Κωνσταντίνα Μερεντίτη : Η συναδέλφισσα-μαχήτρια της ζωής που δεν είχε τίποτα και τα κατέκτησε ΟΛΑ! Μία ιστορία κουράγιου, δύναμης και αισιοδοξίας

Κωνσταντίνα Μερεντίτη

.

Η συναδέλφισσα-μαχήτρια της ζωής

που δεν είχε τίποτα

και τα κατέκτησε ΟΛΑ!

.

– Μία ιστορία κουράγιου, δύναμης και αισιοδοξίας


Ακούμε και διαβάζουμε συχνά σε διάφορα αφιερώματα για ιστορίες συνανθρώπων μας που η ανεξάντλητη θέλησή τους για ζωή, δημιουργία και πρόοδο, τους έδωσε το κίνητρο, την τόλμη και τη δύναμη να υπερκεράσουν φαινομενικά ανυπέρβλητα εμπόδια.

Αυτοί οι συνάνθρωποί μας δεν είναι… υπεράνθρωποι. Είναι απλοί άνθρωποι που όμως οι συνθήκες τους έκαναν να δουν τη ζωή υπό ένα διαφορετικό πρίσμα και με τη διαρκή, θαρραλέα προσπάθεια υπό τις πλέον αντίξοες συνθήκες αναδείχθηκαν νικητές της ζωής και παράδειγμα για όλους μας.

Ένα παρόμοιο, σπάνιο υπόδειγμα νικητή της ζωής είναι και η συναδέλφισσά μας Κωνσταντίνα Μερεντίτη. Ένας άνθρωπος που δεν είχε τίποτα και με την επιμονή και το πάθος της για ζωή τα κατέκτησε ΟΛΑ …

Συναντήσαμε την εκλεκτή συναδέλφισσα για να μας μιλήσει για την πορεία της ζωής της, η οποία θα μπορούσε να αποτελέσει το καλύτερο σενάριο για μία μοναδική ιστορία κουράγιου, δύναμης και αισιοδοξίας.

Καλησπέρα Κωνσταντίνα. Σε ευχαριστούμε που δέχτηκες να μας μιλήσεις. Για όσους σε γνωρίζουμε, αποτελείς παράδειγμα προς μίμηση, ένα πραγματικό πρότυπο και πιστεύουμε ότι η ιστορία σου αξίζει να ακουστεί γιατί αποτελεί πολύτιμο μάθημα ζωής για όλους μας.

– Ξεκινώντας, επειδή πολλοί συνάδελφοι πιθανώς να μη γνωρίζουν την ιστορία σου, μπορείς να μας μιλήσεις για τη ζωή σου και όπου θεωρούμε σκόπιμο θα παρεμβαίνουμε.

Εγώ έχω μεγαλώσει στα παιδικά χωριά SOS. Είμαι παιδί εκτός γάμου. Δε με ήθελε η μητέρα μου. Έκανε διάφορα για να με ρίξει. Από εκεί προέρχεται το πρόβλημα που έχω στο πόδι μου.

– Δηλαδή η ίδια έκανε απόπειρες για αποβολή.

Από όσα ξέρω δηλαδή. Δε γνωρίζω και πολλά. Από εγκεφαλογραφήματα τα ανακάλυψαν οι γιατροί.

– Και όταν σε γέννησε τι έγινε;

Γεννήθηκα εξαμηνήτικο. Για αυτό και υπάρχει πρόβλημα στο πόδι. Παρά τις απόπειρες της μητέρας μου να αποβάλει, εν τέλει αναγκάστηκε να με γεννήσει νωρίτερα. Και αφού με γέννησε μπαινόβγαινα σε διάφορα ιδρύματα. Πέρασα από διάφορα.

Τελικά κατέληξα στο ΠΙΚΠΑ Πεντέλης. Περίπου ενός έτους ήμουν τότε. Έμεινα εκεί μέχρι περίπου την ηλικία 10,5 ετών.

– Ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημα που αντιμετωπίζεις;

Μέχρι 4 ετών δεν περπατούσα. Εκεί λοιπόν στις εορτές έρχονταν διάφοροι σύλλογοι. Και σε εκείνη την ηλικία ο Σύλλογος Ελληνίδων Μητέρων αποφάσισε να με βαπτίσει. Με ανέλαβε γιατί ήμουν αβάπτιστη. 

Με βάπτισαν περίπου 15 κυρίες από αυτό το σύλλογο. 5-6 από τις νονές μου με φρόντισαν πολύ και ασχολήθηκαν μαζί μου. Μερίμνησαν για τα πρώτα χειρουργεία και άρχισα να περπατάω.

Οι νονές μου που νοιάζονταν για μένα, με έβλεπαν μόνο Χριστούγεννα και Πάσχα και σε γιορτές και πάντοτε στα γραφεία. Δεν μπορούσαν να έρχονται στα επισκεπτήρια κάθε Κυριακή.

– Εσύ πώς ένιωθες εκείνη την περίοδο της παιδικής σου ηλικίας;

Χάλια. Από το πρωί έως το βράδυ τρώγαμε ξύλο.

– Τι ακολούθησε στη συνέχεια στην Οδύσσειά σου;

Εμένα με προόριζαν για το Ψυχιατρείο της Λέρου και ουσιαστικά προσπαθούσαν να με τρελάνουν. Με πήγαιναν συνέχεια στην ψυχίατρο και για να καταλάβετε, μου έφερναν μία κότα και μου τη βάφτιζαν πρόβατο για να χάσω τα λογικά μου. Επειδή δεν άντεξα άλλο, το έσκασα.

– Παρά το πρόβλημά σου στο περπάτημα κατόρθωσες να αποδράσεις;;; Το είχες σχεδιάσει;

Δεν άντεχα άλλο το ξύλο, τη βιαιότητα, την παραφροσύνη που προσπαθούσαν να μου επιβάλουν.

 

Από το πρωί έως το βράδυ τρώγαμε ξύλο… Δεν άντεχα άλλο το ξύλο, τη βιαιότητα, την παραφροσύνη που προσπαθούσαν να μου επιβάλουν”

 

– Και τι έγινε;

Το έσκασα και ευτυχώς από μικρή είχα ένα ταλέντο, είμαι αριθμομνήμων και παρά τη μικρή ηλικία μου θυμόμουν απ’ έξω το τηλέφωνο της μίας νονάς μου. Αναγκάστηκα μάλιστα να ζητιανέψω και ένα δεκάρικο από έναν κύριο για να τηλεφωνήσω. Ήρθε και με μάζεψε η νονά μου και έγινε χαμός στο ΠΙΚΠΑ. Η νονά μου τους προειδοποίησε να μη με πειράξουν ξανά μέχρι να δουν πού θα με πάνε. Κάποια στιγμή το ΠΙΚΠΑ επρόκειτο να γίνει Νοσοκομείο Παίδων Βόρειας Πεντέλης και κάποια παιδιά που δεν είχαν κανέναν να τα φροντίσει, είχαν την ευκαιρία να φύγουν από αυτό το κολαστήριο. Τότε οι νονές μου έκαναν αίτηση στα παιδικά χωριά SOS και με δέχτηκαν. Ήμουν περίπου 10,5 ετών.

– Εκεί πώς ήταν η κατάσταση;

Η μέρα με τη νύχτα με ό,τι είχα ζήσει τα προηγούμενα χρόνια της ζωής μου. Υπήρχε αγάπη, θαλπωρή, φροντίδα, σχολείο κανονικό, γιατί εγώ μέχρι τότε δεν είχα ξαναπάει σε κανονικό σχολείο. Εκεί ήταν η πρώτη φορά και μάλιστα μου παρείχαν και δάσκαλο για να με βοηθήσει να αναπληρώσω τα κενά. Και έκτοτε τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα για μένα.

