Αγαπητοί Συνάδελφοι,

Παρακολουθώντας πάντοτε στενά τις εξελίξεις στα συνδικαλιστικά τεκταινόμενα του χώρου μας, τις τελευταίες μέρες παρατηρώ ότι γινόμαστε όλοι μάρτυρες μίας θρασύτατης προπαγανδιστικής καταιγίδας, την οποία οφείλω να σχολιάσω γιατί θεωρώ καθήκον του καθενός να συμμετέχει στο δημόσιο διάλογο και να συμβάλλει με τις γνώσεις και τις εμπειρίες του στις συνδικαλιστικές διεργασίες και εξελίξεις.

Αναγκάζομαι να κάνω αυτήν τη δημόσια παρέμβαση και να γνωστοποιήσω τις θέσεις και τις απόψεις μου σχετικά με τη λειτουργία ενός προσώπου που ο ίδιος θεωρεί εαυτόν “συνδικαλιστή”, αλλά σίγουρα αυτός ο τιμητικός τίτλος δεν του αξίζει! Αγανάκτηση, απογοήτευση και πικρία είναι τα συναισθήματα που με διακατέχουν από την πρώτη μέρα συμμετοχής του κου Κολλάτου -δεν τον αποκαλώ συνάδελφο γιατί είναι απαραίτητη προϋπόθεση η συναδελφική αλληλεγγύη που για τον κύριο αυτό είναι άγνωστη έννοια- στα συνδικαλιστικά δρώμενα του χώρου της Ιονικής.

Η διαδρομή του εν λόγω κυρίου είναι γνωστή λίγο-πολύ στους περισσότερους από εσάς. Αν και τη δεκαετία του ’80 έφτασε να κατέχει μέχρι και το αξίωμα του Γενικού Γραμματέα στο σύλλογό μας, στη συνέχεια η πορεία και οι πράξεις του τον απομάκρυναν από τα ελάχιστα κριτήρια που οφείλει να πληροί οποιοσδήποτε έχει ενεργό ρόλο και αξίωμα στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Η ένταξή του στο μηχανισμό της τράπεζας και κυρίως η συμπεριφορά του κατά τη διάρκεια της “καριέρας” του είναι γεγονότα που δεν μπορούν να αμφισβητηθούν από κανέναν. Εντούτοις, παρά την πολυετή απομάκρυνσή του από το συνδικαλισμό και την αρνητική άποψη της συντριπτικής πλειονότητας των συναδέλφων, βρήκε τον τρόπο να “τρυπώσει” εκ νέου στα κοινά του χώρου μας. Πώς συνέβη αυτή η “ολική επαναφορά”; Ποιοι συνήργησαν σε αυτό το μέγα σφάλμα που απαξιώνει το συνδικαλιστικό κίνημα της Ιονικής; Γιατί σίγουρα κάποιοι ευθύνονται. Κάποιοι ξέχασαν το ποιόν και τις ενέργειές του και υπήρξαν (συνεχίζουν ακόμα) τα ερείσματά του σε αυτήν την “αναρρίχηση” του θρασύτατου κυρίου που τολμά να ζητά τη συμπαράσταση των συναδέλφων, όταν ο ίδιος δεν τους την παρείχε ποτέ! Κάποιοι ξέχασαν ότι ο κος Κολλάτος ήταν από τους πρώτους που προσέτρεξε στις αγκάλες του Εργοδοτικού Συνδικαλισμού. Κάποιοι λησμόνησαν ότι όταν υπηρετούσε στη Διεύθυνση Ανθρώπινου Δυναμικού της Τράπεζας, είχε ενεργό και μάλλον αποκλειστικό ρόλο να υποστηρίζει την τράπεζα σε βάρος των συναδέλφων στις εκδικάσεις καταγγελιών συμβάσεων και βλαπτικών μεταβολών.

Μερικοί μπορεί να υποστηρίξουν ότι επρόκειτο για θεμιτή εμπλοκή, καθόσον είχε θεσμική ιδιότητα. Θα μπορούσε αυτή η θέση να αποτελεί επιχείρημα προς συζήτηση, αν ο εν λόγω κύριος δεν είχε αφετηρία και δεν είχε εμπλακεί ενεργά με το συνδικαλισμό! Είναι ποτέ δυνατόν ένας τέως συνδικαλιστής να καταθέτει υπερασπιζόμενος τις θέσεις της τράπεζας σε βάρος των συναδέλφων του;;; Και εν συνεχεία, να έχει το θράσος να επιθυμεί να αποτελέσει εκ νέου τον εκπρόσωπό τους; Τον εκπρόσωπο των ίδιων συναδέλφων που με τις αρνητικές σε βάρος τους καταθέσεις του, προσπάθησε να ζημιώσει;;; Αυτές οι τραγελαφικές καταστάσεις αναδεικνύουν με απόλυτα ξεκάθαρο τρόπο την έλλειψη σεβασμού απέναντι στους συναδέλφους και δυστυχώς αποτελούν βασικές αιτίες που έχουν φέρει το συνδικαλισμό στο σημείο που βρίσκεται στις μέρες μας.

