Η μεγαλύτερη αυταπάτη του νεοέλληνα είναι ότι ζει σε μία χώρα που δεν παράγει τίποτα – Του συνάδελφου Σαράντου Φιλιππόπουλου

Η ανάπτυξη…

Την περιμένουμε εδώ και μία δεκαετία, αλλά κατά πώς φαίνεται, έχει χαθεί κάπου ανάμεσα στην ανικανότητα του ελληνικού πολιτικού συστήματος, τις προσπάθειες εκμετάλλευσης του εθνικού μας πλούτου προς όφελος πολυεθνικών και τις αδηφάγες ορέξεις των εγχώριων ολιγαρχών…

Όλες οι κυβερνήσεις κατά τη διάρκεια της επώδυνης κρίσης υπόσχονται τη Γη της Επαγγελίας και εν τέλει μας αφήνουν στη μέση της ερήμου… Ε λοιπόν, η ανάπτυξη δεν έρχεται ούτε με το ξεπούλημα του εθνικού μας πλούτου, ούτε με την περιλάλητη επένδυση του Ελληνικού, ούτε με την παράδοση των ελληνικών αεροδρομίων που εξυπηρετούν εκατομμύρια τουρίστες σε πολυεθνικές για ένα κομμάτι ψωμί, ούτε και με αντίστοιχου τύπου ληστρικές δήθεν επενδύσεις που δεν θα αφήσουν τίποτα στη χώρα, ενώ αντίθετα θα την απομυζήσουν στερώντας τη από σημαντικούς πόρους. Ο Σύλλογός μας είχε καταγγείλει αυτήν την αποσπασματική και ζημιογόνα διαδικασία από τα πρώτα χρόνια της κρίσης (βλ. τη συνέντευξη του κ. Βασίλη Αλεβιζόπουλου, Τεύχος 52, σχετικά με το ξεπούλημα των ελληνικών αεροδρομίων στη γερμανική Fraport που δυστυχώς ολοκληρώθηκε παρά τις έντονες αντιδράσεις) που μετατρέπει σταδιακά τη χώρα μας σε προτεκτοράτο των ισχυρών της Ευρώπης σε μία σύγχρονη μορφή αποικιοκρατίας, αλλά και την καθιστά δέσμια των ισχυρών οικονομικών ελίτ – μία ακόμα έκφανση του φαινομένου είναι η χαριστική παραχώρηση του Ελληνικού στον κ. Λάτση.

.

Η μεγαλύτερη αυταπάτη του νεοέλληνα είναι ότι ζει σε μια χώρα που δεν παράγει τίποτα

Αντιθέτως, έχω τονίσει επανειλημμένως μέσα και από τα άρθρα μου ότι η πραγματική ανάπτυξη μπορεί να έρθει μόνο με σωστή διαχείριση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της πατρίδας μας -και έχει αρκετά. Ο σωστός προγραμματισμός, η κατάρτιση ενός βιώσιμου, μακρόπνοου σχεδίου από ειδικούς, η συνεννόηση και συμφωνία όλων των πολιτικών χώρων για τους βασικούς πυλώνες ενός κοινού, στρατηγικού πλάνου ανάτασης της ελληνικής οικονομίας μακριά από την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων συμφερόντων, είναι ο μοναδικός δρόμος προς τη Γη της Επαγγελίας.

Ευχολόγια και ψευδαισθήσεις θα σκεφτούν πολλοί. Δεν μπορούμε να επιβιώσουμε στο διεθνές ανταγωνιστικό περιβάλλον με τους περιορισμένους πόρους μας, θα πει άλλος…

Ε λοιπόν, μόνο περιορισμένοι δεν είναι! Ανεξάρτητα αν έχουν καταβάλει προσπάθεια να μας πείσουν περί του αντιθέτου. Αυτός είναι ο ένας από τους δύο μεγάλους μύθους που διάφοροι κύκλοι προωθούν και θολώνουν την πραγματικότητα (ο άλλος είναι για τους «τεμπέληδες Έλληνες», που όμως στην πραγματικότητα η πλειονότητα των Ελλήνων εργάζονται τις περισσότερες ώρες στην Ευρώπη…).

Το ζήτημα έχει εξεταστεί επανειλημμένα, ωστόσο πιστεύω ότι είναι χρήσιμο να παραθέσω ορισμένα εντυπωσιακά μεγέθη και νούμερα για τους πόρους και την παραγωγή της Ελλάδας που είμαι σίγουρος ότι πολλοί από εσάς δε γνωρίζουν. Ας αφήσουμε για τη συνέχεια το πεδίο της γεωργίας-κτηνοτροφίας που λίγο-πολύ όλοι έχουμε την αίσθηση ότι ακόμα υπάρχει παραγωγή και ας επικεντρωθούμε αρχικά στο πεδίο των πρώτων υλών, της βιομηχανίας και του «άυλου κεφαλαίου»:

Μαγνήσιο: Ο μαγνησίτης που εξάγει η χώρα μας, καλύπτει το 46% της συνολικής παραγωγής της Δυτικής Ευρώπης.

