Ο Αλέκος, ο φίλος, ο συναγωνιστής, ο συνδικαλιστής, ο ηγέτης, ο πρωτοπόρος, ο εμπνευστής, έφυγε σε ηλικία 84 ετών την Πέμπτη 12 Αυγούστου για το μεγάλο και τελευταίο ταξίδι. Η μοναδική κληρονομιά του όμως θα είναι για πάντα μαζί μας.

Η πορεία του στον τραπεζοϋπαλληλικό κλάδο δε χρειάζεται πολλές συστάσεις, αφού – δικαίως- έχει λάβει διαστάσεις θρύλου. Από πολύ νέος πρωτοστάτησε στους κοινωνικούς και συνδικαλιστικούς αγώνες και γαλουχήθηκε μέσα στην πάλαι ποτέ κραταιά και ισχυρή ΟΤΟΕ, αναλαμβάνοντας θέσεις στο Δ.Σ., Γενικός Γραμματέας, Πρόεδρος… Όταν πήρε τη σκυτάλη από τις σπουδαίες μορφές και ιχνηλάτες του τραπεζοϋπαλληλικού συνδικαλισμού, τον Γιάννη Αλευρά και τον Λευτέρη Μαρίνη που έβαλαν τα θεμέλια της ΟΤΟΕ, κατόρθωσε ο ίδιος με την ευφυΐα του, τη δράση και το μεράκι του να επεκτείνει την επιρροή της και να βελτιώσει τις δομές και την αποτελεσματικότητά της. Ουσιαστικά, κατόρθωσε να αναδειχθεί ίσως η πιο εμβληματική φυσιογνωμία της μεγάλης γενιάς των συνδικαλιστών που γιγάντωσαν την Ομοσπονδία μας.

Ο Αλέκος Πουλαρίκας πρωταγωνίστησε για δεκαετίες στους αγώνες και τις διεκδικήσεις του κλάδου μας, σχεδόν πάντοτε με τεράστια επιτυχία, αναδεικνύοντας την ΟΤΟΕ πρωτοπόρο και παράδειγμα προς μίμηση για τους συνδικαλιστικούς και κοινωνικούς αγώνες. Θεωρείται ο αρχιτέκτονας των μεγάλων κατακτήσεων του κλάδου μας, του πενθήμερου, του ωραρίου, του ενιαίου μισθολογίου κ.ά.. Το μυαλό του και όλο του το είναι βρίσκονταν πάντοτε σε οργασμό και αναζητούσε τρόπους να προωθήσει τα δικαιώματα και τα συμφέροντα των τραπεζοϋπαλλήλων. Δραστήριος, μαχητής, άοκνος και ασυμβίβαστος αγωνιστής, έθεσε πολύ ψηλά τον πήχη για τους υπόλοιπους συνδικαλιστές.

Τη συνδικαλιστική περίοδο των μεγάλων ιδεολογικών, πολιτικών και συνδικαλιστικών αντιπαραθέσεων και διαχωρισμών, κατά τη Μεταπολίτευση, ο Αλέκος Πουλαρίκας βγήκε μπροστά και ξεχώρισε με τη δυναμική του παρουσία, αλλά πάντα με τελική κατάληξη την ενότητα για τις μεγάλες κατακτήσεις του κλάδου.

Άλλωστε, αυτή η περίοδος είναι ουσιαστικά και η πιο ζωντανή και γόνιμη της νεότερης ιστορίας της Ελλάδας, αφού αναβαθμίστηκε το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων, προωθήθηκαν πολιτικές για την ισότητα και την αναδιανομή του εισοδήματος και την ένταξη στον κοινωνικό ιστό ομάδων που για χρόνια είχαν αποκλειστεί στο περιθώριο και την αφάνεια.

Μπορεί το συνδικαλιστικό του μέγεθος να ήταν τεράστιο, αλλά η απλότητά του τον έφερνε κοντά σε κάθε συνάδελφο που χρειαζόταν τη βοήθειά του. Προσιτός προς όλους, ήταν διαθέσιμος ανά πάσα στιγμή, όλο το 24ωρο, καθημερινά για όλο το χρόνο. Η προσήνειά του και η θέληση να συνδράμει όσους τον είχαν ανάγκη, τον έκαναν αγαπητό και σεβαστό σε όλους και βεβαίως προσέθεσαν στο μύθο του ανάμεσα στους τραπεζοϋπαλλήλους.

