Συναδέλφισσες – Συνάδελφοι,
Σ’ αυτή τη ζωή ο καθένας αφήνει το αποτύπωμά του και οι πράξεις του χαρακτηρίζουν την πορεία του.
Ένας ξεχωριστός άνθρωπος ήταν ο αείμνηστος γιατρός Παναγιώτης Σπύρου, ο οποίος πράγματι είχε ξεχωριστή πορεία. Ένας άνθρωπος ανιδιοτελής και πρωτοπόρος. Η πρώτη εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς, η πρώτη μεταμόσχευση καρδιάς στη Θεσσαλονίκη, καθώς επίσης και η τοποθέτηση της πρώτης μηχανικής καρδιάς στην Ελλάδα, έγιναν από τον ίδιο και τη χειρουργική του ομάδα στο νοσοκομείο Παπανικολάου.
Υπηρέτησε το λειτούργημά του και τους συνανθρώπους του με πάθος, αφοσίωση και πίστη στον Άνθρωπο και στην Επιστήμη.
Υπάρχουν στιγμές που η Ιατρική παύει να είναι απλώς επιστήμη και γίνεται υπόθεση ψυχής. Μέρες που η ανθρώπινη ζωή κρέμεται από μία κλωστή και στα μάτια ενός γιατρού καθρεφτίζεται όχι απλώς η ευθύνη, αλλά η ίδια η αποφασιστικότητα να νικηθεί ο θάνατος.
Μια τέτοια μέρα περιγράφει συγκλονισμένη μια φοιτήτρια ιατρικής, που στάθηκε μάρτυρας μιας υπεράνθρωπης μάχης του Παναγιώτη Σπύρου για τη ζωή ενός παιδιού. Δεν πρόκειται για μυθοπλασία. Είναι μια πραγματική ιστορία βγαλμένη μέσα από τις πιο σκληρές και συνάμα πιο συγκινητικές ώρες ενός νοσοκομείου:
«Έφτασα κατά τις 07.00 το πρωί στο χειρουργείο
Ο Διευθυντής ήταν ήδη εκεί.
Κάπνιζε το ένα τσιγάρο μετά το άλλο κ όλα έδειχναν ότι δεν είχε κοιμηθεί ούτε λεπτό…
Μιλούσε στο τηλέφωνο και φώναζε να έρθουν στο γραφείο του Αναισθησιολόγοι, Καρδιοχειρουργοί, Αγγειοχειρουργοί, Παιδοχειρουργοί κ όποια ειδικότητα θα μπορούσε να βοηθήσει στο Χ/Ο που θα έκανε ….
Εγώ φοιτήτρια, χωμένη σε μιαν άκρη να μην πολυφαίνομαι κ το μόνο που είχα στο μυαλό μου ήταν πως θα κατάφερνα να μπω στο Χ/Ο του.
Να δω τον Θρύλο να ζωγραφίζει.
Να αρπάξουν τα μάτια κ τα αυτιά μου όσα περισσότερα μπορούσαν από τον Δάσκαλο.
Ακόμη κ σ’ αυτό πόσο μακριά από αυτόν ήμουν….
Εγώ έπαιζα με τις σκέψεις κ αυτός είχε μαζέψει περίπου 20 γιατρούς κ σαν στρατηγός ζωγράφιζε ανατομικά στοιχεία σε κόλλες Α4 κ αφού χώρισε χειρουργούς κ νοσηλευτές σε ομάδες άρχισε να εξηγεί ποια ομάδα θα μπει πότε.
Που κ με ποιον τρόπο στο μικρό σωματάκι του Σταύρου.
Ο Σταύρος λοιπόν, 12 ετών.
Την προηγούμενη το απόγευμα έπαιζε με τους φίλους του σε ένα γιαπί κάπου στην Λάρισα κ για κακή του τύχη έπεσε κ διαπέρασε το σώμα του από καρωτίδα μέχρι αορτή ένας αιχμηρότατος σωλήνας.
Δεν θέλω να αναφερθώ σε άλλες περιγραφές της βλάβης κ του τραύματος..
Άρχισε η μεγάλη περιπέτεια του.
Από νοσοκομείο σε νοσοκομείο ..
Λάρισα….Κατερίνη….ΑΧΕΠΑ….
Μέχρι που σχεδόν με τις τελευταίες του αναπνοές τον έφεραν μέσα στην νύχτα στο Παπανικολάου…
Γιατί απλά, αν ΔΕΝ μπορούσε να τον σώσει ο Σπύρου τότε ΔΕΝ μπορούσε Κανείς..