Εγώ το θεωρώ το λαχείο της ζωής μου!

 

(στα χωριά SOS) Υπήρχε αγάπη, θαλπωρή, φροντίδα, σχολείο κανονικό, γιατί εγώ μέχρι τότε δεν είχα ξαναπάει σε κανονικό σχολείο… Εγώ το θεωρώ το λαχείο της ζωής μου”

 

– Στη συνέχεια, μετά το κολαστήριο της Πεντέλης, η ζωή σου κύλησε καλύτερα; Γιατί από όσα μας είπες ήταν όντως κολαστήριο.

Ναι. Για να καταλάβετε, απέναντι από το σπίτι μου στη Βούλα ήταν το ΠΙΚΠΑ Βούλας και δεν τολμούσα να πάω εκεί.

Μάλιστα, μετά από όσα είχα περάσει τότε το όνειρό μου ήταν να γίνω κοινωνική λειτουργός. Στις εξετάσεις τότε έμεινα εκτός της σχολής μόλις για τρεις μονάδες και διάβαζα ουσιαστικά για να ξαναδώσω.

Η μία νονά μου τότε, είχε μία τυφλή φίλη δικηγόρο που την πληροφόρησε ότι γίνονταν προσλήψεις στο δημόσιο για Άτομα Με Ειδικές Ανάγκες.

Και έτσι κάναμε τα χαρτιά μου και με απορρόφησε η Ιονική Τράπεζα.

– Κι έτσι μπήκες στη μεγάλη οικογένεια της Ιονικής Τράπεζας. Πότε ήταν αυτό;

Στις 21/6/1993. Πρωτοπροσλήφθηκα στη Βούλα και έμεινα εκεί από την αρχή της υπηρεσίας μου μέχρι τέλους.

– Οι σχέσεις σου με τους συναδέλφους και τους διευθυντές πώς ήταν; Με τους πελάτες;

Με συναδέλφους και διευθυντές καλές, όπως όλων. Με τους πελάτες όμως είχα ιδιαίτερες, πολύ καλές σχέσεις. Στην τράπεζα μάλιστα γνώρισα και το σύζυγό μου.

– Πώς έγινε η γνωριμία;

Μία φίλη μου τον έστειλε για να μου φέρει τυρόπιτα και έτσι τον γνώρισα (γέλια). Ήρθε μάλιστα για να μου τη φέρει, με ζήτησε, με είδε από μακριά, του άρεσα και ντράπηκε και έφυγε χωρίς να μου δώσει την τυρόπιτα! (γέλια)

– Νηστική σε άφησε! (γέλια)

Μετά μου τηλεφώνησε η φίλη μου και μου είπε ότι ήθελε να μου γνωρίσει κάποιον κι έτσι έγινε η γνωριμία εν τέλει και από κοντά…

Συναντηθήκαμε και ταυτιστήκαμε, είχαμε τις ίδιες προσδοκίες ζωής. Είναι ένα εξαίρετος σύζυγος και ένας στοργικός πατέρας. Ζαχαρίας, όνομα και πράγμα! (γέλια)

 

Στην τράπεζα μάλιστα γνώρισα και το σύζυγό μου… Συναντηθήκαμε και ταυτιστήκαμε, είχαμε τις ίδιες προσδοκίες ζωής. Είναι ένας εξαίρετος σύζυγος και ένας στοργικός πατέρας. Ζαχαρίας όνομα και πράγμα”

 

– Ο σύζυγός σου με τι ασχολείται;

Ο σύζυγός μου είχε γραφείο μεταφορών, αλλά δυστυχώς με την κρίση αναγκάστηκε να το κλείσει. Ήταν άνεργος και έκανε όποιες δουλειές έβρισκε. Είναι επαγγελματίας οδηγός. Όπου έβρισκε μεροκάματα πήγαινε, αλλά ευτυχώς τώρα μπήκε μόνιμος στο Δήμο. 