Μάλιστα, όταν αποχώρησε (ή μάλλον τα εργοδοτικά συμφέροντα τον «αποχώρησαν») από το συνδικαλισμό, δεν μπορούσε να μείνει άπραγος. Ένας άνθρωπος της ευφυΐας του, με το αστείρευτο απόθεμα ενέργειας, φύσει και θέσει δραστήριος, δε θα μπορούσε να μείνει «ήσυχος». Ίδρυσε με μεγάλη επιτυχία τη «ΔΥΝΑΜΙΚΗ Χρηματιστηριακή» και διέπρεψε και στο χρηματιστηριακό κλάδο μέχρι την τελευταία του πνοή…

Η πικρία της ΟΤΟΕ

Δυστυχώς, ο Αλέκος Πουλαρίκας, αυτός ο γίγαντας του συνδικαλιστικού κινήματος των τραπεζοϋπαλλήλων, πρόλαβε να ζήσει τα τελευταία χρόνια την ακραία παρακμή της ΟΤΟΕ. Και εκεί που θα τον οδηγήσει το τελευταίο αυτό μονοπάτι του, θα συναντήσει τις υπόλοιπες μεγάλες μορφές του τραπεζοϋπαλληλικού συνδικαλιστικού κινήματος και θα τους μεταφέρει με πικρία και απογοήτευση (όπως συνήθιζε να μας λέει και ο ίδιος τις τελευταίες δεκαετίες), την τραγική πραγματικότητα της σημερινής ΟΤΟΕ, αυτής της καρικατούρας του ένδοξου παρελθόντος, που έχει καταντήσει δεκανίκι των τραπεζιτών και μένει με σταυρωμένα τα χέρια και σιωπά προκλητικά ενώπιον του επικείμενου αφανισμού του επαγγέλματός μας.

Και όσο βέβαια είναι αλήθεια ότι κάθε περίοδος έχει τα δικά της χαρακτηριστικά και τις δικές της ιδιαίτερες συνθήκες, νομίζουμε δε χωρά αμφιβολία ότι το χθες της ΟΤΟΕ της περιόδου Πουλαρίκα με το σήμερα της ΟΤΟΕ είναι η μέρα με τη νύχτα… Σε κάθε περίπτωση, για να μη λέμε και πολλά λόγια, μπορεί ο καθένας να συγκρίνει την αποτελεσματικότητα της ΟΤΟΕ την περίοδο του Πουλαρίκα με την ΟΤΟΕ του σήμερα…

Η «περίοδος Πουλαρίκα»

Και μιας και αναφερθήκαμε στην «περίοδο Πουλαρίκα», πρέπει να γίνει μία ξεχωριστή αναφορά στη δράση του εκλιπόντος ως ηγετική μορφή του συνδικαλιστικού κινήματος στην Τράπεζα Πίστεως για δεκαετίες, όπου πραγματικά κατέγραψε ίσως τις μεγαλύτερες επιτυχίες που γνώρισε ποτέ ο τραπεζοϋπαλληλικός κλάδος!

Το «ασφαλιστικό αριστούργημά» του για τους συναδέλφους της Πίστεως θεωρούμε ότι δε βρήκε όμοιό του σε αντίστοιχο χώρο των τραπεζών. Δυστυχώς, αυτή η τεράστια ασφαλιστική κατάκτηση όχι μόνο δε βρήκε την κατάλληλη συνέχεια, αλλά κατεδαφίστηκε βίαια από τους νεοσυνδικαλιστές της εργοδοσίας και σήμερα αποτελεί μία όμορφη ανάμνηση… Η «περίοδος Πουλαρίκα», όπως πολλοί συνάδελφοι την αναφέρουν, είναι καθολικά αναγνωρισμένη ως η κορυφαία για τους εργαζόμενους και τους ασφαλισμένους στην Τράπεζα Πίστεως.

