Συμπληρώνοντας 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821, είναι επιτέλους καιρός να αποδώσουμε φόρο τιμής στους πραγματικούς ήρωες αυτής της χώρας. Όχι μόνο αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους τότε για την Ανεξαρτησία, αλλά και τους επιφανείς και αφανείς που απέδειξαν στην πράξη τον πατριωτισμό τους στην πορεία αυτών των δύο αιώνων…
Μία πολύ ενδιαφέρουσα τέτοια ιστορία μας παρουσιάζει ο συνάδελφος Γιάννης Γιαννόπουλος, για ένα μεγάλο Έλληνα, που όπως πολύ συχνά συμβαίνει δυστυχώς, δεν έχει τύχει της αναγνώρισης που του αξίζει.
Το συνάδελφο Γιάννη βέβαια, από τον Αμπελώνα Λάρισας που υπηρέτησε στον Τύρναβο, τον Αμπελώνα, τη Λάρισα και την Περιφερειακή Διεύθυνση Κεντρικής Ελλάδας, τον γνωρίζετε οι περισσότεροι, αφού μάλιστα τον εμπιστεύεστε επί σειρά ετών με την εκλογή του στο Δ.Σ. τόσο του ΣΥΙΛΤΕ όσο και της ΙΟΝΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ. Ο εκλεκτός συνάδελφος αποτέλεσε έναν από τους ηρωικούς «300» της Ιονικής, που παρέμειναν προσηλωμένοι στο Σύλλογό μας ακόμα και στις πιο δύσκολες περιόδους και συνεχίζει μέχρι σήμερα να αγωνίζεται με συνέπεια και ευθύνη για τα δικαιώματα και τα συμφέροντα των Ιονικάριων.
Εκτός όμως από τη συνεπή του στάση, πρόκειται για μία πολύ ενδιαφέρουσα προσωπικότητα, με κοινωνικές ευαισθησίες και δράση σε διάφορους τοπικούς φορείς της ιδιαίτερης πατρίδας του, με ιδιαίτερη ενασχόληση με την τοπική αυτοδιοίκηση όπου διετέλεσε αντιδήμαρχο, αλλά και με το Σύλλογο Αιμοδοτών «Ελπίδα».
Οι αναρτήσεις του στο facebook παρουσιάζουν ενδιαφέρον, αφού αναδεικνύουν ιστορίες ανθρώπων που αξίζει να τις μάθουμε και να αποτελέσουν παράδειγμα προς μίμηση. Μία τέτοια ιστορία είναι και του Στέλιου Κυριακίδη, του σπουδαίου Έλληνα Μαραθωνοδρόμου, που αμέσως μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έβαλε κι αυτός το λιθαράκι του για να στρέψει τα βλέμματα στη βασανισμένη από τον κατακτητή Ελλάδα και να βοηθήσει στην ανοικοδόμησή της…
ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΞΕΧΝΑΜΕ ΠΟΤΕ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΤΙΜΗΣΑΝ ΚΑΙ ΒΟΗΘΗΣΑΝ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ!!!
Δεν είναι κάποιος διάσημος.
Κι όμως! Δεν θα έπρεπε να υπάρχει Έλληνας που να μην γνωρίζει γι’ αυτόν, γιατί πρόκειται για έναν πραγματικό ήρωα της μεταπολεμικής Ελλάδας, έναν μεγάλο αθλητή, που κατέκτησε την Αμερική με μοναδικό του κίνητρο την αγάπη του για την πατρίδα!
Και ενώ στο Χόλιγουντ ετοιμάζουν ταινία για τον Κυριακίδη, στην Ελλάδα χρειάστηκε αγώνας για αν παραλάβουμε το άγαλμά του ως δώρο (!!!!!) – άκουσον! άκουσον! – από τους Αμερικάνους!
Το 1946 ο 36χρονος Στέλιος Κυριακίδης αποφάσισε να συμμετάσχει στον περίφημο πεντηκοστό Διεθνή Μαραθώνιο της Βοστώνης (42.195 μ.) μετά από τιμητική πρόσκληση των διοργανωτών.
Η σύζυγός του έσπευσε να τον αποθαρρύνει αφού λόγω της Κατοχής ήταν αδύναμος και υποσιτισμένος.
Είχε πέντε χρόνια να αγωνιστεί.
Ο ίδιος όμως είχε πάρει την απόφασή του… Πουλώντας προσωπικά του αντικείμενα και μετά από πολλές και αγωνιώδεις προσπάθειες, ο Κυριακίδης κατάφερε τελικά να επιβιβαστεί σε αεροπλάνο για την Αμερική και στις 4.4.1946 έφτασε στην Βοστώνη.
Οι γιατροί των αγώνων βλέποντάς τον αδύναμο εξέφρασαν τις αμφιβολίες τους και δίστασαν για το αν έπρεπε να του δώσουν άδεια να συμμετάσχει.
Στην ουσία φοβόντουσαν για την ίδια του την ζωή.
Ο Στέλιος όμως δεν δεχόταν κουβέντα και δήλωνε αποφασιστικά:
“Ήρθα για να τρέξω για επτά εκατομμύρια πεινασμένους Έλληνες και θα τρέξω!”
Έτσι υπέγραψε υπεύθυνη δήλωση ότι παίρνει ο ίδιος την ευθύνη για τον εαυτό του.
