“Ε, ρε κατοχή που χρειάστηκε!” – Άρθρο του συνάδελφου Γιάννη Χρονόπουλου

Ο εκλεκτός συνάδελφος Γιάννης Χρονόπουλος, ο οποίος υπηρέτησε στο κατάστημα της Πλατείας Βάθης, ασχολείται με τη συγγραφή, αναδεικνύοντας με την πένα του το απόσταγμα των εμπειριών του από το δύσβατο μονοπάτι της ζωής. Ο συνάδελφος που υπήρξε κατά τη διάρκεια της εργασίας του ένα ιδιαίτερα ευσυνείδητο και ηθικό πρόσωπο, είχε βιώσει μεγάλες δυσκολίες στη ζωή του πριν την απασχόλησή του στην τράπεζα, έχοντας μεταναστεύσει στην Αυστραλία και τη Νότιο Αφρική. Οι απόψεις ενός ανθρώπου που έχει γαλουχηθεί σε διαφορετικές συνθήκες και ποικιλόμορφο περιβάλλον, είμαστε σίγουροι πως είναι πολύ ενδιαφέρουσες και μπορούν να αποβούν ιδιαιτέρως χρήσιμες σε όλους.

Στη συνέχεια παραθέτουμε το άρθρο του που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα servou.gr και το οποίο μπορείτε να διαβάσετε εδώ:

Ε, ρε κατοχή που χρειάστηκε!

Ε, ρε κατοχή που χρειάστηκε!…έλεγαν οι παλιότεροι όπου είχαν ζήσει την κατοχή στο πετσί τους,  βλέποντας την κοινωνική ασυδοσία σ’ όλες της εκφάνσεις της ζωής. Αγνοώντας τις θεσμικές αξίες, που προάγουν την παραγωγή, την μόρφωση, την αξιοκρατία, τη δικαιοσύνη, να έχουν χάσει τις έννοιές τους.

Η κατοχή δεν χάθηκε και ας πέρασαν κάποιες δεκαετίες, έκανε περίγυρους και μας έστελνε χαιρετίσματα με εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες,  στους οποίους  η πατρίδα μας δεν μπορεί να προσφέρει εργασία όταν η ανεργία στη χώρα μας ξεπέρασε το 25%.

Η κατοχή δεν είναι προ των πυλών, είναι εντός των τειχών και μάλιστα εντός των οικιών.

Δεν είναι όπως τους παλαιότερους καιρούς: με όπλο, ξιφολόγχη, κράνος και αρβύλες με πέταλα, αλλά σύγχρονα τζέντλεμαν με κουστούμι, γραβάτα, τσάντα, αγγελικά πλασμένοι και συνοδευόμενοι από Υπουργούς στα υπουργεία για οικονομικό έλεγχο, τα πορίσματα σ’ όλους τους τομείς είναι αρνητικά και διαπιστώνουν ότι δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε στις δανειακές μας υποχρεώσεις.

Ως δανειστές, λένε ευγενικά, κατανοούμε τα προβλήματά σας που δεν μπορείτε να ανταποκριθείτε στις δανειακές σας υποχρεώσεις, παρά την καλή σας θέληση, μπορούμε όμως να τακτοποιήσουμε το θέμα: να πάρουμε ή να διαχειριστούμε ότι εσείς δεν μπορείτε, όπως τα λιμάνια, αεροδρόμια κάποιες εκτάσεις γης, ήλιο, νερό, ε και κάποια νησάκια για να απαλλαγείτε από τα χρέη σας και ως φιλευσπλαχνία, και κάποια κουρέματα για να είμαστε φίλοι και εντάξει.

Οι κυβερνώντες μας, είχαν εφεύρει την εύκολη λύση του δανεισμού και διαχειριζόντουσαν τα δανεικά για ενίσχυση της κατανάλωσης που υποθηκεύει το μέλλον του λαού και του έθνους μας, και όχι για παραγωγικές επενδύσεις που φέρουν ανάπτυξη και πλούτο.

