Το τελευταίο διάστημα διανύουμε μερικές από τις πλέον κρίσιμες περιόδους για τα εθνικά θέματά μας από την περίοδο της Μεταπολίτευσης μέχρι σήμερα. Ο νεοσουλτάνος Ερντογάν βλέπει την οικονομία του να καταρρέει και ψάχνει άλλοθι στις επικίνδυνες ενέργειες στην εξωτερική πολιτική, απειλώντας την εθνική μας κυριαρχία. Το ψυχροπολεμικό κλίμα έχει αυξηθεί κατακόρυφα και βρισκόμαστε στα πρόθυρα θερμού επεισοδίου. Η χώρα μας, διαχρονικά, αποτελεί πυλώνα ειρήνευσης και σταθερότητας στην περιοχή της Νοτιανατολικής Μεσογείου, βασιζόμενη στη διατήρηση του status quo και των σχέσεων καλής γειτνίασης.

Ωστόσο, διαχρονικά επίσης, η χώρα μας έχει αποδείξει ότι όταν το απαιτούν οι περιστάσεις, ο ελληνικός λαός και ο Έλληνας στρατιώτης θα υπερβάλλουν εαυτούς για να προασπίσουν την πατρίδα και βεβαίως την ελευθερία τους. Σε αυτήν την κρίσιμη περίοδο των λεονταρισμών των γειτόνων, είναι αναγκαίο να επικρατεί η ψυχραιμία, η σύνεση και η λογική του διαλόγου, αλλά με πυγμή και ανυποχώρητη στάση από τις εθνικές μας κατακτήσεις που διαφυλάττουν την κυριαρχία μας, για να μη φτάσουμε ξανά να θρηνούμε την απώλεια των παλικαριών μας, αλλά και της ακεραιότητας του ελληνισμού, όπως συνέβη με την επίθεση του Αττίλα στην Κύπρο το 1974, λόγω των τραγικών χουντικών χειρισμών των προδοτών της πατρίδας, της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Ακόμα και τότε όμως, υπήρξαν ήρωες που στο πεδίο της μάχης ανέδειξαν το μεγαλείο τους, την αγάπη τους για την πατρίδα και την ελευθερία και απέτρεψαν τα χειρότερα.

Ο συνάδελφος Άρης Γεωργίου, μέλος των Δ.Σ. της ΙΟΝΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ και του ΣΥΙΛΤΕ, ο οποίος υπηρέτησε στα καταστήματα Πεύκης, Αμαρουσίου, Γέρακα, Παιανίας, Δροσιάς, Κάτω Πατησίων κα Βριλησσίων και στη στρατιωτική του θητεία ως καταδρομέας, μας υπενθύμισε την ιστορία του ηρωικού καταδρομέα Μανώλη Μπικάκη που κατά τη διάρκεια της επέλασης του Αττίλα, αποκόπηκε για 3 ημέρες από τους συμπολεμιστές του και κατόρθωσε να κρατήσει την άμυνα μόνος του, συμβάλλοντας στην αποτροπή της περικύκλωσης της Λευκωσίας. Μία αληθινή ιστορία που δεν είναι σε πολλούς γνωστή, δε διδάσκεται στα σχολικά βιβλία, που ακόμα και αν έχουν παρεισφρήσει στοιχεία υπερβολής, μπορεί και πρέπει να αποτελεί μνημείο έμπνευσης για όλους μας και κυρίως βέβαια, για όσους κρατούν σήμερα στα χέρια τους το χειρισμό των εθνικών μας θεμάτων :

«…Η προδοσία της Κύπρου βρίσκεται σε εξέλιξη, ο Αττίλας προχωρά και οι Καταδρομείς βρίσκονται στην Μεγαλόνησο να υπερασπιστούν τα πάτρια εδάφη. Ανάμεσα σ’ αυτούς ένας απόγονος των Μινωιτών τοξοτών, του Δασκαλογιάννη, του Γιαμπουδάκη, ο καταγόμενος από το χωριό Ασή Γωνιά, στα σύνορα Ρεθύμνου – Χανίων, καταδρομέας Μπικάκης, μια ηρωική μορφή των μαχών, ανάμεσα σε όλες τις άλλες των Ελλήνων πολεμιστών της Α΄ Μοίρας της ΕΛΔΥΚ και των Κυπρίων καταδρομέων.

Η μοίρα χωρίζεται σε ζευγάρια έχοντας βαρύ οπλισμό, μερικά οπλοπολυβόλα και ΠΑΟ. Σε ένα από αυτά ο Μπικάκης μαζί με τον έτερο κρητικό Μπιχανάκη καλούνται να υπερασπιστούν την περιοχή αριστερά της αντιπροσωπίας της “Ford”, γνωστό ως ανώνυμο λόφο αφού οι Τούρκοι προωθούνται στα προάστια της Λευκωσίας.

Ο Μπιχανάκης μεταφέρει και εναποθέτει 8 βλήματα ΠΑΟ και ο Μπικάκης με το ΠΑΟ του παρατηρεί τον χώρο και το πεδίο βολής που του έδινε. Υπό συνεχή βροχή από όλμους των 4,2 χιλιοστών των Τούρκων, ο Μπικάκης μετακινείται προς άλλο σημείο, πιστεύοντας ότι ο Μπιχανάκης τον είχε αντιληφθεί, όμως απορροφημένος από την μεταφορά των βλημάτων, δεν είδε την μετακίνηση του Μπικάκη και αμέσως άρχισε να τον καλεί χωρίς να λαμβάνει απάντηση. Γύρισε πίσω και ανάφερε την απώλεια του συντρόφου του. Όμως ο Μπικάκης ζει και με την σειρά του ψάχνει τον σύντροφο του, νομίζοντας ότι σκοτώθηκε. Δεν παίρνει απάντηση, αφού το μόνο που ακούει είναι οι εκρήξεις από τους όλμους των Τούρκων!