Αλουμίνιο: Μετά την ελάττωση της παραγωγής της Γαλλίας, η Ελλάδα είναι πρώτη στην Ευρώπη σε παραγωγή του αλουμινίου, για χιλιάδες εφαρμογές.

Βωξίτης: Η Ελλάδα είναι η μεγαλύτερη βωξιτοπαραγωγός χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο βωξίτης χρησιμοποιείται και στην κατασκευή αεροσκαφών, ηλεκτρικών συσκευών, μεταλλικών κατασκευών και άλλων.

Σμηκτίτες: Η Ελλάδα είναι η 2η χώρα στον κόσμο μετά τις ΗΠΑ στην εξόρυξη σμηκτιτών, οι οποίοι έχουν μεγάλο εύρος εφαρμογών, όπως η διάθεση αποβλήτων, τα φάρμακα, τα καλλυντικά κ.α.

Νικέλιο: H Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα της ΕΕ με σημαντικά κοιτάσματα νικελίου στο υπέδαφός της. Υπάρχει το μεγαλύτερο συγκρότημα παραγωγής νικελίου στην Ε.Ε., αλλά εξάγεται στο εξωτερικό όπως και όλα σχεδόν τα υπόλοιπα όσα εξορύσσονται.

Παράγουμε τσιμέντο, τούβλα, ξύλα και όλα τα απαραίτητα οικοδομικά υλικά.

Έχουμε εργατικό δυναμικό με υψηλότατες γνώσεις – νομίζω 70% των νέων έχουν πτυχίο ΤΕΙ ή ΑΕΙ, όμως τώρα δουλεύουν ως σερβιτόροι και πωλητές ρούχων.

Έχουμε βαριά βιομηχανία που υποβαθμίστηκε εντός της Ε.Ε., π.χ. έκλεισε η ΕΛΒΟ μέσα στο μνημόνιο.

Έχουμε πόσιμο νερό που επαρκεί για όλες μας τις ανάγκες.

Η ΔΕΗ, από τους μεγαλύτερους ενεργειακούς φορείς στον κόσμο, εξάγει ρεύμα σε τουλάχιστον 4 γειτονικές χώρες.

– Από τις κορυφαίες χώρες σε αφίξεις τουριστών.

  • και Φυσικά είμαστε το νούμερο 1 της παγκόσμιας εμπορικής ναυτιλίας.

Στην αγροτική παραγωγή, τα πράγματα είναι ακόμα καλύτερα

Η αγροτική οικονομία της χώρας μας επιβιώνει παρά τα συνεχή χτυπήματα της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής της Ε.Ε. και των στρεβλών, πολλές φορές, επιδοτήσεων.

– Είμαστε στην πρώτη τριάδα στην παγκόσμια παραγωγή ελιάς και λαδιού, καθώς έχουμε το 15% της παγκόσμιας παραγωγής (ελιάς-λαδιού), καλύπτοντας στο μεγαλύτερο ποσοστό τις ανάγκες των ΗΠΑ. Και όμως εμείς αγοράζουμε σπορέλαια, σησαμέλαια, βούτυρα-ζωικά και συνθετικά, λάδι κοκοφοίνικα…

Tο πλεόνασμα στα φρούτα ανέρχεται στο 130% της ετήσιας κατανάλωσης!

Θα είχαμε πλεόνασμα στην παραγωγή μαλακού σιταριού, αν από το 1984 δεν μας υποχρέωνε η Ε.Ε. να το μειώνουμε συστηματικά (από τότε παρουσιάζει μείωση, αλλά και πάλι είναι σε υψηλά επίπεδα).

Είμαστε η μόνη χώρα στην οποία παράγεται η μαστίχα.

Βγάζουμε 160.000 τόνους ψαριών το χρόνο, δηλαδή το 125% των ετήσιων αναγκών μας. Αν συνυπολογίσουμε τις ιχθυοκαλλιέργειες, τότε αγγίζουμε το αστρονομικό 220%!

– Είμαστε στις κορυφαίες χώρες στην παραγωγή κρόκου, στις εξαγωγές σπαραγγιών, τυροκομικών προϊόντων και από τους μεγαλύτερους παραγωγούς και εξαγωγείς βαμβακιού.

Υψηλότατο ποσοστό αυτάρκειας

στα βασικά προϊόντα διατροφής

Συνολικά, στη φυτική παραγωγή, όπως προκύπτει, η αυτάρκεια είναι 99% κατά μέσο όρο και διαφοροποιείται μεταξύ επιμέρους κατηγοριών προϊόντων, όπως τα δημητριακά όπου η αυτάρκεια ανέρχεται στο 82% περίπου, το μικρότερο ποσοστό εντοπίζεται στο μαλακό στάρι (32%) και το υψηλότερο στο ρύζι (171%).

– Στα φρούτα η αυτάρκεια παραμένει υψηλή (128%), ενώ χαμηλή διαπιστώνεται στον κλάδο των οσπρίων (39%).

– Στη ζωϊκή παραγωγή το ποσοστό αυτάρκειας ανέρχεται κατά μέσο όρο στο 73%.

