Ανοιξιάτικο Πρωινό – Ένα αξιαγάπητο ποίημα του συνάδελφου Γιώργου Στρούζα για να γιορτάσουμε την άνοιξη

Η μέρα μεγάλωσε, ο ήλιος λάμπει όλο και περισσότερο, η θερμοκρασία ανεβαίνει, η φύση είναι… στα πάνω της! Τι σημαίνουν όλα αυτά; Μα βέβαια ότι η άνοιξη εισέρχεται στην κορύφωσή της!

Και πώς θα μπορούσε αυτός ο οργασμός της φύσης να μην επηρεάσει και να μην εμπνεύσει την ευαίσθητη, ποιητική ματιά του συνάδελφου Γιώργου Στρούζα (Σύνταγμα, Ναυαρίνου)!

Ο συνάδελφος μας απέστειλε ένα αξιαγάπητο ποίημα που γιορτάζει την άνοιξη και προκαλεί στον καθένα την επιθυμία να απολαύσουμε αυτήν την υπέροχη φύση που εμείς οι άνθρωποι έχουμε βαλθεί να καταστρέψουμε…


ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΟ  ΠΡΩΙΝΟ

 

Ολόλαμπρο  ξεπρόβαλε

του  Ήλιου  το  στεφάνι,

μύριες  ακτίδες  έστειλε

την  πλάση  να  ζεστάνει.

 

Η  φύσις  όλη  ξύπνησε

φορά  τα  γιορτινά  της,

και  με  αόρατο  ραβδί

ξυπνάει  τα  παιδιά  της.

 

Την  αγκαλιά  της  άνοιξε

αγκάλιασε  την  πλάση,

την  γέμισε  με  χρώματα

τον  πλάστη  να  δοξάσει.

 

Κάθε  ζωή  εξύμνησε

όλα  πανηγυρίζουν,

τον  ερχομό  της  άνοιξης

όλα  καλωσορίζουν

 

Αμυγδαλιές  και  κερασιές

φορούν  το  νυφικό  τους,

όλα  τα  δέντρα  φόρεσαν

το  πέπλο  το  δικό  τους.

 

Και  τα  πουλιά  χαρούμενα

πετούν  και  κελαηδούνε,

καθένα  με  τον  τρόπο  του

τη  φύση  χαιρετούνε.

 

Κάθε  λουλούδι  άνοιξε

τα  ρόδο  πέταλά  του,

τη  φύση  στόλισε

με  την  ομορφιά  του.

 

Πεταλουδίτσα  όμορφη

με  χάρη πετουρίζει,

κάθε  λουλούδι  ακουμπά

και  το  καλημερίζει.

 

Είναι  οι  φίλοι  της

είναι  η  συντροφιά  της,

σ’ αυτά  ολημερίς

λέει  τα  μυστικά  της.

 

Στον  κορμό

ανθισμένης  κερασιάς

έγειρα  να  ξαποστάσω,

στης  άνοιξης  το  κάδρο

και  γω  να  συμμετάσχω

 

Το  αεράκι  δροσερό

και  αρωματισμένο,

δεν  ήξερα  αν  είμαι  ξύπνιος,

ή  μισοκοιμισμένος

 

Ίσως  για  λίγο

ο  ύπνος  να  με  πήρε,

όνειρο  σημαδιακό

τα  λογικά  μου, 

συνεπήρε.

 

Η  πεταλουδίτσα  στάθηκε

ακίνητη  μπροστά  μου,

δεν  πετούσε,

ελαφρώς  τα  φτερά  της

τα  κουνούσε,

σαν  να  ισορροπούσε.

 

Ένιωσα  πως  στα  μάτια

με  κοιτούσε,

σαν  κάτι  να ‘θελε  να  πει

κάτι  να  ζητούσε.

 

Με  φωνή  γλυκιά ψιθυριστά,

σαν  το  αεράκι  που  περνά

μέσα  από  τη  φυλλωσιά,

τη  ζωή  της  με  πόνο

σιγοτραγουδά.

 

Είμαι  μια  πεταλουδίτσα

των  ανθών  η  συντροφιά,

μ’ άρωμα  ακριβό  μου  ραίνουν

τα  λευκά  μου  τα  φτερά.

 

Δεν  χρειάζομαι  κρεβάτι

είτε  στέγη  για  να  μπω

ροδοπέταλα  έχω  στρώμα

για  σκεπή  τον  ουρανό.

 

Την  αυγούλα  με  ξυπνούνε

με  τραγούδια  τα  πουλιά,

και  το  βράδυ  χίλια  αστέρια

μου  κρατούνε  συντροφιά.

 

Μα  το  τραγούδι  τέλειωσε

με  στεναγμούς  και  κλάμα

και  με  λυγμούς  εκλιπαρεί,

μην  καταστρέφετε  τη  γη,

μην  αφαιρείτε  τη  ζωή.

 

Και  πέταξε  μακριά

εκεί  στη  φυλλωσιά..!

 

Ίσως  δεν  ήταν  όνειρο

αλλά  της  συνείδησης  φωνή,

όλοι  με  τον  τρόπο  μας

συντελούμε,

στης  φύσης 

την  καταστροφή.

 

Τον  επίγειο  παράδεισο 

που  ζούμε

να  τον  σεβαστούμε,

οι  μετέπειτα  γενιές

να  μας  ευγνωμονούνε,

και όχι  τα  λάθη  μας

να  ζούνε.

 

Γιώργος  Στρούζας