Παρόλο που γνωρίζει ότι είναι μόνος, δεν λιποψυχεί αλλά μένει στη θέση του, ακολουθώντας τις εντολές που είχε. Μία ανεπανάληπτη και ανορθόδοξη αναμέτρηση ανάμεσα στον ΑΝΘΡΩΠΟ και στις μηχανές.

Τοποθετεί το βλήμα, φέρνει το ΠΑΟ στον ωμό του και το μάτι του στην διόπτρα. Έρχονται 6 άρματα Μ-48-Α2 και πίσω τους ένα Τουρκικό Τάγμα Πεζικού!

Στα 300 μέτρα εγκλωβίζει το 1ο άρμα και στα 270 μέτρα το κάνει παλιοσίδερα, αναγκάζοντας τα δυο άτομα του πληρώματος να το εγκαταλείψουν!

Αλλάζει θέση, εγκλωβίζει το 2ο άρμα και το τυλίγει στις φλόγες χωρίς να γλιτώσει κανείς!

Στα 200 μέτρα καταστρέφει και το 3ο άρμα, ενώ οι Τούρκοι τον ψάχνουν σαν τρελοί, αλλάζει θέση και καταστρέφει και το 4ο μην αφήνοντας κανένα ζωντανό!!!

Τα δυο εναπομείναντα άρματα φοβούνται και κρύβονται, όμως το 5ο κάνει το λάθος και εμφανίζεται δίνοντας την ευκαιρία στο Μπικάκη να το στείλει από εκεί που ήρθε!

Το 6ο και τελευταίο οπισθοχωρεί ελπίζοντας ότι θα γλιτώσει 700 μέτρα μακριά από τον Μπικάκη, αυτός όμως το καταστρέφει και αυτό! Τα πληρώματά τους, που μέρες πριν έκαιγαν άμαχους, γυναίκες, ιερείς και παιδιά, κάηκαν σε λίγα λεπτά από τον μοναχικό Κρητικό εκδικητή! Θαρρείς κι ήταν ένα μακάβριο παιγνίδι θανάτου, που από Θεία θέληση έπρεπε να το κερδίσει ο Άνθρωπος…

Οι Τούρκοι πεζικάριοι βλέποντας το θάνατο μπροστά τους τρέχουν να καλυφθούν στη σχολή Γρηγορίου. Τα δυο εναπομείναντα βλήματα του Μπικάκη ρίχνονται στο ισόγειο και στον δεύτερο όροφο του κτιρίου! Ποσά πτώματα μέτρησαν οι Τούρκοι στο κτίριο δεν μαθεύτηκε ποτέ…

Παρέμεινε τέσσερις μέρες χωρίς τροφή, πολεμώντας με ένα πολυβόλο, που βρήκε πεταμένο στον διπλανό λόφο και έχοντας δίπλα του τη φωτογραφία της Ελένης που τον περίμενε στη Κρήτη!.

Ο Καταδρομέας Μπικάκης (όπως και κανένας άλλος Αξιωματικός ή οπλίτης από όσους έλαβαν μέρος στην άνιση τούτη Μάχη) δεν έλαβε ποτέ κάποια ηθική αμοιβή ή έπαινο! Η πρόταση του Διοικητού του, για άμεση απονομή του Χρυσούν Αριστείου Ανδρείας, έμεινε για πάντα στα συρτάρια των “ΗΓΕΤΩΝ”. Από ένοχη σιωπή; Από ντροπή; Από προκατάληψη; Κανένας ποτέ δεν έμαθε…

Όταν απολύθηκε από το Στρατό, εργάστηκε σαν οικοδόμος. Έκανε οικογένεια και παιδιά. Άφησε την τελευταία του πνοή σε τροχαίο ατύχημα το 1994, στην εθνική οδό Αθηνών Πατρών, φεύγοντας από τη ζωή – όπως κι άλλοι μαχητές Καταδρομείς, Ελδυκάριοι και κυβερνήτες των Νοράτλας – με την πίκρα της μη αναγνώρισης…

Τιμήθηκε μετά θάνατον από την Λέσχη Καταδρομέων Ημαθίας. Η τιμητική πλακέτα απεστάλη από τον -εν ζωή τότε- Πρόεδρο της Λέσχης Δρούγκα Στέφανο, στους Γονείς του στην Κρήτη…

Κανένας Δάσκαλος ή ιστορικός δεν μίλησε ποτέ στους μαθητές του γι αυτόν… Κανένας ποιητής δεν αφιέρωσε λίγη απ’ τη σοφία του για κάποιες αράδες από λέξεις… έστω για ένα τραγούδι.

Αν και η χώρα μας είναι στη μεγαλύτερη επιφάνειά της ορεινή, η αλήθεια είναι ότι η ιστορία, οι παραδόσεις, η συλλογική μας μνήμη, είναι πολύ περισσότερο συνδεδεμένες με τη θάλασσα. Ο Έλληνας και η θάλασσα είναι δύο στοιχεία αλληλενδέτα και με τη συνδρομή βεβαίως και του κλίματος της περιοχής, το καλοκαίρι είναι η εποχή που μπορούμε να απολαμβάνουμε περισσότερο τις χαρές της.

Τα μοναδικά στοιχεία του ελληνικού καλοκαιριού στριφογυρίζουν λίγο-πολύ στο μυαλό όλων μας, ακόμα και αν πολλές φορές δεν τα συνειδητοποιούμε. Έτσι, είμαστε βέβαιοι ότι όλοι έχετε έρθει σε επαφή πολλές φορές – ακόμα και αν δε δώσατε σημασία – με το «Κρινάκι της Παναγίας», το φυτό που φυτρώνει στην άμμο χαρίζοντάς μας μερικές από τις υπέροχες καλοκαιρινές μυρωδιές.