Και σας τα αναφέρω όλα αυτά, όχι απλά ως εξωτερικός παρατηρητής, καθώς έχω βιώσει προσωπικά την αδικία από τη στάση του κυρίου αυτού απέναντί μου στη σφοδρή αντιδικία που είχα με την τράπεζα στην καταγγελία σύμβασης που υπέστην. Εκτός από το ήδη δύσκολο έργο της αντιμετώπισης ενός τεράστιου οργανισμού, είχα και το επιπρόσθετο βάρος να αντιμετωπίσω και έναν πρώην “συνδικαλιστή”…

Και για να επανέλθω στην επικαιρότητα, διαβάζω πλέον στα δημοσιεύματα, στην εφημερίδα και στις ανακοινώσεις των συνταξιούχων τις απόψεις του κου Κολλάτου και την επιθυμία του να επανέλθει δυναμικά και να προασπίσει τα συμφέροντά τους…

Πώς είναι δυνατόν να συνδυάζεται η “a la carte” συνδικαλιστική συμπεριφορά με τη θεσμική υποστήριξη της εργοδοσίας σε βάρος των συναδέλφων; Και εν μέσω του έντονου εκνευρισμού που μου δημιουργείται σας ερωτώ: Μπορεί μεν να μην υφίστανται τυπικά καταστατικές διατάξεις που να φιλτράρουν τέτοιες απαράδεκτες συμπεριφορές, ωστόσο δεν πρέπει να ακολουθείται κώδικας ηθικής στο συνδικαλισμό;

Δυστυχώς, από ό, τι φαίνεται, κάποιοι δεν ασπάζονται αυτήν την άποψη. Οι ίδιοι “κάποιοι” που ανερυθρίαστα συνεχίζουν να τον υποστηρίζουν και να ταυτίζονται μαζί του.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο κύριος αυτός δεν θα έπρεπε ούτε να περνάει έξω από συνδικαλιστική οργάνωση και αναρωτιέμαι ειλικρινά πώς είναι δυνατόν να υπάρχει έστω και ένας συνάδελφος που να πιστεύει ότι θα μπορούσε να εκφράσει και να διεκδικήσει τα συμφέροντα και τα δικαιώματά μας.

Ίσως, πάλι, ορισμένοι να αναφέρουν ότι σε ζητήματα σοβαρών αντιθέσεων και μετά την παρέλευση μεγάλου χρονικού διαστήματος, πρέπει να επικρατεί η λήθη. Λάθος! Ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα του συνδικαλισμού και γενικότερα της εποχής μας είναι η κυριαρχία της λήθης και του λεγόμενου “ωχαδερφισμού”. Δεν έγινε και τίποτα δηλαδή που ο κος Κολλάτος διέλυσε κάθε έννοια συνδικαλιστικής αξιοπρέπειας κατά τη διάρκεια της πορείας του στην τράπεζα και τώρα κάνει τη μεγάλη κυβίστηση και επιθυμεί εκ νέου να ενδυθεί το ρόλο του συνδικαλιστή!

Προσωπικά, δε θα ξεχάσω ποτέ τη συμπεριφορά ενός ανθρώπου που πέρασε από το συνδικαλισμό και εν συνεχεία η στάση του είχε καταστροφικές συνέπειες για το άτομό μου. Το ίδιο θα έπρεπε να ισχύει για τη λειτουργία των συνδικαλιστικών οργανώσεων του χώρου μας και συνολικά του συνδικαλισμού ως θεσμού. Θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου ώστε να αποκαλύψω τι κρύβεται πίσω από το προσωπείο αυτό του ανθρώπου, ώστε να πάψει να δραστηριοποιείται στο συνδικαλιστικό θεσμό της εκπροσώπησης των συνταξιούχων και να αποπεμφθεί από τους συναδέλφους.

Αφορμή βέβαια για τη συγκεκριμένη αναφορά μου, αποτελούν οι τελευταίες θρασύτατες απόπειρές του να προβάλει αναχώματα στην ύψιστη διαδικασία της Γενικής Συνέλευσης του Συνεταιρισμού, προτρέποντας μέσα από δημοσιεύματα και μηνύματα τους συναδέλφους να μη συμμετάσχουν στην “άκυρη” -όπως ψευδώς ισχυρίζεται- διαδικασία. Η συμμετοχή στα κοινά και στις συλλογικότητες πιστεύω ότι αποτελεί τη γενεσιουργό προϋπόθεση του συνδικαλισμού και όσοι την αντιστρατεύονται, σίγουρα δεν έχουν θέση σε αυτόν το χώρο. Η ανήκουστη προσπάθειά του κου Κολλάτου να αποτρέψει τους συναδέλφους από τη συμμετοχή σε μία συλλογική διαδικασία αναδεικνύει κρυστάλλινα το ποιόν και το ρόλο του ως “νεκροθάφτη του συνδικαλισμού”, καθόσον βέβαια ο ίδιος μόνο με αυτόν τον τρόπο έμαθε να πορεύεται καθ’ όλη τη διάρκεια της εργασίας του στην τράπεζα…

Δε θα του κάνουμε τη χάρη Συνάδελφοι!

Δε θα ακούσουμε τα οπισθοδρομικά ουρλιαχτά του!

Θα τον αψηφήσουμε και θα δώσουμε μαζικό παρών στη Γενική Συνέλευση που θα διεξαχθεί κανονικά για να δώσει νέα ώθηση σε αυτό το φιλόδοξο και σπουδαίο εγχείρημα!

Με συναδελφικούς χαιρετισμούς,

Γιώργτος Σιούτης