Τα δύο τραγικά γεγονότα που συνέβησαν στη Μόρια τις τελευταίες μέρες με το θάνατο ενός 5χρονου αγοριού μέσα σε ένα χαρτόκουτο από φορτηγό αφού ο οδηγός του δεν το είδε και βέβαια η χθεσινή φωτιά που προκάλεσε το θάνατο μίας μητέρας και του μωρού της θα έπρεπε να προκαλούν την ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ σύσσωμης της κοινωνίας μας. Χωρίς υπερβολή!

·Μίας κοινωνίας που ακόμα και στα υγιή κομμάτια της δεν έχει κάνει όσα απαιτούνται για να σταματήσει ο εφιάλτης των ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΩΝ μας.

·Μίας κοινωνίας που «συγκλονίζεται» κάθε φορά που μαθαίνει για ένα τραγικό συμβάν, αλλά το ξεπερνά μετά από λίγες ώρες (το πολύ ημέρες).

·Μίας κοινωνίας που συνεχίζει να εμπιστεύεται τους ανθρώπους που εδώ και χρόνια χύνουν κροκοδείλια δάκρυα είτε στον «υγρό τάφο του Αιγαίου» είτε στις δομές της Κόλασης όπου διαμένουν οι μετανάστες-πρόσφυγες (δε γράφουμε «φιλοξενούνται» γιατί πρόκειται για βασανιστήριο και όχι φιλοξενία), παρά το γεγονός ότι αυτοί οι άνθρωποι ευθύνονται για την κόλαση που έχει δημιουργηθεί!

·Μίας κοινωνίας που βαυκαλίζεται ότι είναι φιλόξενη και ανθρωπιστική, αλλά τα γεγονότα αποδεικνύουν το αντίθετο. Ίσως γιατί θυμάται ότι είναι φιλό-ξενη μόνο προς τους ξένους που έχουν… γερό πορτοφόλι και όχι προς τους κατατρεγμένους και τους κολασμένους της Γης που δεν ανεβάζουν τους τουριστικούς δείκτες…

Τελικά, η ευθύνη είναι ΟΛΩΝ μας. Δε μιλάμε για τους απάνθρωπους που σπεύδουν σε εμετικά σχόλια για τους θανάτους και τις συνθήκες διαβίωσης των προσφύγων και μεταναστών. Μιλάμε για όλους αυτούς τους «καλούς ανθρώπους», που μέσα τους νιώθουν την Αλληλεγγύη και την Ανθρωπιά, αλλά δεν την κάνουν πράξη… Που έχουν μάθει τελικά, είτε από φόβο, είτε από αδράνεια, να παρακολουθούν και να μην επεμβαίνουν ενώπιον οποιασδήποτε τραγικής κατάστασης.

Με λίγα λόγια μιλάμε για ΕΜΕΝΑ, ΕΣΕΝΑ, ΤΟ ΣΥΖΥΓΟ, ΤΟΝ ΑΔΕΡΦΟ, ΤΗ ΦΙΛΗ, ΤΗ ΣΥΝΑΔΕΛΦΙΣΣΑ :

ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΝΟΧΟΙ !

.

Ο εξαίρετος συνάδελφος Γιώργος Κολιός (που υπηρέτησε στο Σύνταγμα, την Αγγελοπούλου, το Γενικό Λογιστήριο, τη Διεύθυνση Οικονομικών Υπηρεσιών, την Πρέβεζα, το Κεντρικό, τη Διεύθυνση Γενικών Λειτουργιών και τη Διεύθυνση Υποστήριξης Πιστοδοτήσεων) είναι ένας άνθρωπος με βαθύτατες ευαισθησίες που τις αναδεικνύει και μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Το Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου, αμέσως μετά το σπαρακτικό θάνατο του μικρού Αφγανού στο χαρτόκουτο, δημοσίευσε το κάτωθι κείμενο που δυστυχώς αποδείχθηκε «προφητικό» καθώς χθες συνεχίστηκε η τραγωδία με το θάνατο της μητέρας και του μωρού στη φωτιά που εκδηλώθηκε στο χώρο της Μόριας, όπου αντί για 3.000 ανθρώπους που είναι οι δυνατότητες των δομών, διαμένουν στοιβαγμένοι 12.000!!! Και όταν βέβαια σε ένα χώρο τετραπλασιάζεται ο μέγιστος αριθμός ατόμων, είτε πρόκειται για φτωχούς κατατρεγμένους είτε για… καθηγητές πανεπιστημίου, οι τραγικές συνέπειες δε θα αργήσουν να ξεσπάσουν…

Το παιδί στο χαρτόκουτο

Το 1938, μετά τη Νύχτα των Κρυστάλλων στη ναζιστική Γερμανία, πολλοί εβραϊκοί σύνδεσμοι και άλλες οργανώσεις, υπό την ομπρέλα της μη θρησκευτικής οργάνωσης Movement for the Care of Children from Germany (αργότερα Refugee Children’s Movement), έστησαν την «Επιχείρηση Kindertransport» («Μεταφορά παιδιών» ή, καλύτερα, «Σώστε τα παιδιά»).

Πάνω από 10.000 παιδιά από Γερμανία, Αυστρία, Τσεχοσλοβακία και Πολωνία βρέθηκαν στη Μεγάλη Βρετανία και κάμποσα στις ΗΠΑ. Πιο τυχερά από την Αννα Φρανκ, τα παιδιά σώθηκαν. Οταν μεγάλωσαν, ευεργέτησαν τις οικογένειες αλλά και τις χώρες που τ’ ανάστησαν. Αυτός ο τρόπος έχει ξεχαστεί στην Ευρώπη του 2019.

Σήμερα, ο Ινδός Κάιλας Σατιάρτι (νομπελίστας Ειρήνης το 2014), σε πρόσφατο άρθρο του με τίτλο «Η προστασία των παιδιών, κλειδί της αειφορίας» δίνει αριθμούς: «Περί τα 50 εκατομμύρια παιδιά παγκοσμίως δεν έχουν ασφαλές καταφύγιο εξαιτίας της μεταναστευτικής και προσφυγικής κρίσης. Περί τα 152 εκατ. παιδιά είναι εργάτες. Περί τα 262 εκατ. παιδιά και νέοι δεν πηγαίνουν σχολείο. Σχεδόν 428 εκατ. παιδιά ηλικίας κάτω των δέκα ζουν σε συνθήκες φτώχειας…» Είναι αριθμοί, αλλά αθροίζονται στα παιδιά του κόσμου, μαζί με τα δικά μας παιδιά.

Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, από το 2010 έχει πενταπλασιαστεί ο αριθμός των ασυνόδευτων παιδιών που ταξιδεύουν, στο έλεος του παγκόσμιου trafficking, με προορισμό μια ασφαλή φωλιά. Τουλάχιστον 300 χιλιάδες ασυνόδευτα και αποκομμένα από την οικογένειά τους αναφέρθηκαν σε περίπου 80 χώρες το 2015 και το 2016, σε σύγκριση με τα 66.000 παιδιά το 2010 και το 2011.

Τι γίνεται με τα παιδιά; Γίνονται ατζέντες 10, 20 σημείων… πολλών βημάτων. Εξαγγελίες προστασίας των παιδιών, τερματισμού της κράτησής τους, για την εκπαίδευσή τους και την πρόσβασή τους στην υγεία και… λήψη μέτρων για την καταπολέμηση του ρατσιμού και της ξενοφοβίας. Υπογραφές, χειραψίες, φωτογραφίες. Α, και, ενδιαμέσως, γεύματα εργασίας.

Η πόζα του ανθρωπισμού ήταν παλιά στη διεθνή διπλωματία. «Πηγαίνουμε στις συνόδους και μιλάμε για θέματα παγκόσμιων δακρύων. Για να μη μας πουν αδιάφορους. Συνυπογράφουμε Χάρτες και Ατζέντες, για να μη μας πουν ανάλγητους». –Και μετά; «Ε, και μετά γυρίζουμε στις χώρες μας και αλλάζουμε πλευρό. Κάνουμε πως δεν τα βλέπουμε. Και, στο τέλος, δεν βλέπουμε ότι υπάρχουν περίπου 4.400 ασυνόδευτα παιδιά στην Ελλάδα» (Από στοιχεία του επικεφαλής της Υπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες, Φιλίπ Λεκλέρ).

Οι χριστιανοί της Ευρώπης, και αρκετοί καλοί άνθρωποι στην Ελλάδα, βλέπουν επίδοξους βομβιστές, δυνητικούς τρομοκράτες, φανατικούς ισλαμιστές, ορδές άπλυτων και μιαρών. Βλέπουν «μουσουλμανοποίηση». Δεν βλέπουν το πραγματικό. Δεν βλέπουν ότι είναι παιδιά∙ ότι χρειάζονται αγκαλιά, φαγάκι∙ ότι πρέπει να πάνε σχολείο∙ ότι έχουν ανάγκη τα άλλα παιδιά για να παίξουν, να μιλήσουν, να ζήσουν την παιδική τους ηλικία. Δεν βλέπουν τα παιδιά ως κλειδί για το δικό μας μέλλον. Δεν τα βλέπουν όπως οι δάσκαλοι και οι δασκάλες των Εξαρχείων: «Πασχίσαμε για να τα κάνουμε να νιώσουν άνετα και να χαμογελάσουν. Πασχίσαμε για τη συνύπαρξη. Θέλουμε τους μαθητές μας πίσω».

Αλλά, αν η κεντρική ιδέα είναι ο αποκλεισμός και το μάντρωμα του ανεπιθύμητου ξένου (που περιλαμβάνει και τα παιδιά του ξένου), τότε το αποτέλεσμα θα είναι η ανακύκλωση της φτώχειας, η αύξηση της εγκληματικότητας και η αποδοχή της μιλιταριστικής γλώσσας: «στρατόπεδο», «πόλεμος κατά…», «παρακολούθηση», «κατασταλτικός έλεγχος». Η άλλη, δύσκολη λύση ονομάζεται κοινωνική ενσωμάτωση: «ανάδοχη οικογένεια, αγκαλιά, σχολείο και, αύριο, συλλογική ανταπόδοση».

Είχαμε πει το 2015, μετά τον πνιγμό του 5χρονου Σύρου Αϊλάν Κουρντί –που το σωματάκι του είχε ξεβραστεί στην Αλικαρνασσό και η φωτογραφία του είχε συγκλονίσει την υφήλιο–, ότι δεν θέλουμε να ξαναζήσουμε τέτοια γεγονότα. Από το 2015 έως σήμερα, έχουμε ζήσει δεκάδες όμοια γεγονότα.

Το αποδεικνύει, τραγικά, ο θάνατος του 5χρονου Αφγανού, έξω από τη Μόρια. Δεν τον είδε ο οδηγός του φορτηγού και τον πάτησε με την όπισθεν, επειδή ο μικρός είχε τρυπώσει σε ένα χαρτόκουτο για να παίξει και, μάλλον, αποκοιμήθηκε.

Στη διάσκεψη κορυφής των Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη, 24-25 Σεπτεμβρίου, οι ηγέτες του κόσμου εξέτασαν την πρόοδο για τους 17 στόχους της αειφόρου ανάπτυξης του Οργανισμού. Ομως, έχασαν ξανά την πραγματικότητα. «Το παιδί στο χαρτόκουτο» έπρεπε να είναι το θέμα του δικού μας πρωθυπουργού. Θα έκανε την παγκόσμια διαφορά, όπως την έκανε η Σουηδή 16χρονη ακτιβίστρια για το κλίμα Γκρέτα Τούνμπεργκ.

Αλλά όχι. Ο Μάξιμος Χαρακόπουλος έκανε έκκληση για εμβάθυνση της συνεργασίας Europol-Frontex για την αποτελεσματικότερη διαχείριση των εξωτερικών συνόρων της Ε.Ε. Εντάξει, αλλά δεν άκουσα να κάνει έκκληση για τον τερματισμό του πολέμου. Ο Τραμπ έφυγε εσπευσμένα από τον ΟΗΕ και πήγε πίσω στην Ουάσινγκτον γιατί έχει καημούς με τη Νάνσι Πελόζι και ο πρωθυπουργός γύρισε πίσω με μια ωραία φωτογραφία χειραψίας με τον Ταγίπ Ερντογάν. Αυτές λέγονται «πολιτικές του χαλαζία» (άσπρο πέτρωμα, λευκό και εξαιρετικά σκληρό).

Του Θάνου Βασιλείου

Πηγή : efsyn.gr

Συνάδελφοι,

Σας ενημερώνουμε ότι σήμερα (Παρασκευή 27/9/19) οι δικαιούχοι χήρες-οι που συνταξιοδοτήθηκαν από 16/5/2016 και εντεύθεν, σύμφωνα με το Ν.4611/2019 από τις υπηρεσίες του ΕΦΚΑ έλαβαν με ξεχωριστή πίστωση – η οποία προηγήθηκε της τακτικής – τη διαφορά της σύνταξης ενός μήνα (του Οκτωβρίου). Σύμφωνα με τις πληροφορίες μας από το μηχανογραφικό σύστημα του ΕΦΚΑ , οι πιστώσεις των αναδρομικών για τους υπόλοιπους μήνες (δηλαδή από 27/5/19 έως και 30/9/19) θα γίνουν με τη σύνταξη του Νοεμβρίου, δηλαδή στα τέλη του Οκτωβρίου.