Ο συνάδελφος Γιώργος Τρεβλάκης που υπηρέτησε στα καταστήματα Μυτιλήνης, Καλλονής Λέσβου και διευθυντής στο Ροδοκανάκη Χίου, φρόντισε να μας ενημερώσει επισταμένως για αυτό το μοναδικό φυτό και εμείς σας το παρουσιάζουμε και είμαστε βέβαιοι ότι την επόμενη φορά που θα βρεθείτε σε μία παραλία – πιθανώς αυτές τις μέρες – δε θα παραλείψετε να του δώσετε τη σημασία που του αξίζει:

«Κρινάκι της Παναγίας» ή «Κρινάκι της Άμμου» ή «Κρινάκι της Θάλασσας» ή «Θαλάσσιος Ασφόδελος» ή «Θαλασσόκρινο» είναι μερικές από τις ονομασίες του είδους Pancratium maritimum, του φυτού που επιμένει εδώ και χιλιάδες χρόνια να φυτρώνει στην καυτή και άνυδρη άμμο του καλοκαιριού και να χαρίζει το σπάνιο άρωμά του σε όσους το παρατηρούν! Παγκράτιο το παράλιο, Κρίνος της θάλασσας, Είναι γνωστό από αρχαίες εικονογραφήσεις στην Κρήτη , στα παλάτια της Κνωσού και από τις υστεροκυκλαδικές τοιχογραφίες στη Σαντορίνη. Αποκαλείται ακόμη θαλασσόκρινος ή επιστημονικά Pancratium maritimum Το θαλασσόκρινο «εκμεταλλεύεται» τα μελτέμια του καλοκαιριού και ξεκινάει να ανθίζει στα μέσα του Ιουλίου, υπό την επίδραση των κυμάτων της θάλασσας και του αέρα που στέλνει σταγονίδια θαλασσινού νερού πάνω στα άνθη . Στο τέλος του Αυγούστου φτάνει στο υψηλότερο σημείο άνθισης και το άρωμα γίνεται έντονο. Στα μέσα του Σεπτεμβρίου, μαζί με τα μελτέμια λήγει και η περίοδος ανθοφορίας του. Η τοιχογραφία στο ανάκτορο της Κνωσού με το «το μπλε πουλί» .Εδώ υπάρχει η πρώτη σωζόμενη αναπαράσταση του Παγκρατίου στον κόσμο. Το «Pancratium maritimum», όπως όλοι οι κρίνοι, ήταν ιερό λουλούδι για τους Μινωίτες με θρησκευτική σημασία. Σήμερα το αποκαλούν κρινάκι της Παναγίας γιατί ανθίζει Δεκαπεντάγουστο. Ανήκει στην οικογένεια των Αμαρυλλιδών (Amaryllidaceae), είναι αυτοφυές φυτό και συναντάται σε αμμουδερές παραλίες όπου βρίσκονται θαμμένοι οι βολβοί του. Το γνωστό κρινάκι της θάλασσας. αποδεικνύει την μοναδικότητα του Αιγαίου με αμετάβλητες οικολογικές συνθήκες από τη Μεσολιθική εποχή μέχρι σήμερα. Είναι πολυετές και ανθίζει από τον Αύγουστο μέχρι τον Οκτώβριο, τα δε άνθη του (τα κρίνα), που εμφανίζονται μέσα από την καυτή άμμο, έχουν έξι πέταλα και διαμορφώνουν ένα στέμμα όπως οι ασφόδελοι, εξ’ού και η ονομασία του «θαλάσσιος ασφόδελος»! powered by Rubicon Project Το κρινάκι άντεξε χιλιάδες χρόνια, ανταπεξερχόμενο στις δύσκολες καιρικές συνθήκες. Δυστυχώς κινδυνεύει από την ανθρώπινη επέμβαση. Η οικοδόμηση των παραλιών και οι διάφορες χρήσεις,όπως οι ομπρέλες και οι ξαπλώστρες, το απειλούν. Το Συμβούλιο της Ευρώπης, το έχει χαρακτηρίσει ως σπάνιο και απειλούμενο είδος και για την προστασία του, προτείνει. 1. την οριοθέτηση και την προστασία των περιοχών που φύεται. 2. την απαγόρευση κάθε δραστηριότητας που διαταράσσει τους αμμόλοφους, που είναι ο βιότοπος τους. 3. την απαγόρευση, ακόμη και του καθαρισμού των ακτών, με εργαλεία που ανακατεύουν την άμμο….

Πριν λίγες μέρες ήρθε στο φως της δημοσιότητας μία συγκλονιστική είδηση που αποτελεί μάθημα ζωής και ψυχικής δύναμης για όλους μας. ένας 52χρονος αγρότης από τον Πλάτανο Μεσσαράς είχε ένα τραγικό ατύχημα με το τρακτέρ του, με αποτέλεσμα να ακρωτηριαστεί το πόδι του, χωρίς να έχει κανένα μαζί του να τον βοηθήσει. Τότε όμως, αποφάσισε να πει το μεγάλο ΝΑΙ στη ζωή και ΟΧΙ στο θάνατο, αφού κατόρθωσε να ανέβει στο τρακτέρ, να πάρει το ακρωτηριασμένο πόδι του και να κινήσει για το χωριό, σώζοντας τη ζωή του με αυτόν τον τρόπο. Η συναδέλφισσα Τασούλα Αμαραντίδου η οποία υπηρέτησε στα καταστήματα Ελευθερούπολης, Αγίου Νικολάου Καβάλας, Πλατεία Κήπου Καβάλας και Ασπροβάλτας, μοιράστηκε αυτή τη συγκλονιστική ιστορία μαζί μας μέσα από τη σελίδα της στο facebook. Εμείς ευχόμαστε καλή δύναμη στον άτυχο αγρότη και του διαμηνύουμε ότι η στάση του θα αποτελεί πηγή έμπνευσης για καθένα από εμάς!

