Η φλόγα της ελπίδας είναι ζωντανή και σιγοκαίει. Όχι στους οπισθοδρομικούς 40άρηδες, αλλά στην… προοδευτική γενιά του ’40! – Του συνάδελφου Σαράντου Φιλιππόπουλου

Κάνοντας την καθημερινή μου βόλτα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης -αφού πλέον έχω “δικτυωθεί” κι εγώ- μου κίνησε την περιέργεια η παρακάτω ανάρτηση του εκλεκτού μου φίλου Τίτου Φραντζή από τη Σάμο:Παρακολούθησα μετά προσοχής το Αμερικανικό debate. Ο Donald Trump μου έδωσε την εντύπωση ότι πρόκειται περί ενός μείγματος μεταξύ Μιχαλολιάκου, Καμμένου και Λεβέντη. Όταν ο ακραίος φασισμός ενώνεται με το λαϊκισμό ,την αναξιοπιστία και τη βλακεία γίνεται ένα πολύ επικίνδυνο κοκτέιλ που σίγουρα εάν επικρατήσει θα έχει καταστροφικές συνέπειες για την παγκόσμια ειρήνη και τις ζωές όλων μας”.

Θα συμφωνήσω βέβαια με τις διαπιστώσεις του φίλου μου για το debate –το οποίο σημειωτέον έσπασε κάθε ρεκόρ τηλεθέασης-, καθώς δεν πιστεύω ότι υπάρχει λογικός άνθρωπος στον πλανήτη που να μην αγωνιά στη σκέψη ότι αυτός ο άξεστος, ρατσιστής δισεκατομμυριούχος μπορεί σε λίγους μήνες να είναι ο Πλανητάρχης…

Συμπληρώνοντας τη σκέψη του ωστόσο, θα προσθέσω ότι δυστυχώς οι Αμερικανοί πολίτες σε αυτήν την εκλογική αναμέτρηση βρίσκονται μεταξύ σφύρας και άκμονος… Η αντίπαλος του Τραμπ, η γνωστή και μη εξαιρετέα Χίλαρι Κλίντον μας έρχεται πάντοτε στο νου για δύο λόγους: Αφενός μεν για τις… απιστίες του συζύγου της και αφετέρου δε για την ακραία φιλοπολεμική της στάση στα ιμπεριαλιστικά σχέδια των αμερικανικών κυβερνήσεων και την αλληλοϋποστήριξή της με τα “γεράκια” του Πενταγώνου. Είναι ένα αυθεντικό παιδί του αμερικανικού πολιτικού συστήματος που χωρίς την υποστήριξή του ο κόσμος πιθανότατα δεν θα είχε γνωρίσει ποτέ. Μπορεί λοιπόν ο Τραμπ να είναι πιο απρόβλεπτος και επικίνδυνος, αλλά και η Κλίντονπέραν της σημειολογίας ότι μπορεί να είναι η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος των Η.Π.Α. – δεν πρόκειται και δε θέλει άλλωστε, να αλλάξει ΤΙΠΟΤΑ!

Το σχήμα “μη χείρον βέλτιστον” σε όλο του το καταθλιπτικό μεγαλείο….

Δυστυχώς, η εκλογική αναμέτρηση στις Η.Π.Α. είναι ενδεικτική της υποβάθμισης και του εκφυλισμού της πολιτικής σε παγκόσμιο επίπεδο. Μία παρακμή που είναι φυσικό απότοκο της αποτελμάτωσης των ιδεολογιών, της κυριαρχίας της αγορών, της ελλειμματικής παραγωγής πολιτικής και της επικράτησης βαθύτατα αντιδραστικών απόψεων, τουλάχιστον στο Δυτικό Κόσμο.

