Πριν από 35 χρόνια (στις 17 Αυγούστου 1985) έφυγε από τη ζωή μία από τις πιο σημαντικές μορφές της σύγχρονης Ελλάδας, ο αγωνιστής, ο δημοκράτης, ο επιστήμονας, ο πανεπιστημιακός Σάκης (Διονύσης) Καράγιωργας.

Όλη του η ζωή σημαδεύτηκε από την πρωτοπορία στους κοινωνικούς αγώνες και την απαρέγκλιτη πορεία του στις αρχές της αλληλεγγύης και τη δημοκρατίας, μέχρι τέλους.

Η συναδέλφισσά μας Τζίνα Κουρτίδου εργάστηκε στο Κεντρικό, τη Διεύθυνση Treasury, τη Διεύθυνση Διαθεσίμων, τη Διεύθυνση Καρτών, τη Φιλελλήνων, τη Διεύθυνση Οργάνωσης, τη Διεύθυνση Corporate Banking, τη Διεύθυνση Λειτουργικής Υποστήριξης της τράπεζας και είναι γνωστή στους συναδέλφους που είχαν την τιμή να συνεργαστούν μαζί της για την ειλικρίνεια, το ήθος, την εργατικότητα, τη συνέπειά της, αλλά και την προσήλωσή της στις δημοκρατικές αξίες. Και επειδή το όνομα του Σάκη Καράγιωργα αποτελεί κεφάλαιο και αξία από μόνο του για τη δημοκρατία στη χώρα μας, δε λησμόνησε να τον μνημονεύσει σε ανάρτησή της στην ιστοσελίδα της στο facebook.

Η έντονη αντιδικτατορική δράση του Σάκη Καράγιωργα μέσα από την οργάνωση «Δημοκρατική Άμυνα» (στη δημιουργία της πρωτοστάτησε) του στοίχισε την αρτιμέλειά του, αφού έχασε το ένα χέρι του, αλλά και την ελευθερία του, αφού συνελήφθη και βασανίστηκε βάναυσα. Στο στρατοδικείο, στην απολογία του εξήγησε γιατί αντιστεκόταν, αφήνοντάς μας παρακαταθήκη για πάντα τα σπουδαία λόγια του σπουδαίου αυτού άνδρα :

“Αυτός ο λαός έκανεν πολλάς θυσίας και δαπάνας χάριν εμού. Με εσπούδασεν εις τα ελληνικά πανεπιστήμια, με έστειλεν με υποτροφίαν δι’ ανωτέρας σπουδάς εις το εξωτερικόν, με έκανεν καθηγητήν ανωτάτης σχολής και ανώτατον κρατικόν λειτουργόν. Δι’ όλας αυτάς τας θυσίας τί ζητεί ως αντάλλαγμα από εμέ ο ελληνικός λαός και η πατρίς; Τι ζητεί από όλους τους πνευματικούς ανθρώπους; Δύο μόνον πράγματα. Να προσφέρουν τας επιστημονικάς των υπηρεσίας και να είναι οι θεματοφύλακες των ηθικών και πνευματικών αξιών του ελληνικού λαού. Είχα υποχρέωση, επομένως, κύριοι στρατοδίκαι, να εξοφλήσω αυτό το μεγάλο χρέος μου, ακόμη και εάν παρίστατο ανάγκη να δώσω και την ζωήν μου”.

Αυτά τα λόγια αποτελούν έναν ανεπίσημο ορισμό της δημοκρατίας, μνημείο αλήθειας και κοινωνικής αλληλεγγύης.

Μακάρι να εστερνίζονταν στην πράξη – όπως ο Σάκης Καράγιωργας – αυτές τις απόψεις και ορισμένοι από τους σημερινούς πνευματικούς και πολιτικούς ταγούς της χώρας μας…

Στη Μεταπολίτευση επέστρεψε στο Πάντειο (όπου είχε εκλεγεί καθηγητής Δημόσιας Οικονομίας) και πρωτοστάτησε στην ίδρυση του ΠΑΣΟΚ, αλλά σύντομα διαφώνησε με κάποιες κομματικές επιλογές και όντας πάντα ασυμβίβαστος, διεγράφη, χωρίς όμως να πάψει να συμμετέχει και να παρεμβαίνει στη καθημερινή πολιτική ζωή, δίνοντας μεγάλη έμφαση στην εκπαιδευτική, ερευνητική και θεσμική παρέμβαση στο χώρο της ανώτατης παιδείας. Ενθάρρυνε διεπιστημονικές έρευνες και αφιέρωσε μεγάλο μέρος της ενεργητικότητάς του στο θέμα της αναβάθμισης της ανώτατης παιδείας γενικότερα και της Παντείου σε σύγχρονο πανεπιστήμιο κοινωνικών επιστημών ειδικότερα. Ανώτατη τιμή υπήρξε η εκλογή του σε πρύτανη του ιδίου ιδρύματος.

Απεβίωσε στις 17 Αυγούστου 1985 σε ηλικία μόλις 55 ετών μετά από μετεμφραγματική επιπλοκή, αφήνοντας φτωχότερο τον κόσμο του πνεύματος, αλλά και το δημοκρατικό κίνημα στη χώρα μας, τα οποία όμως είχε προλάβει να εμπλουτίσει με τις ιδέες, την ανιδιοτέλεια και τους παθιασμένους αγώνες του.

Προς τιμήν του έχει ονομαστεί η κεντρική πλατεία της γενέτειράς του, Πύργου, αλλά και το κεντρικό αμφιθέατρο του Παντείου Πανεπιστημίου.