Το τελευταίο διάστημα διανύουμε μερικές από τις πλέον κρίσιμες περιόδους για τα εθνικά θέματά μας από την περίοδο της Μεταπολίτευσης μέχρι σήμερα. Ο νεοσουλτάνος Ερντογάν βλέπει την οικονομία του να καταρρέει και ψάχνει άλλοθι στις επικίνδυνες ενέργειες στην εξωτερική πολιτική, απειλώντας την εθνική μας κυριαρχία. Το ψυχροπολεμικό κλίμα έχει αυξηθεί κατακόρυφα και βρισκόμαστε στα πρόθυρα θερμού επεισοδίου. Η χώρα μας, διαχρονικά, αποτελεί πυλώνα ειρήνευσης και σταθερότητας στην περιοχή της Νοτιανατολικής Μεσογείου, βασιζόμενη στη διατήρηση του status quo και των σχέσεων καλής γειτνίασης.

Ωστόσο, διαχρονικά επίσης, η χώρα μας έχει αποδείξει ότι όταν το απαιτούν οι περιστάσεις, ο ελληνικός λαός και ο Έλληνας στρατιώτης θα υπερβάλλουν εαυτούς για να προασπίσουν την πατρίδα και βεβαίως την ελευθερία τους. Σε αυτήν την κρίσιμη περίοδο των λεονταρισμών των γειτόνων, είναι αναγκαίο να επικρατεί η ψυχραιμία, η σύνεση και η λογική του διαλόγου, αλλά με πυγμή και ανυποχώρητη στάση από τις εθνικές μας κατακτήσεις που διαφυλάττουν την κυριαρχία μας, για να μη φτάσουμε ξανά να θρηνούμε την απώλεια των παλικαριών μας, αλλά και της ακεραιότητας του ελληνισμού, όπως συνέβη με την επίθεση του Αττίλα στην Κύπρο το 1974, λόγω των τραγικών χουντικών χειρισμών των προδοτών της πατρίδας, της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Ακόμα και τότε όμως, υπήρξαν ήρωες που στο πεδίο της μάχης ανέδειξαν το μεγαλείο τους, την αγάπη τους για την πατρίδα και την ελευθερία και απέτρεψαν τα χειρότερα.

Ο συνάδελφος Άρης Γεωργίου, μέλος των Δ.Σ. της ΙΟΝΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ και του ΣΥΙΛΤΕ, ο οποίος υπηρέτησε στα καταστήματα Πεύκης, Αμαρουσίου, Γέρακα, Παιανίας, Δροσιάς, Κάτω Πατησίων κα Βριλησσίων και στη στρατιωτική του θητεία ως καταδρομέας, μας υπενθύμισε την ιστορία του ηρωικού καταδρομέα Μανώλη Μπικάκη που κατά τη διάρκεια της επέλασης του Αττίλα, αποκόπηκε για 3 ημέρες από τους συμπολεμιστές του και κατόρθωσε να κρατήσει την άμυνα μόνος του, συμβάλλοντας στην αποτροπή της περικύκλωσης της Λευκωσίας. Μία αληθινή ιστορία που δεν είναι σε πολλούς γνωστή, δε διδάσκεται στα σχολικά βιβλία, που ακόμα και αν έχουν παρεισφρήσει στοιχεία υπερβολής, μπορεί και πρέπει να αποτελεί μνημείο έμπνευσης για όλους μας και κυρίως βέβαια, για όσους κρατούν σήμερα στα χέρια τους το χειρισμό των εθνικών μας θεμάτων :

«…Η προδοσία της Κύπρου βρίσκεται σε εξέλιξη, ο Αττίλας προχωρά και οι Καταδρομείς βρίσκονται στην Μεγαλόνησο να υπερασπιστούν τα πάτρια εδάφη. Ανάμεσα σ’ αυτούς ένας απόγονος των Μινωιτών τοξοτών, του Δασκαλογιάννη, του Γιαμπουδάκη, ο καταγόμενος από το χωριό Ασή Γωνιά, στα σύνορα Ρεθύμνου – Χανίων, καταδρομέας Μπικάκης, μια ηρωική μορφή των μαχών, ανάμεσα σε όλες τις άλλες των Ελλήνων πολεμιστών της Α΄ Μοίρας της ΕΛΔΥΚ και των Κυπρίων καταδρομέων.

Η μοίρα χωρίζεται σε ζευγάρια έχοντας βαρύ οπλισμό, μερικά οπλοπολυβόλα και ΠΑΟ. Σε ένα από αυτά ο Μπικάκης μαζί με τον έτερο κρητικό Μπιχανάκη καλούνται να υπερασπιστούν την περιοχή αριστερά της αντιπροσωπίας της “Ford”, γνωστό ως ανώνυμο λόφο αφού οι Τούρκοι προωθούνται στα προάστια της Λευκωσίας.