Η ιστορία του 52χρονου από τον Πλάτανο Μεσσαράς εξακολουθεί να συγκλονίζει και να συγκινεί όσους την ακούν, πολύ περισσότερο όμως τους συγχωριανούς του, οι οποίοι  υποκλίνονται στη δύναμη της ψυχής του και στη θέλησή του για ζωή. Μία κακή στιγμή είχε ως αποτέλεσμα ο «σταυρός» του τρακτέρ να συνθλίψει το δεξί του πόδι, σχεδόν από το ύψος του γονάτου. Με το κινητό σπασμένο και ακατάσχετη αιμορραγία στο χωράφι, ο 52χρονος καλούσε απελπισμένα σε βοήθεια, όμως τη φωνή του την  «έπνιγε» ο αέρας. Δεν είχε άλλη επιλογή: ή θα πέθαινε αβοήθητος  ή θα έπρεπε να μαζέψει τις δυνάμεις του και να ζητήσει βοήθεια. Έδεσε σφιχτά με σύρμα το κομμένο πόδι, πήρε το ακρωτηριασμένο μέλος, ανέβηκε στο τρακτέρ και κίνησε για το χωριό. Στη διαδρομή έπεσε πάνω σε ζευγάρι συγχωριανών του, τους οποίους είχαν κινητοποιήσει οι εκκλήσεις του για βοήθεια.

Η γυναίκα μίλησε γι’ αυτήν την συγκλονιστική εμπειρία, τονίζοντας ότι ο 52χρονος έδωσε σε όλους ένα δυνατό μάθημα ζωής.

 «Ήμασταν με τον άνδρα μου στο χωράφι. Ακούγαμε κάτι σαν φωνή  όμως επειδή φυσούσε αέρας δεν ήταν ξεκάθαρο αν ήταν ανθρώπινη  ή προέρχονταν από τα πρόβατα που έβοσκαν πιο πέρα. Το ίδιο πράγμα άκουσαν και άλλοι, όμως και εκείνοι δεν ήταν σίγουροι. Συνεχίσαμε να κάνουμε τις δουλειές μας όμως κάποια στιγμή η φωνή άρχισε να δυναμώνει και να γίνεται πιο ξεκάθαρη. Πράγματι, κάποιος άνθρωπος ζητούσε βοήθεια. Ο σύζυγος μου φώναξε να μπούμε στο αγροτικό. Βγαίνοντας από το χωράφι για να μπούμε στον κεντρικό δρόμο, είδαμε τον Αλέκο να πλησιάζει με το τρακτέρ. Φώναζε βοήθεια. Στην αρχή θεώρησα ότι μπορεί να είχε πάθει κάποιο αλλεργικό σοκ από τσίμπημα εντόμου. Στάθμευσε το τρακτέρ στην άκρη του δρόμου και φώναζε στον άνδρα μου να κάνει όπισθεν με την καρότσα. Τότε ήταν που έπαθα το σοκ. Κατέβηκε από το τρακτέρ και τότε είδα τα χέρια του μέσα στο αίμα και το πόδι του ακρωτηριασμένο. Φορούσε μόνο το εσώρουχο».

Ο «σταυρός» είχε μαγκώσει και  τραβήξει το τζιν παντελόνι που φορούσε. Παρά το σοκ, το ζευγάρι των συγχωριανών του ξεκίνησε αμέσως για το Κέντρο Υγείας Μοιρών. Ο 52χρονος διατηρούσε τις αισθήσεις του. Μάλιστα στο τηλέφωνο είχε τη δύναμη να δίνει κουράγιο στα στενά συγγενικά του πρόσωπα. «Όλα καλά θα πάνε…».

Ο γιατρός στο Κέντρο Υγείας βλέποντας την κατάσταση ζητά επείγουσα μεταφορά του τραυματία στο Ηράκλειο.  «Τότε ήταν που μας είπε ότι το ακρωτηριασμένο πόδι είχε ξεχαστεί πάνω στο τρακτέρ. Του το είχε πει ο ίδιος ο τραυματίας. «Να πάει κάποιος να το πάρει γρήγορα, να το βάλει στον πάγο και να το πάει στο νοσοκομείο» ήταν η οδηγία του.

Όσοι πήγαν στον τόπο του ατυχήματος, αντίκρισαν ένα λουτρό αίματος. «Αν δεν έδενε το πόδι του με σύρμα, δεν θα ζούσε. Λες και είχαν σφάξει αγελάδα, τόσο αίμα. Είναι το θέμα που συζητάμε όλοι στο χωριό και ευχόμαστε το καλύτερο για εκείνον. Η στάση του είναι μάθημα ζωής και δύναμης».

Της Ευαγγελίας Καρεκλάκη

Πηγή : https://www.cretalive.gr/

Έφυγε ξαφνικά από κοντά μας σε ηλικία 79 ετών ο συνάδελφός μας Γεώργιος Ζερβόπουλος που είχε υπηρετήσει στο κατάστημα του Ναυπλίου. Τον Γιώργο διέκριναν το ήθος, η συνέπεια και η εργατικότητα. Ο Γιώργος ήταν αγαπητός στους συναδέλφους που είχαν την τιμή να συνυπηρετήσουν μαζί του και είμαστε βέβαιοι ότι θα κρατήσουν τις καλύτερες αναμνήσεις από την κοινή εργασιακή τους πορεία.

Η απώλειά του αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό στη σύζυγό του Αγριππίνα και τον γιό τους Ευάγγελος, οι οποίοι είμαστε βέβαιοι ότι θα κρατήσουν ζωντανή τη μνήμη του αγαπημένου τους συζύγου και πατέρα.