– Στην κατηγορία των γαλακτοκομικών-τυροκομικών προϊόντων, η φέτα με ποσοστό αυτάρκειας 147% υπερβαίνει το μέσο όρο της κατηγορίας, που κυμαίνεται στο 80%.

– Στο μέλι και στα αυγά, καταγράφεται ποσοστό αυτάρκειας 92% και 91% αντίστοιχα.

Όλα αυτά για όσους αναπαράγουν στερεότυπες εκφράσεις, χωρίς να γνωρίζουν την ουσία του θέματος, σπέρνοντας το φόβο και τον πανικό για τις δήθεν καταστροφικές επιπτώσεις που θα είχε ενδεχόμενη επιλογή της Ελλάδας να «πατήσει πόδι» και αν χρειαστεί να ακολουθήσει το δικό της δρόμο (ακόμα και μακριά από το ευρώ).

Γιατί όσο θεωρούμε πως δεν παράγουμε τίποτα, άρα είμαστε εξαρτώμενοι από τους άλλους, τότε λίγα θα αλλάξουν. Το εξωφρενικό της υπόθεσης είναι πως άνθρωποι που δεν παράγουν τίποτα έχουν πείσει ανθρώπους που παράγουν πως δεν παράγουν! Βέβαια, επειδή τίποτα δε γίνεται τυχαία, όταν ενσταλάζεις το αίσθημα του φόβου, της ανικανότητας για αντίδραση και του πανικού στο μυαλό και την καρδιά των ανθρώπων, τότε τους ελέγχεις και πιο εύκολα…

Δε θα πεινάσουμε αν ακολουθήσουμε το δικό μας δρόμο. Μπορεί να μην είμαστε αυτάρκεις σε τεχνολογικά προϊόντα, αλλά στα βασικά αγροτικά διατροφικά προϊόντα σίγουρα το επίπεδο αυτάρκειας είναι αρκετά υψηλό.

Ο τουρισμός και η ακόμα ευρύτερη, ορθότερη και δικαιότερη για όλους ανάπτυξή του, ο πρωτογενής τομέας και η βιοτεχνία που αποτελούσαν παλαιότερα την ατμομηχανή της ακμάζουσας ελληνικής οικονομίας με τη διάχυση της καινοτομίας σε αυτούς τους τομείς και της εκπαίδευσης των νέων, πρέπει να τεθούν στο επίκεντρο του στρατηγικού σχεδιασμού, γιατί, πολύ απλά, τίποτα άλλο δε θα έχει νόημα. Συνεταιρισμοί, οικοτεχνία, εκσυγχρονισμένες μορφές γεωργίας και κτηνοτροφίας κ.λπ. είναι το μέλλον της Ελλάδας. Τα ΕΣΠΑ και οι διάφορες επιδοτήσεις πρέπει να κατευθύνονται συντεταγμένα σε αυτούς τους τομείς και όχι στις «επενδύσεις» τύπου Ελληνικό, γιατί οτιδήποτε άλλο θα πρόκειται για συνέχιση της αναποτελεσματικότητας και της ληστρικής εκμετάλλευσης των τελευταίων ετών.

Μπορούμε «να γυρίσουμε τον ήλιο»

Βέβαια, δεν είναι όλα απλά και εύκολα. Τουναντίον, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ότι σε ένα συγκρουσιακό διεθνές περιβάλλον με τις ισορροπίες ισχύος να κρέμονται από μία κλωστή, η αναζήτηση των τεχνολογικών προϊόντων και των πρώτων υλών που στερούμαστε μπορεί να είναι μία επικίνδυνη υπόθεση που απαιτεί λεπτούς χειρισμούς, αλλά που επίσης δημιουργεί και ευκαιρίες… Και βέβαια αυτού του είδους οι χειρισμοί απαιτούν ικανότατους ηγέτες με όραμα, τόλμη, αποφασιστικότητα και προνοητικότητα. Όλα αυτά τα στοιχεία που στερούνται οι πολιτικοί του σήμερα…

Ωστόσο, επειδή συχνά λέγεται ότι κάθε χώρα έχει τους πολιτικούς που της αξίζουν, αυτό που πρέπει να αλλάξει είναι η δική μας νοοτροπία. Είναι γνωστό ότι είμαστε μία κοινωνία των άκρων. Από την αόριστη κρίση μεγαλείου -ότι είμαστε ο σημαντικότερος λαός του κόσμου…- περνάμε στη μιζέρια εν μία νυκτί! Μακριά από τυφλές, εθνικιστικές εξάρσεις, να συνειδητοποιήσουμε ότι ζούμε σε μία ευλογημένη χώρα και όλοι μαζί, με ομόνοια και πολλή δουλειά «μπορούμε να γυρίσουμε τον ήλιο». Τελικά, το παιχνίδι για να πάρουμε πίσω τη χώρα μας παίζεται ακριβώς εκεί. Στην πίστη όλων των κατοίκων στις δυνατότητες μας!

Σαράντος Φιλιππόπουλος