Καλό ταξίδι Λευτέρη…

Όλοι εμείς οι προερχόμενοι από την Ιονική αρεσκόμαστε συχνά να υποστηρίζουμε ότι είμαστε μία μεγάλη οικογένεια. Που αλληλοστηριζόμαστε στις χαρές, αλλά και στις λύπες, στις επιτυχίες, αλλά και στις δυσκολίες. Επειδή δε νιώθουμε απλά συνάδελφοι και συνεργάτες, αλλά αισθανόμαστε ότι μας ενώνει ένας βαθύτερος δεσμός. Έρχονται, όμως, στιγμές που αυτή η βαθύτερη συναισθηματική σχέση που έχουμε αναπτύξει εμείς οι Ιονικάριοι, γίνεται φορτίο βαρύ που αφήνει πληγές ανοιχτές. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να γίνει, όταν είμαστε αναγκασμένοι να σας γνωστοποιήσουμε την είδηση του ξαφνικού θανάτου ενός νέου παλικαριού; Πώς θα μπορούσαμε να υποδεχτούμε με ψυχραιμία την απώλεια του Λευτέρη Δουμπού, γιου του συναδέλφου μας Σταμάτη Δουμπού από την Κέρκυρα, που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία μόλις 31 ετών;

Τη μέρα που η Χριστιανοσύνη γιορτάζει την Ανάσταση του Κυρίου, ο Λευτέρης μας αποχαιρέτησε οριστικά για το μεγάλο ταξίδι, αφήνοντας πίσω του την ανάμνηση ενός παιδιού γεμάτου ενεργητικότητα και δυναμισμό, που έδινε πνοή στους γύρω του. Ενός παιδιού γεμάτου ΖΩΗ.

Αρχηγός στους προσκόπους, με έντονη και πολυποίκιλη κοινωνική δραστηριότητα, λάτρης της θάλασσας και της φύσης, ο Λευτέρης δε συμβιβαζόταν με τα ειωθότα και τολμούσε. Γι’αυτό και διοχέτευε το απαράμιλλο θάρρος και το ασυμβίβαστο πνεύμα του ασχολούμενος επαγγελματικά με τις καταδύσεις στο Ομάν, κολυμπώντας ανάμεσα σε καρχαρίες για αυτό το επικίνδυνο και συνάμα συναρπαστικό θέαμα συνύπαρξης του ανθρώπου με ένα από τα πιο παρεξηγημένα, αλλά και φονικά είδη της φύσης. Με το ίδιο σθένος και αποφασιστικότητα αντιμετώπισε ο Λευτέρης και την ασθένειά του, που τελικά τον λύγισε. Γιατί όσο και αν πάλεψε με περισσή αντρειοσύνη, καθώς αγαπούσε δυνατά την οικογένειά του, τους φίλους, τους συντοπίτες του, την ίδια τη ζωή, δυστυχώς αποδείχθηκε ότι δεν ήταν «καρχαρίας» για να τον δαμάσει, αλλά κάτι ανυπέρβλητο πέραν των δυνάμεων ακόμα και των πλέον τολμηρών και θαρραλέων.

Ο Λευτέρης, όμως, δε σταματούσε εκεί, ήταν ένας άνθρωπος της πράξης, μία γοητευτική προσωπικότητα. Η δραστηριότητά του εκτεινόταν και στη συμμετοχή του στη Φιλαρμονική Εταιρία της Κέρκυρας «Μάντζαρος», παίζοντας σαξόφωνο, αναδεικνύοντας την καλλιτεχνική του φλέβα και το οικογενειακό dna, καθώς στην ίδια Φιλαρμονική επί σειρά ετών έπαιζε κρουστά και ο πατέρας του, ο αγαπητός μας συνάδελφος Σταμάτης.

Δυστυχώς, ανήμερα το Πάσχα η οικογένειά του και όλοι όσοι γνώρισαν αυτόν τον λεβέντη, βυθίστηκαν σε απέραντη θλίψη. Στην κηδεία του, που τελέστηκε χθες, 15/4, έδωσαν το παρών οι αγαπημένοι του άνθρωποι, σύσσωμη η κερκυραϊκή ιονική κοινότητα και υπό τους ήχους των συντετριμμένων συντρόφων του της Φιλαρμονικής, είπαν το στερνό αντίο και απέτισαν φόρο τιμής στον εκλεκτό μέλος της κερκυραϊκής και ιονικής οικογένειας.

Είμαστε όλοι ιδιαιτέρως συγκλονισμένοι και ακόμα δεν έχουμε συνειδητοποιήσει το χαμό του Λευτέρη. Αν, όμως, η είδηση της απώλειάς του δημιούργησε σε όλους εμάς ρίγη θλίψης, βυθίζοντάς μας σε πένθος, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν μπορούμε να διανοηθούμε την οδύνη που αισθάνονται οι δικοί του άνθρωποι. Λένε ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη συμφορά από το να χάσει κανείς το παιδί του. Και δυστυχώς, όση ειλικρινή στήριξη και λόγια παρηγοριάς να προσφέρουμε στον Σταμάτη και τη σύζυγό του Νούλα, η απώλεια του Λευτέρη θα τους αφήσει μία αγιάτρευτη πληγή. Όπως, επίσης, δεν μπορούμε να διανοηθούμε το δράμα που βιώνουν και τα αγαπημένα του αδέρφια, η Ελένη και ο Κωνσταντίνος. Το μόνο που έχει αξία να ειπωθεί αυτήν τη στιγμή είναι να μετατρέψουν το κουράγιο και την υπομονή σε βασικές προτεραιότητες στη ζωή τους. Αλλά κυρίως και είμαστε σίγουροι ότι θα το πράξουν στη μνήμη του Λευτέρη, να βρουν τη δύναμη να συνεχίσουν μονιασμένοι σαν οικογένεια, γιατί μόνο με αυτόν τον τρόπο θα κρατήσουν ζωντανή τη μνήμη του αδικοχαμένου τους λεβέντη.

Το Δ.Σ. του Συλλόγου μας αντί στεφάνου, αποφάσισε να αποστείλει 100 ευρώ στη μνήμη του Λευτέρη στη Φιλαρμονική Εταιρία «Μάντζαρος», γνωρίζοντας πως θα αποτελούσε και δική του επιθυμία.

Λευτέρη, η ιονική οικογένεια, η δεύτερή σου οικογένεια, παραμένει ακόμα συντετριμμένη, μην μπορώντας και μη θέλοντας να πιστέψει ότι δεν είσαι πλέον ανάμεσά μας. Ένα είναι σίγουρο, όμως, ότι αν και μας άφησες τόσο πρόωρα, η αγάπη σου για τη ζωή, το θάρρος και η αποφασιστικότητά σου θα αποτελούν πάντα παράδειγμα που θα εμπνέει τις ζωές όλων μας.