Τα βαριά χαρτιά έπεσαν πλέον στο τραπέζι και έχουμε ήδη εισέλθει στην πλέον κρίσιμη φάση της διαπραγμάτευσης. Οι δύο πλευρές θα ασκήσουν πίεση με κάθε μέσο που έχουν στη διάθεσή τους και αυτή η διελκυστίνδα θα αποφέρει σύντομα το τέλος μίας σειράς επεισοδίων που παίχτηκαν τους τελευταίους μήνες με επίκεντρο το μέλλον της χώρας μας.

Σίγουρα, η αγωνία στην πατρίδα μας για τη σύναψη συμφωνίας συνεχίζεται και όλοι μας θα ζήσουμε πιθανότατα τις επόμενες μέρες την πλέον κρίσιμη εβδομάδα της μεταπολιτευτικής ιστορίας της Ελλάδας. Η κυβέρνηση σήκωσε πρώτη το γάντι και ομολογουμένως με μία πολύ έξυπνη και τολμηρή κίνηση, αποφάσισε τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος την ύστατη στιγμή, όταν συνειδητοποίησε ότι βρισκόταν αντιμέτωπη με ένα μέγα αδιέξοδο. Οι πολίτες θα κληθούν να αποφασίσουν αν αποδέχονται την πρόταση των δανειστών, όπως αυτή διαμορφώθηκε τις τελευταίες μέρες της διαπραγμάτευσης.

Η συνέχεια βέβαια δε θα είναι… στρωμένη με ροδοπέταλα. Η ΕΚΤ δεν αύξησε το όριο ρευστότητας της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία αναγκάστηκε για να μην καταρρεύσει το τραπεζικό σύστημα από τις μαζικές εκροές κεφαλαίων να επιβάλει έλεγχο των κεφαλαίων (capital controls) και να βάλει λουκέτο στις τράπεζες μέχρι την επόμενη Δευτέρα που θα έχει ολοκληρωθεί το δημοψήφισμα.

Σε αυτό το σημείο βέβαια, οφείλω να κάνω και μία επισήμανση, ενδεικτική του στυγνού τρόπου λειτουργίας της διεθνούς πολιτικής και των «σκοτεινών» δυνάμεων. Όταν στο παρελθόν ο Γιώργος Παπανδρέου, ως πρωθυπουργός τότε, είχε επιχειρήσει τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος, ανετράπη από το «ιερατείο» της Ευρώπης, τη Μέρκελ, τον Σαρκοζί και λοιπούς σε αγαστή συνεργασία με το… ιερατείο του εγχώριου πολιτικού κατεστημένου, τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο και τους μιντιάρχες της διαπλοκής. Να μην ξεχνάμε, μάλιστα, ότι τότε ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν κάθετα αντίθετος με τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος.

Οι καιροί, όμως, αλλάζουν και η εξουσία… σε αλλάζει! Με τις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί σήμερα, πρόκειται πράγματι για την ενδεδειγμένη κίνηση που έφερε σε αμηχανία όχι μόνο την Ευρώπη, αλλά όλη την υφήλιο που είναι συντονισμένη σε… ώρα Ελλάδας, προκειμένου να δοθεί η κατάλληλη απάντηση στις απαράδεκτες προτάσεις των δανειστών που απαιτούν νέα, δυσβάστακτα μέτρα ύψους 8,5 δις ευρώ, κατανέμοντας τα βάρη για μία ακόμα φορά κυρίως στους μικρομεσαίους επιχειρηματίες, τους εργαζομένους και τους συνταξιούχους, χωρίς καμία συμφωνία ή έστω δέσμευση για ελάφρυνση του χρέους και που βέβαια είναι αδύνατον να μπορέσουν να καλυφθούν χωρίς να επιτείνουν την ανθρωπιστική κρίση. Αυτά είναι, λοιπόν, τα ιδανικά επί των οποίων ορθώθηκε το ευρωπαϊκό οικοδόμημα; Τιμωρητική διάθεση και αναλγησία;

Όσο πάντως και αν εθελοτυφλούν οι πιστοί οπαδοί του νεοφιλελεύθερου μοντέλου της αυστηρής λιτότητας που έχει επιφέρει δεινές συνέπειες σε κάθε γωνιά του κόσμου, αργά ή γρήγορα το πρόβλημα θα καταστεί παγκόσμιο και θα γίνει αντιληπτό ότι θα πρέπει να αντιμετωπιστεί συνολικά και όχι μεμονωμένα, πιθανώς με μία διεθνή διάσκεψη για το χρέος ή μέσω κεντρικών αποφάσεων διεθνών οργανισμών.

Πέραν, όμως, των όποιων προβλέψεων, το μόνο σίγουρο είναι ότι σε αυτές τις στιγμές απαιτείται εθνική ομοψυχία. Δυστυχώς, από ό,τι διαφάνηκε στις κρίσιμες συνεδριάσεις της Βουλής, αυτή δεν υφίσταται στο ελάχιστο. Αντί να υπάρξει ακόμα και την ύστατη στιγμή μία κοινή δήλωση των πολιτικών αρχηγών για τον καθησυχασμό των πολιτών και των εταίρων μας, οι «περήφανοι» βουλευτές μας «τρώγονταν» για το αν επέτρεπε ο κανονισμός της Βουλής να καθίσει η πρόεδρος του σώματος στην έδρα της κατά τη διάρκεια της ομιλίας του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης! Σοβαρότης μηδέν…

Η αντίδραση και η στάση που θα επιδείξει ο ελληνικός λαός αποτελούν ένα πολύ κρίσιμο σημείο. Πρέπει όλοι να δείξουμε ψυχραιμία, να συμπεριφερθούμε υπεύθυνα και να μη βρει εύφορο έδαφος η καλλιέργεια του πανικού, τρέχοντας σε τράπεζες να  σηκώσουμε τα χρήματά μας, ούτε να συνωστιζόμαστε σε σούπερ-μάρκετ και βενζινάδικα για καύσιμα, επειδή δήθεν θα τελειώσει η επάρκειά τους! Εν έτει 2015 όλες αυτές οι αδιανόητες και ανόητες ενέργειες δε βοηθούν σε καμία περίπτωση την εθνική προσπάθεια!

