Εκοιμήθη ο συνάδελφός μας Αποστόλης Νάνης, που για όσους δεν είχαν την ευκαιρία να τον γνωρίσουν, σας ενημερώνω ότι υπηρέτησε στο Κεντρικό, στο Κατάστημα Ναβαρίνου στον Πειραιά και στο Βόλο. Ο συνάδελφος ήταν μία ιδιαίτερη περίπτωση ανθρώπου. Αφενός μεν επρόκειτο για μία ύπαρξη που αβίαστα ανέδυε μία αυθεντική αγνότητα, αφετέρου δε ήταν ένας άνθρωπος που ρούφηξε τη ζωή μέχρι το μεδούλι και την έζησε σαν ένας πραγματικός μάγκας, με έντονη δραστηριότητα και ικανοποίηση όλων των επιθυμιών του, φτάνοντας πολλές φορές στα άκρα και εξαντλώντας τα όρια μίας συνηθισμένης ζωής.
Όμως ο Αποστόλης υπήρξε μάγκας “με τα όλα του” όχι μόνο λόγω του έντονου βίου του, αλλά και γιατί στάθηκε άξιος συνάδελφος και φίλος και η καθαρότητα του βλέμματος και των πράξεών του σίγουρα δε συναντώνται πλέον συχνά.
Από ένα σημείο της ζωής του κι έπειτα, αποφάσισε να αναζητήσει διέξοδο στο Θεό, όπως χαρακτηριστικά έλεγε ο ίδιος. Ένα συγκλονιστικό γεγονός που διηγείτο συχνά ο ίδιος και συνέβη προ εικοσαετίας, του άλλαξε κυριολεκτικά τη ζωή.
Γυρνώντας από νυχτερινή διασκέδαση τις πρώτες πρωινές ώρες, όπως συχνά συνήθιζε, πήρε ένα ταξί και έπιασε συζήτηση με τον οδηγό. Μία αγγελική φιγούρα με γαλήνια μορφή που κρατούσε ένα κομποσκοίνι καθ’όλη τη διάρκεια της διαδρομής. Αυτό το πρόσωπο κατά τη διάρκεια της συνομιλίας του μίλησε για πολλές από τις προσωπικές και οικογενειακές υποθέσεις του εκλιπόντος συναδέλφου μας και πτυχές της ζωής του που μονάχα ο ίδιος θα μπορούσε να γνωρίζει. Του συνιστούσε μάλιστα να αλλάξει τρόπο ζωής και να αφοσιωθεί στην πίστη. Ήταν βεβαίως ένα πραγματικό σοκ που αιφνιδίασε το συνάδελφο και τον έβαλε σε σκέψεις. Ο Αποστόλης τον ρώτησε αν θα μπορούσε άμεσα να τον συναντήσει για να συζητήσουν εκτενέστερα, αλλά ο οδηγός του είπε ότι δεν πρόκειται να τον βρει σε κανένα ταξί, αλλά σε ένα συγκεκριμένο σημείο που υπάρχει μία εικόνα στο Άγιο Όρος στη Μονή Εσφιγμένου. Ο συνάδελφος μετά από αυτήν τη συγκλονιστική συνάντηση που άγγιξε την ψυχή του, ζήτησε άδεια από την τράπεζα, πήγε στο Άγιο Όρος και βρήκε την εικόνα που απεικόνιζε τη μορφή του οδηγού. Ήταν ο Άγιος Νικόδημος. Έκτοτε η ζωή του άλλαξε ριζικά.
Ακολουθούσε πιστά την εκκλησία του παλαιού ημερολογίου και συχνά επισκεπτόταν το Άγιο Όρος. Ο Θεός έγινε σημείο αναφοράς του και ο ίδιος χάραξε μία νέα ρότα στο πολυδαίδαλο μονοπάτι της ζωής του.
Δυστυχώς, τον τελευταίο χρόνο είχε την ατυχία να προσβληθεί από τη σύγχρονη μάστιγα, αφού διαγνώσθηκε με καρκίνο. Αν και μαχητής και ερωτευμένος με τη ζωή, πλέον η κοσμοθεωρία του είχε αλλάξει και του επίτασσε μία ιδιαίτερη αντιμετώπιση της κατάστασης στην οποία είχε περιέλθει. Μάταια προσπαθούσαμε συγγενείς, φίλοι και γνωστοί να τον πείσουμε να ακολουθήσει την ιατρική οδό για να προσπαθήσει να καταπολεμήσει την ασθένεια.
Αλλά ο Αποστόλης δεν ήταν συμβατικός άνθρωπος. Δεν επιθυμούσε να παλέψει για τη ζωή του μέσω της επιστήμης. Θεωρούσε ότι το μόνο που μπορούσε να τον βοηθήσει ήταν η πίστη του κι έτσι παρά τις έντονες προσπάθειές μας, δεν καταφέραμε να τον πείσουμε…
Ακόμα όμως και σε αυτήν τη δύσκολη περίσταση, απέδειξε τη δύναμη της ψυχής και της πίστης του, καθώς αποφάσισε σε αυτήν την κρίσιμη περίοδο να εγκαταλείψει τα εγκόσμια για να γίνει ο μοναχός Αρέθας στη Μονή Εσφιγμένου στο Άγιο Όρος. Ακόμα και την ύστατη στιγμή, έκανε αυτό που του “επέβαλε” η καρδιά του. Κατευθύνθηκε εκεί που τον οδήγησε η ψυχή του, ώστε να δώσει τη μάχη του με τον τρόπο που ήθελε. Κι έτσι ακριβώς έγινε. Δε λύγισε καθόλου και τελικά κατέληξε την Κυριακή 30/10.
Ο Αποστόλης έφυγε όπως αρμόζει σε κάθε γνήσιο μάγκα: Όρθιος, περήφανος, εκεί που επέλεξε το ένστικτό του.
Ο ξεχωριστός αυτός συνάδελφός μας τώρα πλέον θα χορεύει το ζεϊμπέκικο που τόσο τον ευχαριστούσε στη “γειτονιά των αγγέλων” και ιδιαίτερα το αγαπημένο του τραγούδι “Μες τον Πράσινο το Μύλο” της Μαριώς, το οποίο και του αφιερώνω:
Θα ήθελα να εκφράσω τα θερμά μου συλλυπητήρια εκ μέρους όλων των συναδέλφων στην αδελφή του Αιμιλία και το γαμπρό του Σπύρο.
Νιώθω τυχερός που γνώρισα αυτόν τον αυθεντικό “μάγκα άγιο” και είχα την τιμή να με θεωρεί φίλο του. Είμαι σίγουρος ότι στο εξής με το χορό του θα σείονται οι ουρανοί, όπως γινόταν κάθε φορά που σηκωνόταν να χορέψει στις εκδηλώσεις μας!
Καλό ταξίδι Αποστόλη!