Αποστολή και έργο του λειτουργήματος της ιεροσύνης είναι βεβαίως η υπηρεσία του θεού και των πιστών, καθώς και η διδασκαλία και συμβουλή προς τους πιστούς στον καθημερινό τους βίο. Η ιεροσύνη σημαίνει αυταπάρνηση, προσφορά και διακονία. Και ο κληρικός που έχει την τιμή να φέρει αυτόν τον τίτλο, θα πρέπει να αισθάνεται πολύ περισσότερο το βάρος και την ευθύνη της ιερατικής διακονίας που επωμίστηκε, παρά την τιμή και τη διάκριση που φέρει ο τίτλος του. Τελικά, η ιεροσύνη είναι πρωτίστως έργο αγάπης – προς το θεό, το Χριστό και τους πιστούς, δηλαδή ταπεινή υπηρεσία και θυσιαστική προσφορά προς τους άλλους.
Αυτό βεβαίως θα έπρεπε να είναι το νόημα και η ουσία της ιεροσύνης. Δυστυχώς όμως, είναι ελάχιστοι οι ιερείς που πραγματικά εξυπηρετούν αυτή τη σπουδαία αποστολή με το πνεύμα της αυταπάρνησης και το βαθύ αίσθημα ευθύνης που του αρμόζει.
Και όσο ανεβαίνουμε στους τίτλους τιμής, τόσο μειώνεται το επίπεδο της ουσιαστικής υπηρεσίας στο θεό και τους πιστούς, αφού οι σύγχρονοι «πατέρες» της εκκλησίας είναι μάλλον εγκλωβισμένοι στα εγκόσμια πάθη…
Όλοι; Όχι. Υπάρχει και ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος Αλβανίας. Ένας ιερέας με σπουδαίο έργο που ανταποκρίνεται στο πραγματικό νόημα της αποστολής του, όπως καταγράφεται και στο κείμενο που ακολουθεί. Ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος νοσηλεύεται τις τελευταίες μέρες με προβλήματα υγείας στον Ευαγγελισμό και όλοι οι πιστοί ελπίζουμε να παραμείνει κοντά μας.
Ένας παλιός καθηγητής Ιατρικής και πρύτανης στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, ο Δημήτρης Γλάρος, έστειλε κάποτε δώρο στον αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο ένα νοσοκομειακό κρεβάτι με πλήρη εξοπλισμό τελευταίας τεχνολογίας για να τον ανακουφίσει από τους πόνους και τα αναπνευστικά προβλήματα που τον κρατούσαν ξάγρυπνο. Μετά από καιρό ρώτησε να μάθει πώς τα πάει ο σεβασμιότατος με το νέο του κρεβάτι. Η απάντηση του συνεργάτη: «Τώρα κρεβάτι; Το χάρισε από την πρώτη μέρα σε έναν Αλβανό με παρόμοια προβλήματα υγείας».
Αγκαλιές και φιλιά με τους δικτάτορες οι άλλοι ιεράρχες στη χούντα, στον αντιδικτατορικό αγώνα ο Αναστάσιος. Αυτοί με τους θύτες, εκείνος με τα θύματα.
Λειτουργούσε ως σύνδεσμος των αντιστασιακών οργανώσεων με τους κρατούμενους αγωνιστές. Τους επισκεπτόταν στις φυλακές δήθεν να τους εξομολογήσει και να τους κοινωνήσει και τους μετέφερε κρυφά μηνύματα. Τους πήγαινε και τα φάρμακα που τους στερούσαν οι χουντικοί και διαμαρτυρόταν για τις απάνθρωπες συνθήκες κράτησης. Στην κατάληψη της Νομικής μετέφερε τρόφιμα στους αγωνιστές φοιτητές.