– Ευτυχώς γιατί πλέον έχετε και μία πολύ όμορφη οικογένεια να συντηρήσετε. Πάντως Κωνσταντίνα έχεις περάσει και ξεπεράσει με αξιοθαύμαστο κουράγιο δυσκολίες και καταστάσεις που στους περισσότερους μοιάζουν ανυπέρβλητες. Υπήρξαν στιγμές στη ζωή σου που λύγισες; Που σκέφτηκες «δεν μπορώ άλλο, είναι μάταιο»;

Όχι. Ποτέ. Γενικά ήμουν δυνατός χαρακτήρας. Αφού κατόρθωσα να ξεπεράσω τα πρώτα βασανιστικά παιδικά μου χρόνια στην Πεντέλη, όλα τα άλλα μου φάνηκαν εύκολα.

Να φανταστείτε ότι στα 22 μου αγόρασα σπίτι.

 

Αφού κατόρθωσα να ξεπεράσω τα πρώτα βασανιστικά μου χρόνια στην Πεντέλη, όλα τα άλλα μου φάνηκαν εύκολα”

 

– Στα 22; Εκπληκτικό! Χωρίς καμία βοήθεια;

Εντάξει, μου είχαν μαζέψει οι νονές μου ένα μικρό ποσό και πήρα δάνειο, ενώ ήδη δούλευα στην τράπεζα.

– Πώς πήρατε τη μεγάλη απόφαση να κάνετε παιδιά με το σύζυγό σου, δεδομένων των δυσκολιών που αντιμετωπίζατε;

Εντάξει. Πριν επιδεινωθούν τα προβλήματα, εμείς είχαμε ήδη κάνει οικογένεια. Το 2010 γέννησα.

– Και μάλιστα έκανες δίδυμα. Τα αξιαγάπητα παιδιά σας τα γνωρίσαμε σε εκδρομή του Συλλόγου μας και πραγματικά μας εξέπληξαν όλους. Είναι παιδιά – φαινόμενα, όλοι μείναμε με το στόμα ανοιχτό.

Σας ευχαριστούμε πολύ. Είναι υγιέστατα πάνω από όλα.

–  Τα παιδιά σας είναι δίδυμα. Σίγουρα αυτό πρέπει να ήταν μία ευχάριστη έκπληξη που όμως έκανε ακόμα πιο απαιτητική τη φροντίδα και την ανατροφή τους. Πώς κατορθώσατε να ανταποκριθείτε και να έχετε σήμερα αυτά τα δύο πραγματικά υπέροχα, αξιαγάπητα παιδιά;

Τον πρώτο χρόνο πήρα εννιάμηνη άδεια. Μετά μας βοήθησε πολύ μία φίλη από το Λύκειο που τα κρατούσε μέχρι 6 ετών. Τα μεγάλωσε κι αυτή μαζί με μας. Τότε μπορούσαμε να ανταπεξέλθουμε καλύτερα και οικονομικά γιατί είχε και ο άντρας μου πολύ καλή δουλειά με τις μετακομίσεις.

– Τα ίδια σας τα παιδιά πώς αντιμετωπίζουν την κατάσταση; Εμείς έχουμε δει στην πράξη την αγάπη και τη στήριξη που σας παρέχουν.

Τα παιδιά έχουν μάθει να ζουν με αυτό. Εξ άλλου τα έχουμε μάθει με αυτόν τον τρόπο γιατί κι εγώ είμαι ένας άνθρωπος χωρίς κόμπλεξ. Και δεν τους έχω περάσει κάποια μειονεξία. Με ρωτάνε και τους απαντάω στα ίσια, με ευθύτητα και ειλικρίνεια.

Γενικά, επειδή τα πηγαίνω στα παιδικά χωριά όπου μεγάλωσα κι εγώ και τους έχω εξηγήσει ότι εκεί φιλοξενούνται παιδιά χωρίς γονείς, γνωρίζουν τι συμβαίνει και με μένα και θεωρούν αυτές τις καταστάσεις πολύ φυσιολογικές.