Σ.σ. Στο συνολικό ποσό βέβαια του τετραμήνου το οποίο θα λάβουν οι δικαιούχοι πιθανόν να υπάρξουν μικρές αποκλίσεις, λόγω της διαφοράς του φόρου. 

Ο νομικός, δημοσιογράφος, λάτρης της λογοτεχνίας και εκλεκτό μέλος της Ιονικής Οικογένειας, Μιχάλης Κωνσταντής, που συνεισφέρει τακτικά στην ανανέωση του ενδιαφέροντος και την ποικιλία της θεματολογίας της ιστοσελίδας μας, μας παρουσιάζει αυτήν τη φορά ένα από τα «μαύρα διαμάντια» της ελληνικής λογοτεχνίας, το σύντομο, αλλά και ορμητικά χειμαρρώδες, «Πεθαίνω σαν  χώρα» του συγγραφέα Δημήτρη Δημητριάδη.

Ο Μιχάλης, αιώνιος εραστής της λογοτεχνίας, σημειώνει ότι η δεύτερη ανάγνωση του βιβλίου από τον ίδιο -δεκαετίες μετά από την πρώτη- του γέννησε συναισθήματα θαυμασμού, όχι μόνο για τη διαχρονικότητά του, αλλά και την προφητική του φύση, καθώς 4 δεκαετίες μετά την έκδοσή του, ο τίτλος και το περιεχόμενο δημιουργούν αμέσως συνειρμική σύνδεση με το σήμερα. Διαβάζοντας όμως και το σπουδαίο κείμενο, το οποίο έχει μεταφερθεί επανειλημμένως στο θέατρο, δεν μπορεί κανείς να μη σταθεί στο «βίαιο» γλωσσικό του πλούτο που καλλιεργεί έναν παραληρηματικό συναισθηματισμό, ο οποίος δένει απόλυτα με το δυστυχώς πάντα επίκαιρο μήνυμα της σήψης και της παρακμής -αν όχι του θανάτου- της χώρας μας:

.                                        

Ο συνάδελφος Μιχάλης Κωνσταντής

«ΠΕΘΑΙΝΩ ΣΑΝ ΧΩΡΑ»

Ένα μικρό βιβλιαράκι μόλις 48 σελίδων. «Πεθαίνω σαν χώρα» είναι ο τίτλος του και συγγραφέας του βιβλίου ο Δημήτρης Δημητριάδης. Το διάβασα ως πρωτοετής φοιτητής, όταν ακόμη δεν είχα στην «φαρέτρα» μου τα απαραίτητα εκείνα εχέγγυα που απαιτούνταν για την αποκωδικοποίησή του.

Η οραματική και βίαιη γραφή του Δημητριάδη δανείζεται από όλα τα στρώματα της ελληνικής γλώσσας. Με ένα ενδόμυχο ξέσπασμα, στα όρια της εξομολόγησης, δημιουργεί μία ανεπανάληπτη λογοτεχνική αλχημεία. Όπου η υπέρμετρη βαρβαρότητα συμβαδίζει με την υπερβατικότητα,. Όπου η παθολογία του εμφυλίου αντικατοπτρίζεται στους αρχαίους πολέμους. Όπου η ανθρωποκτονία, ο εξευτελισμός, η χλεύη, ο βιασμός συμμειγνύονται με την προσευχή, και την αγριότητα της μοναξιάς. Ένα παραισθησιογενές σύμπαν που αφηγείται, σαν ένας εφιάλτης εν εγρηγόρσει, την σφοδρή εκτόξευση ενός εθνικού υποσυνειδήτου προς το μηδέν. Ένα «πάθος» κατακλυσμένο από την σκιά της Ιστορίας, όπου μόνον η ομορφιά και ο πόθος της γραφής σώζουν από τη φρίκη. Ο Δημητριάδης είναι ο ποιητής του ασυμφιλίωτου.

Σε μια χώρα όπου σχεδόν διαχρονικά οι ποικιλώνυμοι κηφήνες κατέλαβαν την κυψέλη και ρούφηξαν όλο το μέλι της, μέχρι να οδηγήσουν το μελίσσι σε αφανισμό. Σε μια χώρα όπου πολλοί έκαναν πολιτικές καριέρες κουβαλώντας βαριά ονοματεπώνυμα και όπου ο πολιτικός νεποτισμός βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη, ήταν πασιφανές ότι επίκειται τσουνάμι. Και φυσικά, όσοι σπέρνουν θύελλες θερίζουν αργά ή γρήγορα καταιγίδες.

Δυστυχώς, η κατάσταση της χώρας μας όλα τα τελευταία χρόνια παραπέμπει στο τίτλο του σημαντικού για τη νεοελληνική γραμματεία βιβλίου του Δημητριάδη, όπως και πολλά απ’ όσα συνιστούν την προσέγγιση του μεγάλου αυτού συγγραφέα, που η χώρα του, από μικρή σχετική ηλικία, τον εξοβέλισε στην Εσπερία. Ας μαγευτούμε κι ας προβληματιστούμε λίγο, από ένα μικρό απόσπασμα του βιβλίου:

