Συναδέλφισσες – Συνάδελφοι,
Το συνάδελφο Μπάμπη Γιαλαμά τον γνωρίζετε οι περισσότεροι μέσα από τη δραστρηριοποίησή του στο Συνεταιρισμό της Ιονικής και βεβαίως χαίρει της εκτίμησης και αγάπης όλων των συναδέλφων για το ήθος και τις αρχές του.
Πριν από λίγες μέρες ανάρτησε στην προσωπική του σελίδα στο facebook ένα υπέροχο κείμενό του, το οποίο καταπιάνεται με τη χειροτονία ενός παπά σε ηλικία 75 ετών! Και ο αγαπητός Μπάμπης αναλύει τη σπουδαιότητα του γεγονότος, όχι λόγω της έκπληξης που προκαλεί η χειροτονία του Κλήμη Πυρουνάκη σε αυτήν την ηλικία, αλλά κυρίως χάρη στο ποιόν του ανδρός που όλη του τη ζωή στέκεται έμπρακτα δίπλα στους αδύναμους.
Όπως έχουμε τονίσει κι εμείς άλλωστε πολλές φορές, οι πραγματικοί ήρωες, αυτοί της καθημερινότητας αξίζουν πραγματικά την προβολή σε αυτόν τον κόσμο του lifestyle και της κενότητας, μιας και είναι οι μόνοι που μπορούν να ανάψουν ξανά τη σπίθα της ελπίδας και της αισιοδοξίας!
Του Μπάμπη Γιαλαμά
Ενώ λοιπόν βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας να εξελίσσεται ένας άτυπος διωγμός στα πρωτογενή κοινωνικά αδύναμα κύτταρα ( οικογένεια, παιδιά, γυναίκα) τα οποία βαδίζουν κοινωνικά απροστάτευτα κ ανερμάτιστα, παράλληλα βιώνουμε μια χάσκουσα κοινωνία παραφθαρμένη κ’ ευτυχώς – κατά την άποψή μου – απερχόμενη, καθότι μια κοινωνία απέρχεται, βρίσκεται σε αποδρομή, όταν δεν είναι σε θέση να προστατεύει τα κοινωνικά υποσύνολά της που τη συγκροτούν κ την υποστασιάζουν.
Πολλά τα γεγονότα (κορυφαία η υπόθεση βρεφών στην Αμαλιάδα, ο τραγικός αστυνομικός στη Βουλή κ.λπ.) τα οποία κάθε μέρα μας τα παρουσιάζουν ως …. περιστατικά……
Εν τούτοις, όμως, εν μέσω αυτού του σκοταδιστικού, κοινωνικού χειμώνα, κάποιο κυκλάμινο πάντα θα ανθίζει εκεί….στου βράχου τη σχισμάδα!!!
Πριν λίγες ημέρες χειροτονήθηκε Ιερέας ο Κλήμης Πυρουνάκης σε ηλικία 75 ετών.
Ο Κλήμης είναι γιος του μακαριστού πρεσβυτέρου Γεωργίου Πυρουνάκη, ενός ανατρεπτικού ιερέα με πολυσχιδή δράση σε όλη του τη ζωή, με διωγμούς, ευτελισμούς, αφορισμούς, καθαιρέσεις, φυλακίσεις, εξορίες αλλά με μεγάλη προσφορά κ’ ένα τεράστιο εκκλησιαστικό, ανθρωπολογικό κοινωνικό έργο.
Διακόνισε από νεαρή ηλικία την περιοχή του Πειραιά κ’ αργότερα ως ιερέας στην περιοχή της Ελευσίνας όπου κ’ πέθανε το 1988.
Περισσότερα μπορείτε να δείτε για τον π. Γιώργη στο διαδίκτυο.
Αξίζει τον κόπο!!
Μία φράση του θέλω να καταγράψω:
Όταν το 1987 αποδέχτηκε τη συμμετοχή του στον ΟΔΕΠ (οργανισμός διαχείρισης εκκλησιαστικής περιουσίας) είπε ότι το έκανε,
” Για να βοηθήσω την εκκλησία να απεμπλακεί απ’ ό,τι την καθηλώνει:
Τον πλουτισμό κ το έλλειμμα συνοδικότητας”
Όμως, όπως λέει κ ο σοφός λαός μας, το μήλο κάτω απ’ τη μηλιά θα πέσει!!
Ο γιος του ο Κλήμης (π. Κλήμης πλέον), ο οποίος διαμένει στην περιοχή των Θηβών, συνεχίζει το έργο του πατέρα του διδάσκοντας σε σχολεία δεύτερης ευκαιρίας στις φυλακές επί πολλά χρόνια κ’ είναι αφιερωμένος γενικά στον κακοποιημένο άνθρωπο, τον ψυχικά ασθενή, τις φυλακισμένες γυναίκες αλλά κ’ τις αποφυλακισμένες, ιδρύοντας ξενώνες φιλοξενίας κ’ στέγης, παρέχοντας οικονομική στήριξη κ’ βοήθεια στην επανένταξη κ’ εύρεση εργασίας!!
Εξαγοράζει την ελευθερία τους πληρώνοντας διάφορες οφειλές, αλλά ζει κοντά κ’ τις δυσκολεμένες οικογένειες, κάνοντας παρεμβάσεις ως ένα είδος πρόληψης κακοποιητικών συμπεριφορών!!
Τι να πρωτογράψουμε για αυτόν τον άνθρωπο!!
Χάρηκα πολύ για αυτή την εξέλιξη με τη χειροτονία του γιατί σκέφτομαι ότι στα 75 μόνο καριέρα δεν κάνεις….
Μόνο προσφέρεις!!!
Τώρα, γιατί άραγε μπήκε στην ιεροσύνη;
Δεν ξέρω!!
Θεωρώ ότι η πράξη του αυτή είναι ουσιαστική κ’ οντολογικά συμβολική, καθότι καθαγιάζεται κ’ ενισχύεται, αλλά κ’ διευρύνεται….
Πιστεύω ακόμη ότι από μόνη της ως κίνηση στέλνει κ ουσιαστικά μήνυμα σε μια Εκκλησιαστική Ιεραρχία, η οποία δεν “μαστίζει πολεμίους” αλλά κ’ δεν λύνεται η γλώσσα “μογγιλαλων”, επιβεβαιώνοντας την καθήλωσή της, στην οποία είχε αναφερθεί ο μακαριστός παπά Γιώργης!!
Κάνω αυτή την ανάρτηση ως ένα κοινωνικό αντίβαρο στην τρέχουσα, πλην όμως χαίνουσα, άποψη της κοινωνίας που ζούμε γιατί η αισιοδοξία κ’ η ελπίδα είναι σπίθες….
Τη φωτιά θα την ανάψουμε όλοι εμείς μαζί μήπως κ’ ζεσταθούμε!!