Το ήθελα αυτό για να ξέρουν από πού προέρχονται.

 

…τα πηγαίνω στα παιδικά χωριά όπου μεγάλωσα κι εγώ και τους έχω εξηγήσει ότι εκεί φιλοξενούνται παιδιά χωρίς γονείς, γνωρίζουν τι συμβαίνει και με μένα και θεωρούν αυτές τις καταστάσεις πολύ φυσιολογικές… Το ήθελα αυτό για να ξέρουν από πού προέρχονται”

 

– Σε ένα ακόμα λεπτό θέμα, μας είπες ότι αποφάσισες σε μεγάλη ηλικία να αναζητήσεις τη φυσική σου μητέρα.

Τη γνώρισα όταν ήμουν 18 ετών.

– Πώς εξελίχθηκε αυτή η συνάντηση;

Δεν εξελίχθηκε. Δεν έχουμε επαφές. Είχε παντρευτεί, είχε κάνει παιδιά και ο σύζυγός της δεν ήξερε τίποτα για μένα και δεν ήθελε και η ίδια να έχει επαφές μαζί μου.

– Όλα αυτά τα χρόνια στην τράπεζα, ξέρουμε ότι οι συνάδελφοί σου σε αγάπησαν και σε εκτίμησαν όσο κανέναν άλλον. Μίλησε μας για τη συνεργασία σου με τους συναδέλφους, αλλά και για την αντιμετώπιση που είχες από τους πελάτες στην τράπεζα;

Έτσι θέλω να πιστεύω. (γέλια) Αμοιβαία τα αισθήματα. Κι εγώ τους αγάπησα όλους. Ωστόσο, θέλω να κάνω ιδιαίτερη αναφορά και να ευχαριστήσω την κολλητή μου φίλη, τη Ρούλα (Θεοδώρα) Μπάκοση, την οποία γνώρισα αρχικά ως συναδέλφισσα στην τράπεζα και με έχει βοηθήσει έκτοτε πάρα πολύ τόσο στον εργασιακό χώρο, όσο και προσωπικά, με την οικογένεια και τα παιδιά μου.

– Υπήρξαν στιγμές που να στενοχωρήθηκες;

Ελάχιστες. Όπως συμβαίνει με όλους όταν δεν πάνε τα πράγματα όπως τα θες, αλλά όλα καλά.

– Αντίστοιχα, στιγμές που να ένιωσες ευτυχισμένη;

Η καλύτερή μου χρονιά ήταν το 2008. Είχα έναν υπέροχο υποδιευθυντή και μία υπέροχη διευθύντρια. Μπορεί σε σας να ακουστεί περίεργο, αλλά εγώ τα πήγαινα πολύ καλά μαζί τους, με τους συναδέλφους Ανδρέα Ζαχάρη και Βαρβάρα Σκανδάλη. Και τότε παντρεύτηκα κιόλας. Ήταν γούρικη χρονιά.

– Ποια είναι η στάση των συμπολιτών σου; Πιστεύεις ότι στην Ελλάδα έχουμε την απαιτούμενη κουλτούρα σεβασμού προς τα ΑΜΕΑ και πώς μπορεί να βελτιωθεί η κατάσταση;

Γενικά, υπάρχει ακόμα προκατάληψη και ρατσισμός από τον κόσμο. Δεν μπορεί να το δεχτεί. Εγώ κατ’ αρχάς δε νιώθω ως ΑΜΕΑ.

