Οι καταστροφικές φωτιές που ξέσπασαν τις προηγούμενες ημέρες αποτέλεσαν ένα ακόμα σημαντικό πλήγμα στη σύνδεσή μας με τη φύση. Η επέλαση των πυρκαγιών άφησε πίσω της συντρίμμια. Συντρίμμια δασών, πανίδας, σπιτιών, οικογενειών που έχασαν τις περιουσίες τους, αλλά και τα συντρίμμια της ψυχολογίας ενός λαού που έβλεπε επί μέρες να καίγεται μαζί με το δάσος η αξιοπρέπειά του και οι προοπτικές ενός ήδη ομιχλώδους μέλλοντος…

Πολλά ακούστηκαν αυτές τις μέρες για το τις πταίει για τις ανεξέλεγκτες πυρκαγιές που ισοπέδωσαν αδιανόητες δασικές εκτάσεις. Άλλα έχουν μεγαλύτερη και άλλα μικρότερη βάση. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ευθύνες υφίστανται και ξεκινούν από παλιά και φτάνουν στο σήμερα και πρέπει να αναζητηθούν σε όσους είχαν και έχουν την εποπτεία αυτής της κρίσιμης κατάστασης που αντιμετωπίζει η Ελλάδα κάθε καλοκαίρι. Δε νοείται το 2021 μία χώρα με διαχρονικά τρομερό επίπεδο κινδύνου πυρκαγιών να μην έχει ένα άρτιο καταρτισμένο επιχειρησιακό πλάνο για την καλύτερη δυνατή πρόληψη κυρίως και εν συνεχεία αντιμετώπιση των πυρκαγιών! Και όμως, σε μια Ελλάδα συνεχούς παρακμής που βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση, έχουμε κατορθώσει και σε αυτό τον υψίστης σημασίας τομέα όχι απλά να μην εξελισσόμαστε, αλλά να έχουμε κάνει σαφείς υποχωρήσεις.

Ο συνάδελφος Άρης Γεωργίου, μέλος των Δ.Σ. της ΙΟΝΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ και του ΣΥΙΛΤΕ, ο οποίος υπηρέτησε στα καταστήματα Πεύκης, Αμαρουσίου, Γέρακα, Παιανίας, Δροσιάς, Κάτω Πατησίων κα Βριλησσίων, βρήκε στο διαδίκτυο και αναδημοσίευσε στην προσωπική του σελίδα στο facebook μία πολύ ενδιαφέρουσα άποψη που αναδεικνύει μία σημαντική πλευρά του ζητήματος, μιλώντας έξω από τα δόντια για τα λάθη και τις ανεπάρκειες που συνεχίζουν να υφίστανται.

Η αρχική ανάρτηση ανήκει στον Θεόδωρο Ζάνο, γιο του συνταξιούχου δασολόγου Παναγιώτη Ζάνου, ο οποίος παραθέτει την ανάλυση του πατέρα του για το έγκλημα της αφαίρεσης της αρμοδιότητας της δασοπυρόσβεσης από αυτούς που είχαν τη γνώση και την εμπειρία και  για τις τραγικές συνέπειες που συνεχίζονται μέχρι σήμερα και θα συνεχίζονται μέχρι να υπάρξουν ριζικές αλλαγές…

.

Μια από τις πιο έντονες καλοκαιρινές μνήμες μου μεγαλώνοντας είναι τον πατέρα μου να λείπει μέρες ολόκληρες και να γυρνάει κυριολεκτικά μπαρουτοκαπνισμένος αργά όταν κοιμάμαι, πρώτα να μυρίζω τον καπνό πάνω του και μετά να τον βλέπω όταν έρχεται να με χαιρετήσει. Τον έχω δει να δακρύζει και να θυμώνει βλέποντας πυρκαγιές στην τηλεόραση. Είδα πολλές αναρτήσεις από διάφορους σχολιάζοντας την κατάσταση με τις φωτιές στην Ελλάδα. Ας ακούσουμε και από κάποιον που η κατάρτιση, το ήθος, η αγάπη του για το δάσος και οι δεκαετίες εμπειρίας του κάνουν τα λόγια του άξια προσοχής.

 .

Δασικές Πυρκαγιές

Παναγιώτης Ζάνος, Συνταξιούχος Δασολόγος

Είκοσι τρία χρόνια τώρα το έγκλημα συνεχίζεται. Και συνεχίζεται γιατί η δασοπυρόσβεση στερήθηκε τους φυσικούς εργάτες της, που είναι οι υλοτόμοι, οι δασεργάτες, οι δασοπυροσβέστες (οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν καταδρομείς κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής τους θητείας) , οι δασοφύλακες, οι δασοπόνοι και οι δασολόγοι.

