Συναδέλφισσες – Συνάδελφοι,
Οι τραγικές συνέπειες της πύρινης λαίλαπας που έχει σαρώσει τη χώρα – και – αυτό το καλοκαίρι δεν μπορούν στην πραγματικότητα να αποτιμηθούν με αριθμούς. Τα εκατοντάδες χιλιάδες καμένα στρέμματα, τα καμένα ζώα και οι περιουσίες των ανθρώπων που είδαν τους κόπους μιας ζωής να γίνονται στάχτη δεν είναι απλά αριθμοί που προστίθενται στον κατάλογο των καταστροφών. Πρόκειται για μία ξεχωριστή ιστορία και τραγωδία για τον καθένα που είχε την ατυχία να βρεθεί στο ολέθριο διάβα της φωτιάς και να βιώσει ταυτόχρονα την απόλυτη αποτυχία του «επιτελικού κράτους».
Ακολουθούν κάποιες από τις χιλιάδες ανθρώπινες τραγωδίες που αποτυπώνουν εν μέρει τον πόνο, τη θλίψη, την οδύνη, αλλά και την οργή και την αγανάκτηση που νιώθουν όλοι αυτοί οι συμπολίτες μας.
«Έχασα σχεδόν 1 εκ. μέλισσες, τα κορίτσια μου. Η μέλισσα δίνει ζωή»
Μ’ ένα βίντεο ένας μελισσοκόμος δείχνει την καταστροφή που υπέστησαν τα μελίσσια του λόγω της φωτιάς στην Αλεξανδρούπολη.
Ο Γιώργος Καραφυλλίδης, ένας μελισσοκόμος από την Κίρκη Έβρου, ανάρτησε βίντεο από τα κατεστραμμένα μελίσσια του και σπαράζει με λυγμούς μπροστά στις λαμαρίνες που βρίσκονται στο καμένο έδαφος.
Καθώς περπατάει μέσα στο δάσος όπου είχε τα μελίσσια του, ο Γιώργος Καραφυλλίδης βλέπει γύρω του μόνο καμένη γη και στάχτες. Ο γνωστός στη βόρεια Ελλάδα μελισσοκόμος, αποκαλούσε τις μέλισσές του “τα κορίτσια μου”.
«Ψυχούλες μου όμορφες, κοριτσάκια μου γλυκά, ο πιο σκληρός θάνατος σάς βρήκε. Χωρίς να έχετε ποτέ καμία απαίτηση, μόνο υποχρεώσεις. Λίγο νεράκι στον παρατεταμένο καύσωνα μόνο θέλατε», έγραψε στην ανάρτησή του ο μελισσοκόμος και συμπλήρωσε ότι «υποφέρω μόνο που σκέφτομαι πόσο γρήγορα και νευρικά κουνούσατε τα φτερά σας για να γλυτώσετε από τον καπνό και τις φλόγες τη βασίλισσά σας, ώστε να επιβιώσει το σμήνος σας».
«Τα έχασα όλα»
«Την Κυριακή παντρεύτηκα δια πυρός και σιδήρου. Ξεκίνησε η φωτιά από τον Άβαντα Έβρου και ήρθε στην Κίρκη. Πήγα πάνω στο βουνό, πήρα κάποιες κυψέλες, όσες μπορούσα, αλλά η φωτιά πλησίαζε και έφυγα. Την επόμενη μέρα το πρωί ξεκίνησα να ανεβαίνω προς την Κίρκη και κατάλαβα τι είχε γίνει, έβλεπα παντού καμένη γη. Μισή ώρα είχα ξαπλώσει στη γη και έκλαιγα. Έχασα σχεδόν 1 εκ. μέλισσες, τα κορίτσια μου. Η μέλισσα δίνει ζωή» είπε ο μελισσοκόμος.
Μετά από 55 χρόνια είδε το σπίτι του να τυλίγεται στις φλόγες
Ο κ. Χαράλαμπος στον Άγιο Ιωάννη το Ρώσο είδε το σπίτι του να καταστρέφεται από τη μεγάλη φωτιά στην Πάρνηθα και εκφράζει το παράπονο πως αν υπήρχε νερό με πίεση δεν θα είχε καεί.