 

Γενικά, υπάρχει ακόμα προκατάληψη και ρατσισμός από τον κόσμο… Εγώ κατ’ αρχάς δε νιώθω ως ΑΜΕΑ”

 

– Αυτό πράγματι το διαπιστώνουμε όσοι όλοι σε γνωρίζουμε από παλιά. Δεν υπάρχει όμως ένα κομμάτι της κοινωνίας που δείχνει την αλληλεγγύη του; Δεν έχουν βελτιωθεί τα πράγματα;

Για να είμαι ειλικρινής δεν μπορώ να απαντήσω σε αυτό. Γιατί εγώ με ελάχιστη βοήθεια τα κατάφερα μόνη μου. Είμαι γραμμένη σε ένα σύλλογο ΑΜΕΑ, αλλά δυστυχώς με τα παιδιά δεν έχω πολύ χρόνο να ασχοληθώ. Είμαι και από τις λίγες περιπτώσεις ΑΜΕΑ που έχω κάνει οικογένεια και όπως καταλαβαίνετε δεν είναι εύκολο να έχω κι άλλες ασχολίες.

– Είσαι ένας άνθρωπος που έχει παλέψει και έχει νικήσει στον πιο δύσκολο αγώνα, αυτόν της ζωής! Ποιες είναι οι επιθυμίες και οι προσδοκίες σου για το μέλλον;

Να έχει υγεία η οικογένειά μου βεβαίως. Να μεγαλώσω τα παιδιά μου, να προοδεύσουν και να τα αποκαταστήσω.

– Το διαπιστώσαμε και στην εκδρομή μας ότι έχεις ένα ιδιαίτερο δεσμό με τα παιδιά σου, όπως και αυτά μαζί σου.

Επειδή στερήθηκα την οικογένεια, ήταν το όνειρό μου να κάνω οικογένεια. Αλλά προσπαθώ να μην τα κακομάθω, να μην τους τα δώσω όλα απλόχερα. Προσπαθώ να έχω μία ισορροπία σε όλο αυτό.

 

Επειδή στερήθηκα την οικογένεια, ήταν το όνειρό μου να κάνω οικογένεια”

 

– Τη Γωγώ Παπαδοπούλου που είναι ένας ξεχωριστός άνθρωπος πώς τη γνωρίζεις;

Η Γωγώ δούλευε στα παιδικά χωριά SOS. Κάναμε θεατρικά μαζί και διάφορες δραστηριότητες με όλα τα παιδιά. Και βεβαίως κρατήσαμε επαφή.

– Προσωπικά μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση και η ιδιαίτερη επαφή που έχουν τα παιδιά με τη Γωγώ.

Ναι, γιατί γνωριζόμαστε πολλά χρόνια και έχουμε ιδιαίτερη επικοινωνία από όταν ήμουν μικρή.

Τα παιδιά μου με έχουν ρωτήσει για τους γονείς μου. Και επειδή τους έχω πει ότι τη γιαγιά τους την πραγματική από την πλευρά μου – γιατί βεβαίως έχουν τη μητέρα του συζύγου μου – δεν μπορούν να την έχουν, μπορώ όμως να τους δώσω τη γιαγιά της καρδιάς, τη Γωγώ. Και αν το παρατηρήσατε, τη Γωγώ τη φωνάζουν γιαγιά.

 

Τα παιδιά μου με έχουν ρωτήσει για τους γονείς μου. Και επειδή τους έχω πει ότι τη γιαγιά τους από την πλευρά μου δεν μπορούν να την έχουν, μπορώ όμως να τους δώσω τη γιαγιά της καρδιάς, τη Γωγώ”

 

– Μπράβο. Το παρατήρησα προσωπικά. Μα και η Γωγώ είναι ένας εξαίρετος άνθρωπος και τα έχει επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό.

Είναι πράγματι εξαιρετική και πολύ δοτικός άνθρωπος. Κάνουμε πολύ παρέα, μένουμε κοντά και συναντιόμαστε συχνά. Και επί τη ευκαιρία θέλω να την ευχαριστήσω που είναι στη ζωή μου γιατί και πολλά πράγματα που κάνουμε με τα παιδιά, μας έχει βοηθήσει πολύ η Γωγώ.

– Είσαι τυχερή που την έχεις φίλη.