« (…) «Μισώ αυτή τη χώρα. Μου έφαγε τα σπλάχνα. Γράφω σ’ εσένα γιατί μαζί ποθήσαμε να είναι γόνιμα αυτά τα σπλάχνα, κι αυτός ο πόθος μας ένωσε νύχτες και νύχτες… και σ’ άλλες ώρες της μέρας, όταν ξαφνικά γινόταν ένα θαύμα και ξεχνούσαμε τον τρόμο που έτρεχε στους δρόμους καθώς μες στις φλέβες μας… τα εφιαλτικά δελτία ειδήσεων που μας εμπόδιζαν ακόμα και να κοιταζόμαστε… διαβασμένα από θεότρελους εκφωνητές… τα ουρλιαχτά που σκέπαζαν ακόμα και τις σειρήνες των ασθενοφόρων… Ποτέ δε θα το πίστευα πως η ανθρώπινη φωνή μπορεί να φτάσει σε τέτοια ύψη… να είναι τόσο απύθμενη… να προκαλεί τόση αναστάτωση με την επιβολή της… Τέλος πάντων, ποτέ δε συνήθισα τους ανθρώπους αλλ’ αυτό είναι μια άλλη μου αναπηρία. Βιάζομαι τώρα να σου πω μερικά πράγματα κι αυτά τα λόγια θα είναι και τα τελευταία που θα ’χεις από μένα. Μισώ αυτή τη χώρα. Μου έφαγε τα σπλάχνα. Μου τα ’φαγε. Τη μισώ. Ναι, τη μισώ, τη μισώ. Δεν μπορεί μια γυναίκα να ζήσει με τέτοια σπλάχνα μέσα της. Όσο το σκέφτομαι, μου ʼρχεται να ξεράσω τον ίδιο τον εαυτό μου. Νιώθω σαν ξέρασμα. Μπορεί και να ʼμαι. Μια γυναίκα… δεν είναι σα μια χώρα που αξιοποιεί τα ερείπιά της, τους τάφους της… που τα ξεπουλάει όλα για εθνικό συνάλλαγμα… ζώντας απʼ αυτά. Εγώ δε θέλω να ʼμαι χώρα. Δεν είμαι χώρα. Δε θέλω να είμʼ αυτή η χώρα. Αυτή η χώρα είναι νεκρόφιλη, γεροντόφιλη, κοπρολάγνα, σοδομίστρια, πουτάνα, μαστροπός και φόνισσα. Εγώ θέλω να είμαι η ζωή, θέλω να ζήσω, θα ʼθελα να ζήσω, θα ʼθελα να μπορούσα να ζήσω, θα ʼμουν ευτυχισμένη τώρα αν ήθελα να ζήσω… όμως αυτή η χώρα δε μʼ αφήνει να το θέλω, δε μʼ αφήνει να είμαι η ζωή, να δίνω τη ζωή. Έχει φάει σαν καρκίνος τα βυζιά μου, τα μυαλά μου, τα έντερά μου, έχει κατεβάσει όλες της τις πέτρες στα νεφρά μου και τα ʼχει ρημάξει, έχει μαγαρίσει όλες τις πηγές απʼ όπου θα ʼτρεχε το γάλα μου, έχει μαζέψει όλο της το χώμα μες στις φλέβες μου και μου ʼχει σαπίσει το αίμα, έχει κάτσει όλη πάνω στην καρδιά μου και την έχει κουρελιάσει απʼ τα εμφράγματα και τις εμβολές, κάθε θεσμός της κι ένα έμφραγμα, κάθε νόμος της και μια εμβολή, τα ήθη της μου ʼχουν σμπαραλιάσει τα πνευμόνια, η ιστορία της με κάνει να τρέμω συνεχώς ολόκληρη σα να έχω προσβληθεί από την πάρκινσον, ο πολιτισμός της μʼ έχει ξεπατώσει, μʼ έχει ξεθεώσει, δεν πάει άλλο, η θέση της η γεωγραφική είναι το άσθμα μου, ολόκληρο το σχήμα της άλλοτε απλώνεται πάνω στο σώμα μου σα γιγαντιαίος έρπης ζωστήρ και με τρελαίνει… κι άλλοτε παίρνει τη μορφή τσουγκράνας και μπήγεται στα μάτια μου, τεράστιας βελόνας και μου τρυπάει το κρανίο, βράχου ολόκληρου που κρέμεται από την άκρη των μαλλιών μου και με παρασέρνει σε μια θάλασσα πικρών δακρύων… κι όλο νιώθω στον τράχηλό μου το ζυγό της κι όλο δένει τη γλώσσα μου το τραύλισμά της κι όλο μου φέρνει κρύα ρίγη η χυδαιότητά της… η προσήλωσή της στα φαντάσματά της, οι υπεκφυγές της, οι αντιγραφές της, τα φρακαρισμένα της μυαλά, τα πτώματά της, τα κιβούρια της, τα εγκλήματά της… Αυτή η χώρα είναι το χτικιό μας. Θα μας πεθάνει, θα μας ξεκάνει. Πώς θα γλιτώσουμε; Μας πίνει το αίμα, μας το πίνει. Δε μʼ αφήνει πια ούτε να κοιμηθώ, μου έχει κλέψει και τον ύπνο. Πώς θα ζήσω χωρίς ύπνο; Δε θα ζήσουμε… όλο το σπέρμα όλων των αντρών της γης δε θα μπορούσε να ζωντανέψει εκείνη την κόχη του κορμιού μου απʼ όπου ξεκινάει η ανθρώπινη ζωή… Έχεις αδειάσει όλη τη ζωή σου μέσα μου αλλά μʼ έχεις αφήσει χωρίς ζωή… Κι εσύ δεν μπορείς. Μʼ έχεις σπείρει μα ο σπόρος σου δεν πρόκειται ποτέ να πιάσει, δεν μπορεί πια ο σπόρος σας να πιάσει… δε θα ξαναβγεί ποτέ πια ζωή από μέσα μας…

(…) Μας τα πήρε όλʼ αυτή… Τι θα μείνει όμως απʼ αυτήν χωρίς εμάς; Τι θα είνʼ αυτή όταν δεν θα ʼχει μείνει τίποτʼ από μας;… Το χώμα της έχει πάρει το σχήμα μου… Το σώμα μου έχει πια τις διαστάσεις της… Έχω μέσα μου τη μοίρα της… Πεθαίνω σα χώρα (…)».

Διάβασα ξανά, (θα έλεγα πως το «ρούφηξα»), αυτό το πεζογράφημα -«σχεδίασμα μυθιστορήματος» όπως το χαρακτηρίζει ο συγγραφέας του. Δημοσιεύτηκε πρώτη φορά το 1978 σʼ ένα περιοδικό και το 1979 σε βιβλίο, το οποίο έχει σημειώσει έκτοτε απανωτές εκδόσεις. Αν κι έχουν περάσει 31 χρόνια από τότε, εξακολουθεί να είναι επίκαιρο όσο ποτέ. Είμαι βέβαιος ότι δεν θα πάψει να ισχύει τούτο το χαρακτηριστικό γνώρισμά του, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Ο λόγος του είναι καίριος και διαχρονικός.

Το «Πεθαίνω σα χώρα» του Δημήτρη Δημητριάδη ανήκει στα ελάχιστα εμβληματικά κείμενα της λογοτεχνίας μας, ενώ από μιαν άποψη μπορεί να συγκριθεί και με «Το κιβώτιο» του Άρη Αλεξάνδρου. Ανήκει στα συγκλονιστικά εκείνα έργα, όπου η Λογοτεχνία παύει να είναι «λογοτεχνία», ένα ασυνήθιστο και δυσθεώρητο κατόρθωμα. Επιπλέον ανήκει στη σπάνια κατηγορία των «προφητικών» κειμένων. Εκτός από την πρώιμη αναφορά στα εφιαλτικά δελτία ειδήσεων και τους μουρλούς εκφωνητές των, σημαντικό είναι και το εξής απόσπασμα: «Η κατοχή κράτησε πράγματι πολλούς αιώνες. Όσο χρειαζόταν για να εξαφανιστεί το παραδοσιακό εκτόπισμα της χώρας και να συγχωνευτεί αυτή μες στο ευρύτατο κοσμοδιάγραμμα που κάλυπτε πια όλη την υδρόγειο».

