Πριν από λίγες ημέρες η τραγική είδηση της απώλειας της συναδέλφισσας Μαρίας Ψαρέλλη, συζύγου του αγαπητού συνάδελφου Μπάμπη Γιαλαμά, συγκλόνισε την Ιονική Οικογένεια.

Το περασμένο Σάββατο 30 Απριλίου, πολλοί συνάδελφοι δώσαμε το παρών στην εξόδιο ακολουθία της για να αποχαιρετήσουμε τη Μαρία και να συμπαρασταθούμε στον Μπάμπη, τους γιους του και την κόρη του σε αυτές τις δύσκολες στιγμές.

Ο Μπάμπης, συντετριμμένος από την απώλεια, εκφώνησε τον ακόλουθο, συγκινητικό, ύστατο αποχαιρετισμό στη σύντροφο της ζωής του και μητέρα των γιων του :

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΜΑΡΙΑ,

Δεν το είπαμε.. έτσι δεν είναι; Μας έφυγες… μας την έκανες κατά το κοινώς λεγόμενο.

Τι να έκανα; Να στο έλεγα εγώ από πριν; Δε γινόταν…. Καλή Ανάσταση ήταν η ευχή.

«Δεν ήσουνα φαντάρος για να σου πω καλός πολίτης.

 Μα ούτε κ που γιόρταζες για να σου πω Χρόνια πολλά»

 λέει ο στίχος των Αδερφών Κατσιμίχα στον περίφημο Φάνη τους.

Με περισσή σπουδή λοιπόν μας την έκανες μπροστά στα εμβρόντητα μάτια μας.

«βράδυ Σαββάτου

Κι συ είσαι κάπου

Άραγε πού να βρίσκεσαι κ τι να λες;

Περνάει ο χρόνος

Βαρύς κ μόνος

Κι όλες τις σκέψεις μας για σένα δεν τις θες.»

Αυτό μας λέει ο στίχος του αείμνηστου τροβαδούρου Χρήστου Κυριαζή κ δεν απέχει καθόλου από την πραγματικότητα.

Όταν είχε γράψει αυτό το τραγούδι πριν πολλά χρόνια, τον συνάντησα στο Άγιον Όρος κ με το θάρρος της φιλίας που μας συνέδεε του λέω΄

Βρε Χρήστο μου αυτός ο στίχος είναι αλλόκοτος…με στοιχειώνει… κ μου απάντησε ότι πολλές κριτικές είχε ακούσει για αυτό αλλά αλλόκοτο δεν το είχε πει κανείς!!

Ήταν φαίνεται που έμελλε να το ζήσω!!

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Βράδυ Μ. Σαββάτου λοιπόν , λίγο πριν την Ανάσταση, μου τηλεφωνεί ο Ιερέας της Ενορίας που διακονώ ως επίτροπος αν μπορώ να πάω στο Μητροπολιτικό Ναό να πάρω το Άγιο Φως που είχε ήδη φτάσει. Είπα αμέσως το ναι κ κατόπιν σκέφτηκα να στείλω τα παιδιά να το φέρουν ως ιδιαίτερη ευλογία. Αμέσως μετά χαράς είπαν το ναι, πήραν τα φαναράκια τους και έφυγαν. Κατά την επιστροφή βρήκαν την εκκλησία κλειστή. Ήταν ακόμη νωρίς. Τους είπα λοιπόν να το φέρουν για λίγο στο σπίτι κ το πάνε αργότερα.

Εσύ Μαρία ετοίμαζες το Αναστάσιμο τραπέζι κ μόλις άκουσες αυτά ετοίμασες το Θυμίαμα για να υποδεχτούμε στο σπίτι μας το Άγιο Φως.

Έτσι κ έγινε λοιπόν, ήρθαν τα παιδιά κ όλοι μαζί το προσκυνήσαμε και το βάλαμε στο εικόνισμά μας. Η πνευματική ανάταση ήταν διάχυτη σε όλους μας.

Ήρθε η ώρα τα παιδιά να φύγουν για την εκκλησία κ θα επέστρεφαν να πάμε όλοι μαζί στις 11.00.