ΑΥΤΗ ΗΤΑΝ Η ΑΛΗΘΕΙΑ..
Ο Διευθυντής λοιπόν χωρίς άλλη σκέψη έφτασε κ αυτός μέσα στην νύχτα για να κάνει αυτό που του έλεγε η συνείδηση του.
ΤΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΡΑΤΗΣΕ ΠΑΝΩ ΑΠΟ 15 ΜΕ 20 ΩΡΕΣ….
Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΗ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ….
ΤΟ ΠΑΙΔΙ “ΕΦΥΓΕ” 3 ΦΟΡΕΣ Κ ΤΟ ΕΠΑΝΕΦΕΡΑΝ ΑΛΛΕΣ ΤΟΣΕΣ…
Ο ΣΠΥΡΟΥ ΜΕ ΑΛΛΟΙΩΜΕΝΟ ΑΠΟ ΘΥΜΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΑΛΛΑ ΑΠΟΛΥΤΑ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΕΝΟΣ ΦΩΝΑΖΕ Κ ΕΒΡΙΖΕ. “ΟΧΙ ΡΕ….ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΠΑΡΕΙΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ.””
Η μάχη με τον χάρο….
Τον είχε απέναντι του…
Τον έβριζε κ τον έφτυνε μέσα στα μούτρα….
η μάχη στα μαρμαρωμένα αλώνια….
κ το μόνο που ακουγόταν ήταν οι ήχοι από τα μηχανήματα κ οι φωνές του Σπύρου……
Δεν σκέφτηκε κανένας μας να φύγει ακόμη κ αν είχε τελειώσει το ωράριο μας….όλοι εκεί δίπλα του…
Μέχρι το τέλος….
Ξημερώματα πια…κατάκοποι όλοι μας…μόλις τελείωσε το χειρουργείο….
Πήγαμε όλοι βουβοί στα αποδυτήρια να βγάλουμε στολές…
Να βάλουμε τα πολιτικά μας ρούχα κ να φύγουμε….
κ κανένας δεν έφευγε ακόμη….
Όλοι περιμέναμε τον διευθυντή να ντυθεί κ να βγούμε όλοι μαζί…δίπλα του όλοι…
Αυτό που ακολούθησε ήταν από τα πιο δυνατά πράγματα που έχω ζήσει…
Όλος ο όροφος ήταν γεμάτος κόσμο…ασθενείς…συνοδοί…κάμερες..
άσχετοι άνθρωποι….
Και ξαφνικά σηκώνεται μια νέα γυναίκα όρθια…με πρόσωπο πρησμένο από το κλάμα….
Δεν είπε τίποτα….μας πλησίασε….πήγε δίπλα στον διευθυντή….δεν του μίλησε…
Η σιωπή αυτή ήταν σαν μαχαίρι…..
Έπεσε στα γόνατα της κ άρχισε να φιλάει τα πόδια του Σπύρου….
Όχι τα χέρια του…..του φιλούσε τα πόδια κ το μόνο που μπορούσε να ψελλίσει ήταν ένα επαναλαμβανόμενο ‘”ευχαριστώ…..σε ευχαριστώ….”….
Ο Σταύρος είχε ζήσει χάρη στην υπεράνθρωπη προσπάθεια του διευθυντή κ είχε κ άριστη μετεγχειρητική πορεία….
Εύχομαι κ σήμερα να είναι ένα υγιές κ δυνατό παλικάρι…κ εύχομαι να μην ξεχάσει ποτέ το δώρο της Ζωής που του χάρισε ο Παναγιώτης.
Γιατρέ, θα ΖΕΙΣ για πάντα μέσα στα όνειρα μας & θα αποτελείς το κίνητρο για την εξέλιξη μας.
Μακάρι να είχα την τύχη να σε γνώριζα.”
Ο μικρός Σταύρος κέρδισε τη ζωή του μέσα από μια οριακή μάχη, αλλά και οι παρόντες κέρδισαν κάτι ανεκτίμητο: το νόημα του λειτουργήματος που λέγεται «ιατρική».
Για τον Παναγιώτη Σπύρου, εκείνο το χειρουργείο δεν ήταν απλώς μία ακόμη επέμβαση – ήταν η επιβεβαίωση του ιατρικού του όρκου. Η ζωή που χάρισε σε τόσους και τόσους που πέρασαν από τα χέρια του (πάνω από 3.000 χειρουργεία) συνεχίζει να κρατά φωτεινό το όνομά του στην ιατρική επιστήμη της χώρας μας.
