Η Παρέσσα Ορφανίδου είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια υπεραιωνόβια γυναίκα (η γηραιότερη Ελληνίδα εν ζωή). Αποτελεί ένα ζωντανό συνδετικό κρίκο ανάμεσα στον 20ό και τον 21ο αιώνα. Στις 16 Σεπτεμβρίου 2025 γιόρτασε τα 110 της χρόνια και μέσα από τη διαδρομή της περνούν όλες οι μεγάλες καμπές της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας — από τον ξεριζωμό του Πόντου μέχρι την πανδημία του κορωνοϊού.
Γεννημένη το 1915 στο Μέτεμ, κοντά στην Τραπεζούντα, γνώρισε από παιδί τη βίαιη ανατροπή των καιρών. Το 1922, σε ηλικία μόλις επτά ετών, αναγκάστηκε μαζί με τους γονείς της, Αβραάμ Πατσατσίδη και Δέσποινα Παπαδοπούλου, να εγκαταλείψει την πατρογονική γη και να πάρει τον δρόμο της προσφυγιάς προς την Ελλάδα. Όπως χιλιάδες άλλοι Μικρασιάτες, η οικογένειά της ξεκίνησε από το μηδέν, μεταφέροντας όμως τις αναμνήσεις, τον πόνο και την περηφάνια ενός ολόκληρου κόσμου που χάθηκε.
Το 1938 παντρεύτηκε τον Στυλιανό Ορφανίδη και μαζί απέκτησαν τέσσερα παιδιά. Με τον χρόνο, η οικογένεια μεγάλωσε εντυπωσιακά: οκτώ εγγόνια, δεκαπέντε δισέγγονα και επτά τρισέγγονα τη φροντίζουν σήμερα, γεμίζοντας το σπίτι της με αγάπη και στοργή.
Για πολλές δεκαετίες έζησε στις Σέρρες, αργότερα μετακόμισε στην Αθήνα, αλλά το 2014 αποφάσισε να επιστρέψει στη Μακεδονία, όπου εξακολουθεί να ζει. Ο σύζυγός της έφυγε από τη ζωή το 1987, όμως εκείνη παραμένει πάντα παρούσα στις ζωές των δικών της ανθρώπων.
Η διαδρομή της Παρέσσας Ορφανίδου αντικατοπτρίζει την πορεία της ίδιας της Ελλάδας μέσα στον 20ό αιώνα. Έζησε την Κατοχή και τον Εμφύλιο, αντιμετώπισε τη φτώχεια και τις δυσκολίες της μεταπολεμικής εποχής και είδε τη χώρα να μεταμορφώνεται από αγροτική κοινωνία σε σύγχρονο κράτος. Στα 106 της χρόνια, μέσα στην πανδημία, εμβολιάστηκε με την τρίτη δόση κατά του κορωνοϊού και έγινε από τους γηραιότερους ανθρώπους στον κόσμο που το έκαναν.
Το «μυστικό» της, όπως λένε τα παιδιά και τα εγγόνια της, βρίσκεται στην ηρεμία, τη λιτή καθημερινότητα και την αγάπη που τη συντροφεύει. Ζει απλά, περιτριγυρισμένη από την οικογένειά της. Δεν είναι απλώς μια γυναίκα που έζησε πολύ, αλλά ένα ζωντανό βιβλίο ιστορίας και μνήμης που κουβαλά ανεκτίμητες εμπειρίες.
Στα 110 της χρόνια, η Παρέσσα εξακολουθεί να εμπνέει, να συγκινεί και να μας συνδέει με έναν αιώνα που απομακρύνεται, αλλά δεν σβήνει.