Σαν χτες θυμάμαι τα μαθητικά μου χρόνια στο 42^ο Δημοτικό Σχολείο Πειραιά .

Κυριακή 25^η Μαρτίου 1972, αριστούχος μαθήτρια της πέμπτης τάξης και σημαιοφόρος . Είχαμε παραταχθεί στην αυλή του σχολείου, έτοιμοι για την παρέλαση. Ξαφνικά αντίκρισα τον πατέρα μου που πρώτη φορά ερχόταν στο σχολείο. Οι λέξεις του ήταν διαταγή: « Παρέδωσε την σημαία και έλα μαζί μου». Έμεινα άφωνη και κοίταζα με απορία το μελανό από την καρδιακή ανεπάρκεια λατρεμένο του πρόσωπο (τρία εμφράγματα κατά την διάρκεια της φυλάκισης του από την χούντα το 1967). Έπειτα στράφηκε στον δάσκαλο μας και είπε :« Η κόρη μου δεν θα παρελάσει μπροστά στον Πατακό ». (είχε ακούσει στις ειδήσεις ότι ο Πατακός θα παρακολουθούσε την μαθητική παρέλαση στον Πειραιά και προτίμησε να εκτεθούμε σε κίνδυνο από το να παρελάσω μπροστά στον χουντικό)

Ακολούθησα τον πατέρα μου αμίλητη. Φτάνοντας στην εκκλησία της Ευαγγελίστριας τον ρώτησα: « Να ανάψω ένα κερί για τον παππού , τον καπετάν Ανδρέα τον αγωνιστή της Επανάστασης;» Ο πατέρας μου απάντησε ατάραχος :« Άναψε δυό κεριά, ένα για τον καπετάν Ανδρέα και ένα για τον καπετάν Νικήτα τον Σταματελόπουλο, τον Νικηταρά τον Τουρκοφάγο. Όταν ήταν τυφλός, γέρος και ανήμπορος , σε τούτα τα σκαλιά του επέτρεπαν κάθε Παρασκευή να ζητιανεύει». (η μόνη ανακρίβεια έγκειται στο γεγονός ότι η εκκλησία της Ευαγγελίστριας χτίστηκε το 1892 πιθανόν στα ερείπια ναού που προϋπήρχε και μάλλον εκεί ζητιάνευε ο ήρωας)

Η τιμωρία μου ήρθε λίγες μέρες αργότερα, όταν στην γιορτή του αίσχους της επετείου του πραξικοπήματος ,υποχρεώθηκα να πω ένα ποίημα για την χούντα το οποίο θυμάμαι ακόμα με φρίκη. Ο πατέρας μου καθόταν στην πρώτη σειρά των θεατών για να μου δίνει κουράγιο . Τελειώνοντας το ποίημα έπρεπε να πω το «ΖΗΤΩ». Βλέποντας δακρυσμένα τα μάτια του πατέρα μου, , στήθηκα περήφανα και συνέχισα να απαγγέλω : « .Αλή πασά, χαίρομαι όπου εγέλασα ένα δόλιο. Είμ’ εδώ, να διαφεντεύσω την Πατρίδα μου εναντίον εις ένα κλέπτην, είπε ο Λάμπρος Τζαβέλας. Ζήτω η Επανάσταση της 25^ης Μαρτίου 1821». Ο δάσκαλος μου πάγωσε και απέδωσε το «λάθος» μου σε παιδική σύγχυση.« Τι να κάνουμε παιδί είναι και μπερδεύτηκε».

Ένα μεγαλόπρεπο 9 στο απολυτήριο της πέμπτης τάξης με εμπόδισε να γίνω ξανά σημαιοφόρος.

Μια χρυσή ταυτότητα με χαραγμένη την ημερομηνία 1972 ήταν το δώρο του πατέρα μου, σαν επιβράβευση των άριστων επιδόσεων μου ,αλλά και για να μην ξεχάσω ποτέ τι σημαίνει αδικία.

Την επόμενη μέρα με πλησίασε η Τίνα ,ένα κορίτσι που είχε έρθει πρόσφατα στο σχολείο μας. Με ρώτησε ψιθυριστά: «Ο πατέρας σου είναι αριστερός;» και εγώ απάντησα με την ειλικρίνεια των 10 μου χρόνων « δεν ξέρω αν είναι αριστερός , ξέρω ότι ο πατέρας μου είναι δημοκράτης».

Έτσι ξεκίνησε η φιλία μου με την Τίνα. Όταν υπερηφανευόμουν ότι ήμουν απόγονος του πυρπολητή Ανδρέα Πιπίνου , απαντούσε « καλά,καλά αν δεν είχε μπαρούτι θα σου έλεγα εγώ. Εγώ είμαι η Τίνα Σπηλιωτοπούλου, των Σπηλιωτοπουλαίων που είχαν τους μπαρουτόμυλους στην επανάσταση».

Η φιλία μου με την Τίνα κράτησε πολλά χρόνια πριν μας χωρίσει η απόσταση, αφού επί σειρά ετών δίδασκε στην Σορβόνη.

Λίγα χρόνια αργότερα γνώρισα τη Σέβα Μπουρέκα ,κλαδί από την ρίζα του Κανάρη.

( Ο ναύαρχος και πολιτικός Κωνσταντίνος Κανάρης , πέντε φορές πρωθυπουργός της Ελλάδας ήταν το μικρότερο παιδί του Ψαριανού Δημογέροντα Μιχαήλ Κανάριου και της Μαρώς το γένος Μπουρέκα. Έμεινε πολύ μικρός ορφανός από πατέρα και δουλεύε στο πλοίο του θείου του Μπουρέκα.)

Χρηστίνα Σωτήρχου

Πυρπολικό και Μπαρούτι, μία εκρηκτική φιλία Νο 1

Πυρπολικό και Μπαρούτι, μία εκρηκτική φιλία Νο 2

Πυρπολικό και Μπαρούτι, μία εκρηκτική φιλία Νο 3