Το κύριο και μεγαλύτερο μέρος του σύντομου σε έκταση πεζογραφήματος είναι αφηγηματικό. Εξιστορούνται τα ποικίλα πάθη και τα δεινά μιας χώρας σε κατάσταση κρίσης και κατάρρευσης -όχι μόνον από εξωτερικούς λόγους αλλά, κυρίως, εξαιτίας της εσωτερικής διαφθοράς και σήψης που επικρατεί σε όλα τα επίπεδα. Η εξαίρετη, μακροπερίοδη και συχνά διακοπτόμενη από αποσιωπητικά, αφήγηση καταλήγει στον ορμητικό, βίαιο και απελπισμένο γυναικείο μονόλογο που παραθέσαμε παραπάνω.

Η ιστορία της λογοτεχνίας σηματοδοτείται, κατά καιρούς, από κάποια μοναχικά έργα, που μία τελειότητα στην έκφραση της απελπισίας ή της φρίκης τα κάνει να λάμπουν σαν μαύρα διαμάντια. Το «Πεθαίνω σαν χώρα» ανήκει σ’ αυτήν την εντυπωσιακή οικογένεια. Γίνεται να βυθιστούμε πιο βαθιά απ’ όσο αυτό το βιβλίο στα έγκατα του ανθρώπου;

Ο φυσικός και πνευματικός θάνατος μιας ηττημένης χώρας αποτελεί εδώ την προσωποποίηση ενός άλλου θανάτου πιο ριζικού, εκείνου όλων των ανθρώπινων αξιών και του ίδιου του ανθρώπου. Δεν μας δίνεται καν η παρηγοριά να ελπίζουμε σ’ έναν καλύτερο μελλοντικό κόσμο, μ’ αυτήν την εσαεί στείρα ανθρωπότητα όπου οι γυναίκες δεν μπορούν πλέον να τεκνοποιήσουν.

Αν υπάρχει ένας ήρωας σ’ αυτό το φαινομενικώς δίχως κεντρικό πρόσωπο βιβλίο, αυτός είναι χωρίς αμφιβολία η γλώσσα, οι λέξεις, που εδώ εξαίρεται η ισχύς τους, εφόσον είναι ικανές «να κάψουν για πάντα τη γλώσσα». Και πιο συγκεκριμένα την ελληνική γλώσσα, της οποίας βλέπουμε να παρελαύνουν, καθώς πάνω σε πλημμυρισμένο ποτάμι, συντρίμμια αποσπασμένα από ολόκληρη την ιστορία της, από όλες τις κλίμακές της. Δίχως να γνωρίζουμε εάν όντως πρόκειται, όπως το αναγγέλλει το κείμενο, για ένα ύστατο πυροτέχνημα, ή αντιθέτως, για μία επίδειξη ανανεωμένης αφθονίας και ζωής.

Δυστυχώς είναι πάρα πολλά αυτά που μας πληγώνουν ως χώρα. Γιατί μπορεί να βροντοφωνάζουμε με περισσή έπαρση σε κάθε ευκαιρία ότι «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει», αλλά η χώρα μας είναι από καιρό νεκρή. Τουλάχιστον, έτσι όπως ορίζει ο Δημητριάδης αυτόν τον θάνατο, στο διαχρονικά επίκαιρο για την Ελλάδα μανιφέστο του, το «Πεθαίνω σαν χώρα».

Μιχάλης Κωνσταντής

Οι αγαπητοί συνάδελφοι Κώστας & Σόνια

Πριν από περίπου ένα χρόνο σας είχαμε ενημερώσει για το πρώτο εγγονάκι του συνάδελφου Κώστα Κούβαρη (που είχε υπηρετήσει στη Διεύθυνση Οργάνωσης, στη Μηχανογράφηση, στην Ιονοκάρτα, στο Κερατσίνι, στον Κορυδαλλό, στη Μύκονο, στην Αίγινα, στη Νίκαια και στην Καλλιθέα) και της συζύγου του επίσης συναδέλφισσας Σόνιας Παπαδάκη-Κούβαρη (που είχε υπηρετήσει στη Διεύθυνση Οργάνωσης και στη Διεύθυνση Πίστεως), που τους χάρισε ο πρωτότοκος γιος τους Γιώργος και η σύζυγός του Χριστίνα.

Ο Γιώργος – που επίσης είναι πνευματικό τέκνο του συνάδελφου Γιάννη Χρυσικού – δεν άργησε να επεκτείνει κι άλλο την οικογένεια Κούβαρη, αφού έφεραν στον κόσμο και ένα υπέροχο κοριτσάκι!

Εκ μέρους της Ιονικής Οικογένειας ευχόμαστε να είναι υγιές και ευτυχισμένο, στους γονείς κουράγιο για να το μεγαλώσουν και να το καμαρώσουν και στον Κώστα και τη Σόνια να μη σταματήσουν την επέκταση της οικογένειάς τους!

Συνάδελφοι,

Όπως ήταν αναμενόμενο, η ανακοίνωση της εκδρομής του Συλλόγου μας στη Βόρειο Ιταλία προκάλεσε κύμα αιτήσεων συμμετοχής, με αποτέλεσμα οι θέσεις να καλυφθούν απνευστί! Έχουμε τονίσει επανειλημμένως ότι οι θέσεις στις εκδρομές μας για ανυπέρβλητους πρακτικούς λόγους είναι περιορισμένες και επομένως οι ενδιαφερόμενοι θα πρέπει πάντοτε να είναι σε εγρήγορση για να προλαβαίνουν να κλείνουν θέση. Δυστυχώς και αυτήν τη φορά υπήρξαν πολλοί συνάδελφοί μας που δεν κατάφεραν να κλείσουν θέση, αφού οι 60 θέσεις του πούλμαν δεν ήταν αρκετές για να καλύψουν το σύνολο των ενδιαφερομένων.

Ωστόσο, δε συντρέχει λόγος απογοήτευσης, αφού η Επιτροπή Πολιτισμού και Ψυχαγωγίας του Συλλόγου μας συνεχίζει ακάθεκτη και σύντομα θα ανακοινώσει τις επόμενες δραστηριότητες και εκδρομές της. Μάλιστα, είναι σίγουρο ότι η ΙΟΝΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ θα εκδράμει εκ νέου σε μοναδικούς προορισμούς στο εξωτερικό, επομένως θα έχετε την ευκαιρία να συμμετάσχετε σύντομα στο μεγάλο Ιονικό καραβάνι…

Σας γνωρίζουμε επίσης ότι στην εκδρομή μας στη Βόρειο Ιταλία θα συμμετάσχουν και οι δύο… λαϊκοί βάρδοι της Ιονικής, οι συνάδελφοι Πλούταρχος Κούσουλας και Ιπποκράτης Ξυλάς και επομένως καταλαβαίνετε ότι η εκδρομή μας θα συνοδευτεί από έναν… καλλιτεχνικό τόνο, με σκοπό να αφήσουμε το στίγμα μας στις πόλεις που θα μας φιλοξενήσουν.

