστόσο δεν οδηγούσαν πουθενά. Μέχρι που έφτασαν στο σκυλί 92, ένα κίτρινο κόλεϊ. Αμέσως μετά την ένεση, πήδηξε από το τραπέζι και άρχισε να κουνάει την ουρά του.

Ο διευθυντής του εργαστηρίου όπου εργαζόταν ο δρ Μπάντινγκ, δρ Τζον Μακλέοντ, πέρασε εκείνο το καυτό καλοκαίρι κάνοντας διακοπές στη Σκωτία. Επιστρέφοντας στο εργαστήριο ανανεωμένος και με κέφι για δουλειά, ανέλαβε τα ηνία. Αυτό ο δρ Μπάντινγκ δεν του το συγχώρησε ποτέ. Η αντιπαλότητά τους κράτησε χρόνια.

Τα πειράματα που ακολούθησαν είχαν μεγάλη επιτυχία και δημοσιεύθηκαν σε επιστημονικά περιοδικά. Η διαδικασία εκχύλισης της ινσουλίνης ήταν χρονοβόρα και αναγκάσθηκαν να χρησιμοποιήσουν μεγάλες ποσότητες παγκρέατος εμβρύων βοών (fetal calf) με καλύτερα αποτελέσματα. Οι δυσκολίες εντοπίζονταν κυρίως στις ακαθαρσίες των εκχυλισμάτων που δημιουργούσαν πάντοτε έντονες αλλεργικές αντιδράσεις στα πειραματόζωα.

Στον καθαρισμό της ινσουλίνης ανεκτίμητη υπήρξε η συμβολή του βιοχημικού Τζέιμς Κόλιπ. Τα πειράματα σε ανθρώπους άρχισαν τον Ιανουάριο του 1922. Χορήγησαν ινσουλίνη στον 14χρονο διαβητικό Λένι Τόμπσον, που βρισκόταν σε κώμα στο Γενικό Νοσοκομείο του Τορόντο, αλλά επειδή η ινσουλίνη δεν ήταν πολύ καθαρή προκάλεσε έντονα αλλεργικά φαινόμενα στον ασθενή. Ο Κόλιπ εργάστηκε νυχθημερόν επί 12 ημέρες για να καθαρίσει την ινσουλίνη και η χορήγηση της επόμενης δόσης υπήρξε εξαιρετικά επιτυχής, χωρίς παρενέργειες και ρύθμισε πολύ καλά το σακχάρο του Λένι. Η γλυκόζη στο αίμα του νεαρού ασθενή από τα 520 mg/dL μειώθηκε στα 120 mg/dL. O Λένι υπήρξε ο πρώτος ασθενής με νεανικό διαβήτη που επιβίωσε χάρις στην ινσουλίνη και έζησε μια φυσιολογική ζωή μέχρι τα 27 του χρόνια, οπότε πέθανε από άλλα αίτια (πνευμονία).

Το καλοκαίρι πλέον και μετά από πειράματα σε άλλα ζώα, στους ίδιους τους τους εαυτούς και φίλους τους, είχε έρθει η στιγμή να δοκιμαστεί η ινσουλίνη και σε πραγματικά συνθήκες.

Ιούνιος 1922. Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Τορόντο, Καναδάς. Σε ένα θάλαμο 50 παιδιά σε διαβητικό κώμα, με τους απελπισμένους γονείς δίπλα τους, περιμένουν απλά το θλιβερό τέλος. Εκείνη την εποχή η διάγνωση νεανικού διαβήτη ισοδυναμούσε με θανατική καταδίκη του ασθενούς και κάθε θεραπευτική αγωγή που θα παρέτεινε τη ζωή του θα ισοδυναμούσε με ιατρικό θαύμα.

Πριν φθάσουν στο τελευταίο παιδί, το πρώτο ανακτά τις αισθήσεις του και συνέρχεται. Μια ιστορική στιγμή για την ανθρωπότητα. Χωρίς να διεκδικήσουν καμία πατέντα, χάρισαν την νέα θεραπεία συμβολικά έναντι ενός δολαρίου στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο και σε ολόκληρο τον κόσμο.

Αν και η ινσουλίνη δεν θεραπεύει εντελώς τον διαβήτη, αποτελεί μέχρι και σήμερα μία από τις μεγαλύτερες ανακαλύψεις στον χώρο της ιατρικής, καθώς εδώ και έναν αιώνα χάρη σε αυτή, οι διαβητικοί μπορούν να ζουν μια φυσιολογική ζωή, ενώ παρατείνεται σημαντικά το προσδόκιμο ζωής τους. Πριν από την ανακάλυψη της ινσουλίνης οι άνθρωποι που εμφάνιζαν συμπτώματα διαβήτη έπεφταν σε κώμα και ήταν καταδικασμένοι να καταλήξουν μέσα σε μερικούς μήνες. Όμως, από το 1922 και μετά, η ένεση της ινσουλίνης τους σώζει την ζωή. Μάλιστα όσοι πάσχουν από τον λεγόμενο ινσουλινοεξαρτώμενο διαβήτη (τύπου 1), την έχουν  ανάγκη σε καθημερινή βάση. Η χορήγηση  ινσουλίνης, εξασφαλίζει μια φυσιολογική ζωή στους πάσχοντες, αφού τους επιτρέπει να ασχολούνται  με οποιαδήποτε δραστηριότητα, όπως οι μη διαβητικοί.

Δεν είναι τυχαίο ότι η Παγκόσμια Ημέρα Διαβήτη γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 14 Νοεμβρίου, ημέρα της γέννησης του Καναδού ερευνητή Φρέντερικ Μπάντινγκ.

Πηγές : fractalart.gr

kathimerini.gr

protothema.gr