Η οικογένεια Μαρωνίδη δίνει μία ξεχωριστή νότα στην Ιονική κουλτούρα : ένα ακόμα υπέροχο ποίημα της Σοφίας Μαρωνίδη, συνοδεία ενός όμορφου πίνακα του γιου της Δημήτρη!

Σας έχουμε παρουσιάσει και στο παρελθόν μέσα από την ιστοσελίδα μας την αγαπητή Σοφία Μαρωνίδη, σύζυγο του συναδέλφου μας Γιώργου Μαρωνίδη.

Νιώθουμε περήφανοι που εντάξαμε στην Ιονική Οικογένεια την… πρέσβειρα του πολιτισμού Σοφία, που με τη ζωντάνια, τη δράση, τις αναζητήσεις της στη ζωγραφική, την ποίηση και την πεζογραφία προσδίδει μία υπέροχη νότα στην Ιονική κουλτούρα!

Ανά διαστήματα θα συνεχίσουμε να σας παρουσιάζουμε δημιουργίες της Σοφίας μέσα από την ιστοσελίδα μας, για να γνωρίσετε καλύτερα το πραγματικά αξιοθαύμαστο έργο της.

Σήμερα σας παρουσιάζουμε ένα πολύ όμορφο ποίημα, το οποίο ανάρτησε στο facebook της που μάλιστα συνοδεύεται από έναν πολύ όμορφο πίνακα του Δημήτρη Μαρωνίδη, γιου της Σοφίας και του Γιώργου, που είναι εμφανές ότι έχει πάρει το δημιουργικό ταλέντο της μητέρας του!

Ο Δημήτρης διακρίνεται κι αυτός από τη σπουδαία καλλιτεχνική του φύση αφού μάλιστα είναι καθηγητής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης στη μουσικολογία, ενώ ο έτερος γιος της οικογένειας Μαρωνίδη, ο Αναστάσιος ασχολείται επαγγελματικά με μεγάλη επιτυχία με την πληροφορική.


Γεννήθηκα νύχτα.

Σε ώρα κενή γλίστρησα μέσα στην αγκαλιά της

κι εκείνη,

άναψε όλα τ’αστέρια της

να μην τη φοβηθώ.

Στο βωμό της παρουσίας μου

πρώτος θυσιάστηκε ο ομφάλιος λώρος

που κόπηκε βίαια απο το σώμα μου.

Όμως βρήκα άλλον

στο στήθος της μάνας μου

απ’όπου ρούφηξα λαίμαργα

κι αχόρταγα ζωή.

.

Βάλθηκα να μεγαλώσω!

.

Ο στόχος επετεύχθη

όταν κατάλαβα πως η ζωή είναι δανεική.

Πως πρέπει κάπως να την ξεπληρώσω.

.

Γεννήθηκα νύχτα.

Σ’αυτήν χρωστάω όνειρα,

απο αυτά που είδα.

Στη μέρα,

τα όνειρα που έκανα και κείνα που αξόδευτα

τα κράτησα στην άκρη.

Στον ουρανό χρωστάω φώς, στον άνεμο πνοές

και στην πλανεύτρα θάλασσα αλαργινά ταξίδια.

Χρωστάω κι ένα πέταγμα στα ταξιδιάρικα πουλιά.

Εκείνα που μου έμαθαν να μη φοβάμαι τα ύψη

κι απ’των βουνών τις κορυφές

ν’ανοίγω τα φτερά.

.

Όμως όλα τα χρέη μου

στη γή θα τα ξοφλήσω

.

γιατι εκείνη μού’δωσε

δρόμους να περπατάω κι απ’τους καρπούς της μ’άφησε

να κόψω να γευτώ.

Εκεί σε μια άκρη της τον ίσκιο μου θ’αφήσω.

Σε ώρα κενή ξανά θα γλιστρήσω στην αγκαλιά

εκείνης της νύχτας

που σκοτάδι μου χρωστάει.

.

Σοφία Μαρωνίδη



.

Ο Γιώργος και η Σοφία σε μία φωτογραφία που σίγουρα ξυπνά αναμνήσεις.

Ο Γιώργος και η Σοφία αναλλοίωτοι στο χρόνο και πάντα αγαπημένοι!

.

Τα δύο τους καμάρια! Αριστερά ο Αναστάσιος και δεξιά ο Δημήτρης