Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας (International Women's Day) γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου, σε ανάμνηση μιας μεγάλης εκδήλωσης διαμαρτυρίας που έγινε στις 8 Μαρτίου του 1857 από εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, οι οποίες ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας. Η πρώτη Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας γιορτάστηκε το 1909 με πρωτοβουλία του Σοσιαλιστικού Κόμματος των ΗΠΑ και υιοθετήθηκε δύο χρόνια αργότερα από τη Σοσιαλιστική Διεθνή. Ο εορτασμός, ύστερα από πολύχρονη καθυστέρηση καθιερώθηκε το 1910 με πρόταση της Γερμανίδας σοσιαλίστριας Clara Zetkin κατά τη διάρκεια της Δεύτερης Διεθνούς ενώ εορτάσθηκε για πρώτη φορά το 1911.

Πραγματική χειραφέτηση από τα δεσμά των κοινωνικών προτύπων

Η αλήθεια είναι ότι οι παρόμοιες... “Παγκόσμιες Ημέρες” σπανίως έχουν νόημα, αφού περνούν και φεύγουν στην ανηλεή καθημερινότητα, υπενθυμίζοντας στιγμιαία τα προβλήματα χωρίς να δίνουν λύσεις. Η συντεταγμένη κοινωνία ξεπλένει τις ενοχές της, επιδεικνύοντας υποκριτικό σεβασμό σε ό,τι καταπιέζει: μετανάστες, πολιτικούς πρόσφυγες, ζώα και γυναικόπαιδα τιμώνται ανά διαστήματα με ημερίδες, εκδηλώσεις από πάσης φύσεως τιμητές, των οποίων ο καθημερινός βίος εμπεριέχει συνήθειες ολότελα διαφορετικές...

Ας σκεφτούμε λοιπόν όλοι ποια θέση επιφυλάσσει η “ανεπτυγμένη” κοινωνία μας στις γυναίκες και ποια η συμπεριφορά απέναντί τους. Και οι γυναίκες ακόμα περισσότερο, αν αισθάνονται ότι αυτή η θέση ανταποκρίνεται στο μείζονα κοινωνικό τους ρόλο, ώστε να διεκδικήσουν ακόμα περισσότερα σε έναν αγώνα που είναι ακόμα ενεργός και απαιτεί πολλές μάχες για να κερδηθεί.

 .

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας (8 Μαρτίου), η αγαπητή Σοφία Μαρωνίδη εμπνεύστηκε ένα πολύ όμορφο ποίημα αφιερωμένο στη Γυναίκα, με τον πολυσχιδή, πολυσήμαντο και καθοριστικό ρόλο στην ανθρώπινη ύπαρξη και εξέλιξη: 

.

.

Καθόλου δεν άλλαξες από τότε που πλάστηκες.

Σαγηνευτικά όμορφη παραμένεις.

Πάντα δαγκώνεις προκλητικά ένα μήλο.

Το κρατάς σφιχτά στο χέρι σου μην τύχει και πέσει στη γη και γεμίσει ο τόπος με δέντρα ένοχα.

Κατάγεσαι από την Εδέμ των αναμάρτητων μα ζείς σ’έναν παράδεισο που μπάζει από παντού κόλαση.

Αγάπησες και αγαπήθηκες. Εξαπάτησες και εξαπατήθηκες.

Τότε… σε λέγανε Εύα τώρα σε λένε Γυναίκα.

Σε σένα χρωστά ο Έρωτας την ύπαρξή του.

Είσαι μάνα!

Μεγάλη ευλογία!

Όμως ο κόσμος που γέννησες δεν είναι τέλειος.

Μεγάλη τιμωρία.

Τιμωρία, για ένα προπατορικό αμάρτημα με υπέροχη γεύση!

Σοφία Μαρωνίδη

"Με τα μάτια της ψυχής" - Έργο της Σοφίας Μαρωνίδη