Στις 20 Απριλίου του 1946 δόθηκε η εκκίνηση του φημισμένου 50ου μαραθωνίου της Βοστώνης με μεγάλο φαβορί τον Αμερικανό Τζόνι Κέλι.
Ο Έλληνας μαραθωνοδρόμος έτρεξε με την γνωστή του τακτική(ξεκινούσε χαλαρά για να κρατά δυνάμεις και επιτάχυνε μετά το μέσο της διαδρομής).
Με την δύναμη της ψυχής του, κατάφερε να είναι μπροστά στα τελευταία χιλιόμετρα. Δεν του επιτρεπόταν να μη νικήσει…
Ένας ηλικιωμένος μετανάστης στην διαδρομή έτρεχε κοντά του και του έδινε κουράγιο φωνάζοντάς του:” Για την Ελλάδα Στέλιο μου! Για τα παιδιά σου!!!”
Οι κουβέντες αυτές έδωσαν κουράγιο στον Στέλιο και μ’ όλα τα σωματικά του αποθέματα κατάφερε να φτάσει στην νίκη, φωνάζοντας στον τερματισμό:
“FOR GREECE!!!”
Ο χρόνος του 2.29.27 αποτέλεσε τον καλύτερο χρόνο στην Ευρώπη και για 22 χρόνια τον καλύτερο στην Ελλάδα.
Ο σπουδαίος Μαραθωνοδρόμος Κέλυ, όταν ρωτήθηκε γιατί δεν κατάφερε να κερδίσει, απάντησε: “Πώς θα μπορούσα να κερδίσω ποτέ έναν τέτοιο αθλητή? Εγώ έτρεχα για τον εαυτό μου κι αυτός για μια ολόκληρη πατρίδα..!”
Η νίκη του προκάλεσε πάταγο!
Οι Αμερικανοί έσπευσαν να του δώσουν χρήματα και να του προτείνουν να μείνει στις ΗΠΑ. Ο ίδιος όμως άφησε άφωνο ακόμη και τον πρόεδρο της Αμερικής Τρούμαν όταν τον ρώτησε τι θα ήθελε να του προσφέρει ως δώρο.
” Για μένα δεν θέλω τίποτα! Μόνο για την Ελλάδα βοήθεια!”
Έμεινε στην Αμερική και για ένα μήνα πάλεψε να μαζέψει βοήθεια για την πατρίδα…
Καθώς η νίκη του είχε συγκινήσει τους Αμερικάνους και τους ομογενείς, το ποσό που κατάφερε να συγκεντρώσει έφθασε τα 250.000 δολάρια (τεράστιο ποσό για την εποχή) ενώ η οικογένεια Λιβανού έστειλε έξι πλοία με είδη πρώτης ανάγκης στην δοκιμαζόμενη Ελλάδα.
Η βοήθεια αυτή ονομάστηκε” Πακέτο Κυριακίδη”
Στις 23 Μαΐου 1946, ο Κυριακίδης επέστεψε στην Ελλάδα , όπου τον περίμεναν ένα εκατομμύριο Έλληνες για να τον υποδεχτούν με τιμές ήρωα ενώ για πρώτη φορά μετά την κατοχή, φωταγωγήθηκε η Ακρόπολη προς τιμή του!
Δακρυσμένος κατά την διάρκεια της επίσημης τελετής στους Στύλους το Ολυμπίου Διός δήλωνε:
“Είμαι υπερήφανος που είμαι Έλλην!”
Μέχρι το τέλος της ζωής του, αφιερώθηκε σε φιλανθρωπικά έργα και στον προσκοπισμό ενώ προέτρεπε τα παιδιά να στραφούν στον αθλητισμό, δημιουργώντας το γυμναστήριο “Αθλητικός όμιλος Φιλοθέης”
Ο ήρωας Στέλιος Κυριακίδης γεννήθηκε στην Κύπρο το 1910.
Μετακόμισε στην Αθήνα το 1934 και εργάστηκε ως εισπράκτορας στην ηλεκτρική εταιρεία χωρίς να εγκαταλείψει ποτέ τον αθλητισμό με τον οποίο ασχολιόταν από μικρό παιδί.
Ήταν αυτός που κατέρριψε την πανελλήνια επίδοση του Σπύρου Λούη.
Ο ίδιος ο Λούης κάλεσε τον Κυριακίδη στο σπίτι του και του είπε: “Παιδί μου Στέλιο, να τρέχεις πάντα, γιατί εμείς οι Έλληνες γεννηθήκαμε για να τρέχουμε. Μόνο έτσι καταφέραμε να ζήσουμε τόσους αιώνες”.
Μετά την είσοδο των Ναζιστών στην Αθήνα το 1941, ο Κυριακίδης παντρεύτηκε την Ιφιγένεια και απέκτησαν τρία παιδιά.
Το 1943 συνελήφθη από τους Γερμανούς με άλλα 49 άτομα (τα οποία εκτελέστηκαν).
Για καλή του τύχη ο Γερμανός αξιωματικός ήταν μαραθωνοδρόμος και τον άφησε ελεύθερο, όταν βρήκε στο πορτοφόλι του την κάρτα διαπίστευσης των Ολυμπιακών αγώνων του 1936 στο Βερολίνο.
Πέθανε στις 10 Δεκεμβρίου του 1987 και τάφηκε στον Πύργο Κορινθίας.
