Παρακολουθήσαμε τις προηγούμενες μέρες τις αφίξεις των ακτιβιστών του στόλου που επιχείρησε να σπάσει το ναυτικό αποκλεισμό που έχει επιβάλει το Ισραήλ στην πολύπαθη Παλαιστίνη.
Ξεχώριζε ένα κορίτσι που περπατούσε με τα μάτια χαμηλωμένα, σεμνή και ταπεινή. Ένα κορίτσι που από παιδί αγωνίζεται ενάντια στο άδικο, που θα μπορούσε να ζει άνετα και προστατευμένα, μα διάλεξε να σταθεί στην πλευρά που υπάρχει πόνος και χρειάζεται θάρρος. Ένα κορίτσι που έχει απαχθεί και φυλακιστεί, που έχει κακοποιηθεί και συρθεί στο πάτωμα, μα δεν μίλησε ποτέ γι’ αυτά. Ένα κορίτσι που δεν διστάζει να γίνει ασπίδα για τους άλλους και μίλησε μόνο για τους Παλαιστίνιους. Ένα κορίτσι που μόλις στα 22 της χρόνια, έχει φορτωθεί με μίσος, χλευασμό, ψεύτικες εικόνες, λεκτική κακοποίηση, μισαναπηρισμό.
Κι όμως συνεχίζει να στέκεται όρθια και με αξιοπρέπεια. Περπατούσε περήφανη ανάμεσα στο πλήθος κι ήταν απλώς αξιοθαύμαστη. Ένα κορίτσι μικρό, σαν όλα τα άλλα, αλλά γενναίο όσο όλη η ανθρωπότητα μπορεί να φανταστεί.
Η Γκρέτα Τούνμπεργκ.