Εκ μέρους σύσσωμης της Ιονικής Οικογένειας εκφράζουμε τα βαθιά μας συλλυπητήρια στους οικείους του εκλιπόντος.

Η εξόδιος ακολουθία και η ταφή του συναδέλφου έγινε στο Ναύπλιο στον Ιερό Ναό της Αγίας Τριάδος.

Καλό ταξίδι Γιώργο!

Οι τελευταίοι μήνες σίγουρα αποτέλεσαν μία πρωτόγνωρη δοκιμασία για τους περισσότερους από εμάς. Ο εγκλεισμός, η μοναξιά και ο φόβος για το παρόν και το μέλλον είναι συναισθήματα που κυριαρχούν στις καρδιές πολλών συνανθρώπων μας. Η συναδέλφισσά μας Σοφία Τριανταφυλλίδου από τη Θεσσαλονίκη, που υπηρέτησε στο κατάστημα Επταλόφου, το Κέντρο Καταστημάτων και το κατάστημα Αμπελοκήπων, είναι ένας άνθρωπος με βαθιές ευαισθησίες, που ασχολείται με την ποίηση, προσπαθώντας να αποτυπώσει τις σκέψεις και τα συναισθήματα της ίδιας και των συνανθρώπων της. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε βέβαια τι είναι αυτό που κινητοποίησε την πένα της για να γράψει το ακόλουθο, συγκινητικό ποίημα που τιτλοφορείται «Άρρωστη εποχή», αλλά είναι σίγουρο ότι διαγράφει την αγωνία της εποχής μας. Το εξαιρετικό ποίημα της συναδέλφισσας το βρήκαμε στη σελίδα της στο facebook και ελπίζουμε στο μέλλον να έχουμε την ευκαιρία να αναδημοσιεύσουμε και άλλες όμορφες δημιουργίες της.

Άρρωστη εποχή

Τούτο το καλοκαίρι

τα βράχια αδειανά,

δίχως τους γλάρους

να αγναντεύουν το πέλαγος

μόνο κάτι πούπουλα

ανεμοδαρμένα στο κύμα

λίγο να τούς θυμίζουν .

Τα καλάμια ριγμένα

στην θάλασσα

μα οι ψαράδες άφαντοι.

Μαύρα πουλιά

διαφεντεύουν τα σύννεφα,

και κραυγάζουν πένθιμα.

Ο παντοδύναμος ήλιος

ανίκανος

να φέρει την ίαση

που υποσχέθηκε,

αλλά και η γεμάτη σελήνη

μ’όλο το ασήμι της

δεν μπόρεσε ούτε αυτή,

να την εξαγοράσει,

και εγώ που

κάποτε κολυμπούσα

σε κρυστάλλινα νερά

τώρα νομίζω ότι

σέρνομαι σε λασπόνερα

μ ένα τρεμάμενο “γιατί”

καρφωμένο στα χείλη,

που καμμία βροχή

δεν θα καταφέρει ποτέ

να ξεπλύνει.

Σοφία Τριανταφυλλίδου

Έφυγε ξαφνικά από κοντά μας σε ηλικία 57 ετών ο συνάδελφός μας Αθανάσιος (Σάκης) Σωτηρίου που είχε υπηρετήσει στα καταστήματα Ελευθερούπολης Καβάλας, Αγίου Νικολάου Καβάλας και Πλατείας Κήπου Καβάλας. Τον Σάκη διέκριναν το ήθος, η συνέπεια και η εργατικότητα και δυστυχώς δεν πρόλαβε να βγει στη σύνταξη και να απολαύσει αυτήν την περίοδο χαλαρότητας, αφού βρισκόταν σε sabbatical από την τράπεζα. Ο Σάκης ήταν αγαπητός στους συναδέλφους που είχαν την τιμή να συνυπηρετήσουν μαζί του και είμαστε βέβαιοι ότι θα κρατήσουν τις καλύτερες αναμνήσεις από την κοινή εργασιακή τους πορεία.

Η απώλειά του αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό στη σύζυγό του Ελένη και την κόρη τους Ευτυχία, οι οποίες είμαστε βέβαιοι ότι θα κρατήσουν ζωντανή τη μνήμη του αγαπημένου τους συζύγου και πατέρα.

Εκ μέρους σύσσωμης της Ιονικής Οικογένειας εκφράζουμε τα βαθιά μας συλλυπητήρια στους οικείους του εκλιπόντος.

Η εξόδιος ακολουθία του συναδέλφου έγινε στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου Ελευθερούπολης και η ταφή στο Κοιμητήριο Ελευθερούπολης.

Καλό ταξίδι Σάκη!

Το αιώνιο ζήτημα του χρόνου που περνά, δε θα σταματήσει ποτέ να απασχολεί την ανθρωπότητα ως ολότητα, αλλά και ως ατομική αγωνία, σκέψη και διαχείριση.

Οι σκέψεις και οι απόψεις είναι αναρίθμητες, αλλά τελικά αυτό που έχει σημασία είναι πώς αντιλαμβάνεται το θέμα του χρόνου ο καθένας μας προσωπικά και πώς επηρεάζεται η ζωή μας από αυτό.