«Οι κόποι μια ζωής καταστράφηκαν και το παράπονό μου είναι πως το πυροσβεστικό μόλις έφυγα εγώ για λίγο, έφυγε. Να έπεφτε το σπίτι μου με μάχη, δεν θα είχα παράπονο αλλά καταστράφηκε για μια μάνικα νερό. Αυτό το παράπονο έχω και θέλω όποιος μπορεί να με βοηθήσει γιατί είμαι ΑμεΑ. Παίρνω ένα επίδομα 340 ευρώ από την πρόνοια. Το έφτιαχνα μια ζωή και πάλι θα το ξαναφτιάξω. Από την αρχή θα το ξαναφτιάξω. Δεν φεύγω, δεν θέλω ούτε να γίνω βάρος στο παιδί μου, ούτε σε κανέναν άλλον. Εγώ είμαι εδώ 55 χρόνια. Είμαι ευαίσθητος σε αυτό το θέμα. Έχω μεγαλώσει εδώ, εδώ έμαθα, εδώ έζησα, εδώ μεγάλωσα. Και προσπαθώ λίγο λίγο να το ξαναφτιάξω».
Όσον αφορά για το αν τον βοήθησε κάποιος όταν οι φλόγες πλησίαζαν στο σπίτι του ο κ. Χαράλαμπος απάντησε πως δύο γείτονες προσπάθησαν να τον βοηθήσουν: «Τη στιγμή της φωτιάς ήρθαν εδώ δύο παιδιά, γείτονες. Ρίξανε τα παιδιά με το λάστιχο αλλά δεν είχαν πίεση, δεν είχαν νερό. Πώς να σβήσει η φωτιά αφού δεν είχε πίεση το νερό; Το πυροσβεστικό μια ρίψη εάν έκανε με τη μάνικα, θα την είχε προλάβει τη φωτιά. Θα γλίτωνα τα υπάρχοντά μου».
«Έχτιζα το σπίτι μου 30 χρόνια, τώρα πού να πάω;»
Μετά τη μεγάλη πυρκαγιά στην Πάρνηθα, οι κάτοικοι έχουν επιστρέψει σιγά σιγά στα σπίτια τους, αλλά δυστυχώς πολλοί από αυτούς τα βρήκαν καμένα… Ένας από αυτούς είναι και ο κ. Κλεάνθης που έχτισε ο ίδιος το σπίτι του στην Αγία Παρασκευή στο Μενίδι. Όμως, το σπίτι του δεν βγήκε αλώβητο από την πυρκαγιά. «Θέλω να έρθω σε επαφή με την Πολιτεία και το κράτος να μου πουν τι να κάνω. Να έρθουν να με βρουν, όχι μόνο τα κανάλια. Ήρθαν, έκαναν καταγραφή και το έβγαλαν κόκκινο. Θέλω να τους εξηγήσω ότι όλη μου η ζωή είναι αυτό το σπίτι».
«Ήμουν οικοδόμος. Αυτό το σπίτι το έχτισα πέτρα πέτρα με τα χέρια μου. 30 χρόνια το έφτιαχνα και δεν μπορώ τώρα… Ήρθα το πρωί να ανοίξω την πόρτα του σπιτιού μου να μπω μέσα. Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Τώρα πού να πάμε; Τι να κάνουμε;», αναρωτιέται με λυγμούς.
«Δουλεύω από 7 χρονών, είμαι από φτωχή οικογένεια. Μεγάλωσα στο Αιγάλεω και οι γονείς μου ήρθαν στο Μενίδι. Το 1979 είδα αυτό τον υπέροχο χώρο και με μαγνήτισε. Τα χέρια μου ήταν βαμβάκι, ήρθα και πήρα αυτή τη γη. Την έσκαβα με τα χέρια μου, γιατί δεν ήταν νόμιμο, ήταν παράνομος ο χώρος, αλλά το όνειρό μου ήταν να φτιάξω ένα σπίτι, γιατί μεγάλωσα με πέντε αδέρφια σε ένα δωμάτιο», είπε ο κ. Κλεάνθης που πλέον φιλοξενείται στο σπίτι της αδερφής του.