Ο Σύλλογός μας είχε παρουσιάσει τη ΜΚΟ «Κιβωτό του Κόσμου» και την ευεργετική κοινωνική δράση του ιδρυτή της πατέρα Αντώνιου, αρκετά χρόνια πίσω, ήδη από το Φύλλο 30 (Οκτώβριος-Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2011) της εφημερίδας μας. Τότε είχαμε αναφερθεί αναλυτικά στο έργο της Κιβωτού και είχαμε πάρει μία ενδιαφέρουσα συνέντευξη από τον ίδιο τον πατέρα Αντώνιο…
Σήμερα, που ο πατέρας Αντώνιος αντιμετωπίζει βαρύτατες κατηγορίες τις οποίες έχει αναλάβει να διερευνήσει η δικαιοσύνη, προσωπικά συνεχίζω να πιστεύω σε αυτόν και το έργο που προσέφερε. Άλλωστε μαζί με τις πρώτες καταδίκες, ήρθαν και οι πρώτες αθωώσεις…
Σίγουρα κανένας άνθρωπος δε διεκδικεί το φωτοστέφανο και δεν μπορώ να γνωρίζω επακριβώς τι έχει συμβεί, αλλά προσωπικά, επειδή γνώρισα αυτόν τον άνθρωπο και μου έκανε ιδιαιτέρως θετική εντύπωση, πραγματικά εύχομαι αυτές οι κατηγορίες να είναι ψευδείς και αυτή η υπόθεση να βασίζεται σε μία πλεκτάνη που στήθηκε για να αμαυρώσουν ορισμένοι κύκλοι την προσωπικότητα του πατέρα Αντώνιου και το έργο της Κιβωτού…
Κάπου στον Κολωνό, πριν δυόμιση δεκαετίες ζούσε ένας νεαρός φτωχός παπάς, -Αντώνη τον έλεγαν – άλλης πάστας, τόλμης, αρετής και ράτσας ,που δεν άντεχε η ψυχή του να βλέπει στους δρόμους και στις πλατείες να σεργια νούν χαμίνια, παραμελημένα, πεινασμένα παιδιά.
Κι η συνείδησή του, τον πρόσταξε να κάνει κάτι ασυνήθιστο, παράξενο, βαρύ και συγχρόνως σπουδαίο και μεγαλειώδες. Με τον πενιχρό μισθό του, έδωσε στέγη, φαΐ και φροντίδα σε πέντε, έξι εγκαταλειμμένα, απροστάτευτα παιδάκια.
Ήταν η αρχή μιας θαυμαστής δημιουργικής αγαθοεργίας.
Μετά, με εμπεδωμένη την εμπιστοσύνη, την εντιμότητα, την αξιοσύνη και τους ιερούς σκοπούς του Αντώνη, θέριεψε η ευεργεσία και πολλοί φιλάνθρωποι, δοτικοί άνθρωποι ήρθαν αρωγοί, Σαμαρείτες, φροντιστές και χρηματοδότες.
Έτσι γεννήθηκε και ιδρύθηκε το θαύμα… Η «Κιβωτός»… Επίμοχθο έργο πολλών χρόνων, ενός μόνο ανδρός.
Το σκαρί έγινε γερό, όμορφο και δυνατό, κλυδωνίστηκε αρκετά στην κρίση, αλλά και με ζητιανιά ακόμα του καπετάνιου, πάλι έπλεε περήφανο και χάριζε ζωή σε εκατοντάδες ξεχασμένους, περιθωριοποιημένους μικρούς επιβάτες.
Οι πονηρές εξουσίες, τα συμφέροντα, αλλά και τα ιερατεία με τα πλουμιστά, χρυσά άμφια, έβλεπαν σαν καρφί στα μάτια τους, την κιβωτό να δυναμώνει , ν’ αποκτά προικιά, αξίες και μαλάματα… Τον ιδρυτή παπά να μην τους λογαριάζει κι έτσι έψαχναν ράμματα για τη γούνα του κι ευκαιρία ν’ αρπάξουν το τιμόνι και τα λάφυρα του καραβιού.