Και ενώ βέβαια οι κλασικές διδαχές «να ρουφάμε την κάθε μέρα μας ως το μεδούλι», «να απολαμβάνουμε το πέρασμα του χρόνου και που μεγαλώνουμε, γιατί κάθε μέρα είναι ένα δώρο, από το οποίο πολλοί συνάνθρωποί μας στερήθηκαν πρόωρα», μοιάζουν χιλιοειπωμένες και χιλιοακουσμένες, η αλήθεια είναι ότι συμπυκνώνουν την ανθρώπινη σοφία…

Η συναδέλφισσά μας Λευκοθέα Λέκκα, η οποία υπηρέτησε στη Διεύθυνση Μηχανογράφησης, τη Διεύθυνση Γενικών Λειτουργιών, τη Διεύθυνση Λογιστηρίου, τη Διεύθυνση Ηλεκτρονικών Υπολογιστών και τη Διεύθυνση Συστημάτων Πληροφορικής, έχει ενεργή παρουσία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και πρόσφατα ασχολήθηκε με το μείζον θέμα του χρόνου και της ωρίμανσης, υπενθυμίζοντάς μας – μέσα και από μερικά λόγια του νομπελίστα συγγραφέα Ζοσέ Σαραμάγκου – ότι η ζωή είναι ένα δώρο και δεν έχει σημασία ότι μεγαλώνουμε, αλλά ο τρόπος που επιλέγουμε να το κάνουμε, αφού εν τέλει «το σωματικό γήρας μπορεί να είναι αναπόφευκτο, αλλά το πνευματικό είναι προαιρετικό».

Το να μεγαλώνουμε δεν είναι κάτι άσχημο, αντιθέτως είναι προνόμιο, τέχνη και δώρο για τον καθένα.

Το γκριζάρισμα των μαλλιών, το σκίσιμο των σελίδων του ημερολογίου κι ο εορτασμός των γενεθλίων μας είναι πάντα ένας λόγος για να νιώσουμε ευτυχισμένοι.

Ευτυχία στη ζωή και για τη ζωή σημαίνει να είσαι παρόν/παρούσα σ’ αυτήν.

Η ζωή έχει την ιδιόμορφη τάση να γλιστράει σαν το νερό από τα χέρια μας στο πέρασμα του χρόνου, μια κατάσταση που μας φέρνει ρυτίδες στο πρόσωπο και μας πλαισιώνει τον πόνο και τη δυστυχία κοντά μας αρκετά συχνά. Όμως, όλα αυτά προκαλούνται από την αντανάκλαση της ζωής και θα πρέπει να νιώθουμε αρκετά περήφανοι που τα ζήσαμε.

Πρέπει να έχουμε ευγνωμοσύνη για την ευκαιρία που μας δόθηκε να μεγαλώνουμε, γιατί κάτι τέτοιο μας επιτρέπει να μοιραζόμαστε περισσότερες στιγμές με τους ανθρώπους που αγαπάμε γύρω μας. Μπορούμε να απολαμβάνουμε τις χαρές της ζωής, να χαμογελάμε και να οικοδομούμε ένα καλύτερο κόσμο με την παρουσία μας εδώ.

ΟΙ ΡΥΤΙΔΕΣ ΜΑΣ ΘΥΜΙΖΟΥΝ ΤΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΠΟΥ ΧΑΡΙΣΑΜΕ

Οι ρυτίδες είναι μια ευγενική κι όμορφη αντανάκλαση της ηλικίας μας μετρημένη από τα χαμόγελα που ζωγραφίστηκαν στα πρόσωπά μας. Καθώς, όμως, αρχίζουν να εμφανίζονται, μας κάνουν να συνειδητοποιούμε ότι η ζωή είναι εφήμερη και φευγαλέα.

Ως εκ τούτου, αισθανόμαστε συχνά άβολα και φοβισμένοι με μια τέτοια σκέψη, οπότε η παρουσία τους μπορεί να αποτελέσει μια πηγή ευτυχίας. Γιατί είμαστε λυπημένοι αφού ανεξαρτήτως των χρόνων που έχουν περάσει είμαστε ακόμα ζωντανοί;

Επειδή φοβόμαστε ότι όσο γερνάμε, χάνουμε τις φυσικές μας ικανότητες, με αποτέλεσμα να αντιλαμβανόμαστε το γήρας σαν μια τιμωρία που έρχεται με έναν υποτιμητικό κι εξευτελιστικό τρόπο. Έτσι, όταν γεράσουμε βλέπουμε πίσω και αναρωτιόμαστε τι έχουμε κάνει τη ζωή μας.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΤΕ ΚΑΘΕ ΕΤΟΣ ΠΟΥ ΣΥΜΠΛΗΡΩΝΕΤΕ

Θα πρέπει να είμαστε ευγνώμονες στη ζωή για την ευκαιρία να παραμένουμε εδώ και για το ότι έχουμε την ικανότητα να την απολαμβάνουμε. Τι νόημα έχει να λυπόμαστε και να διαμαρτυρόμαστε για τις ευκαιρίες που χάσαμε στο παρελθόν; Θα επωφεληθούμε από τέτοιες σκέψεις ή θα αλλάξουμε κάτι από όσα έγιναν; Ας κοιτάξουμε μπροστά κι ας σταματήσουμε να χαραμίζουμε την παρούσα στιγμή για χάρη του παρελθόντος.

Το να μεγαλώνουμε θα πρέπει να είναι μια πηγή ευτυχίας. Κάθε νέα μέρα σηματοδοτεί 1440 λεπτά δυνητικά νέων επιλογών, υπέροχων σκέψεων, εκατοντάδων αποχρώσεων των συναισθημάτων μας. Κάθε δευτερόλεπτο μας δίνει τη δυνατότητα να βιώσουμε και να επωφεληθούμε από όλες τις επιλογές που μας παρέχει το περιβάλλον μας.

Κάθε χρόνος είναι ένα μετάλλιο, μια ευκαιρία να συγκεντρώσουμε αναμνήσεις, να βιώσουμε καινούργιες στιγμές, να σβήσουμε τα κεράκια των γενεθλίων μας με περισσότερο σθένος και υπερηφάνεια. Συνεχίστε την προσπάθεια εκπλήρωσης των ονείρων σας κάθε δευτερόλεπτο, λεπτό, ώρα, μέρα, μήνα, χρόνο… Έτσι, στο τέλος θα είστε σε θέση να γιορτάσετε την επιτυχία σας με τους αγαπημένους σας. Το προσδοκώμενο είναι καθώς μεγαλώνετε να συναντάτε τον εαυτό σας γεμάτο με βιώματα, ρυτίδες, και ευτυχία.

