Πολλοί από εσάς, ιδιαίτερα οι συνάδελφοι της Θεσσαλονίκης, πιθανώς να γνωρίζετε τον αγαπητό συνάδελφο Γιώργο Μαρωνίδη, ο οποίος υπηρέτησε στα καταστήματα Θεσσαλονίκης στην Επταλόφου, το Λαγκαδά, την Καλαμαριά, τη Μητροπόλεως και την Εγνατίας και πράγματι απολαμβάνει ευρείας εκτίμησης στην Ιονική Οικογένεια, αφού είναι ένας εξαίρετος άνθρωπος και χαρακτήρας που άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις τόσο στην πορεία του στην τράπεζα όσο και στη συνέχεια, μέχρι και σήμερα.
Το παρόν όμως δημοσίευμα, επιθυμεί να εστιάσει και να αναδείξει την υπέροχη σύζυγό του, τη Σοφία Μαρωνίδη. Μία γυναίκα ζωντανή, αυθόρμητη, δημιουργική, με έντονη πολιτιστική και κοινωνική δράση. Το πάθος της είναι η ζωγραφική, η ποίηση, η πεζογραφία, τα οποία συχνά συνδυάζει και χρησιμοποιεί σε δημιουργίες και θεατρικές παραστάσεις για παιδιά, τα οποία υπεραγαπά.
Οι περισσότεροι γνωρίσαμε τη Σοφία μέσα από την ενθουσιώδη συμμετοχή της στις εκδρομικές δραστηριότητες του Συλλόγου, όπου μας εξέπληξε με τις πρωτοβουλίες, το πνεύμα και τη συντροφιά της! Στην πρόσφατη εκδρομή μας, μάλιστα, στη Βόρειο Ιταλία είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε και ένα από τα παραμύθια που έχει γράψει, αφήνοντάς μας άφωνους!
Αυτήν την ευκαιρία βέβαια, δε γινόταν να την αφήσουμε να πάει χαμένη και καθώς θεωρούμε τη Σοφία πλέον αναπόσπαστο μέλος της Ιονικής Οικογένειας, θα παρουσιάζουμε στην ιστοσελίδα μας διάφορες δημιουργίες της και είμαστε σίγουροι ότι κι εσείς θα εκτιμήσετε το έργο της.
Ακολουθεί το διδακτικό για μικρούς και μεγάλους παραμύθι που ακούσαμε στην εκδρομή, με τη Σοφία να μας εκμυστηρεύεται ότι όταν της το ζητάνε τα παιδιά, πλάθει δικά της παραμύθια, καθώς μ’αυτόν τον τρόπο μπαίνει στον κόσμο τους, που είναι τόσο μαγικός…
.
.
Ο ΗΛΙΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΒΑΣΙΛΙΑΣ
—Παίζουμε κρυφτό; ρώτησε ο ήλιος τα σύννεφα.
—Ναι! Απάντησαν εκείνα κι έτρεξαν να κρυφτούν.
Αφού μέτρησε ο ήλιος ως το δέκα φώναξε:
-Φτου και βγαίνω!
Πήγε πέρα δώθε μερικές φορές περιμένοντας, αλλά εκείνα άφαντα!
Καθώς κουράστηκε όρθιος τόση ώρα, έχει βλέπεις και πλατυποδία στο δεξί του πόδι, κάθησε να ξεκουραστεί σ’έναν μετεωρίτη μεγάλο σαν τον Όλυμπο!
Ίσα που τον πήρε ο ύπνος όταν άκουσε ένα μουγκρητό:
—Έι…τι κάνεις εκεί;
Δεν ξέρεις οτι η κόλλα που με κρατάει στερεωμένο εδώ πάνω δεν είναι αντοχής;
Ορίστε! Μου την έλιωσες και τώρα κινδυνεύω να πέσω στη γη και να γίνω κομματάκια. Ρωτάς πώς θα επιβιώσω εκεί με τέτοια μόλυνση;
Ο ήλιος πετάχτηκε επάνω λέγοντας:
—Συγνώμη φίλε μου αλλά να…μ’έστησαν τα σύννεφα.
Δεν είναι να παίζεις μαζί τους, είναι πολύ αφηρημένα. Σίγουρα κάπου θα τράκαραν πάλι με τα όνειρα των ανθρώπων που επιστρέφουν πίσω τέτοια ώρα ξενυχτισμένα και μεθυσμένα και τώρα θα ζητάνε εξηγήσεις για το ποιός φταίει. Ξέρεις, το παίζουν και ονειροκρίτες. Με πλαστό πτυχίο βέβαια!
Άσε που όταν βρούν τα δύσκολα, πέφτουν βροχή τα δάκρυά τους και πάντα μου ζητάνε κανένα ρουσφετάκι για να νιώσουν καλά.
—Χαχαχα γέλασε ο μετεωρίτης. Αν και πυρωμένος, λές ώρες ώρες κάτι κρυάδες… Νάσαι καλά! Ξαναπάγωσες την κόλλα μου!
Εγώ είμαι σίγουρος πως σκάλωσαν σε κείνα τα σύγχρονα μεγάλα ζώδια που έστειλαν οι άνθρωποι εδώ να μας κάνουν τη ζωή δύσκολη. Δορυφόρους τα λένε.