Δεν μπορούσαν να αντέξουν αυτό που συντελούνταν μπροστά στα μάτια τους οι παραδοσιακοί, θεσμικοί εκπρόσωποι της Εκκλησίας. Γιατί αυτό που γεννιόταν δεν ήταν μέσα στις προτεραιότητές τους, δεν χώρεσε ποτέ στα σχέδιά τους, ούτε άγγιξε τα συμφέροντά τους. Ήταν ξένο προς τον κόσμο τους – έναν κόσμο εξουσίας, τύπων, επιτήδευσης και απομάκρυνσης από τις πραγματικές ανάγκες του λαού. Εκείνοι που νοιάζονταν περισσότερο για το φαίνεσθαι και λιγότερο για την ουσία, οι εφησυχασμένοι από τα προνόμια και τη θεσμική αναγνώριση, ήταν αυτοί που οργάνωσαν το σχέδιο. Γιατί πλέον –κατά τη δική τους λογική– είχε κριθεί αναγκαίο να εξοβελιστεί ο παπάς που έγινε ένα με την κοινωνία και τις πληγές της. Ο παπάς που δεν υπάκουε, δεν υποτάχθηκε, δεν υπέγραψε συμβόλαιο σιωπής.
Το παιχνίδι ήταν στημένο. Άρτια σχεδιασμένο, μεθοδικό και καλά εκτελεσμένο από κύκλους της εκκλησιαστικής ιεραρχίας και τους πρόθυμους συμμάχους τους. Ο Αντώνης έπρεπε να τεθεί στο περιθώριο. Να σβήσει από το προσκήνιο. Να διαπομπευθεί.
Βρέθηκε η αφορμή… Το Νοέμβρη του περασμένου χρόνου υπήρξαν καταγγελίες σε βάρος του πατέρα Αντωνίου για ασέλγεια, κακοδιοίκηση και για κακοποιητικές και προσβλητικές συμπεριφορές.
Οι Φαρισαίοι, οι αφιονισμένοι για χρήμα, δύναμη, δόξα, προνόμια και ηδονές, που… τώρα τους έπιασε ο πόνος για τα απροστάτευτα παιδιά, την ίδια μέρα κιόλας έκαναν ρεσάλτο στην εικοσιπεντάχρονη κιβωτό, άρπαξαν τη διοίκηση και πριν να πάνε τον ”ένοχο” παπά στον Καϊάφα και στον Πόντιο Πιλάτο για να τον δικάσουν, τον έριξαν αμέσως στους λύκους τηλεδικαστές.
Τα… μιντιοπλάσματα και οι “δημοσιογράφοι” της ντροπής, που δεν δίνουν του αγγέλου τους νερό, μήτε μια καραμέλα σε ορφανό των φαναριών, ούτε επιτρέπουν στα παρακατιανά παιδιά να πουν τα κάλαντα στ’ αρχοντικά τους, με δήθεν συμπονετικό προσωπείο οίκτου για τα βλαστάρια, κατασπάραξαν στις αρένες της τηλεθέασης τον ρασοφόρο…
Ξέσκισαν τις σάρκες του, εξαργύρωσαν για λογαριασμό τους τα σιδερένια καρφιά με χρυσό και πούλησαν την ψυχή του – αφού πρώτα τη λέρωσαν – στους πεινασμένους για τραγωδίες, εγκλήματα, ανωμαλίες και αμαρτίες, θεατές του γυάλινου υπόκοσμου.
Δεν υπάρχουν Άγιοι και Άγγελοι επί της Γης κι ούτε ο ιερωμένος έχει φωτοστέφανο…
Το μέχρι σήμερα, όμως, σπουδαίο δημιούργημά του τον αξιώνει – χωρίς να τον αθωώνει για λάθη, παραλείψεις, αβελτηρίες και θρησκευτικές υπερβολές – και τον κατατάσσει στους ελεήμονες Ανθρώπους.
Όσοι τον υποστηρίζουμε – κάποιοι εραστές του δικαίου, υπερασπιστές των κυνηγημένων, κριτές των άνομων εξουσιών και χωρίς συμπάθειες στα μαύρα ράσα ή να συμφωνούμε με ιεροδιδασκαλεία και ανεξέλεγκτες δομές – έχουμε πει, γράψει και διαλαλήσει ότι χωρίς αποδεδειγμένη ενοχή και καταδίκη αποτελεί ηθική κατάπτωση και αποθηρίωση ο στιγματισμός – πιθανότατα – αθώων ψυχών. «Οι πέτρες του αναθέματος ας μείνουν στο δισάκι…», λέγαμε.