ΠΟΣΟ ΧΡΟΝΩΝ ΕΙΜΑΙ;

Έφτασα στην ηλικία όπου τα πράγματα φαίνονται πιο ήρεμα αλλά θέλω να συνεχίσω να μεγαλώνω.

Είμαι αρκετά μεγάλος ώστε να έχω τα όνειρά μου στα χέρια μου και οι αυταπάτες μου να έχουν γίνει ελπίδες.

Είμαι σε τέτοια ηλικία όπου η αγάπη μοιάζει σαν φωτεινή λάμψη, έτοιμη να καταναλωθεί από την επιθυμία και το πάθος. Ενώ άλλες φορές μοιάζει σαν ένας ειρηνικός παράδεισος όπως το ηλιοβασίλεμα σε μια παραλία.

Πόσο χρονών είμαι; Ο αριθμός δεν έχει σημασία, επειδή οι στόχοι μου έχουν εκπληρωθεί και τα δάκρυά μου από τις διαλυμένες αυταπάτες κείτονται στο δρόμο που έχω χαράξει…

Αξίζουν πολύ περισσότερα από αυτό.

Επομένως, τι σημασία έχει αν είμαι είκοσι, σαράντα ή εξήντα!

Αυτό που έχει σημασία είναι το πόσο χρονών αισθάνομαι ότι είμαι.

Είμαι αρκετά μεγάλος για να ζω ελεύθερος χωρίς να φοβάμαι.

Μπορώ να ακολουθήσω το δικό μου μονοπάτι χωρίς φόβο· επειδή κουβαλάω μαζί μου την εμπειρία που απέκτησα και τη δύναμη των στόχων μου.

Πόσο χρονών είμαι; Και ποιος νοιάζεται!

Είμαι αρκετά μεγάλος για να αφήσω το φόβο πίσω μου και να κάνω ό,τι επιθυμώ και αισθάνομαι.

-José Saramago-

Η ΖΩΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΗΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΝΗΛΙΚΙΩΣΗΣ ΔΙΑΡΚΕΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ

Μην λυπάστε που μεγαλώνετε. Η ζωή είναι ένα δώρο που δεν έχουμε όλοι το προνόμιο να απολαμβάνουμε. Είναι ένα κουτί γεμάτο με στενοχώριες, εμπόδια, απολαύσεις, γνώσεις και ταλαιπωρίες. Αυτός είναι κι ο λόγος για τον οποίο η ίδια η ζωή είναι υπέροχη. Κι αυτός είναι και ο λόγος που είναι σημαντικό να εκμεταλλευόμαστε την κάθε στιγμή, να την κάνουμε δική μας, να την προσεγγίζουμε με αισιοδοξία.

Η διαιώνιση της νεότητας είναι μια τέχνη που συνίσταται στο να ιεραρχείς ως πιο σημαντικό το να ζεις τη ζωή στο παρόν σου από το να αφήνεις τα χρόνια να επηρεάζουν τη ζωή σου. Με λίγα λόγια, δώσε στην ύπαρξή σου νόημα.

Δεν έχει σημασία, αν έχουν γκριζάρει τα μαλλιά μας ή αν έχουν σχηματιστεί ρυτίδες στο πρόσωπό μας ή αν το σώμα μας χρειάζεται μια ανάπαυλα κάθε τόσο. Αυτό που πραγματικά έχει νόημα είναι ο τρόπος που μεγαλώνουμε, γιατί στο τέλος το σωματικό γήρας μπορεί να είναι αναπόφευκτο, αλλά το πνευματικό είναι προαιρετικό.

 Πηγή : https://www.giatros-in.gr/

Συνάδελφοι,

Παρά τις περί αντιθέτου πληροφορίες, εν τέλει ο ΕΦΚΑ έβγαλε πριν λίγο ανακοίνωση για την πληρωμή των συντάξεων, οι οποίες επιβεβαίωσαν το χθεσινό, αρχικό μας δημοσίευμα, σύμφωνα με το οποίο οι συντάξεις θα καταβληθούν:

· Τη Δευτέρα 24 Αυγούστου 2020 θα καταβληθεί η κύρια σύνταξη στους συναδέλφους συνταξιούχους που το ΑΜΚΑ τους λήγει σε 1,3,5,7,9

· Την Τετάρτη 26 Αυγούστου 2020 θα καταβληθεί η σύνταξη στους συναδέλφους συνταξιούχους που το ΑΜΚΑ τους λήγει σε 0,2,4,6,8

.

Η επικουρική σύνταξη του ΤΑΠΙΛΤ-ΑΤ θα καταβληθεί την Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου.

Πριν από 35 χρόνια (στις 17 Αυγούστου 1985) έφυγε από τη ζωή μία από τις πιο σημαντικές μορφές της σύγχρονης Ελλάδας, ο αγωνιστής, ο δημοκράτης, ο επιστήμονας, ο πανεπιστημιακός Σάκης (Διονύσης) Καράγιωργας.

Όλη του η ζωή σημαδεύτηκε από την πρωτοπορία στους κοινωνικούς αγώνες και την απαρέγκλιτη πορεία του στις αρχές της αλληλεγγύης και τη δημοκρατίας, μέχρι τέλους.

