Γιατί θα βρισκόμαστε πάντα μέσα από τους κοινούς αγώνες. Μέσα από την κοινή πορεία. Μέσα από την ιονική οικογένεια!

Ένιωσα την υποχρέωση ως ελάχιστο φόρο τιμής να απευθύνω μία ευχαριστήρια επιστολή προς τους συναδέλφους που παρέμειναν όλα αυτά τα χρόνια στο Σύλλογο Εργαζομένων, μιας και πλέον έχω συνταξιοδοτηθεί και θα συνεχίσω να ασκώ τα συνδικαλιστικά μου καθήκοντα μέσα από τις τάξεις της Ιονικής Ενότητας και το χώρο των συνταξιούχων, στηρίζοντας, όμως, πάντα τους αγώνες και τα αιτήματα των εργαζομένων.

Σάββατο, 30/6/2015. Μία ακόμα μέρα για πολλούς. Για μένα στο εξής μία ξεχωριστή, δύσκολη και συνάμα ευχάριστη μέρα.

Μετά από 35 χρόνια αδιάκοπης δράσης μέσα από τις γραμμές του συνδικαλιστικού κινήματος, έφτασε η ώρα της αποχώρησης και της ολοκλήρωσης μίας μακράς πορείας ζωής.

Ο πανδαμάτωρ και αδυσώπητος χρόνος ενώνει την κοινή μοίρα των ανθρώπων. Δεν κάνει εξαιρέσεις, δεν κατηγοριοποιεί, δεν πτοείται από κανένα ανάχωμα και εμπόδιο. Αποτελεί την απόλυτη έκφραση ισότητας και τη μοναδική εξέλιξη στη ζωή που δεν μπορεί να αποτραπεί. Έτσι και για μένα τη 30ή Ιουνίου, ημερομηνία παραίτησής μου από τα συνδικαλιστικά δρώμενα των εργαζομένων, έκλεισε ένας από τους πλέον σημαντικούς κύκλους της ζωής μου, μετά και από την παραίτησή μου από την τράπεζα κατά την τελευταία ημερομηνία της τελευταίας διαδικασίας εθελουσίας εξόδου στις 30/12/14.

Ο νόμος, βέβαια, μου έδινε τη δυνατότητα να παραμείνω ακόμα ένα εξάμηνο στο Σύλλογο Εργαζομένων, αλλά πλέον έφτασε οριστικά το πλήρωμα του χρόνου για την αποχώρησή μου. Υπηρετώντας επί 4 σχεδόν δεκαετίες από το μετερίζι του συνδικαλισμού, ουσιαστικά αφιέρωσα σε αυτήν τη δραστηριότητα το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου. Η πολυετής αυτή διαδρομή έμοιαζε άλλες φορές με ανοιχτό αυτοκινητόδρομο που σε καλούσε να τον κατακτήσεις και άλλες -συχνότερα η αλήθεια είναι- με Γολγοθά. Οι μάχες, οι αγώνες, οι αγωνίες πολλές. Οι πίκρες ακόμα περισσότερες και οι χαρές λιγότερες. Κοινός παρονομαστής η πίστη σε αρχές, στη συνεχή προσπάθεια για πρόοδο και την αποφυγή μετά βδελυγμίας του εφησυχασμού.

Αυτή την ώρα κάνοντας μία αναδρομή, αξίζει να τονίσω ότι στο χρονικό αυτό διάστημα, που καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος της μεταπολιτευτικής περιόδου, δώσαμε μεγάλους αγώνες, είχαμε σημαντικές νίκες και ιστορικές κατακτήσεις, ενώ βέβαια υπήρξαν οι ήττες και οι απογοητεύσεις. Ο συνδικαλισμός εκείνης της περιόδου είχε διαφορετικά λειτουργικά και ποιοτικά χαρακτηριστικά στην άσκησή του σε σχέση με τις σύγχρονες επικρατούσες συνθήκες. Οι σοβαρές πολιτικές αντιθέσεις, οι διαχωριστικές γραμμές, ακόμα και η διαχείριση της εξουσίας, επέφεραν ουσιαστικά αποτελέσματα στις διεκδικήσεις των εργαζομένων που διήνυσαν την πλέον εύφορη περίοδο της νεότερης ιστορίας.

Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών ’70, ’80 και ’90 ο συνδικαλισμός καθιερώθηκε ως κυρίαρχη δύναμη στο πολιτικό μωσαϊκό της χώρας με μεγάλες κατακτήσεις για τους εργαζομένους χωρίς ιδιαίτερα κοπιώδεις διεργασίες, αν και ταυτόχρονα αποτέλεσε και την περίοδο της μεγάλης παρακμής και εκτροχιασμού της συνδικαλιστικής δράσης και λειτουργίας.

Έχω διατυπώσει και στο παρελθόν την άποψη και γνωρίζετε κι εσείς πολύ καλά ότι ο συνδικαλισμός δεν είναι εκκλησία, αλλά ένας διαρκής αγώνας με τεράστιες προκλήσεις και σπάνιες χαρές. Εντούτοις, από τη μακρά αυτήν πορεία οφείλω να ομολογήσω ότι κρατώ μία ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου για τον «πραγματικό συνδικαλισμό», όπως μου αρέσει να χαρακτηρίζω την περίοδο από τη μέρα της ιδιωτικοποίησης της Ιονικής Τράπεζας μέχρι σήμερα.

Το σημείο καμπής για το χώρο μας που είχε ως αποτέλεσμα τη δραματική αλλαγή των συνθηκών άσκησης του συνδικαλισμού δεν ήταν η κρίση που μαστίζει την πατρίδα μας, αλλά η πώληση της Ιονικής. Τότε, ήρθαμε ουσιαστικά αντιμέτωποι με τις εχθρικές επιλογές της νέας διοίκησης της Alpha Bank, αλλά και με την ανασφάλεια των μικρών, μεσαίων και ανώτερων στελεχών της τράπεζας που είχαν θέσει ως βασική τους επιδίωξη την υποβάθμιση και περιθωριοποίηση των συναδέλφων της Ιονικής.

Ένας συνδικαλισμός απαλλαγμένος από τις αγκυλώσεις και τα κακώς κείμενα του παρελθόντος. Αυτά τα 15 πέτρινα χρόνια είναι μία ξεχωριστή συνδικαλιστική περίοδος. Διότι πράγματι, έξω από κομματικές, ιδεολογικές ή άλλες λογικές, αντιμετωπίσαμε με τους συνεργάτες μου και τους πιστούς Ιονικάριους με ψηλά το κεφάλι μία πανίσχυρη διοίκηση και τους μηχανισμούς της και κατορθώσαμε να δημιουργήσουμε ένα ισχυρό ανάχωμα στη βλαπτική αντιμετώπιση των συναδέλφων μας της Ιονικής. Κατορθώσαμε να ορθώσουμε το ανάστημά μας απέναντι σε ένα εχθρικό σύστημα της τράπεζας και να αναμετρηθούμε με δυνάμεις υπέρτερες, με πολύ μεγάλη επιτυχία. Καταφέραμε να προστατεύσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τους συναδέλφους που υπέστησαν συστηματικό διωγμό, όπως συμβαίνει σε όλες τις συγχωνεύσεις και έλαβε μεγάλες διαστάσεις στην περίπτωση συγχώνευσης Ιονικής-Πίστεως, με τη στοχοποίηση των προερχόμενων από την Ιονική με σκοπό -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- να τεθούν στο περιθώριο.