Παρόλα αυτά, προσωπικά επιμένω ότι μεσοπρόθεσμα θα βρεθεί λύση και θα υπογραφεί η σύμβαση. Ήδη, υπάρχει κινητοποίηση εντός ΕΕ, αλλά και από την Υπερδύναμη, προς αυτήν την κατεύθυνση. Και πάλι όμως, θα πρόκειται απλά για ένα παυσίπονο που θα ανακουφίσει για λίγο τις πληγές μας, αλλά σε καμία περίπτωση δε θα τις επουλώσει. Η Ευρώπη έχει στοχοποιήσει την Ελλάδα και την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία βέβαια φέρει σημαντική ευθύνη με την έλλειψη στρατηγικής και διαμόρφωση μη ρεαλιστικής πολιτικής. Πέραν όμως των ευθυνών των «άλλων», ας κοιτάξουμε λίγο και τις δικές μας. Αν η χώρα δεν προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις, αν δεν αλλάξει συνολικά, δε θα μπορέσει να βρει το δρόμο της. Μακροπρόθεσμα θεωρώ ότι ούτε η επικείμενη σύμβαση, ούτε οι προηγούμενες ή οι επόμενες δεν μπορούν να μας οδηγήσουν στην έξοδο από το τούνελ. Ως πότε θα αντέχουμε εξ άλλου να συρόμαστε σε χρονοβόρες, σκληρές διαπραγματεύσεις χωρίς να συμβεί κάποιο ατύχημα; Ως πότε θα αντέχει η ήδη διαλυμένη οικονομία μας τέτοιου είδους δράματα;

Πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό που έχουμε επιλέξει ως χώρα και πολιτικό σύστημα να κάνουμε, είναι να μετακυλύουμε το πρόβλημα σε μελλοντικό χρόνο, είτε για μία αόριστη περίοδο που θα επικρατούν καλύτερες συνθήκες (με ποιον τρόπο κανείς δεν ξέρει) ή δίνουμε την όλο και πιο “καυτή πατάτα” στον επόμενο. Ούτε λόγος για τις γενναίες μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται για να εκλογικευτεί η λειτουργία της οικονομίας μας και να μην απαιτείται να συρόμαστε σε αιώνιες διαπραγματεύσεις με τη στάμπα του ζητιάνου της Ευρώπης!

Δυστυχώς, η κυβέρνηση, παρά την πλατιά απήχηση που ακόμα απολαμβάνει, δε φαίνεται να επιθυμεί να βαδίσει στον πραγματικό δρόμο της ελπίδας και της προόδου, αλλά έχει χαράξει τη γνωστή πορεία του λαϊκισμού και της συμπόρευσης με συγκεκριμένα συντεχνιακά συμφέροντα. Η ρήξη με τα κατεστημένα συμφέροντα δεν επιχειρείται και εν τέλει θα βρεθούμε αργά ή γρήγορα πάλι σε αδιέξοδο.

Το «παιχνίδι» έχει γίνει πιο σκληρό από ποτέ, αλλά δεν μπορώ να διανοηθώ ότι στο τέλος δε θα επικρατήσουν η λογική και η σύνεση. Επομένως, παρά τις δραματικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών, εξακολουθώ να πιστεύω όπως είχα γράψει στην προηγούμενη παρέμβασή μου, ότι θα υπογραφεί συμφωνία και δεν υφίσταται κίνδυνος εξόδου από την Ευρωζώνη.

Εντούτοις, οι λειτουργικές παθογένειες του βαρέως νοσούντος πολιτικού μας συστήματος σε συνδυασμό με τις υπερφίαλες και εξωπραγματικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, προεκλογικά και μετεκλογικά, δεν αφήνουν νότες αισιοδοξίας προκειμένου να υπάρξουν οι προϋποθέσεις για να βρει η πατρίδα μας το δρόμο της και οι πολίτες της την ησυχία τους. Η σοβαρότητα και η υπευθυνότητα είναι στοιχεία που απουσιάζουν από το σημερινό πολιτικό τοπίο. Όσο κυριαρχούν ο λαϊκισμός, η έλλειψη σχεδιασμού και στρατηγικής, ο κομματισμός σε βάρος του εθνικού συμφέροντος και η ανομβρία χαρισματικών και ηγετικών προσωπικοτήτων, θα βρισκόμαστε σε στασιμότητα και αβεβαιότητα. Εκτός από την επιδίωξη επαναφοράς της οικονομίας σε ομαλή κατάσταση λειτουργίας και την αποκατάσταση των θεσμών, το πρόβλημα της πατρίδας μας είναι πρωτίστως και πολιτικό. Και αν δε διευθετηθεί, δυστυχώς, θα πορευόμαστε ανώμαλα για το επόμενο διάστημα.