Η συναδέλφισσά μας Τζίνα Κουρτίδου εργάστηκε στο Κεντρικό, τη Διεύθυνση Treasury, τη Διεύθυνση Διαθεσίμων, τη Διεύθυνση Καρτών, τη Φιλελλήνων, τη Διεύθυνση Οργάνωσης, τη Διεύθυνση Corporate Banking, τη Διεύθυνση Λειτουργικής Υποστήριξης της τράπεζας και είναι γνωστή στους συναδέλφους που είχαν την τιμή να συνεργαστούν μαζί της για την ειλικρίνεια, το ήθος, την εργατικότητα, τη συνέπειά της, αλλά και την προσήλωσή της στις δημοκρατικές αξίες. Και επειδή το όνομα του Σάκη Καράγιωργα αποτελεί κεφάλαιο και αξία από μόνο του για τη δημοκρατία στη χώρα μας, δε λησμόνησε να τον μνημονεύσει σε ανάρτησή της στην ιστοσελίδα της στο facebook.

Η έντονη αντιδικτατορική δράση του Σάκη Καράγιωργα μέσα από την οργάνωση «Δημοκρατική Άμυνα» (στη δημιουργία της πρωτοστάτησε) του στοίχισε την αρτιμέλειά του, αφού έχασε το ένα χέρι του, αλλά και την ελευθερία του, αφού συνελήφθη και βασανίστηκε βάναυσα. Στο στρατοδικείο, στην απολογία του εξήγησε γιατί αντιστεκόταν, αφήνοντάς μας παρακαταθήκη για πάντα τα σπουδαία λόγια του σπουδαίου αυτού άνδρα :

“Αυτός ο λαός έκανεν πολλάς θυσίας και δαπάνας χάριν εμού. Με εσπούδασεν εις τα ελληνικά πανεπιστήμια, με έστειλεν με υποτροφίαν δι’ ανωτέρας σπουδάς εις το εξωτερικόν, με έκανεν καθηγητήν ανωτάτης σχολής και ανώτατον κρατικόν λειτουργόν. Δι’ όλας αυτάς τας θυσίας τί ζητεί ως αντάλλαγμα από εμέ ο ελληνικός λαός και η πατρίς; Τι ζητεί από όλους τους πνευματικούς ανθρώπους; Δύο μόνον πράγματα. Να προσφέρουν τας επιστημονικάς των υπηρεσίας και να είναι οι θεματοφύλακες των ηθικών και πνευματικών αξιών του ελληνικού λαού. Είχα υποχρέωση, επομένως, κύριοι στρατοδίκαι, να εξοφλήσω αυτό το μεγάλο χρέος μου, ακόμη και εάν παρίστατο ανάγκη να δώσω και την ζωήν μου”.

Αυτά τα λόγια αποτελούν έναν ανεπίσημο ορισμό της δημοκρατίας, μνημείο αλήθειας και κοινωνικής αλληλεγγύης.

Μακάρι να εστερνίζονταν στην πράξη – όπως ο Σάκης Καράγιωργας – αυτές τις απόψεις και ορισμένοι από τους σημερινούς πνευματικούς και πολιτικούς ταγούς της χώρας μας…

Στη Μεταπολίτευση επέστρεψε στο Πάντειο (όπου είχε εκλεγεί καθηγητής Δημόσιας Οικονομίας) και πρωτοστάτησε στην ίδρυση του ΠΑΣΟΚ, αλλά σύντομα διαφώνησε με κάποιες κομματικές επιλογές και όντας πάντα ασυμβίβαστος, διεγράφη, χωρίς όμως να πάψει να συμμετέχει και να παρεμβαίνει στη καθημερινή πολιτική ζωή, δίνοντας μεγάλη έμφαση στην εκπαιδευτική, ερευνητική και θεσμική παρέμβαση στο χώρο της ανώτατης παιδείας. Ενθάρρυνε διεπιστημονικές έρευνες και αφιέρωσε μεγάλο μέρος της ενεργητικότητάς του στο θέμα της αναβάθμισης της ανώτατης παιδείας γενικότερα και της Παντείου σε σύγχρονο πανεπιστήμιο κοινωνικών επιστημών ειδικότερα. Ανώτατη τιμή υπήρξε η εκλογή του σε πρύτανη του ιδίου ιδρύματος.

Απεβίωσε στις 17 Αυγούστου 1985 σε ηλικία μόλις 55 ετών μετά από μετεμφραγματική επιπλοκή, αφήνοντας φτωχότερο τον κόσμο του πνεύματος, αλλά και το δημοκρατικό κίνημα στη χώρα μας, τα οποία όμως είχε προλάβει να εμπλουτίσει με τις ιδέες, την ανιδιοτέλεια και τους παθιασμένους αγώνες του.

Προς τιμήν του έχει ονομαστεί η κεντρική πλατεία της γενέτειράς του, Πύργου, αλλά και το κεντρικό αμφιθέατρο του Παντείου Πανεπιστημίου.

Η φωτογραφία που θα σημαδεύει τον αιώνα μας, που είχε ως συνέπεια να αυτοκτονήσει ο φωτογράφος που την τράβηξε γιατί δεν μπόρεσε να αντέξει το ψυχολογικό τραύμα που του δημιούργησε. Ο φωτογράφος μάλιστα κέρδισε και το βραβείο Pulitzer για αυτήν τη φωτογραφία, αλλά 3 μήνες μετά, δεν άντεξε την αδικία που αποτύπωσε στο φακό του και έβαλε τέρμα στη ζωή του…

Ένα υποσιτισμένο παιδάκι προσπαθεί με όλες του τις δυνάμεις να φτάσει στο συσσίτιο, ενώ το όρνιο παραμονεύει. Αυτή η εικόνα προσβάλλει την ανθρωπότητα και δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για αυτό. Οι μεγαλόσχημοι και κυρίαρχοι του κόσμου, που με σοβαροφάνεια και απανθρωπιά βγάζουν διαγγέλματα για τις αναγκαίες θυσίες για την οικονομία – ενώ οι ίδιοι κολυμπούν στα πλούτη – έχουν δημιουργήσει έναν κόσμο που βρίθει από αυτές τις αποκαρδιωτικές εικόνες.