Ήταν ήδη επίσκοπος και καθηγητής Πανεπιστημίου. Κινδύνευε στην καλύτερη περίπτωση να τον απολύσουν και στη χειρότερη να πέσει στα χέρια των βασανιστών στα κολαστήρια του ΕΑΤ ΕΣΑ και της οδού Μπουμπουλίνας.
Αλλά ο Αναστάσιος δεν υπήρχε περίπτωση να καθίσει φρόνιμα. Δεν ήταν σαν τους άλλους επισκόπους και αρχιεπισκόπους. Ήταν χριστιανός στα έργα, όχι στα λόγια. Άκουγε τη συνείδησή του, όχι το συμφέρον του. Ήταν η μοναδική φωτεινή εξαίρεση.
Οι άλλοι «έγλειφαν» εμετικά Παπαδόπουλους και Παττακούς: «Δύο είναι οι Δέσποινες, έλεγε ο τότε μητροπολίτης Θεσσαλονίκης. Η Παναγία εν ουρανοίς και η κυρία Παπαδοπούλου επί της γης!».
Έτριβαν τα χέρια τους κατενθουσιασμένοι: «Η εθνοσωτήριος επανάστασις μάς απάλλαξε από τους Λαμπράκηδες και τους Θεοδωράκηδες». Μάθαιναν για τις φυλακές, τις εξορίες, τα μεσαιωνικά βασανιστήρια και σχολίαζαν χριστιανικότατα: «Καλά να πάθουν! Ας κάθονταν στ’ αβγά τους!».
Μόλις άλλαξαν τα πράγματα, μόλις έπεσε η δικτατορία, στροφή 180 μοιρών όλοι οι δεσποτάδες: «Έκανε τέτοια φρικτά πράγματα η χούντα; Δεν είχα ακούσει τίποτα. Είχα πέσει με τα μούτρα στο διάβασμα», δήλωνε ο μετέπειτα αρχιεπίσκοπος Αθηνών.
Ούτε για τη διδασκαλία του Χριστού είχαν ακούσει τίποτα οι κεφαλές της Ορθοδοξίας, όπως δεν έχουν ακούσει και οι σημερινοί μητροπολίτες, αρχιεπίσκοποι, πατριάρχες. Στη συντριπτική τους πλειονότητα. Έχουν πέσει με τα μούτρα στις μπίσνες, το Real Estate και τις εταιρείες θαυμάτων και δεν τον ακούν που τους φωνάζει: «Ουαί υμίν, γραμματείς και φαρισαίοι υποκριταί, οι διυλίζοντες τον κώνωπα την δε κάμηλον καταπίνοντες».
Είναι αυτοί με τα μέγαρα, τις βίλες, τις λιμουζίνες και τα πανάκριβα τζιπ που κουνάνε το δάχτυλο στον φουκαρά τον μεροκαματιάρη να δίνει τον έναν χιτώνα αν έχει δύο. Που κατακεραυνώνουν τον μικρό εγκληματία πολέμου και εγκωμιάζουν τον μεγάλο.
Τυπολατρία, ειδωλολατρία, εικόνες που δακρύζουν με παγκάρια που γεμίζουν και μισαλλόδοξα κηρύγματα οι πιο πολλοί δεσποτάδες, ασκητική ζωή, θυσίες και προσφορά ο Αναστάσιος. Πρώτα στην Αφρική, όπου αφιέρωσε πολλά χρόνια σώζοντας ζωές από την πείνα και τις επιδημίες και θυσιάζοντας τη δική του υγεία, και από το 1991 στην Αλβανία.
Άλλοι ιεράρχες βλέπουν τη γειτονική χώρα σαν θανάσιμο εχθρό, ονειρεύονται πολέμους και φουσκώνουν τα μυαλά των θερμοκέφαλων, ο Αναστάσιος αυτά τα 34 χρόνια κατέκτησε τις καρδιές των κατοίκων της με μια γιγαντιαία επίθεση αγάπης, με ένα απίστευτης έκτασης κοινωνικό έργο.