Συναδέλφισσες – Συνάδελφοι,
Πριν από λίγα χρόνια κάθε δημοκράτης πολίτης πανηγύρισε την αποτυχία των νεοναζί της Χρυσής Αυγής να εισέλθουν στη Βουλή και ακόμα περισσότερο την καταδίκη των μεγαλοστελεχών της. Κάθε νίκη της δημοκρατίας απέναντι στο φασισμό πράγματι αξίζει να πανηγυρίζεται. Μέχρι ενός σημείου όμως. Αυτού του σημείου που δε θα μας κάνει να επαναπαυόμαστε και να ξεχνάμε ότι η απειλή είναι ακόμα εκεί. Γιατί μπορεί το 2019 η Χρυσή Αυγή να απέτυχε να μπει στη Βουλή, αλλά δυστυχώς η ακροδεξιά παρέμεινε παρούσα – μέσα και έξω από το Κοινοβούλιο.
Αντί να επενδύσουμε σε αυτή τη νίκη εναντίον των νεοναζί και στον καθόλα δίκαιο εγκλεισμό τους στη φυλακή για τα εγκλήματά τους, δυστυχώς η χώρα μας έκανε μία ακόμα περισσότερο ακροδεξιά, οπισθοδρομική στροφή…
Μετά τις πρόσφατες εκλογές, οι νεοναζί – με νέο φερετζέ, αλλά ίδιες απάνθρωπες ιδέες – είναι ξανά στη Βουλή. Και δεν είναι οι μόνοι, αφού το εκλεγμένο ακροδεξιό φάσμα στη Βουλή είναι μεγαλύτερο από ποτέ…
Δυστυχώς, αυτό το φαινόμενο, με τις πολλές και γνωστές αιτίες του (κρίση, ανέχεια, φόβος, μισαλλοδοξία κ.ά.) δεν είναι μόνο ελληνικό. Αντίθετα, η ακροδεξιά κερδίζει συνεχώς έδαφος σε όλη την Ευρώπη.
Οι λαοί της Ευρώπης φαίνεται ότι ξεχνούν εύκολα…
Σήμερα σας παρουσιάζουμε μία παραβολή που βρήκαμε στο facebook του συνάδελφου Γιάννη Χουζούρη (Κεντρικό, Βάρκιζα, Άγιος Δημήτριος, Άλιμος, ΚΥΚ), που με απλά λόγια περιγράφει τι συμβαίνει και δυστυχώς τι πρόκειται να συμβεί, αν δεν υψώσουμε ανάχωμα στην οπισθοδρόμηση.
Σε εμάς μάλιστα, θύμισε πολύ το διάσημο πλέον ποίημα του Γερμανού πάστορα Martin Niemöller:
«Όταν οι ναζιστές ήρθαν για να πάρουν τους κομμουνιστές, σιώπησα επειδή δεν ήμουν κομμουνιστής.
Όταν φυλάκισαν τους σοσιαλδημοκράτες, σιώπησα γιατί δεν ήμουν σοσιαλδημοκράτης.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους συνδικαλιστές, σιώπησα γιατί δεν ήμουν συνδικαλιστής.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους σιώπησα γιατί δεν ήμουν Εβραίος
Όταν ήρθαν να συλλάβουν εμένα, δεν υπήρχε πια κανείς για να διαμαρτυρηθεί».
Υπάρχουν αρκετές τέτοιες παραβολές που αναδεικνύουν την αδιαφορία ως περιβάλλον ανάδυσης του φασισμού.
Το θέμα είναι πόσοι τις λαμβάνουν σοβαρά υπ’όψη, γιατί από ό,τι φαίνεται, πλέον ο περισσότερος κόσμος βλέπει το τυρί, αλλά όχι και τη φάκα…
Ο ΠΟΝΤΙΚΟΣ και Η ΠΟΝΤΙΚΟΠΑΓΙΔΑ
Ένα ποντικάκι κάποτε παρατηρούσε από την τρυπούλα του, τον αγρότη και τη γυναίκα του, που ξεδίπλωναν ένα πακέτο. Τι λιχουδιά άραγε έκρυβε εκείνο το πακέτο; Αναρωτήθηκε. Όταν, όμως, οι δύο αγρότες άνοιξαν το πακέτο δεν φαντάζεστε πόσο μεγάλο ήταν το σοκ που έπαθε,(ο καημένος ο ποντικός διαπιστώνοντας πως επρόκειτο για μια ποντικοπαγίδα!