Βέβαια, όπως ήταν αναμενόμενο, ο Αλέκος Πουλαρίκας ενοχλούσε πολλούς. Και όταν πλέον, τις τελευταίες δύο δεκαετίες κυρίως, άρχισαν να διαμορφώνονται οι συνθήκες υπέρ της εργοδοσίας και σε βάρος του εργατικού κινήματος, η παρουσία του χαλούσε τη συνταγή στους τραπεζίτες και τους εντολοδόχους τους… Οι κυβερνητικοί και εργοδοτικοί μηχανισμοί μπήκαν σε πλήρη λειτουργία και με ντροπιαστικές διαδικασίες τον ανέτρεψαν και ουσιαστικά έκτοτε ο συνδικαλιστικός χώρος της Πίστεως λειτουργεί με καθαρά εργοδοτικά χαρακτηριστικά, με τις αρνητικές συνέπειες αυτής της εξέλιξης που έχουμε βιώσει αυτές τις 2 δεκαετίες και όλοι εμείς οι προερχόμενοι από την Ιονική…

Ο «Ιονικάριος» Πουλαρίκας

Εμείς οι Ιονικάριοι έχουμε και έναν ξεχωριστό λόγο να εκφράζουμε πάντα την ευγνωμοσύνη και την εκτίμησή μας προς το πρόσωπό του, αφού κατά τη διάρκεια των μεγάλων αγώνων για το ξεπούλημα της Ιονικής Τράπεζας, ο Αλέκος στάθηκε δίπλα μας, σαν ένας από εμάς και μαζί δώσαμε τους αγώνες για την προσπάθεια αποτροπής της ιδιωτικοποίησης. Αυτή η συνέπεια και η αποφασιστικότητά του τον κατέστησαν για πάντα εκλεκτό φίλο της Ιονικής Οικογένειας.

Μάλιστα, όσα μας έλεγε τότε ότι θα ακολουθούσαν, σήμερα ηχούν στα αυτιά μας πιο δυνατά από ποτέ… Δεν ήταν «προφητικά» τα λόγια του, γιατί πήγαζαν από τη βαθιά γνώση του χώρου και των εξελίξεων και δυστυχώς οι άσχημες προβλέψεις του επιβεβαιώθηκαν πλήρως από την πραγματικότητα, βυθίζοντας τα εργασιακά μας δικαιώματα τα επόμενα χρόνια.

Από την άλλη βέβαια, οι νουθεσίες του Αλέκου για συνεχή, αδιάκοπο αγώνα σε βάρος όσων γίνονταν τότε και όσων επρόκειτο να γίνουν, χαλύβδωσαν τη συνδικαλιστική μας πανοπλία και αποτέλεσαν επί 23 χρόνια τα εφόδιά μας για να αντιμετωπίζουμε χωρίς δισταγμό, φόβο και πάθος τις ακραίες εργοδοτικές συμπεριφορές και τον εργοδοτικό συνδικαλισμό, ώστε να παραμένουμε όρθιοι και ασυμβίβαστοι μέχρι σήμερα!

Και αν όλα αυτά που μας συμβούλευε τότε ο αγαπητός Αλέκος είχαν γίνει κτήμα και στους 4.400 συναδέλφους της Ιονικής που ήταν αρχικά στο Σύλλογό μας, αλλά στη συνέχεια μετά από απειλές προσέφυγαν στη συντριπτική τους πλειονότητα στον εργοδοτικό σύλλογο, τότε να είστε βέβαιοι ότι ασφαλώς θα ήμασταν ακόμα πιο δυνατοί και αποτελεσματικοί και θα ήταν διαφορετική η πορεία των προερχομένων από την Ιονική.

Το πρότυπο του συνδικαλιστή

Βέβαια, η τιμή για μια κοινή αναφορά στα έργα και τις ημέρες αυτής της μεγάλης συνδικαλιστικής γενιάς που διέπρεψε την περίοδο της Μεταπολίτευσης, ανήκει σε εκείνους με τους οποίους συνεργάστηκε και μαζί έφτιαξαν το έπος της ΟΤΟΕ των αγώνων και της ρήξης, κόντρα στο ρεύμα υποταγής και ενσωμάτωσης που συνυπήρχε τότε και επικράτησε πολύ αργότερα και σε όλα τα συνδικάτα της χώρας.

Είμαι βέβαιος πως αυτοί έχουν χρέος και θα το τιμήσουν όπως του αξίζει.