Επιπλέον, οι υπεύθυνοι του Συλλόγου μας έχουν προετοιμαστεί για να παρουσιάσουν νέες εκπλήξεις στους συμμετέχοντες τόσο για την εν πλω μεταφορά μας στην Ιταλία, όσο και για το υπόλοιπο κομμάτι της εκδρομής. Φιλοδοξία μας είναι η εκδρομή αυτή να πλησιάσει και να ξεπεράσει ει δυνατόν την πρώτη, ονειρική εκδρομή που είχαμε κάνει στα Βαλκάνια και την αξέχαστη εκδρομή του Συλλόγου μας το Πάσχα στην Κέρκυρα.

Συνάδελφοι,

Όπως γνωρίζετε, την Παρασκευή 20/9/2019 έληξε το πρόγραμμα εθελουσίας εξόδου που είχε ανακοινώσει η τράπεζα. Όπως επιβεβαιώνεται από διευθυντικά στελέχη της τράπεζας, ο στόχος που είχε τεθεί υπερκαλύφθηκε κατά πολύ από τις αιτήσεις που κατατέθηκαν εμπρόθεσμα και κάποιες από αυτές πιθανότατα δεν θα γίνουν αποδεκτές, αναδεικνύοντας βέβαια τις αντιφάσεις και την απουσία σωστού σχεδιασμού από τα αρμόδια στελέχη της τράπεζας, αφού βέβαια για έναν εργαζόμενο που υπέβαλε αίτηση συμμετοχής στο πρόγραμμα η οποία δε θα γίνει δεκτή, είναι λογικό αυτή η εξέλιξη να επηρεάσει την αρμονική λειτουργία της εργασίας του.

Παρ’ όλα αυτά, σύμφωνα με καταγγελίες μελών του Συλλόγου μας και άλλων συναδέλφων, η διοίκηση άσκησε και αυτή τη φορά πιέσεις σε εργαζόμενους, που δεν δήλωσαν συμμετοχή στο πρόγραμμα, προκειμένου να αποχωρήσουν με την εθελούσια έξοδο, στοχεύοντας επιλεκτικά όσους τόλμησαν να προσφύγουν δικαστικώς (ακόμη και αν δικαιώθηκαν), εργαζόμενους που αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας/αναπηρίας (οι ίδιοι ή μέλη της οικογένειάς τους – τους λεγόμενους «αδύναμους κρίκους») και εργαζόμενους μεγαλύτερης ηλικίας.

Προφανώς, αυτή είναι η έννοια της «εθελουσίας» εξόδου σύμφωνα με την τράπεζα, αλλά η αλήθεια είναι ότι εθελούσια έξοδος υπό αφόρητες πιέσεις ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ!

 .

Βέβαια, δεν… πέφτουμε και από τα σύννεφα, αφού δεν είναι η πρώτη φορά που η τράπεζα χρησιμοποιεί τέτοιους μεθόδους και δυστυχώς πιστεύουμε ότι δε θα είναι και η τελευταία. Ωστόσο, να είστε σίγουροι ότι ο Σύλλογός μας θα συνεχίσει να στέκεται στο πλευρό όλων των μελών του και των συναδέλφων και σε καμία περίπτωση δε θα αφήσουμε να περάσουν οι απαράδεκτες τακτικές κάθε είδους πιέσεων υπό το πέπλο του προγράμματος της εθελουσίας εξόδου.

Καλούμε τους συναδέλφους που αντιμετωπίζουν προβλήματα και δέχονται πιέσεις, να απευθυνθούν στο Σύλλογό μας ώστε να νιώσουν αρχικά ότι δεν είναι μόνοι και εν συνεχεία, συντονισμένα να ανατρέψουμε τα απαράδεκτα φαινόμενα που επικρατούν στην τράπεζα.

Συνάδελφοι,

Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, η Διευθύντρια Ανθρώπινου Δυναμικού κ. Πηνελόπη Κονιδάρη αποχωρεί από την τράπεζα στις 31/12/19. Ο Σύλλογός μας έχει στηλιτεύσει επανειλημμένως τη λειτουργία και την πρακτική της, αφού σε πλήρη αναντιστοιχία με το θεσμικό της ρόλο, η παρουσία της δεν κατάφερε σε καμία περίπτωση να εμπεδώσει κλίμα αξιοκρατίας και αξιοποίησης του Ανθρώπινου Δυναμικού της τράπεζας.

Η απώλειά της όχι μόνο δε θα αποτελέσει πλήγμα για την τράπεζα, αλλά σύμφωνα με πληροφορίες, η τράπεζα προσανατολίζεται στην τοποθέτηση σε αυτήν τη νευραλγική θέση ενός στελέχους που δε θα προέρχεται από την τράπεζα. Αν αυτή η επιλογή γίνει με ορθολογικά κριτήρια με στόχευση στην καλύτερη αξιοποίηση του Ανθρώπινου Δυναμικού της τράπεζας και την καλλιέργεια ενός καλύτερου εργασιακού περιβάλλοντος για τους εργαζομένους, τότε ίσως το νέο στέλεχος να κατορθώσει να διαμορφώσει μία σχέση εμπιστοσύνης με τους εργαζομένους και να δώσει έναν άλλο αέρα στη διαχείριση του Ανθρώπινου Δυναμικού της τράπεζας.

Συνάδελφοι,

Έχουμε επισημάνει ότι οι εξελίξεις στον τραπεζικό τομέα θα είναι ραγδαίες το επόμενο διάστημα αφού είναι πολύ πιθανό να οδηγηθούμε σε μία διαδικασία συγχωνεύσεων και αναδιαρθρώσεων, γιατί με αυτόν τον τρόπο εκτιμάται ότι μπορεί να ξεπεραστεί το τεράστιο πρόβλημα των κόκκινων δανείων. Αυτές οι εξελίξεις δε θα αφήσουν ανεπηρέαστα και τα διευθυντικά στελέχη και θα γίνουμε μάρτυρες αρκετών ανακατατάξεων.

Δυστυχώς βέβαια, οι συνεχείς αναδιαρθρώσεις και συγχωνεύσεις συνοδεύονται από τη διαρκή ποσοτική και ποιοτική υποβάθμιση του επαγγέλματος των τραπεζοϋπαλλήλων, έχοντας επιφέρει ένα τεράστιο πλήγμα στον κλάδο μας. Το χειρότερο όλων είναι ότι πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, ο συνδικαλισμός έχει εναγκαλιστεί με την εργοδοσία, έχοντας αφήσει έκθετους τους εργαζομένους στα απανωτά χτυπήματα που δέχονται τα τελευταία χρόνια, οδηγώντας τους στο φόβο, την απόγνωση και εν τέλει την αποδοχή της υποβάθμισής τους. Ας ελπίσουμε ότι τα επόμενα χρόνια, μέσα και από τις δύσκολες αυτές καταστάσεις, θα σφυρηλατηθούν συνειδήσεις και θα εμφανιστεί μία νέα γενιά συνδικαλιστών, ικανών και πρόθυμων να θέσουν ανάχωμα στην καταστροφική πορεία του τραπεζοϋπαλληλικού κλάδου.

