Ο Θανάσης Δρες

Αγαπημένε μου Θανάση,

Στο άκουσμα της είδησης του θανάτου σου, η θλίψη με κυρίεψε. Αναμνήσεις, σκέψεις και συναισθήματα κατέκλυσαν όλο μου το είναι και δεν μπόρεσα να σου απευθύνω άμεσα αυτά τα λόγια.

Τώρα όμως, που το μυαλό μου σκέφτεται πιο καθαρά - γιατί ο πόνος στην καρδιά μου παραμένει - δε θα μπορούσα να μη σου απευθύνω τον τελευταίο αποχαιρετισμό.

Η σχέση μας ξεκίνησε από τις πρώτες μέρες που διοριστήκαμε στην τράπεζα. Με μερικούς ανθρώπους νιώθεις από την πρώτη στιγμή ότι υπάρχει ένας αόρατος δεσμός. Ακριβώς αυτή ήταν η περίπτωση με μας.

Από την αρχή, από την πρώτη επαφή, νιώσαμε ότι μπορούμε να συνεννοηθούμε, να επικοινωνήσουμε. Και αυτό το πρωτόλειο ένστικτο αποδείχθηκε αλάνθαστο. «Κολλήσαμε» και πορευτήκαμε μαζί για τις επόμενες δεκαετίες…

Η φιλία που αναπτύχθηκε μεταξύ μας τολμώ να πω ότι ήταν αδελφική. Το ένιωθα πάντα προσωπικά και είμαι σίγουρος ότι το ίδιο ίσχυε και από την πλευρά σου. Μέρα έμπαινε μέρα έβγαινε, αλλά εμείς ήμασταν πάντα μαζί. Στην εργασία μας, στο συνδικαλισμό, στις εκδηλώσεις της τράπεζας, το σπίτι μου έγινε σπίτι σου και το δικό σου έγινε δικό μου. Η αδελφική φιλία σιγά σιγά έγινε και οικογενειακή, αφού μας ένωσαν ακόμα περισσότερο όλα όσα ζήσαμε μαζί. Ήμασταν παρών ο ένας για τον άλλον σε οτιδήποτε μπορεί να σημαδέψει έναν άνθρωπο στην πορεία της ζωής του.

Σε αυτά τα 40-45 χρόνια που πορευτήκαμε ως… Διόσκουροι στην τράπεζα βέβαια δεν έλειψαν και οι δύσκολες στιγμές. Αλλιώς πώς θα ήταν μία πραγματική, βαθύτατη σχέση αν δεν υπήρχαν και αυτές; Οι ανθρώπινες σχέσεις δεν είναι μία ευθεία γραμμή, αλλά απανωτές καμπύλες που στοχεύουν στην κορύφωση.

Δεν ήταν λίγοι αυτοί που ένιωσαν φθόνο για την εξαιρετική μας σχέση και θέλησαν να θέσουν εμπόδια. Και δυστυχώς υπήρξαν κάποιοι καλοθελητές που κατάφεραν προσωρινά να μας απομακρύνουν. Δεν ήταν όμως τίποτα περισσότερο από μία ανάπαυλα, αφού τα αισθήματα παρέμειναν αναλλοίωτα και δεν άργησε η στιγμή που ήμασταν ξανά ο ένας το στήριγμα του άλλου.

Θανάση μου, όπως παρέμεινε αναλλοίωτη η φιλία μας μέσα από τις δυσκολίες, έτσι αγνή παρέμεινε και η αγάπη σου για το χωριό σου, τα Λαγκάδια Αρκαδίας. Εκεί από όπου ξεκίνησες μικρό παιδί, ως μέλος μίας φτωχής, μεγάλης, αλλά αγαπημένης οικογένειας για να φτάσεις να σταδιοδρομήσεις στην τράπεζα, αλλά και να δημιουργήσεις με τη σειρά σου μία όμορφη και ευτυχισμένη οικογένεια.

Για αυτό και δε θεωρώ τυχαίο ότι έφυγες από κοντά μας κατά τη διάρκεια των διακοπών σου στο λατρεμένο τόπο καταγωγής σου. Σαν να ήξερες ότι θα μείνεις εκεί για πάντα.

Θανάση μου,

Ούτως ή άλλως τα συναισθήματα και οι σκέψεις που χαρακτηρίζουν μία σχέση ζωής, δεν μπορούν να χωρέσουν και να αποτυπωθούν σε κανέναν αποχαιρετιστήριο λόγο. Σταματώ εδώ λοιπόν και σε αφήνω με δύο υποσχέσεις που γνωρίζεις ότι θα κρατήσω… Θα σταθώ πάντοτε δίπλα στην άξια συνοδοιπόρο σου στη ζωή Γιούλα, στα υπέροχα παιδιά σας Απόστολο και Χριστίνα και στα εγγονάκια σας, καθώς και την επίσης συναδέλφισσά μας αδερφή σου Σταυρούλα και τη νύφη σου Σταυρούλα, σε οτιδήποτε χρειαστούν.

Και βεβαίως, ότι θα σε θυμάμαι για πάντα, έχοντας τις αναμνήσεις της κοινής μας πορείας ως φυλαχτό, μέχρι την επόμενη συνάντησή μας…

Αντίο Θανάση μου!