Ωστόσο, η ελπίδα πάντα πεθαίνει τελευταία και προσωπικά πιστεύω ότι η φλόγα της συνεχίζει ζωντανή να τρεμοπαίζει μέσα από την ανάδυση τα τελευταία χρόνια δύο πολιτικών φιγούρων, αντάξιων ενός προοδευτικού μετασχηματισμού του διεθνούς πολιτικού γίγνεσθαι. Και παραδόξως, πιστεύω ότι τελικά αυτή η αποκόλληση από το τέλμα και την πολιτική και ηθική χρεοκοπία, δε θα επέλθει από το δυναμισμό της νέας γενιάς, αλλά από την εμπειρία και τη σοφία ανθρώπων που έχουν βιώσει διαφορετικές εποχές και δοκιμαστεί στον πολιτικό στίβο επί δεκαετίες.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, η ελπίδα σε επίπεδο ηγετών έρχεται από τους 70άρηδες (γεννηθέντες τη δεκαετία του ’40), αφού “καήκαμε” από τους 40άρηδες. Η μεγάλη μου αδυναμία είναι ο Μπέρνι Σάντερς για τον οποίο μάλιστα έχουμε κάνει πρόσφατα αφιέρωμα στην ιστοσελίδα και την εφημερίδα του συλλόγου μας (βλ. εδώ). Ο προοδευτικός μεταρρυθμιστής αντίπαλος της Κλίντον στις εσωκομματικές εκλογές, που χωρίς στήριξη από τα ΜΜΕ και το ιερατείο του Δημοκρατικού Κόμματος και τοποθετώντας το Σοσιαλισμό στο επίκεντρο του προγράμματός του, κατάφερε να της βάλει δύσκολα κινητοποιώντας για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες την αμερικανική νεολαία, εκφράζοντας και ενώνοντας τις φωνές των καταπιεσμένων (φτωχοί, μετανάστες, γυναίκες, ομοφυλόφιλοι κ.ά.) και προβληματίζοντας με τον αντισυστημικό και ριζοσπαστικό λόγο του τη συντηρητική αμερικανική κοινωνία.

Αντίστοιχα, θεωρώ μεγάλη ελπίδα την επανεκλογή του Τζέρεμι Κόρμπιν στην κεφαλή του Εργατικού Κόμματος στην Αγγλία. Παρότι μετά και από την αποτυχημένη -η αλήθεια είναι- στρατηγική του εναντίον του Brexit που ούτε ο ίδιος δε φαίνεται ποτέ να πίστεψε, αμφισβητήθηκε από το κατεστημένο του κόμματός του, ωστόσο κατάφερε να σημειώσει περιφανή νίκη στις πρόσφατες εκλογές για την ηγεσία των Εργατικών, αφού συνεχίζει να έχει τη συντριπτική αποδοχή από τη βάση του μεγαλύτερου κόμματος της Ευρώπης.

Το γεγονός ότι στις δύο πρωτεύουσες του παγκόσμιου καπιταλισμού, τις Η.Π.Α. και την Αγγλία, υπάρχουν δύο προοδευτικές πολιτικές φωνές με μεγάλη απήχηση και επιρροή, μου δημιουργεί αισιοδοξία ότι μπορούν να ανατρέψουν και να αποτρέψουν τη συνέχιση της παγκόσμιας διακυβέρνησης από τις αγορές και τα funds. Έχοντας παρακολουθήσει την πορεία και των δύο, πιστεύω ότι αυτές οι πολιτικές προσωπικότητες μπορούν υπό προϋποθέσεις να επαναφέρουν την πολιτική ζωή στην κανονικότητα, να αποκατασταθεί η έστω με τα ελαττώματά της, αλλά πραγματική δημοκρατία, να παράγεται πολιτική με επίκεντρο τον πολίτη και όχι τις απρόσωπες και απάνθρωπες οικονομικές μελέτες και εν τέλει οι εκλεγμένες κυβερνήσεις να έχουν βαρύνοντα ρόλο και να μην αφήνονται στις αδηφάγες ορέξεις των σκοτεινών κέντρων που υπηρετούν μονάχα το θεό της δύναμης, της εξουσίας και του κέρδους.