Αυτό έγινε το έτος 1998 με τη μεταφορά της δασοπυρόσβεσης από τις δασικές υπηρεσίες στην πυροσβεστική υπηρεσία.

Αυτοί οι άνθρωποι εκτός από τη γνώση του χώρου, των δρόμων, των μονοπατιών, της δημιουργίας αντιπυρικών ζωνών, της βλάστησης, της επιστημονικής γνώσης για τις μεθόδους, τις συνθήκες και όλες τις παραμέτρους κατάσβεσης δασικών πυρκαγιών, είχαν και άλλους λόγους να παλεύουν για την κατάσβεση.

1. Το δάσος είναι ο χώρος εργασίας τους, είναι αυτό που τρέφει τους ίδιους και τις οικογένειές τους, είναι πηγή ζωής για αυτούς.

2. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι σκληροτράχηλοι εργάτες που δεν ακούς από το στόμα τους ” το μέρος είναι δύσβατο επειδή είναι πευκόφυτο” και δεν περιμένουν να φτάσει η φωτιά στο δρόμο για να την αντιμετωπίσουν, αλλά πηγαίνουν κοντά της από τα πλάγια η από το καμένο ή σε σημεία που αυτή είναι έρπουσα την σβήνουν χειροκίνητα με κλαδιά δένδρων. Ούτε τους φοβίζει η απόσταση από το δρόμο γιατί ξέρουν και μπορούν να περπατούν μέσα στο δάσος.

3. Είναι σε θέση και ξέρουν πού και πώς να ανοίξουν μια αντιπυρική λωρίδα με αλυσοπρίονα, φτυάρια, τσάπες και δασικά μηχανήματα και γνωρίζουν πολύ καλά το δασικό οδικό δίκτυο.

4. Ξέρουν επίσης να εκμεταλλεύονται τη βοήθεια των εναέριων μέσων πυρόσβεσης ώστε επεμβαίνοντας αμέσως μετά την ρίψη του νερού να αποτελειώνουν τις εστίες που μένουν μετά τις ρίψεις του νερού, οι οποίες συνήθως μετά από λίγα λεπτά αν δεν αντιμετωπιστούν έγκαιρα, αναζωπυρώνουν τη φωτιά.

5. Ξέρουν επίσης πώς να προφυλαχθούν και να μην εγκλωβιστούν, αλλά κυρίως

6. Ξέρουν πώς να χρησιμοποιήσουν το λεγόμενο αντιπύρ (δηλαδή το άναμμα νέας φωτιάς πριν από το κυρίως μέτωπο ώστε να ανταμώσουν οι δύο φωτιές και να σβήσει η κυρίως φωτιά) που είναι το μοναδικό, εκτός από τα εναέρια μέσα, μέσο για να σταματήσει η επέλαση της φωτιάς.

Όπως θυμάμαι κατά τα τελευταία 20 προηγούμενα του 1998 χρόνια, τα σπίτια που κάηκαν από μεγάλες πυρκαγιές ήταν ελάχιστα και ήταν κυρίως εγκαταλειμμένες αποθήκες, και τα θύματα επίσης, προσωπικό πυρόσβεσης από κόπωση ή εμφράγματα πριν ή και κατά την διάρκεια της πυρόσβεσης.

Στην Κύπρο σήμερα και πάντα η αρμοδιότητα της Δασοπυρόσβεσης είναι αρμοδιότητα της δασικής υπηρεσίας με μόνιμο και εποχιακό προσωπικό, το οποίο εκπαιδεύεται και εκτός από την δασοπυρόσβεση, τον υπόλοιπο χρόνο, απασχολείται παραγωγικά σε άλλες δασικές εργασίες.

Είναι γνωστό ότι κάθε φορά που έρχονται Κύπριοι και βοηθούν στις δασικές πυρκαγιές μας, είναι ασυναγώνιστοι και παίρνουν τα εύσημα κάθε φορά, γιατί είναι αποτελεσματικοί.

Σήμερα δεν είναι δυνατή η επιστροφή της δασοπυρόσβεσης στη Δασική Υπηρεσία, και γιατί αυτή η Υπηρεσία είναι αποδεκατισμένη, αλλά και γιατί αυτή η τεράστια εμπειρία που υπήρχε τότε εκεί, σήμερα έχει χαθεί.

Οι πυροσβέστες μας όμως ας μάθουν από την Κύπρο μας, όπου με κλίμα πολύ πιο ξηροθερμικό από την Ελλάδα, οι δασικές πυρκαγιές αντιμετωπίζονται αποτελεσματικά.