—Άστα φίλε, πώς μπλέξαμε έτσι με δαύτους; είπε ο ήλιος θυμωμένος.
Έτσι όπως πάμε με τις επινοήσεις τους θα ανέβει η ανεργία μας στα ύψη, θα μας πιάσει και μας η κρίση και δεν θα έχουμε τα προς το ζήν. Ήδη κάποιοι συνάδελφοί σου λιμοκτονούν και γκρεμοτσακίζονται ομαδικά στον κάτω κόσμο… Και το ωραίο είναι πως οι εκεί κάτω, αυτό το περιμένουν πως και πως για να κάνουν ευχές. Μη χειρότερα! Θα έχουν τα ψυχολογικά τους δεν το συζητώ.
Έχεις και τον αέρα να σφυρίζει αδιάφορα την ώρα που μας ταλανίζουν τόσο καυτά θέματα…
Το δε φεγγάρι αν και μέλος του συνδικαλιστικού κινήματος, κάθε φορά που αλλάζουμε βάρδια, αντί να ρίχνεται στον αγώνα, πάει και αράζει σε κάτι στίχους τραγουδιών. Κακό πράμα η ωραιοπάθεια και η έπαρση παιδί μου.
Εκείνος όμως που μου σπάει τα νεύρα, είναι ο ρατσιστής ο Κρόνος. Έχει φράξει το οικόπεδό του με δακτύλιους και δεν αφήνει να περάσει ούτε κουνούπι μετανάστης. Θα μου πείς, αυτός δεν ταιριάζει με τα παιδιά του…
—Αμ’το άλλο πού το πάς; είπε με αγωνία ο μετεωρίτης. Έχεις υπ’όψιν σου πως όλοι οι θεοί εδώ πάνω στα εξοχικά τους είναι αγανακτισμένοι επειδή δεν τους έμεινε ούτε μια κανάτα νέκταρ; Σκέφτονται να κάνουν διαδήλωση, που την οργανώνουν ο Ερμής και η Αφροδίτη και θα πάρουν όλοι μέρος εκτός απο τον Άρη. Αυτός το μυαλό του το έχει στον πόλεμο. Ρίχνει τις βόμβες του εκεί κάτω, πότε εδώ, πότε εκεί και χαίρεται σαν μωρό παιδί μ’αυτό του το παιχνίδι.
—Αυτός κι αν έχει τα ψυχολογικά του απάντησε ο ήλιος. Όσο για τους θεούς, απορώ τί το θέλουν το νέκταρ. Ετούτοι είναι ζαλισμένοι έτσι κι αλλιώς, αφού γυρίζουν συνεχώς γύρω μου.
—Ε.. καλά Ήλιε μου! Εσύ είσαι πάνω και απο τον Δία! Είσαι το κέντρο του κόσμου λέμε! Θεός και βασιλιάς μαζί!
—Απαπα! Τί υπονοείς; πως έχω τα ίδια γονίδια με την Ελισσάβετ της Αγγλίας; Αν είναι δυνατόν! Με κόβεις για γαλαζοαίματο; Στην οικογένειά μου μόνο το χρώμα της φωτιάς κυλάει στις φλέβες μας, αναντάμ παπαντάμ.
Άλλωστε εγώ είμαι γεννημένος για όλο τον κόσμο και δεν μου αρέσουν τα παλάτια και οι αυλικοί. Αυτοί είναι βουτηγμένοι στη διαφθορά. Να δείς πως θα μας χρεωκοπήσουν και θα μπούμε στα μνημόνια.
Αχ! Σε τί κόσμο ζούμε…
Όμως εγώ ως πηγή φωτός είμαι αισιόδοξος! Ελπίζω πως σε εννιακόσια εννενήντα δύο τρισεκατομύρια χρόνια που εμείς δεν θα ζούμε, κάτι θα αλλάξει!
Όμως ξέρεις κάτι; Πολύ φλύαροι είμαστε βρε αδερφέ! Μ’αυτά και μ’αυτά έχασα το παιχνίδι μου! Μόνο το παιχνίδι θα μας σώσει!
Άντε γειά και αν δείς τα σύννεφα δώσε χαιρετίσματα!
Α… και πού είσαι… Αν τύχει και νιώσεις μετέωρος στον ιδιωτικό τομέα, να μου το πείς να σε βολέψω στο δημόσιο…
Έτσι κι αλλιώς πρέπει να ενισχύσω την παραγωγή ενέργειας, για να μπορώ να τροφοδοτώ τις ανεμογεννήτριες και τα φωτοβολταϊκά που φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια εκεί κάτω.
Άρχισαν βλέπεις να καταλαβαίνουν οι γήινοι πως όλα τα συστήματα είναι αποτυχημένα, εκτός απο το “ ηλιακό “ Μόνο με εμάς θα δούνε φως στο τούνελ!
Από εκείνη τη μέρα, Τρίτη δώδεκα Μαρτίου του εννέα χιλιάδες εννιακόσια ενενήντα εννιά, ( Π.Χ μάλλον ) ο κόσμος δεν άλλαξε ακόμα, όμως ο ήλιος γελαστός, συνεχίζει το παιχνίδι του στην αλάνα τ’ουρανού!
Σοφία Μαρωνίδη