Ενόψει της επικείμενης καταστροφής της χώρας, οι πολιτικοί μας δεν συνεκλήθησαν να συζητήσουν, να προβληματιστούν, να σχεδιάσουν και να θέσουν από κοινού ένα πρόγραμμα ανάπτυξης για τη σωτηρία της χώρας, αλλά αντί για αυτό ίδρυσαν νέα κόμματα αποποιούμενοι τις αμαρτίες τους και περί άλλων τυρβάζουν και παριστάνουν τις αθώες περιστέρες, και αφού όλοι τους μετείχαν στην διακυβέρνηση άμεσα ή έμμεσα για ολόκληρες δεκαετίες.

Κανενός δεν ιδρώνει το αυτί, για τη χώρα που πτώχευσαν και ταπείνωσαν τον λαό της, αναλώνοντας μοναχά στις αντεγκλήσεις μεταξύ τους και στις διαπιστώσεις.

Στην δεινή κατάσταση που βρισκόμαστε μόνο για λύπηση είμαστε, γιατί δεν εφαρμόσαμε κάποιες αρχές στις οποίες αναφέρεται ο μεγάλος Λιβανέζος ποιητής ΧΑΛΙΛ ΓΚΙΜΠΡΑΝ (1883 – 1931) ο οποίος γράφει στο βιβλίο του: «Ο ΚΗΠΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΗ»: «Το έθνος να λυπάστε αν φορεί ενδύματα που δεν τα ύφανε, ψωμί αν τρώει αλλά όχι απ’ τη σοδειά του. Κρασί αν πίνει αλλά όχι από το πατητήρι του. Το έθνος να λυπάστε που δεν υψώνει τη φωνή του παρά μονάχα στη πομπή της κηδείας του. Που δεν συμφιλιώνετε παρά μονάχα μες τα ερείπια του, που δεν επαναστατεί παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί και στην πέτρα.

Το έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό, απατεώνα για φιλόσοφο, μπαλώματα και απομιμήσεις είναι η τέχνη του.

Το έθνος να λυπάστε που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους.»

Τα σχόλια και οι διαπιστώσεις απ’ όπου και να προέρχονται είναι να βρισκόμαστε σε συζήτηση.

Εδώ και τώρα, χρειάζονται καινοτόμες λύσεις και ρήξεις όπου είναι αναγκαίο.

Τάχιστα επιστροφή και έμφαση στον πρωτογενή τομέα ανάπτυξης. Χαρακτηρισμό χρήση γης, κτηματολόγιο, έμφαση στα γεωργικά προϊόντα και ιδιαίτερα στο ζωικό κεφάλαιο, χαρακτηρισμός των ορεινών όγκων ως βοσκοτόπια με ορθολογική εκμετάλλευση, έτσι ώστε να μειωθούν και οι πυρκαγιές, που τόσο πολύ μας κοστίζουν σε καταστροφή του περιβάλλοντος και σε εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ.

Ανάδειξη και εκμετάλλευση των φυσικών πόρων:

Αέρα, ήλιο, νερό υπεδάφους. Διαφορετικά από τη στιγμή που παράγουμε το 25% απ’ τα προϊόντα που καταναλώνουμε, δεν υπάρχει καμία ελπίδα επιβίωσης ως έθνος, παρά μονάχα από σήμερα να πάρουμε τις ιστορικές εκείνες αποφάσεις: της ελπίδας και της προοπτικής που θα μας οδηγήσουν στην πολυπόθητη ανάπτυξη και για να μη μας φταίνε οι Αμερικάνοι, οι Γερμανοί και ίσως στο μέλλον και οι Κινέζοι.

Νυν υπέρ πάντων ο αγών, άρχοντες και αρχόμενοι να αρθούμε στο ύψος των  δύσκολων περιστάσεων με στόχο ένα νέο ξεκίνημα με αρχές και αξίες για εθνική ανάταση και για μια θέση αντάξια των προσδοκιών μας στο διεθνές  κοινωνικό γίγνεσθαι. Ας προσπαθήσουμε, το μπορούμε, και επιτέλους:

«Ας φτάσουμε εκεί που ονειρευτήκαμε, ή ας πούμε ότι χαθήκαμε.»           “

Γιάννης Χρονόπουλος