Συχνά αναφέρομαι στα τεράστια προβλήματα που έχουν συσσωρευτεί στη χώρα μας και δεν την αφήνουν να ορθοποδήσει. Στην ανεξέλεγκτη διαφθορά που μαστίζει όλους τους τομείς της κοινωνίας μας, στο επιεικώς ανεπαρκές πολιτικό προσωπικό σε όλους τους κομματικούς χώρους, στην παντοκρατορία των συμφερόντων στα ΜΜΕ που υποβαθμίζουν τη δημοκρατική λειτουργία, στις νεοφασιστικές αντιλήψεις που παγιώνονται σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας, στην πραγματική ανεργία, τις άθλιες συνθήκες εργασίας και τους εξευτελιστικούς μισθούς για τη νεολαία μας, στην ακόμα χειρότερη προοπτική της οικονομίας μας αν δεν καταρτιστεί εθνικό στρατηγικό πλάνο…
Και ενώ τα μαύρα σύννεφα φαίνεται να πυκνώνουν πάνω από την πατρίδα μας επικίνδυνα, υπάρχει και η άλλη Ελλάδα, αυτή που αντιστέκεται, αυτή που ακόμα βγάζει ανθρώπους άξιους που μπορούν να μας δώσουν ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει, κάτι μπορεί να μας τραβήξει από το τέλμα. Είναι οι πραγματικοί σύγχρονοι ήρωες της καθημερινότητας, από τις γυναίκες που βρίσκουν το θάρρος να μιλήσουν για τις προσωπικές τους ιστορίες κακοποίησης απέναντι σε ένα ολόκληρο σύστημα, τους εναερίτες της ΔΕΗ που διακινδυνεύουν καθημερινά για τα βασικά αγαθά μας, μέχρι το νοσηλευτικό προσωπικό που αντιμετωπίζει καθημερινά την πανδημία και τους λαμπρούς επιστήμονες που δεν αρκούνται στις δάφνες τους, αλλά παρατάσσονται στις πρώτες θέσεις της μάχης!
Ο Μιχάλης Κόμης ήταν ένας από αυτούς. Λέω ήταν γιατί έφυγε από κοντά μας πριν από μία εβδομάδα. Στην περίπτωσή του καθρεπτίζεται η Ελλάδα της ελπίδας, αφού ήταν ένας λαμπρός επιστήμονας που παρέμεινε αφοσιωμένος στο καθήκον μέχρι την τελευταία στιγμή, αλλά και η Ελλάδα της παρακμής, αφού η προσπάθειά του δε βρήκε ποτέ τα ερείσματα που της άξιζαν από την Πολιτεία. Έδωσε τη μάχη μέχρι την τελευταία του πνοή σαν Διευθυντής της Πνευμονολογικής Κλινικής του Θριάσιου Νοσοκομείου, για να σώσει ασθενείς από τον κορωνοϊό. Παρέμεινε στην πρώτη γραμμή με ατέλειωτες εφημερίες, χωρίς ποτέ να επιδιώξει κάποια άδεια, παρότι αντιμετώπιζε σοβαρότατα προβλήματα υγείας. Δυστυχώς, ο ανιδιοτελής αγώνας του για τις ζωές των ασθενών, είχε ως τραγική συνέπεια να καταλήξει στα 65 του χρόνια.
Και ενώ αυτή κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να είναι η πρώτη είδηση στα δελτία ειδήσεων, αυτά κατακλύζονται από τα ρεπορτάζ που είτε προσπαθούν να μας πείσουν ότι ζούμε σε έναν επίγειο παράδεισο, είτε ασχολούνται με τα θέματα της επικαιρότητας με σκανδαλοθηρικό και προπαγανδιστικό τρόπο, πετώντας την μπάλα στην εξέδρα. Σε πείσμα όλων αυτών, η Ελλάδα του Μιχάλη Κόμη είναι η Ελλάδα που θέλουμε και υπάρχει ακόμα, απέναντι από τους Φουρτιώτηδες και τους Λιγνάδηδες…
Αλλά αυτοί οι άνθρωποι, χάρη στους οποίους στέκεται ακόμα όρθιο το Εθνικό Σύστημα Υγείας μετά από ένα χρόνο πανδημίας και χιλιάδες νεκρούς, δεν αξίζουν, φαίνεται, τα φώτα της δημοσιότητας… Είναι μόνο για τα «μπαλκονάτα χειροκροτήματα», αλλά όταν αρχίζουν να θίγουν τα μείζονα θέματα που αφορούν το ΕΣΥ που έχει αφεθεί – επίτηδες – στην τύχη του, τα φώτα στρέφονται αλλού… Οι χιλιάδες ζωές που εξαρτώνται αποκλειστικά και μόνο από την αυτοθυσία των υγειονομικών υπαλλήλων, χωρίς ουσιαστική στήριξη από την Πολιτεία, δεν είναι «ζουμερό» θέμα γιατί ενοχλεί. Και όμως αυτούς τους ανθρώπους τους οποίους πρέπει να έχουμε ως παράδειγμα γιατί κρατούν την κοινωνία μας ζωντανή, η Ελλάδα συνεχίζει να τους αποκαρδιώνει, να τους προδίδει, να τους διώχνει συστηματικά (βλ. την τεράστια φυγή νέων επιστημόνων τα τελευταία χρόνια προς το εξωτερικό που έχει απογυμνώσει τη χώρα μας από λαμπρά μυαλά).
Ελπίζω να έρθει κάποτε η στιγμή – πριν να είναι πολύ αργά – που πράγματι εξαίσιοι άνθρωποι σαν τον Μιχάλη Κόμη θα προβάλλονται όσο τους αξίζει και θα ορίζουν τις τύχες της Ελλάδας. Μέχρι τότε, δεν μπορώ παρά να τον αποχαιρετίσω, να τον ευχαριστήσω εκ μέρους όλων μας για την αυτοθυσία του και να τον διαβεβαιώσω ότι υπάρχουν ακόμα πολλοί που εκτιμούν την προσφορά και το έργο του, το οποίο σίγουρα θα εμπνεύσει κάποιους νεότερους να ακολουθήσουν το παράδειγμά του.
Καλό ταξίδι Μιχάλη!