Συνάδελφοι,

Πολλοί θα ενημερωθήκατε για την πρόσφατη απόφαση του Ελεγκτικού Συνεδρίου για την επιστροφή αναδρομικών λόγω αντισυνταγματικότητας της κράτησης της εισφοράς αλληλεγγύης από δημοσίους υπαλλήλους από το 2017 και εντεύθεν.

Λόγω της ασάφειας και της άγνοιας που επικρατούν στα περισσότερα ΜΜΕ και τους δημοσιογράφους, αυτή η απόφαση δημιούργησε σύγχυση σε πολλούς συναδέλφους μας που επικοινωνούν με το Σύλλογό μας.

Μετά από επικοινωνία με το νομικό μας συνεργάτη δρ. Απόστολο Παπακωνσταντίνου που έχει αναλάβει τις ομαδικές αγωγές των διεκδικήσεών μας των μνημονιακών περικοπών, της εισφοράς αλληλεγγύης και των δώρων Πάσχα, Χριστουγέννων και του επιδόματος αδείας, σας τονίζουμε ότι η ως άνω απόφαση του Ελεγκτικού Συνεδρίου αφορά αποκλειστικά τους συνταξιούχους του δημοσίου και δεν έχει σχέση με τις δικές μας διεκδικήσεις που θα κριθούν στο Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ).

Ωστόσο, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι η εν λόγω απόφαση δημιουργεί μία ευνοϊκή προοπτική για ενδεχόμενη θετική έκβαση και των δικών μας διεκδικήσεων στο ΣτΕ.

Σε κάθε περίπτωση, από τον Απρίλιο έχει ήδη ξεκινήσει η εκδίκαση των ομαδικών αγωγών για τις μνημονιακές περικοπές από το συνεργάτη μας δρ. Απόστολο Παπακωνσταντίνου και συνεχίζονται και το επόμενο διάστημα.

Γνωρίζετε ότι ο Σύλλογός μας χειρίζεται τα θέματα νομικών διεκδικήσεων με απόλυτη σοβαρότητα και υπευθυνότητα και σε αντίθεση με όσους σπεύδουν χάριν εντυπώσεων να ανακοινώσουν ειδήσεις που δεν είναι διασταυρωμένες, εμείς δεν πρόκειται ποτέ να προκαταλάβουμε την εξέλιξη των υποθέσεων, ούτε να κάνουμε ανεύθυνα εκτιμήσεις, χωρίς προηγουμένως να έχουμε απτές αποφάσεις δικαστηρίων στα χέρια μας.

Για έγκυρη ενημέρωσή σας για όλα τα θέματα που σας αφορούν να παραμένετε πάντα συντονισμένοι στην ιστοσελίδα μας.

Συνάδελφοι,

Από ό,τι φαίνεται η νέα κυβέρνηση που ανήλθε στην εξουσία ευαγγελιζόμενη να «μην αφήσει το πόδι από το γκάζι της ανάπτυξης», είχε ως πραγματικό σκοπό να μη βάλει φρένο στις αδηφάγες ορέξεις των εργοδοτών… Δεν έμαθαν από τη μία δεκαετία των μνημονίων ότι η ανάπτυξη δεν έρχεται με τη αποδυνάμωση της πραγματικής οικονομίας και την αποστράγγιση των πορτοφολιών των λαϊκών στρωμάτων…

Δεν έχει συμπληρωθεί ούτε ένα τρίμηνο που ανέλαβαν τα ηνία της χώρας και στο λεγόμενο «αναπτυξιακό» νομοσχέδιο προωθείται σειρά αντεργατικών ρυθμίσεων, ως συνέχεια των μνημονιακών νόμων παρά το γεγονός ότι υποτιθέμενα βγήκαμε από τα μνημόνια, για την περαιτέρω απορρύθμιση και αποσάθρωση των εργασιακών σχέσεων υπέρ των εργοδοτών.

 .

Το νομοσχέδιο που επιχειρούν να περάσουν έχει «λίγο από όλα»:

– Στο στόχαστρό τους τίθεται η αποδυνάμωση των κλαδικών συμβάσεων με την εισαγωγή πλείστων εξαιρέσεων, με την υποβάθμισή τους σε σχέση με τοπικές ή επιχειρησιακές συμβάσεις και τη συνάρτησή τους με την οικονομική κατάσταση και την «ανταγωνιστικότητα» (όρος που χρησιμοποιείται παραδοσιακά με «ύποπτο» τρόπο) των επιχειρήσεων. Σε περίπτωση που περάσει αυτός ο νόμος, ούτε που τολμούμε να σκεφτούμε πόσες επιχειρήσεις θα βρουν πρόσφορο πεδίο να δηλώνουν οικονομική δυσχέρεια για να διαλύσουν κάθε κατακτημένο εργασιακό δικαίωμα…

– Υπονομεύει το θεσμό της διαιτησίας αφού το νομοσχέδιο περιλαμβάνει σωρεία προϋποθέσεων που την καθιστούν πρακτικά αδύνατη, με κυρίαρχη τη διάταξη της προϋπόθεσης η συλλογική διαφορά να αφορά, γενικά κι αόριστα, επιχειρήσεις δημόσιου χαρακτήρα ή κοινής ωφέλειας. Οτιδήποτε άλλο μπορεί να κριθεί ότι δεν είναι ζωτικής σημασίας και επομένως εξοβελίζεται από το πλαίσιο της διαιτησίας…

– Επιτίθεται περαιτέρω στα συνδικαλιστικά δικαιώματα και τη συνδικαλιστική διαδικασία, συνεχίζοντας το σχέδιο πάταξης όσων έχουν απομείνει να αντιστέκονται και να αγωνίζονται για τα εργασιακά δικαιώματα.

– Υποτίθεται ότι ρυθμίζει το πλαίσιο των εργαζομένων μερικής απασχόλησης, ενώ στην πραγματικότητα με την υποβάθμιση του ΣΕΠΕ συγκαλυμμένα προσφέρει ένα ακόμα δώρο στους εργοδότες οι οποίοι στην πράξη μπορούν να δηλώνουν ελεύθερα τα ωράρια των εργαζομένων κατά το δοκούν…

– Οι δήθεν ρυθμίσεις για τις ατομικές εργασιακές σχέσεις και την αντιμετώπιση της αδήλωτης εργασίας δεν μπορούν να εξαπατήσουν κανέναν…

 .