Οι συνθήκες ήταν ιδιαιτέρως δυσμενείς και κληθήκαμε να ασκήσουμε ένα συνδικαλισμό που ξεπερνούσε τις αντοχές και τις δυνάμεις μας. Παρόλα αυτά, με οδηγό την πίστη και το όραμα για να διατηρήσουμε την αξιοπρέπειά μας και να επιτύχουμε ένα θετικό ισοζύγιο στην αναμέτρησή μας με τις εχθρικές επιλογές της τράπεζας, πράξαμε το καλύτερο δυνατό και κατορθώσαμε τεράστιες νίκες, ιδιαίτερα σε δικαστικό επίπεδο, που δικαίωσαν και προάσπισαν τα συμφέροντα των συναδέλφων μας απέναντι στις αυθαιρεσίες της διοίκησης. Ό,τι πετύχαμε, το πετύχαμε όλοι μαζί με ενότητα στη δράση, ξεπερνώντας τις δευτερεύουσες διαφορές μας και αντιθέσεις, έχοντας συνείδηση ότι διακυβεύονται ύψιστα συλλογικά δικαιώματα.

Στο σημείο αυτό οφείλω να αναδείξω το πιο όμορφο σημείο της διαδρομής της συνδικαλιστικής μου πορείας. Όλοι γνωρίζετε ότι το μεγάλο μέρος των μελών του συλλόγου υποχρεώθηκε με απειλές, εκβιασμούς και υποσχέσεις να εγκαταλείψει το σύλλογό μας και να ενταχθεί στον εργοδοτικό σύλλογο. Πολλοί δε εξ αυτών των συναδέλφων, συν τω χρόνω θα επέστρεφαν στην πραγματική τους οικογένεια, το σύλλογό μας.

Εκείνοι στους οποίους χρειάζεται να κάνω ιδιαίτερη αναφορά είναι όσοι, ανιδιοτελώς, αγνοώντας εκβιασμούς, απειλές και ψεύτικες υποσχέσεις, κράτησαν ψηλά τη σημαία της αξιοπρέπειας, της συνείδησης και της συνδικαλιστικής τους τιμής. Είναι αυτοί που παρέμειναν όρθιοι και αταλάντευτοι, σε μία περίοδο που η διαδικασία συναλλαγής και εκμαυλισμού συνειδήσεων βρίσκεται στο μεγαλύτερο σημείο ακμής.

Όλοι αυτοί αποτέλεσαν την ψυχή του αγώνα μας, στις πλάτες τους στηρίχθηκαν οι άνω των 1.000 δικαστικών αποφάσεων υπέρ των συναδέλφων μας είτε για καταγγελίες συμβάσεων, είτε για βλαπτικές μεταβολές, είτε για προαγωγές, είτε για αποζημιώσεις του Ν2112.

Για μένα, η συμπεριφορά και η στάση τους θα έχουν πάντα μία ξεχωριστή θέση στη σταδιοδρομία μου, όχι μόνο την τραπεζική, αλλά της ζωής μου. Η επιλογή τους να παραμείνουν θεματοφύλακες της συνδικαλιστικής λειτουργίας του χώρου της Ιονικής, ακόμα και με προσωπικό κόστος, αποτελεί το ύψιστο παράδειγμα ότι η αντοχή, η συνέπεια και η αξιοπρέπεια μπορούν να υπερνικήσουν ακόμα και τον πλέον ισχυρό και δυσκατάβλητο αντίπαλο, αφήνοντας μία λαμπρή παρακαταθήκη για τη γενιά που βρίσκεται σήμερα στην τράπεζα για να διεκδικήσει με αγώνες και θυσίες τα οράματα και τις φιλοδοξίες της. Τα τελευταία χρόνια βιώνουμε μία ζοφερή πραγματικότητα και πρέπει να γίνει κατανοητό σε όλα τα επίπεδα ότι η κοινωνία δεν αλλάζει με μεγαλεπήβολα σχέδια, κορώνες και υποσχέσεις, αλλά με τη στάση ζωής μας, όπως τόσο χαρακτηριστικά επέδειξαν όσοι παρέμειναν στο σύλλογο της Ιονικής όλη αυτήν την περίοδο.