Ενώ λοιπόν σκόπευες να ετοιμαστείς ξαφνικά χωρίς λόγο και αιτία ένιωσες αυτόν τον τεράστιο πόνο στο κεφάλι σου κ παρά τις προσπάθειες χωρίς αποτέλεσμα που κάναμε εγώ κι μικρός Ανάργυρος να σε βοηθήσουμε, έγειρες το κεφάλι σου στην αγκαλιά του… πέταξες στις μακρινές γραμμές των οριζόντων.

Οι λίγες μέρες αργότερα που σε είχαμε ακόμη κοντά μας ήταν για να αναπτύξουμε ένα ικανό βαθμό συνειδητότητας προκειμένου να αντέξουμε τα επόμενα στάδια.

Όλο αυτό λοιπόν Μαρία σα μια μυστική συμφωνία μου μοιάζει… μπήκε τ αφεντικό στο σπίτι κ Θεαρχίω Νεύματι… μας την έκανες…

Θυμάσαι Μαρία, μας άρεσε κ στους δύο η ποίηση. Διαβάζαμε ποιήματα πολλά κ εγώ τολμούσα που κ που να αποτυπώνω και δικές μου σκέψεις στο χαρτί που με πολύ χαρά ήθελες να σου απαγγέλλω.

Εμένα μου άρεσε πολύ ο Καββαδίας εσένα σου άρεσε ο Βερίτης! Ο κοινωνικός του Βερίτη!!

«Πάσχα θα κάμω πάλι σήμερα

Κι είναι η λαχτάρα μου μεγάλη

Πάσχα θα κάνω πάλι σήμερα

Γιατί θα κοινωνήσω πάλι»…

Τώρα που το σκέφτομαι αυτός μιλάει για ένα Πάσχα μυστικό , εσωτερικό, διαρκές, αιώνιο. Αυτό λοιπόν ζήλεψες Κυρία μου…κ στο πρώτο νεύμα μας την έκανες!!

Από όταν γνωριστήκαμε μας άρεσε να ανεβαίνουμε στα βουνά, εκεί στην πατρίδα μου στα Καλάβρυτα, μαζί με τα παιδιά μας που ήταν μικρά για να βρούμε – λέει – τις γραμμές των οριζόντων. Όταν φτάναμε στην κορυφή, να’σου κ νέες γραμμές μπροστά μας.

Μου έλεγες τότε «πού είναι αυτές που περιγράφει ο Καββαδίας;»

Τώρα λοιπόν την έλυσες την απορία σου μόνη σου!

Εγώ Μαρία το μόνο που κατάφερα να κάνω είναι να γράψω τούτο δω το στιχάκι κ να περιγράψω όλα αυτά συγκεντρωτικά σαν μια ανακεφαλαίωση των διάσπαρτων αποριών μου προκειμένου να το πάρεις κοντά σου στο ταξίδι σου, μήπως κ κάποτε φιλοτιμηθείς να μου πεις κ μένα τι ακριβώς έκανες!!

 .

                                                 ΦΩΣ ΙΛΑΡΟΝ

Ένα πουλί κι ένα ηλιοβασίλεμα

Είχανε πει να συναντιούνται κάθε δείλι

Θαρρείς πως νιώθουνε μια υποχρέωση

Του Εσπερινού μαζί ν ανάβουν το καντήλι.

Στο λιόγερμα που τα ξωκλήσια ξεκουράζονται

Στου πορφυρένιου δίσκου τη μαγεία

Εκεί κ το πουλί το σήμαντρο αφουγκράζεται

Χτυπά την πόρτα για ν αρχίσει η λιτανεία.

Έχω στα πόδια μου κερί

Στο στόμα μου φιτίλι

Κ σύ το φως το ιλαρό

Που ανάβει το καντήλι.

Βαστάζω τη λαμπάδα μου

Κάνε κ σύ τον ψάλτη

Να μην αφήσουμε ρωγμή

Στου σκοταδιού το φράχτη.

Κι εκείνο το λιβάνι στο ανέβασμα

Σαν άλλη ευχαριστία του Βερίτη

Δίνει τη θέση του στης νύχτας το στερέωμα

Καλεί κοντά του τον αποσπερίτη.

Ένα πουλί κ ένα ηλιοβασίλεμα

Γίνανε μέτοχοι σπουδαίων καθηκόντων

Κ φτερουγίζουνε μαζί χαρούμενοι

Για τις αχνές γραμμές των οριζόντων.