Όλα αυτά συνάδελφοι αποτελούν ένα ακόμα χτύπημα στα εργασιακά δικαιώματα και αφορούν απ’ευθείας και τους τραπεζοϋπαλλήλους. Ο κλάδος μας πλέον κυριαρχείται από «ενοικιαζόμενους» εργαζόμενους «ευέλικτης» απασχόλησης, με την ΟΤΟΕ να τηρεί σιγή ιχθύος, επιβεβαιώνοντας την εναγκαλισμό της με την εργοδοσία. Η εθιμοτυπική συμμετοχή της στην απεργία δεν μπορεί να ρίξει στάχτη στα μάτια.

 .

Συνάδελφοι,

Δεν τρέφουμε αυταπάτες ότι η «ανάπτυξη» που προσδοκούν και σχεδιάζουν θα έχει νικητές και χαμένους. Και οι χαμένοι θα είναι τα πλατιά λαϊκά στρώματα που θα υποφέρουν ακόμα περισσότερο για να αυξηθεί η κερδοφορία των εργοδοτών. Όμως, όπως έχει ήδη αποδειχθεί, αυτού του είδους η «ανάπτυξη» δεν είναι μόνο άδικη, αλλά και ατελέσφορη!

Η αντίδρασή μας πρέπει να είναι μαζική, οργανωμένη και δυναμική!

Μέσα στο γενικευμένο κλίμα απαξίωσης του συνδικαλισμού, υπάρχουν ακόμα συνδικαλιστικά σωματεία που δεν πάνε χέρι-χέρι με τους εργοδότες. Που το καθένα από το δικό του μετερίζι αγωνίζεται για να βάλει φρένο στις ακραίες νεοφιλελεύθερες επιδιώξεις τους για να ξημερώσει ένα καλύτερο μέλλον για τους εργαζόμενους.

Μία απεργιακή κινητοποίηση δε θα κάνει θαύματα, αλλά μπορεί η σημερινή απεργία να γίνει το εφαλτήριο για την περαιτέρω ενασχόληση και οργάνωση για τη δημιουργία ενός μαζικού λαϊκού κινήματος που θα τους σταματήσει!

Απευθύνουμε έκκληση συμμετοχής στη σημερινή απεργιακή κινητοποίηση για λόγους συνέπειας, αρχής, ζύμωσης με την αγωνιστική δράση και επομένως ελπίδας για ένα καλύτερο μέλλον..

.

Η ΙΟΝΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ και ο ΣΥΙΛΤΕ συντάσσονται με το εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα, συμμετέχουν στη σημερινή απεργία και σε όλες τις κατά τόπους συγκεντρώσεις διεκδικώντας αξιοπρέπεια στους χώρους εργασίας, στα εργασιακά, ασφαλιστικά και κοινωνικά μας δικαιώματα.

.

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ

ΤΡΙΤΗ, 24 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

Ο κ. Κολλάτος μας εξαναγκάζει διαρκώς να επικαλούμαστε τη γνωστή ρήση του Αϊνστάιν…

Είναι εμφανές πλέον ότι οι απανωτές δικαστικές πανωλεθρίες του έχουν προκαλέσει πανικό και οι αποσπασματικές του κινήσεις πυκνώνουν επικίνδυνα! Εν ολίγοις, έχει χάσει τον μπούσουλα…

Η αντίδρασή του είναι, ως είθισται, τα ψεύδη και οι συκοφαντίες, αφού μόνο αυτά του απέμειναν για να αμυνθεί, αλλά προφανώς δεν αντιλαμβάνεται ότι με αυτόν τον τρόπο η θέση του γίνεται ακόμα πιο δυσχερής και τα αδιέξοδά του ακόμα μεγαλύτερα.

Σε σημερινό δημοσίευμά του ο κ. Κολλάτος ΨΕΥΔΟΤΑΝ απροκάλυπτα, συνειδητά και σκοπίμως για να δημιουργήσει εντυπώσεις.

Στη σημερινή αναίρεση του ΤΑΠΙΛΤ-ΑΤ ενώπιον του Άρειου Πάγου κατά των αναδρομικών των συνταξιούχων μας που αναβλήθηκε έπειτα από αίτημα των δικηγόρων του ΤΑΠΙΛΤ-ΑΤ και παρά το γεγονός ότι είδε και ο ίδιος και ο δικηγόρος του την πληρεξούσια δικηγόρο της ΙΟΝΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ κ. Αγγελική Καίσαρη, η οποία δήλωσε την παράσταση της ΙΟΝΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ στη δίκη, αρχικά το απέκρυψε για να δημιουργήσει εντυπώσεις:

Η ΙΟΝΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ βέβαια δεν ακύρωσε την παρέμβασή της και σήμερα παραστάθηκε στον Άρειο Πάγο εκπροσωπούμενη από την πληρεξούσια δικηγόρο της, όπως προβλέπει η δικονομία. Όσο για το σχόλιο για «το ακριβό παράβολο του Αρείου Πάγου» ασφαλώς και δεν ελέχθη από κανέναν από την ΙΟΝΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ…

.

Σηκώθηκαν τα πόδια να βαρέσουν το κεφάλι!

Το χειρότερο βέβαια στην όλη υπόθεση ότι μας «επιπλήττει» ο κύριος αυτός, όταν η ΙΟΝΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ συμμετείχε εξ αρχής στη δίκη κατά του ΤΑΠΙΛΤ-ΑΤ – σε αντίθεση με τον κ. Κολλάτο που το «θυμήθηκε» στο Εφετείο, μετά την επιτυχή έκβαση του α’ βαθμού!

Εμείς επαναλαμβάνουμε ότι όποιες δαπάνες έχουν επιβαρύνει το Σύλλογο Συνταξιούχων και κριθούν παράνομες και αντικαταστατικές – κάτι που έχουν επισημάνει επανειλημμένως οι εκλεγμένοι σύμβουλοι της παράταξης ΙΟΝΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ – θα αναζητηθούν από όσους τις υπερψήφισαν, αφού οι ίδιοι έχουν και την ευθύνη.

Οι Σύλλογοι δεν είναι ξέφραγο αμπέλι, διέπονται από νόμους και καταστατικό, τα οποία τα μέλη της διοίκησης είναι υποχρεωμένα να τηρούν, γιατί σε διαφορετική περίπτωση βαρύνονται με ανάλογες ευθύνες.

 .

Υ.Γ. Κατόπιν διαμαρτυρίας της πληρεξούσιας δικηγόρου μας κ. Αγγελικής Καίσαρη προς το συνήγορο του κ. Κολλάτου για το κατασυκοφαντικό και ψευδές δημοσίευμα, ο κ. Κολλάτος, που έπεσε στην παγίδα του, επιχείρησε -ανεπιτυχώς- να ανασκευάσει το δημοσίευμά του.