Θα ήθελα όμως να αναφερθώ ξεχωριστά σε όλους τους συναδέλφους που άντεξαν στο διαμορφωθέν περιβάλλον των απειλών, των εκβιασμών και των διώξεων, παραμένοντας πιστοί στο σύλλογο της Ιονικής όλο αυτό το κρίσιμο διάστημα. Τους ευχαριστώ όλους για την εμπιστοσύνη που επέδειξαν προς το πρόσωπό μου στο χειρισμό των ζητημάτων, για την καλόπιστη κριτική που άσκησαν στις αποφάσεις μου και τη συμβολή τους στην πραγματοποίηση των συλλογικών δράσεων. Τους ανήκει δικαιωματικά το έπος αντίστασης των εργαζομένων, της αξιοπρέπειας και της αποτελεσματικότητας μίας συνδικαλιστικής οργάνωσης που τα θεμέλιά της βασίζονται στη συνείδηση και λειτουργία αυτών των ανθρώπων.

Σαν ελάχιστο φόρο τιμής έναντι αυτών των ΣΥΝΑΔΕΛΦΩΝ που δε θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου, νιώθω την υποχρέωση να τους αναφέρω ονομαστικά:

Παράλληλα, τώρα που πλέον έφτασε μία αποφασιστική στιγμή της ζωής μου, ζητώ συγνώμη για τυχόν υπερβολές, ακρότητες και συγκρούσεις που προέκυψαν στην πορεία που δυστυχώς είναι αναπόφευκτα φαινόμενα στο συνδικαλισμό και θέλω να πιστεύω ότι επιδείξατε κατανόηση των αυξημένων απαιτήσεων της οργάνωσης και καλή διάθεση κατά την άσκηση των καθηκόντων μου.

Υποβάλλω την παραίτησή μου από το Δ.Σ. του ιστορικού συλλόγου της Ιονικής, πλήρης συνδικαλιστικών ημερών και εμπειριών. Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ όλα όσα ζήσαμε μαζί. Δύσκολα και ευχάριστα. Εύκολα και δυσάρεστα. Εύχομαι σε όλους τους συναδέλφους που αποτελούν τη διάδοχη κατάσταση, καλή επιτυχία στη συνέχεια στον απαιτητικό ρόλο και στα καθήκοντα που έχουν αναλάβει στην πλέον κρίσιμη περίοδο για τα εργασιακά δικαιώματα και τους προτρέπω να ακολουθήσουν το παράδειγμα του συνδικαλισμού που ασκήσαμε την τελευταία δεκαπενταετία και καθιερώσαμε στο σύλλογο της Ιονικής. Τους έχω πλήρη εμπιστοσύνη, θα είμαι πάντα αρωγός στις προσπάθειές τους στηρίζοντας τους αγώνες τους και είμαι σίγουρος ότι θα καταφέρουν να κρατήσουν και να ανυψώσουν ακόμα πιο ψηλά τη σημαία του συνδικαλισμού του χώρου της Ιονικής.

Κλείνοντας αυτήν την επιστολή, νομίζω πως δεν υπάρχουν λόγια καλύτερα από τις λέξεις του Αλεξανδρινού:

“Το ταξίδι διήρκεσε χρόνια πολλά, ο δρόμος ήταν μακρύς, μα ο προορισμός ούτε μια στιγμή δε με γέλασε, γιατί ήταν γεμάτος με περιπέτειες και γνώσεις”.

Λένε συχνά σε παρόμοιες περιστάσεις ότι σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός. Εγώ, αυτά τα χρόνια στο Σύλλογο Εργαζομένων της Ιονικής, δίπλα σε όλους εσάς, βρήκα και τα δύο. Αυτό ήταν το ταξίδι μου, αυτός ήταν και ο προορισμός στον οποίο επεδίωκα να φτάσω.

Και τα κατάφερα.

Με εκτίμηση,

Σαράντος Φιλιππόπουλος