Αφιερωμένο στον πατέρα  μου – Της Σοφίας Μαρωνίδη

Μπορεί η Ημέρα του Πατέρα να είναι λιγότερο προβεβλημένη από την αντίστοιχη της Μητέρας, ωστόσο δεν παύει να είναι μία ιδανική ευκαιρία για να χαρίσουμε όμορφες στιγμές στον έναν από τους δύο ανθρώπους που μας έφεραν στον κόσμο και μας χάρισαν τη ζωή…

Με αφορμή τη χθεσινή (21/6) γιορτή του Πατέρα που γιορτάζεται κάθε χρόνο την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου, η αγαπητή Σοφία Μαρωνίδη έγραψε ένα συγκινητικό ποίημα αφιερωμένο στον πατέρα της, που όμως νομίζουμε εκφράζει τα συναισθήματα και τις σκέψεις πολλών από εμάς για τον άνθρωπο που αποτέλεσε πρότυπο προστασίας, φροντίδας και αγάπης καθ’όλη τη διάρκεια της ζωής μας…

Χρόνια πολλά σε όλους τους μπαμπάδες του κόσμου!


( Αφιερωμένο στον πατέρα μου )

 .

Κοίτα τα χέρια μου

δεν έχουν πλέον δύναμη,

μου είπες.

 .

Αγγίζοντάς τα ένιωσα δυό τρομαγμένα περιστέρια

να αφήνουν το δακτυλικό τους αποτύπωμα στην ψυχή μου.

Τα κοίταξα με θαυμασμό και είδα το παρελθόν τους!

 .

Κάποτε, μικρά και τρυφερά κράτησαν σφιχτά την ελπίδα

στις βελούδινες παλάμες τους.

Ύστερα μεγαλώνοντας,

στο άσπρο χαρτί της αθωότητας

ζωγράφισαν χρωματιστά όνειρα

και έναν κόσμο άλλο.

 .

Κάποτε, σαν των χορευτών

τα χέρια τα ευλύγιστα χάιδεψαν τα φτερά του Έρωτα.

Έστιψαν τη νιότη με δύναμη

και πρόσφεραν τους χυμούς της.

Αγκάλιασαν και στήριξαν.

Δούλεψαν σκληρά και πληγώθηκαν

όταν με λάσπη και πέτρες κοφτερές έχτισαν τη ζωή

και σήκωσαν το βάρος της κι όλες τις δυσκολίες.

 .

Τώρα πια γέρασαν κι έγιναν τραχιά

καθώς γυμνά ξερίζωναν τα χρόνια.

Οι αρθρώσεις τους έχουν φθαρεί

απο τα πάρε δώσε.

Δεν φτάνουνε τα δάχτυλα

για να μετρήσουν πόσα έχουν δώσει στη ζωή

και πόσα τους χρωστάει.

Βυθίζομαι στις ορατές τις φλέβες τους

που με ποτάμια μοιάζουν.

Πότισαν ώρες και στιγμές

κι αυτές

στις όχθες έμειναν τριαντάφυλλα αναμνήσεις.

Μοσχοβολούν τα πέταλα, ματώνουν τα αγκάθια.

 .

Στα χέρια αυτά υποκλίνομαι!

Ίσως νάναι της μάνας, του πατέρα μου

ή όλων των πολύτιμων ανθρώπων που θαυμάζω!

 .

Δώρα είναι ανεκτίμητα στο σώμα χαρισμένα.

 .

Κι αν τα πουλιά έχουν φτερά, οι άνθρωποι έχουν χέρια

κι όταν τα έχουν ανοιχτά και μάθουνε να δίνουν,

τότε μπορούν και να πετούν μαζί με τα πουλιά!

 .

Σοφία Μαρωνίδη