Ο Μπιχανάκης μεταφέρει και εναποθέτει 8 βλήματα ΠΑΟ και ο Μπικάκης με το ΠΑΟ του παρατηρεί τον χώρο και το πεδίο βολής που του έδινε. Υπό συνεχή βροχή από όλμους των 4,2 χιλιοστών των Τούρκων, ο Μπικάκης μετακινείται προς άλλο σημείο, πιστεύοντας ότι ο Μπιχανάκης τον είχε αντιληφθεί, όμως απορροφημένος από την μεταφορά των βλημάτων, δεν είδε την μετακίνηση του Μπικάκη και αμέσως άρχισε να τον καλεί χωρίς να λαμβάνει απάντηση. Γύρισε πίσω και ανάφερε την απώλεια του συντρόφου του. Όμως ο Μπικάκης ζει και με την σειρά του ψάχνει τον σύντροφο του, νομίζοντας ότι σκοτώθηκε. Δεν παίρνει απάντηση, αφού το μόνο που ακούει είναι οι εκρήξεις από τους όλμους των Τούρκων!

Παρόλο που γνωρίζει ότι είναι μόνος, δεν λιποψυχεί αλλά μένει στη θέση του, ακολουθώντας τις εντολές που είχε. Μία ανεπανάληπτη και ανορθόδοξη αναμέτρηση ανάμεσα στον ΑΝΘΡΩΠΟ και στις μηχανές.

Τοποθετεί το βλήμα, φέρνει το ΠΑΟ στον ωμό του και το μάτι του στην διόπτρα. Έρχονται 6 άρματα Μ-48-Α2 και πίσω τους ένα Τουρκικό Τάγμα Πεζικού!

Στα 300 μέτρα εγκλωβίζει το 1ο άρμα και στα 270 μέτρα το κάνει παλιοσίδερα, αναγκάζοντας τα δυο άτομα του πληρώματος να το εγκαταλείψουν!

Αλλάζει θέση, εγκλωβίζει το 2ο άρμα και το τυλίγει στις φλόγες χωρίς να γλιτώσει κανείς!

Στα 200 μέτρα καταστρέφει και το 3ο άρμα, ενώ οι Τούρκοι τον ψάχνουν σαν τρελοί, αλλάζει θέση και καταστρέφει και το 4ο μην αφήνοντας κανένα ζωντανό!!!

Τα δυο εναπομείναντα άρματα φοβούνται και κρύβονται, όμως το 5ο κάνει το λάθος και εμφανίζεται δίνοντας την ευκαιρία στο Μπικάκη να το στείλει από εκεί που ήρθε!

Το 6ο και τελευταίο οπισθοχωρεί ελπίζοντας ότι θα γλιτώσει 700 μέτρα μακριά από τον Μπικάκη, αυτός όμως το καταστρέφει και αυτό! Τα πληρώματά τους, που μέρες πριν έκαιγαν άμαχους, γυναίκες, ιερείς και παιδιά, κάηκαν σε λίγα λεπτά από τον μοναχικό Κρητικό εκδικητή! Θαρρείς κι ήταν ένα μακάβριο παιγνίδι θανάτου, που από Θεία θέληση έπρεπε να το κερδίσει ο Άνθρωπος…

Οι Τούρκοι πεζικάριοι βλέποντας το θάνατο μπροστά τους τρέχουν να καλυφθούν στη σχολή Γρηγορίου. Τα δυο εναπομείναντα βλήματα του Μπικάκη ρίχνονται στο ισόγειο και στον δεύτερο όροφο του κτιρίου! Ποσά πτώματα μέτρησαν οι Τούρκοι στο κτίριο δεν μαθεύτηκε ποτέ…

Παρέμεινε τέσσερις μέρες χωρίς τροφή, πολεμώντας με ένα πολυβόλο, που βρήκε πεταμένο στον διπλανό λόφο και έχοντας δίπλα του τη φωτογραφία της Ελένης που τον περίμενε στη Κρήτη!.

Ο Καταδρομέας Μπικάκης (όπως και κανένας άλλος Αξιωματικός ή οπλίτης από όσους έλαβαν μέρος στην άνιση τούτη Μάχη) δεν έλαβε ποτέ κάποια ηθική αμοιβή ή έπαινο! Η πρόταση του Διοικητού του, για άμεση απονομή του Χρυσούν Αριστείου Ανδρείας, έμεινε για πάντα στα συρτάρια των “ΗΓΕΤΩΝ”. Από ένοχη σιωπή; Από ντροπή; Από προκατάληψη; Κανένας ποτέ δεν έμαθε…

Όταν απολύθηκε από το Στρατό, εργάστηκε σαν οικοδόμος. Έκανε οικογένεια και παιδιά. Άφησε την τελευταία του πνοή σε τροχαίο ατύχημα το 1994, στην εθνική οδό Αθηνών Πατρών, φεύγοντας από τη ζωή – όπως κι άλλοι μαχητές Καταδρομείς, Ελδυκάριοι και κυβερνήτες των Νοράτλας – με την πίκρα της μη αναγνώρισης…

Τιμήθηκε μετά θάνατον από την Λέσχη Καταδρομέων Ημαθίας. Η τιμητική πλακέτα απεστάλη από τον -εν ζωή τότε- Πρόεδρο της Λέσχης Δρούγκα Στέφανο, στους Γονείς του στην Κρήτη…

Κανένας Δάσκαλος ή ιστορικός δεν μίλησε ποτέ στους μαθητές του γι αυτόν… Κανένας ποιητής δεν αφιέρωσε λίγη απ’ τη σοφία του για κάποιες αράδες από λέξεις… έστω για ένα τραγούδι.