Κι αυτή πιστεύω είναι τυχερή. Είναι αμοιβαίο! (γέλια)

– Ευχαριστούμε Κωνσταντίνα για το χρόνο που μας αφιέρωσες. Πιστεύουμε ότι μπορείς μέσα από αυτήν την άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη να αποτελέσεις παράδειγμα προς μίμηση και να δώσεις κουράγιο σε ανθρώπους αντιμετωπίζουν δυσκολίες.

Να είστε καλά. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.


 

* Η κ. Γωγώ Παπαδοπούλου είναι μία εκλεκτή φίλη της Ιονικής Οικογένειας. Τη γνωρίσαμε μέσα από τις πολιτιστικές δραστηριότητες του Συλλόγου μας και αμέσως μας κέρδισε με τον εξαιρετικό της χαρακτήρα και τη ζεστασιά της. Αυτή τη ζεστασιά που προσέφερε και στα μικρά παιδιά των χωριών SOS και την έφερε κοντά στην Κωνσταντίνα, ώστε σήμερα να τη θεωρεί ως οικογένειά της. Σε αυτό το ξεχωριστό αφιέρωμα για την Κωνσταντίνα, δε θα μπορούσαν να λείπουν και μερικά λόγια από την κ. Παπαδοπούλου, τα οποία θεωρούμε ως τον καλύτερο επίλογο:

Γνώρισα την Κωνσταντίνα όταν εργαζόμουν στο Παιδικό Χωριό SOS της Βάρης όπου μεγάλωνε Ήταν ένα απίστευτο παιδί. Η προσωποποίηση της δύναμης, της αισιοδοξίας αλλά και της επιμονής και προσήλωσης στους στόχους της. Πολύ ιδιαίτερη και ξεχωριστή. Θα την χαρακτήριζα ως ένα σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες. Ήταν πάντα “πρωταγωνίστρια” στη θεατρική ομάδα που λειτουργούσα εθελοντικά, και δίναμε παραστάσεις σε πολλά και μεγάλα θέατρα, όπως το Κρατικό Β. Ελλάδος, το Δημοτικό του Πειραιά κ.ά. Την Κωνσταντίνα τη θυμόμαστε όλοι σαν πρωταγωνίστρια αν και συνήθως έπαιζε τη “γιαγιά” για να αξιοποιήσουμε τον ιδιαίτερο τρόπο που περπατούσε. Όμως “δεν έκανε ο ρόλος την Ντίνα πρωταγωνίστρια”, αλλά “η Ντίνα έκανε το ρόλο της πρωταγωνιστικό”! Έτσι και στη ζωή της. Οδήγησε τη ζωή της εκεί που ήθελε η ίδια και έτσι διαπαιδαγωγεί τα παιδιά της. Με πάθος και προσήλωση σε αξίες και στόχους, προσπαθώντας να τους εξασφαλίσει οτιδήποτε θα τους είναι εφόδιο για τη δική τους ζωή.

Με την Κωνσταντίνα έχουμε μια ιδιαίτερη σχέση από όταν ήταν παιδί που κρατάει μέχρι σήμερα. Της μαθαίνω αλλά και με μαθαίνει τη ζωή. Με τα παιδιά της είμαστε πολύ δεμένοι και με έχουν σαν “γιαγιά τους”. Άλλωστε, όπως τα ίδια λένε, “η μαμά άλλαζε μαμάδες, εμείς διαλέγουμε γιαγιάδες”! Γι’ αυτά τα παιδιά είμαι συνδεδεμένη με τα ωραία της ζωής τους, όπως τις εκδρομές, τις σκανταλιές, πηγαίνουμε και λέμε τα κάλαντα, πάμε λούνα παρκ, ψωνίζουμε παρέα. Μάλλον υποστηρίζουμε εμπράκτως τη σχέση γιαγιάς – εγγονών.

Είναι μια αξιοθαύμαστη και αξιολάτρευτη οικογένεια. Νιώθω πολύ πλούσια συναισθηματικά που βρίσκονται στη ζωή μου”.