Για τον αόρατο εχθρό – Της Σοφίας Μαρωνίδη

Ενώ η παγκόσμια πανδημία του κορωνοϊού βρίσκεται σε εξέλιξη αλλάζοντας δραματικά τις ζωές μας από τη μία μέρα στην άλλη, είναι μία ευκαιρία για όλους να σκεφτούμε τελικά ποια είναι αυτά που αξίζουν στη ζωή. Γιατί πολύ συχνά λέμε ότι η υγεία είναι το ύψιστο αγαθό, ότι η ανθρωπιά είναι η ύψιστη αξία, ότι η ευτυχία δε βρίσκεται στον υλικό πλούτο, ότι ο σεβασμός στο περιβάλλον είναι προτεραιότητα κ.λπ.. Και όμως, τι από αυτά εφαρμόζουμε στην καθημερινότητά μας; Ελάχιστα…

Η πάντα επίκαιρη και κυρίως εύστοχη, η δική μας Σοφία Μαρωνίδη δεν μπορούσε να μη σχολιάσει με το δικό της μοναδικό τρόπο την έκτακτη αυτή κατάσταση, προσπαθώντας να μας αφυπνίσει ώστε, όταν επιτέλους τελειώσει αυτή η κρίσιμη περίοδος, να έχουμε αναπροσαρμόσει τις προτεραιότητές μας για ένα καλύτερο αύριο…


Ήρθε λοιπόν ένας εχθρός αόρατος, δίχως πατρίδα, δίχως θρησκεία και κήρυξε τον πόλεμο στης πλάσης το ανώτερο ον. Αυτό που λέγεται άνθρωπος.

Ήρθε να χαλάσει τα σχέδιά του και να γκρεμίσει το θρόνο της παντοδυναμίας του.

Τώρα, αυτό το ανώτερο ον που λέγεται άνθρωπος

τρέμει στην ιδέα πως κάποιος άλλος πιο άγριος απο τον ίδιο,

μπορεί να καταστρέψει τον κόσμο νωρίτερα απ’αυτόν.

Τώρα,

αυτός που μπόρεσε ν’αλλάξει το κλίμα και το περιβάλλον προς το χειρότερο και κατέκτησε τον κόσμο με τα όπλα και με την τεχνολογία, πιστεύοντας εις έναν Θεό χάρτινο δίχως να δείχνει έλεος στον πόνο και στη δυστυχία των συνανθρώπων του,

αυτός που πάντα ήταν σίγουρος πως το κακό χτυπάει τους ανήμπορους κι αυτούς που αναφέρoνται ως ευπαθείς ομάδες,

φοβάται μήπως ετούτος ο εχθρός

χτυπήσει και το κάστρο της απάθειας όπου είναι ταμπουρωμένος.

Φοβάται μη βρεθεί κι αυτός μεσ’ τους κατατρεγμένους.

Ήρθε λοιπόν ένας αόρατος εχθρός, ο οποίος εκτός απο τον όλεθρο μας δίδαξε οργάνωση κι έβαλε κάποια πράγματα στη θέση τους, φωνάζοντας στον άνθρωπο:

Σώπασε επιτέλους, πολύ μίλησες

Κρύψου επιτέλους, πολύ φάνηκες

Γίνε ταπεινός, πολύ έδειξες

Γίνε ολιγαρκής, πολύ ξόδεψες

Γίνε ομοιοπαθής, πολύ χλεύασες

Γίνε αλληλέγγυος, πολύ αδιαφόρησες

Ω κακόμοιρε άνθρωπε! Σε σένα μιλάω!

Σ’εσένα που δεν νοιάστηκες ποτέ για τη ζωή των άλλων.

Μην τρέμεις, μη φοβάσαι τόσο για τη ζωή σου.

Έτσι κι αλλιώς ο θάνατος ανήκει σε όλους.

Τί δεν καταλαβαίνεις;

Σοφία Μαρωνίδη