Η λέξη παρακμή μοιάζει πολύ… light για να περιγράψει την ακραία κατάπτωση της πολιτικής στην Ευρώπη, όταν ένας πρώην Πρωθυπουργός της Πορτογαλίας που στη συνέχεια αναβαθμίστηκε και επί σειρά ετών διετέλεσε Πρόεδρος της Κομισιόν, ο Ζοσέ Μανουέλ Μπαρόζο, προσλαμβάνεται πλέον από τον αμερικανικό επενδυτικό και τραπεζικό κολοσσό Goldman Sachs…
Για όσους έχουν ασθενή μνήμη, ο κύριος αυτός, ένα κορυφαίο στέλεχος της ευρωπαϊκής νομενκλατούρας και γραφειοκρατίας που έχει συμπαρασύρει την Ευρώπη στην παρακμή, ήταν που στη διάρκεια της θητείας του στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή αποσιωπούσε τα ελλείμματα της Ελλάδας με αποτέλεσμα να βυθίζεται σταδιακά στη δίνη της χρεοκοπίας.
Αφού, λοιπόν, τελείωσε η θητεία του και παρήλθε το εικοσάμηνο που ορίζει ο κανονισμός, έσπευσε να αποδεχτεί τη θέση που του προσέφερε η Goldman Sachs, ως συμβούλου της αμερικανικής τράπεζας για τα ευρωπαϊκά θέματα και ειδικότερα τις επιπτώσεις του Brexit. Προφανώς, τον “πεφωτισμένο” αυτόν Ευρωπαίο “ηγέτη” δεν τον απασχόλησε η σημειολογία αυτής της κίνησης. Για τον ίδιο, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, αφού τήρησε τους τύπους και η πρόσληψή του κινείται πλέον μέσα στα πλαίσια του νόμου.
Εδώ όμως, δε θα εξετάσουμε τι είναι νόμιμο ή τι είναι ηθικό (πλειστάκις αυτά τα δύο δεν συμπίπτουν). Θα εξετάσουμε την ύψιστη ύβριν που αποτελεί αυτή η κίνηση και που δυστυχώς στη σύγχρονη Ευρώπη δεν αποτελεί ένα σπάνιο φαινόμενο, παρά μάλλον τον κανόνα. Πρόκειται για ένα γραφικό και επικίνδυνο πολιτικό κλόουν με ανάρμοστη και ασεβή συμπεριφορά προς τους ευρωπαϊκούς λαούς, που το άθλιο παράδειγμά του μιμούνται άφθονοι γραφειοκράτες, γιάπηδες και golden boys των Βρυξελλών, οι οποίοι εξουσιάζουν πλέον την υποτιθέμενη “Ευρώπη των λαών”.
Την πρόσληψη του Μπαρόζο από την Goldman Sachs και συνολικά το πολιτικό κατεστημένο είχε το θάρρος να κατακρίνει μονάχα ο Γάλλος Πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ και ορισμένοι Γάλλοι Υπουργοί. Αν η Ευρώπη δεν απαλλαγεί από αυτούς τους ακραίους τυχοδιώκτες που παριστάνουν τους πολιτικούς και μετρούν τις ζωές των ανθρώπων μόνο με νούμερα, κερδοφορίες και συμφέρον, τότε δεν έχει καμία ελπίδα να ξεπεράσει την κρίση που τη μαστίζει, να ανακάμψει και να εισέλθει επιτέλους σε ένα σταθερό και προοδευτικό καθεστώς λειτουργίας των θεσμών και των κρατών-μελών της.
Ίσως κάποιοι αναρωτηθείτε αν είναι ορθολογικό να χαρακτηρίζουμε τη συνολική λειτουργία των ευρωπαϊκών θεσμών από την απαράδεκτη συμπεριφορά ενός προσώπου. Δυστυχώς, δεν πρόκειται για ένα μεμονωμένο παράδειγμα. Αντίθετα είναι πράγματι ενδεικτικό της κατάστασης που επικρατεί στην Ευρώπη και στα πολυδαίδαλα γραφεία των Βρυξελλών και μάλιστα από ένα πρόσωπο που ουσιαστικά κατείχε το ανώτατο ευρωπαϊκό αξίωμα. Η Ευρώπη στο σύνολό της λειτουργεί με πλήρη αναξιοκρατία, ενώ τις θέσεις μείζονος σημασίας έχουν καταλάβει άνθρωποι με αμοραλιστική προσωπικότητα που δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο.
Αυτήν την Ευρώπη πρέπει να πολεμήσουν οι λαοί. Από αυτούς τους… χαρτογιακάδες που κυριαρχούν στις τράπεζες και τις χρηματαγορές πρέπει να απαλλαγούμε. Αν δεν επέλθει εκ νέου η γνήσια πολιτική αντιπαράθεση, η σύγκρουση των ιδεολογιών, η σύνθεση των διαφορετικών απόψεων σε ένα πολιτισμένο κλίμα με γνώμονα πάντα το περίφημο “κοινό καλό”, τότε το μέλλον της Ευρώπης διαγράφεται ζοφερό, της δε χώρας μας ακόμα χειρότερο…