Ένας απολαυστικός, αρχοντικός, ηπειρώτικος χορός από τη συναδέλφισσα Λίνα Πρίντζου (βίντεο)

Συναδέλφισσες – Συνάδελφοι,

Εμείς το λέμε και το πιστεύουμε και τα γεγονότα το αποδεικνύουν! Η Ιονική διαπρέπει σε όλους τους τομείς! Ιδιαίτερα βέβαια η σύνδεσή μας με τον πολιτισμό είναι μοναδική και μέσα από την ιστοσελίδα μας σας έχουμε παρουσιάσει τις πολιτιστικές δραστηριότητες πολλών συναδέλφων.

Σήμερα λοιπόν, θα απολαύσουμε τις χορευτικές ικανότητες της συναδέλφισσας Λίνας Πρίντζου (Διεύθυνση Ιονοκάρτας, Διεύθυνση Marketing, Γλυφάδα, Κολωνάκι, Βύρωνας, Λεωφόρος Βουλιαγμένης και Κυψέλη), η οποία άλλωστε είναι γνωστή για την ενασχόλησή της με τις τέχνες, αφού είναι η ίδια ηθοποιός, ενώ και ο σύζυγός της είναι ο γνωστός ηθοποιός Βασίλης Χαραλαμπόπουλος. Η Λίνα, με καταγωγή από την Ήπειρο, τιμά τις ρίζες της, χορεύοντας αρχοντικά έναν ηπειρώτικο χορό:

 

Οι ηπειρώτικοι χοροί

Η πλούσια ιστορία της Ηπείρου είναι φυσικό να επηρέασε το χαρακτήρα και την ζωή των Ηπειρωτών, πράγμα που φαίνεται σε κάθε τους κοινωνική εκδήλωση. Είναι άνθρωποι πείσμονες και αποφασιστικοί, με όρεξη για ζωή και κίνηση. Ως αποτέλεσμα, το τραγούδι και ο χορός, αποτέλεσαν αναπόσπαστα στοιχεία όλης σχεδόν της καθημερινότητάς τους. 

Στους δημόσιους χορούς, ο καθένας είχε την θέση του και η σειρά του ήταν απόλυτα προκαθορισμένη, με βάση την κοινωνική θέση, την ηλικία και το φύλο του χορευτή. Μόνο στο Ζαγόρι επιτρεπόταν  σε άνδρες και γυναίκες να αναμιγνύονται στο χορό και αυτό ήταν ασφαλώς αποτέλεσμα του ανώτερου μορφωτικού-οικονομικού επιπέδου του οποίου απολάμβανε το χωριό.

Όλοι οι ηπειρώτικοι παραδοσιακοί χοροί χορεύονται σε σχήμα  «ανοιχτού» κύκλου, με εξαίρεση τον «καγκελάρη» του χωριού Παπαδάτες, ο οποίος έχει σχήμα λαβύρινθου και τον «χορό των κοριτσιών» του Μετσόβου και της Μηλιάς, ο οποίος έχει σχήμα «κλειστού» κύκλου.

Κάποιοι από τους χορούς είχαν ιδιαίτερη χρήση, υπήρχαν για συγκεκριμένη γιορτή ή ώρα και συγκεκριμένους θεατές.

Αυτό που χαρακτηρίζει γενικά τους ηπειρώτικους χορούς σε ό,τι αφορά το ύφος, ήταν οι περιορισμένες και συγκρατημένες κινήσεις.

Ο τρόπος εκτέλεσης διέφερε ανάμεσα στους άνδρες και τις γυναίκες.  Τα βήματα των γυναικών ήταν πιο στρωτά και μικρά κι εκτελούνταν σ’ ολόκληρο το πέλμα, χωρίς ένταση, άρσεις, πηδήματα και καθίσματα. Επίσης δεν υπήρχαν για τις γυναίκες περιθώρια αυτοσχεδιασμού και τα βήματα έπρεπε να ακολουθούνται αυστηρά. Αντίθετα οι άνδρες χορευτές είχαν την άνεση να κινηθούν εντονότερα, να κάνουν μεγαλύτερα βήματα με αναπλάσεις και άρσεις. Επίσης το ελεύθερο δεξί χέρι του πρωτοχορευτή μπορούσε να κινείται μπρος – πίσω, τεντωμένο ή λυγισμένο και να ακουμπάει στον αυχένα ή τη μέση του. 

Ο πασίγνωστος Τσάμικος άλλωστε θεωρείται ο πιο λεβέντικος ελληνικός παραδοσιακός χορός. Χορεύεται στις περισσότερες περιοχές της Ελλάδας και γι’ αυτό θεωρείται (όπως και ο Καλαματιανός) πανελλήνιος χορός. Λέγεται και «κλέφτικος» γιατί την εποχή της Τουρκοκρατίας χορευόταν από τους κλέφτες. Ενώ οι κινήσεις των Πελοποννήσιων χορευτών είναι απελευθερωμένες, με πηδήματα κ.λπ., στην Ήπειρο κυριαρχεί το αργό, βαρύ πάτημα.