Τουλάχιστον εμείς σαν Σύλλογος προτιθέμεθα να συμμετάσχουμε σε μία τέτοια διαδικασία. Θα τιμήσουμε τη μνήμη του, συνεχίζοντας να πορευόμαστε στο δρόμο που χάραξε ο ίδιος. Μερικοί από εμάς μάλιστα, που συμμετείχαμε στις αρχές της πορείας μας μετά από τη δεκαετία του ’70 στους αγώνες που έδινε εκείνη η σπουδαία φουρνιά των συνδικαλιστών στα όργανα διοίκησης του κλάδου, είμαστε ευγνώμονες για όσα μάθαμε δίπλα τους, αφού κάθε ημέρα μαζί τους ήταν και ένα ξεχωριστό μάθημα ζωής και συνδικαλισμού.

Είμαστε βεβαίως ευγνώμονες για τις φιλίες που αποκομίσαμε μέσα από αυτή τη διαδικασία, που μπορεί να πέρασαν από θύελλες, αλλά κράτησαν μέχρι τέλους, γιατί υπήρχε αμοιβαία αναγνώριση και σεβασμός.

Ο Αλέκος σε αυτήν την προσπάθεια ήταν ο βασικός φορέας, πρωτοπόρησε, οργάνωσε, ενέπνευσε εμάς τους υπόλοιπους για να κινηθούμε δυναμικά. Η επιμονή, η ακεραιότητα,  ο ρεαλισμός και ο δυναμισμός του αποτελούν για εμάς που τον συναναστραφήκαμε από κοντά ένα μοντέλο δράσης που διαμόρφωνε ακέραιες συνδικαλιστικές συνειδήσεις βασισμένες στις αξίες και τις αρχές της ανεξαρτησίας, της γνώσης και της αφοσίωσης στο δίκαιο των διεκδικήσεών μας.

Όλοι για ένα είμαστε σίγουροι, ότι ο Αλέκος με τους αγώνες και την πορεία του, έχει αφήσει σπόρους που μέσα από την παρατεταμένη οικονομική, κοινωνική και συνδικαλιστική κρίση, θα έρθει η στιγμή που θα φυτρώσουν πάλι, ώστε να υπάρξει αναδιάταξη και αναδιοργάνωση του συνδικαλιστικού κινήματος προκειμένου να μπορέσουν να αναπνεύσουν οι εργαζόμενοι και να ζήσουμε στιγμές του ένδοξου παρελθόντος.

Μπορεί τα ονόματα των πρωτοπόρων του συνδικαλιστικού κινήματος να μην παίζουν στα δελτία ειδήσεων και στις επικεφαλίδες του Τύπου, αλλά να είστε βέβαιοι ότι η κληρονομιά τους παραμένει, φυλάσσεται ως κόρη οφθαλμού και θα είναι ξανά χρήσιμη στο μέλλον. Ίσως τότε και το όνομα του εκλιπόντος, αγαπητού Αλέκου Πουλαρίκα, να τιμηθεί με τον τρόπο που του αρμόζει…

Μέχρι τότε, όλοι εμείς που ήμασταν δίπλα του επί δεκαετίες, που εμπνευστήκαμε από τη δράση του και μεγαλώσαμε με τις αρχές που μας δίδαξε, δε θα τον ξεχάσουμε ποτέ και θα τον αποχαιρετήσουμε σήμερα, Δευτέρα 16.8.21, ώρα 16:00 μ.μ. στο Νεκροταφείο του Παλαιού Φαλήρου, όπου πέφτει η αυλαία του πρωταγωνιστή Αλέκου Πουλαρίκα.

Εκφράζουμε τα βαθιά μου συλλυπητήρια στη σύζυγό του Βίβιαν που τον λάτρεψε, το γιο του και συνάδελφο Βασίλη, καθώς και τις δύο κόρες του Άννα και Αλεξία.

Αποτίουμε φόρο τιμής με σεβασμό στο μεγάλο αυτό αγωνιστή που με τις πράξεις και την πορεία του προσέδωσε τα χαρακτηριστικά που πρέπει να διέπουν το συνδικαλιστή. Υποσχόμαστε να αγωνιστούμε ώστε οι πρωτοβουλίες του να βρουν μιμητές στο μέλλον και οι εργαζόμενοι να επανακτήσουν τα δικαιώματα για τα οποία πολέμησε ο εκλιπών, αλλά και οι κοινωνίες μας να λειτουργήσουν σε διαφορετικά, πιο ανθρώπινα πρότυπα από τη σημερινή, θλιβερή πραγματικότητα.

Καλό ταξίδι Αλέκο!