«Σεβασμός προς ώρας… Είναι θολός ακόμα ο στόχος που ανηφορίζει στο Γολγοθά του μαρτυρίου… Κι ας τον φωτίζουν οι ανίεροι σκηνοθέτες με προβολείς χολής κι ας γαυγίζουν σα’ κεί τα σκυλιά τους».
Τώρα, λοιπόν, που δεν βρέθηκαν αργύρια σε προσωπικούς λογαριασμούς του ιδρυτή, δεν αποδείχτηκε οικονομική κακοδιαχείριση στην «Κιβωτό» και τα χρυσαφικά ήταν απομιμήσεις για δώρα των κοριτσιών… Η λιμουζίνα ένα απλό αυτοκίνητο δουλειάς, το παλάτι ένα κοινό διαμέρισμα μέσα στο κτίριο της δομής και ο κύριος μάρτυρας και συνομιλητής τηλεεισαγγελέων κατηγορείται για μαστροπεία και βιασμούς ανήλικης… Παντού σιγή, τίποτα στο γυαλί κι άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει…
Η επιχείρηση στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού, φαίνεται πέτυχε… Η «Κιβωτός» κουρσεύτηκε κι ο παπάς – ένοχος ή αθώος κάηκε ψηλά στην κορυφή του λιθαρένιου λόφου…
Κι αν – με όλες τίς επιφυλάξεις για την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης από την εκτελεστική εξουσία και τις διασυνδέσεις της με το σάπιο πολιτικό-μιντιακό σύστημα – άξιοι δικαστές κρίνουν, δικάσουν και ίσως ποιος ξέρει, μπορεί να τον αθωώσουν… Και πάλι όμως θα’ναι αργά, πολύ αργά!
Αυτός ο άνθρωπος διασύρθηκε δημόσια με τρόπο πρωτοφανή. Ένα έργο μοναδικό στην ελληνική επικράτεια, ένα φως μέσα στο σκοτάδι, δέχθηκε ανηλεή δυσφήμιση. Ο στόχος τους επετεύχθη και η ζημιά –ανεπανόρθωτη– έχει ήδη συντελεστεί. Τι κι αν πρόσφατα ήρθε η ομόφωνη αθώωση για τον παπά για ορισμένες από τις κατηγορίες που τον βαραίνουν; Πέρασε σαν υποσημείωση, ένα οκτάστηλο στην αφάνεια των Μέσων.
Η «Κιβωτός» οδηγείται σε κλείσιμο. Τα χαμίνια, τα πεινασμένα, τα εγκαταλειμμένα παιδιά, μένουν ξανά μόνα τους. Η ελπίδα που τους είχε δοθεί με τόσο μόχθο, χάνεται. Ένας θεσμός ανεπανάληπτος, μία πρωτοβουλία με ψυχή, γκρεμίζεται χωρίς έλεος.
Εγώ προσωπικά, από την πρώτη στιγμή, τον παπά τον γνώρισα. Τον είχα δει στο ξεκίνημά του. Είχα πιστέψει στο έργο του, στα χέρια του, στη φωτιά που έκαιγε μέσα του για να προστατέψει τα αθώα παιδιά από τον πόνο. Δεν αμφέβαλα ποτέ για το μεγαλείο αυτού που δημιούργησε. Αλλά όσο σπουδαίο κι αν ήταν το έργο του, όσο και να στεκόταν δυνατός ο ίδιος, δεν κατάφερε να αντέξει τον πόλεμο που του κήρυξαν. Κι αυτοί που τον πολέμησαν δεν ήταν απλοί επικριτές. Ήταν η ίδια η ηγεσία της Εκκλησίας και ένα πολιτικό σύστημα που ενοχλήθηκε από την ανεξαρτησία, τη φλόγα και τις ανιδιοτελείς πρωτοβουλίες του.
Η Ανάσταση – καθώς φαίνεται – είναι μόνο για τους θεούς… Δεν είναι για τους θνητούς και για τον κάθε Αντώνη του Κολωνού…
Σαράντος Φιλιππόπουλος