Τρέχει γρήγορα, λοιπόν, στον αχυρώνα για να ανακοινώσει το φοβερό νέο:
Μια ποντικοπαγίδα
μέσα στο σπίτι!
Μια ποντικοπαγίδα
μέσα στο σπίτι!
Η κότα κακάρισε, έξυσε την πλάτη της και σηκώνοντας το λαιμό της, είπε:
Κυρ ποντικέ μου, καταλαβαίνω πως αυτό αποτελεί πρόβλημα για εσάς. Αλλά δεν βλέπω να έχει καμιά επίπτωση σε εμένα!
Δε με ενοχλεί καθόλου
η ποντικοπαγίδα στο σπίτι!
Το ποντικάκι γύρισε τότε στο γουρούνι και του φώναξε:
Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!
Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!
Το γουρούνι έδειξε συμπόνια αλλά απάντησε:
Λυπάμαι πολύ κυρ’ ποντικέ μου,
αλλά δεν μπορώ
να κάνω τίποτα.
Τότε το ποντίκι στράφηκε προς το
βόδι και του φώναξε, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου:
Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!
Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!
Και το βόδι απάντησε: Κοιτάξτε, κύριε ποντικέ μου, πολύ λυπάμαι για τον κίνδυνο που διατρέχεις, αλλά εμένα η ποντικοπαγίδα το μόνο που μπορεί να μου κάνει είναι ένα τσιμπηματάκι στο δέρμα μου!
Έτσι, ο καλός μας ποντικούλης,έφυγε με κατεβασμένο το κεφάλι, περίλυπος και απογοητευμένος γιατί θα έπρεπε ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ,
να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο της ποντικοπαγίδας!
Την επόμενη νύχτα, ένας παράξενος θόρυβος, κάτι σαν αυτόν που κάνει η ποντικοπαγίδα όταν κλείνει, ξύπνησε τη γυναίκα του αγρότη, που έτρεξε να δει τι συνέβη. Μέσα στη νύχτα, όμως, δεν πρόσεξε πώς στην παγίδα είχε πιαστεί από την ουρά ένα φίδι… Φοβισμένο το φίδι δάγκωσε τη γυναίκα.
Η γυναίκα αρρώστησε βαριά και μεταφέρθηκε επειγόντως στο νοσοκομείο.
Έμεινε λίγες μέρες και επέστρεψε στο σπίτι, αλλά με υψηλό πυρετό.
Ο γιατρός συμβούλεψε το σύζυγο να της κάνει ζεστές σουπίτσες.
Έτσι ο αγρότης έσφαξε την κότα για να κάνει μια καλή κοτόσουπα!
Η γυναίκα, όμως, πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και όλοι οι γείτονες πήγαιναν στη φάρμα για να βοηθήσουν. Ο καθένας με τη σειρά του, καθόταν στο προσκεφάλι της γυναίκας από ένα 8ωρο. Για να τους ταΐσει όλους αυτούς ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει το γουρούνι.
Τελικά, όμως, η γυναίκα δεν τη γλίτωσε!
Πέθανε!
Στην κηδεία της ήρθε πάρα πολύς κόσμος, γιατί ήταν καλή γυναίκα και την αγαπούσαν όλοι. Για να ταΐσει όλον αυτόν τον κόσμο ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει το βόδι.
Ο κυρ’ ποντικός μας έβλεπε όλο αυτό, το πήγαιν’έλα από την τρυπούλα του, με πάρα πολύ μεγάλη θλίψη…
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
– Χάσαμε την ανθρωπιά μας και ενισχύσαμε τον ατομισμό μας!
– Όταν κάποιος δίπλα μας κινδυνεύει, βρισκόμαστε όλοι σε κίνδυνο!
– Είμαστε όλοι συνεπιβάτες σ’αυτό το πλοίο που λέγεται ζωή!
– Ο καθένας μας αποτελεί τον κρίκο της ίδιας αλυσίδας!
– Είμαστε σαν τις ίνες ενός υφάσματος.
Και αν ένα μέρος του υφάσματος χαλάσει,
το ύφασμα είναι άχρηστο….
Είναι αδύνατον να γελάμε, αν δεν γελάει ολόκληρη η γειτονιά(κοινωνία).
“”ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΝ…””
– Εμείς είμαστε τα ποντικάκια…
– Εμείς, όμως,
είμαστε και οι κότες…
– Εμείς και τα γουρούνια…
– Και κυρίως…
Εμείς και τα βόδια!!!!